Gisteren is onze jongedame 2 geworden! Wat wordt ze groot. Het lijkt alsof het gisteren was dat ze geboren is. En hoewel de eerste maanden van haar jonge leventje zeer zwaar waren ivm niet slapen, is ze altijd een fantastisch lief kind geweest. De laatste 3 maanden zijn echter bijzonder zwaar. Het lijkt wel alsof alles een strijd is: niet aangekleed willen worden, niet verschoont willen worden, voortdurend uitdagen en met opzet niet luisteren, 's ochtend voor dag en dauw in bed liggen brullen en zeuren dat ze wakker is (ze is idd wakker maar helemaal niet uitgeslapen), continu zeuren,... Stilaan wordt het me echt te veel! Ik heb het gevoel dat ik niets meer kan verdragen en dat ik continu tegen haar aan het roepen ben. Ik voel me echt een slechte mama Is dit nu de beruchte peuterpuberteit? En zo ja, duurt dit dan echt tot ze ongeveer 4 zijn? Ik ben zo bang dat ons meisje mij gaat herinneren als een brullende aap....
Jup... Join the club! Mijn 'diva' is 2,5 maar qua gedrag precies wat je beschrijft.. Vooral dat oostindische.... Om stapelgek van te worden! Haar zin door willen drijven, alles op háár manier willen doen.... En haar tegenspreken duurt alleen maar langer.. Dus ben ik af en toe lekker inconsequent...ploeterend door de dag.. Maar gelukkig heeft ze ook haar lieve en grappige momenten! Ik hoop maar dat het over een tijdje beter wordt.
Nou, het stopt helaas niet op magische wijze als een kind vier geworden is. De dwarse buien blijven helaas zo nu en dan. Niet meer zo veelvuldig en je kunt wat beter met je kind praten als het ouder is. Daardoor kan hij/zij zelf duidelijker aangeven waarom hij/zij boos is. Het hoort allemaal bij het opgroeien.