Ons zoontje is zondag een jaar geworden. Nu is hij al een week echt bezig. Veel dingen doen die niet mogen. Heel boos worden als ik nee zeg, dat deed hij al, maar nu ook echt stampvoeten en op de grond gaan liggen. Ze krijgen veel later toch de 'puberteit'? Heb het idee dat ons nog heel wat te wachten staat. Is dit gedrag normaal? Herkennen jullie het? Hoe reageren jullie erop?pff ff wat vragen..
Vind hem persoonlijk met 1 jaar wel wat jong voor dat soort gedrag..... In ieder geval de grenzen aan blijven geven, nee is nee. Misschien is het een bekende ' fase'. Speelt er misschien iets, onrust om hem heen?
Onze jongste wordt over 2 weken 1 en kan ook echt boos zijn, of iig zijn zin willen krijgen. Hij gooit zichzelf san heel dramatisch op de grond. Mijn dochtertje deed dit trouwens ook rond die leeftijd. Het is een fase en gaat echt voorbij.. Leuk hè dat karakter en pit
Ach, mijn dochter is ook zo.. Wat nou: "Ik ben 2 en ik zeg nee" .. Ik ben 1 en kan ook al heel goed nee zeggen hoor Is hier wel iets later dan een jaar begonnen, maar ze is nu nog geen 1,5 en begint echt driftig te zijn. Zitten huilen en met dingen gooien die om haar heen liggen, vd week sloeg ze mij zelfs toen ik haar op de arm had.. Hier dus ook druk bezig om haar aan te leren wat er wel/niet mag.. Slaan en met dingen gooien valt dus onder de categorie niet Boos op de grond zitten mag dan weer wel
Nee alles gaat zoals altijd, de enigste onrust is zijn verjaardag geweest, maar het speelde daarvoor al. Grenzen aangeven doe ik duidelijk. Oké ben dus gelukkig niet de enigste, haha ja door die pit was hij vrij vlug met z'n ontwikkeling, maar dit soort dingen zijn er weer minder leuk aan Maar hoe reageren jullie op dat gedrag? Ik heb hem even weggezet, en gezegd dat waarom ik hem weggezet heb. Helemaal niet lang hoor, nog geen minuut, maar hij was wel stil en snapte het aardig naar mijn beleving. Als ik hem negeer gaat hij alleen nog maar harder krijsen en gillen zodat hij zich helemaal druk maakt en moet hoesten en dan bijna over z'n nek gaat. Ik vraag me af of het een teken van aandacht vragen is, dit gebeurt soms op de dagen dat ik op andere kids pas. Ik probeer hem die dagen wel gewoon genoeg positieve aandacht te geven door ook met hem samen te spelen als andere kids slapen. Of is dit ook frustratie? Hij wil veel zeggen maar het lukt hem niet dus uit hij zich zo? Ik merk dat hij heel erg bezig is met echt willen praten. Als ik praat kijkt hij veel naar m'n mond en probeert het dan na te zeggen. Iemand enig idee?
Heel herkenbaar hoor! Hier ook eentje die al goed nee kan zeggen en heeeeel boos kan worden. Ze is een schat, maar heeft nogal een sterke wil. Ik denk dat het gewoon bij het opgroeien hoort en het leren dat je niet altijd je eigen zin kunt hebben, een soort onmacht om duidelijk te maken wat ze willen is het volgens mij ook wel eens. Niet zo leuk, maar ik denk dat consequent blijven de enige manier is om duidelijkheid te scheppen. Ondertussen hopen dat het een fase is die ook weer over gaat