Mijn dochter van 2 jaar en 10 maanden gaat sinds april naar de peuterspeelzaal. Wat ik merk is dat ze heel erg verlegen is. Ze zegt geen goede morgen tegen de juf. In de kring zegt ze ook niks. In het spelen met andere kindjes praat ze wel. Ik merk ook dat ze bij vreemden zo vervelend is en ze niet eens aankijkt. Als ik met de buren praat idem dito. Na een tijdje is bv bij de buren t ijs wel gebroken en praat ze wel maar op psz niet. Hebben jullie tips hoe ik mijn peuterdochter kan helpen minder verlegen te zijn??
Mijn dame is nog geen peuter, maar ben zelf erg verlegen geweest! Ik vond het erg fijn als er geen aandacht aan werd geschonken. Als je een kamer binnenkomt en iedereen begint 'oooh je hoeft niet verlegen voor ons te zijn hoor' dan wordt het alleen maar erger Blijkbaar heeft je dochter even de tijd nodig om aan 'vreemden' te wennen (zie voorbeeld buren) en kijkt ze liever eerst de kat uit de boom. Zolang ze er zelf niet door belemmerd wordt, zou ik het zo laten!
Accepteren dat het zo is en het ook zo laten. Komt vanzelf als ze zich veilig voelt. Je kan alleen maar helpen door te accepteren dat het bij haar hoort.
Bij mijn dochter op de psz is er een jongetje die helemaal niets zegt en enorm verlegen is (soms denk ik dat hij wel eens een stil protest houdt omdat hij het er niet mee eens is dat hij naar de psz moet haha) Maar dan verwachten ze niets terug van hem. Er word bij binnenkomst goedemorgen gezegd en hij word overal bij betrokken maar niet gedwongen. En ik denk dat wel een mooie aanpak is.
Mijn zoontje had dat ook en nog wel. Hij zit nu sinds februari op de psz en zien het nu steeds beter worden !! Hij moet nog steeds niets van vreemden hebben maar geeft wel vaak netjes antwoord.
Mijn zoontje had dat ook en bij vreemden klapt ie soms nog dicht. Hij gaat sinds februari naar de psz en daar hadden ze het na een paar maanden zelfs over autisme (kon de hele ochtend aan tafel zitten en alles observeren en niks zeggen), nou dachten ze ook dat ie al 3 was ipv 2 maar ik werd er bijna onzeker van, maar in de zomervakantie heeft ie reuzensprongen gemaakt en vanmorgen zei de juf nog dat het zo'n ander kind is geworden. Je kan natuurlijk uitleggen dat het netjes is om goeiemorgen te zeggen en antwoord te geven maar verder is mijn advies eigenlijk om haar de kat uit de boom te laten kijken...
Mijn dochter had/heeft dat ook. Ze is ruim 5 en durfde zelfs kinderen tot voor kort niet te feliciteren met hun verjaardag. Ik vond dat best vervelend dus pushte wel eens, maar ik kan je uit ervaring vertellen; dat werkt niet! Nu gaat het al steeds beter, dus mijn advies is, niets mee doen, komt vanzelf.
Je kunt ook benoemen wat je ziet... Als je dat vaak genoeg doet, geven ze dat zelf ook aan... Laatst in een drukke situatie met "nieuwe" kindjes die meteen dicht "op" haar gingen zitten zei ze zelf tegen me; "mamma, ik ben een beetje verlegen he?" Ik vind het zelf ook geen "vervelend" gedrag. Als ik het vervelend vind voor de ander, dan zeg ik dat gewoon altijd even; s. Moet in het begin even wennen... Dan zoek ik ff oogcontact met haar en laat ik haar weten dat dat goed is. Zelfs bij opa's heeft ze dit nog en dan zeg ik altijd; laat haar maar even... Even weer oogcontact met haar dat t goed is en dan is het zo over. Ze komt dan, als ze weer minder bij haar op de huid zitten, snel los en gaat dan spelen. Dus laat het los...
Hier ook een dochter die erg verlegen is bij nieuwe mensen of in nieuwe situaties. Thuis kletst ze de oren van mijn kop, bij opa en oma ook, maar zodra we ergens anders zijn is ze stil en kruipt ze in haar schulp. En zo ben ik zelf ook wel een beetje. Zeker toen ik zelf klein was. Ik ga het zeker niet forceren en ga er vanuit dat het vanzelf wel goed komt. Aard van het beestje .
Bedankt voor jullie reacties! Ben ook zeker niet van plan haar te forceren of iets dergelijks. Ik was zelf ook altijd verlegen, kwam nooit voor mijzelf op enzo en was dan altijd het 'slachtoffer' van pesterijtjes ed. Wellicht zit dit ook in mijn hoofd en wil ik dat mijn dochter besparen. Ze praat sowieso al iets meer als in t begin hoor. Maar 1 op 1 nauwelijks. Ze zou t liefst helemaal wegkruipen als er iemand tegen d'r praat. Op zich is een beetje verlegen en 'de kat uit de boom kijken' niet verkeerd. Hoop dat t haar niet belemmerd. Ze praat thuis voluit. Ze zegt dat ze t eng vind om goede morgen te zeggen. Durft ook geen appeltje of koekje te pakken van de schaal als de juf t aanbied. Eenmaal thuis zegt ze: ik wilde wel graag een appeltje. Dat doet me dan toch best pijn zeg maar.
Geduld.. 't komt vanzelf. Wat je wel met haar zou kunnen oefenen zijn rollenspelen. Dus dat je het spelenderwijs oefent. * je maakt een schaaltje met fruit en zegt dat jij de juf bent .. en zij het kindje... "..... Ook de juf even aanspreken. Dat ze bijv. gewoon ( tot op het moment dat ze het zelf durft te pakken ) een partje appel op haar schoot legt.... ( kan ze zelf bepalen of ze het op eet, ... of niet )