Ik had het erger kunnen treffen, maar toch erger ik me enorm aan m'n schoonouders. Het komt vooral omdat ik merk dat hun oudste zoon hun alles is en mijn man daar ergens een x achteraan komt zeg maar. Nichtje van hun staat nog op 2 voordat manlief in beeld komt. ik vind het voor mijn man zo sneu. Hij zegt dat hij niet beter weet en het wel prima vind zo.. Maar ik kan me daar niks bij voorstellen. Aandacht voor de kleinkinderen is er nauwelijks. Een appje over hoe het met ze gaan krijgen we nooit. Kleinzoon feliciteren met zwemdiploma komt ook niet in ze op. Spontane bezoekjes kennen ze niet. Alles moet vooraf gepland worden en het moet gaan zoals zij dat willen. Dingen die je als kind aan je ouders verteld (privé zaken/financieel) gaan de ronde in in de hele familie.. Dit laatste was toch wel de druppel en heeft ervoor gezorgd dat ik ze ff niet hoeft te zien. Manlief wilde met moederdag dan ook niet naar z'n moeder. Hij heeft haar nog wel een fijne dag gewenst via de app. Antwoord kort en krachtig was Dank. Nouja weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken maar moest het ff kwijt...
Ik snap dat je je ergert. Je kan er niet zoveel aan doen vrees ik. (Ik neem aan dat er weleens een gesprek is geweest) Hier is het herkenbaar bij mijn ouders. Mijn vader was nr 2 en had na mijn oom natuurlijk een meisje moeten zijn dus dat heeft ie zn hele leven moeten aanhoren. Mijn moeder heeft zich groen en geel geërgerd aan de duidelijke aandachtsverschillen, mijn vader zat er niet zo mee. Verder geen tips, maar ik hoop dat je het uiteindelijk los kan laten. De energie die je ermee kwijt bent is het niet waard.
Herkenbaar. Mijn man is niet zozeer nummer twee voor zijn ouders maar zijn jongere broer is nog steeds de baby. Ze leggen hem nog steeds in de watten en mijn zwager laat dit ook lekker gebeuren. Verder is er weinig aandacht en interesse. Mijn man krijgt af en toe een appje met de woorden “kom je nog langs?”. Verder niks. Geen “hoe gaat het?” of “doen de kinderen het goed?”. Als mijn man geen tijd heeft klagen ze dat ze hem en de kinderen nooit zien maar ze komen zelf ook niet langs. Over mij klagen ze dat ik nooit eens met de kinderen op een koffie kom. Lees: met de kinderen. Ik boei ze niet. Tijdens mijn zwangerschap hetzelfde. Heel soms vroegen ze naar de baby. Dat ik daar omheen zat was bijzaak. En als ik tijd heb om bij iemand koffie te gaan drinken ga ik wel naar mijn eigen ouders, zus of vriendinnen. Mijn man is sinds kort volledig voor zichzelf begonnen maar daar is totaal geen interesse voor. Mijn schoonouders kletsen dus niks door. Die interesseren zich niet eens voor onze zaken. Wij hadden het ook slechter kunnen treffen. Ik bedoel, ze zijn niet onvriendelijk of gemeen en als we er zijn zijn ze lief voor de kinderen maar veel heb ik er niet mee. Ik vind het ook erg voor mijn man maar hij heeft zich erbij neergelegd dat het zo is. Hij steekt er de energie in die hij over heeft maar meer ook niet. Gelukkig hebben we een familie-groepsapp zodat er nog een beetje contact is en we ook foto’s van de kinderen kunnen sturen. Maar daar blijft het voor mij ook wel bij. Als er van hun kant geen interesse is steek ik er verder ook geen energie in. Ik ben waarschijnlijk ook niet de ideale schoondochter.
Laat het los!! Mijn ouders zijn ook zo ongeïnteresseerd, verschrikkelijk. Ze vragen nooit hoe het gaat en reactie als "dank" "leuk" "mooi" is alles wat ik krijg als ik een keer op eigen initiatief een foto deel. Soms spontaan een vraag "hoe was t in de ardennen" terwijl we pas een week later naar Duitsland gaan en niet naar de Ardennen bijv. Ik weet niet beter het was altijd liefdeloos en koud bij ons thuis en heb er ook vrede mee, mijn man ergert zich er wel aan. Mijn schoonouders wonen niet in Nederland maar zijn het tegenovergestelde. Daar erger ik me dan weer soms aan, elke dag vragen hoe het is met de kindjes is weer het andere uiterste. Dus ja. T is niet gauw goed. Je kunt t toch noet veranderen dus je kunt beter je energie ergens anders voor gebruiken!
Dingen die je toch niet kunt veranderen, moet je los laten. Dat is het enige wat je kan doen voor je eigen energie en gevoel.
Bedankt voor jullie reacties! Ik lees hele herkenbare dingen! Loslaten is inderdaad het enige wat ik kan doen... Ben in ieder blij te lezen dat ik niet de enige ben Nu ook weer een appje... zwager is weer in Nederland of we dan niet even tijd vrij kunnen maken dit weekend... Sja normaal gesproken kan dit een normale vraag zijn, maar wij zien dit toch anders.. normaal hoor je niks en omdat zwager er is moeten we maar tijd vrij maken Maargoed we doen het maar .. voor m'n man. Blijft toch zijn familie.
Dit wou ik ook zeggen. Leg je erbij neer dat ze zo zijn. Verwacht er niets van en alles wat ze dan wel positief doen is mooi meegenomen. Scheelt een hoop irritatie en frustratie en brengt vooral rust!
Wat vervelend dat je je zo ergert, ik las de titel en was meteen heel benieuwd omdat ik momenteel ook last heb van schoonmoeder. Alleen precies het tegenovergestelde, teveel bemoeienis! Mijn man is enigs kind en haar wereld draait om hem en nu dus ook onze baby. Soms doet ze alsof zij een baby krijgt ipv dat ik een baby krijg. Heb niet het idee dat ze het belangrijk vind hoe ik me voel en dat ze daar rekening mee wil houden. Maargoed wil de aandacht in dit topic niet naar mezelf toetrekken, wil er alleen mee zeggen dat alle aandacht en constante aanwezigheid en dat het leven van je schoonouders om je man en kind draait ook niet ideaal is. Gelukkig heeft je man er zelf niet zoveel last van, hopelijk zakken je ergernissen want zoals eerder gezegd hierboven is sonde van je energie en je kunt helaas niet veranderen hoe zij zich opstellen.
Hier ook deels herkenbaar. Sinds een tijdje kan ik het loslaten en wat is dat een verademing. Helaas heeft het gedrag van schoonmoeder wel impact op mijn vriend. Ze weet altijd zo tegen hem te praten dat zij het slachtoffer is en hem 'nodig' heeft. Gelukkig prikte hij daar afgelopen weekend doorheen en heeft eens niet toegegeven. Ik heb de grens getrokken toen mijn zoon een dochter had moeten zijn want dat was leuker volgens mijn schoonmoeder (jongens zijn niet leuk en ze heeft zelfs met je te doen als je nooit een dochter zou krijgen). De interesse in zoon is er ook nauwelijks. Onderscheid in haar eigen kinderen kan ze maken, daar heb ik geen invloed op. Maar ik laat het niet toe dat ze dat ook bij mijn kinderen doet. Loslaten houdt hier dus ook weinig bezoekjes in.
Ergernissen over een schoonmoeder zijn heel herkenbaar. Voor mij is de druppel geweest hoe ze met verjaardagen omgaat. Verder reageert ze nooit op de vraag hoe het met haar gaat (al in ieder geval 6 maanden niet) en dan als we haar zien, gaat ze klagen dat we geen band hebben... Mn man is er klaar mee dus we sturen haar updates over kleindochter en gaan bij haar langs als we in de buurt zijn, maar nodigen haar niet meer uit.
Dit is inderdaad het tegenovergestelde van mijn situatie. Ook niet zoals het zou moeten zijn en lijkt me dan ook super irritant. Hoe gaat je man ermee om? Of is hij juist een mama's kindje ?
Belachelijk en snap je volkomen! Hier geen onderscheid bij onze kinderen. Gewoon geen aandacht voor alle.
Ik heb dit ook gehad. Voor de geboorte van zoon was alles koek en ei. Vriend ook enigste kind. Moeder vond het lastig hem los te laten zijn eigen gezin te hebben of in ieder geval eraan te laten wennen. Voelde zich meteen buitengesloten etc. Hebben fiks ruzie gehad. Duidelijk onze grenzen aangegeven. Heeft heel.lang geduurd voordat ik haar weer kon vetrouwen.aar nu gaat het super goed!!! We houden rekening met elkaar en voel dat plichtsgevoel.naar.haar niet meer.
Ja hij is een mama's kindje. Hij zegt het wel wanneer ze teveel voor ons wil bepalen maar dat zit vaak al over mijn grens. Probeer wel tegen mezelf te zeggen "ze bedoeld het goed" alleen ik hou mijn hart vast voor als onze dochter er dadelijk is, ben bang dat ze dan 24/7 bij ons is en de dienst gaat draaien. Het is wat met die schoonouders
Wat fijn dat je het herkent! Dit had ik even nodig om te lezen dat het goed kan komen. Heb er zo over lopen piekeren afgelopen nacht dat ik er niet van kon slapen . Heb je tips voor mij hoe ik dit het beste kan bespreken? Ik stel het al een tijdje uit maar heb wel zoiets van we moeten nu wel gaan praten aangezien de baby er over +- 3 weken is (en schoonmoeder er vanuit gaat dat ze bij de bevalling aanwezig is terwijl ik dit helemaal niet wil). Dat plichtsgevoel uit zich bij mij in dat ze mij het gevoel geeft dat ik me bij alles moet verantwoorden hoe ik het wil en ga doen met de baby. Vind ook dat ze zich afhankelijk opstelt tegenover mijn man (als ze ergens naartoe moet wil ze gebracht en gehaald worden door ons bijvoorbeeld). Sorry ts @Mom86 wil jouw topic helemaal niet over mezelf laten gaan , zal ik even een ander topic starten om het van me af te praten?
Hier ook zo’n ergenis aan mijn schoonouders. Je kan nooit iets met ze af spreken want keer op keer voelen ze zich niet lekker en zeggen ze af. Een tijd geleden hadden we ze meegenomen voor een weekendje weg. Weer voelde ze zich niet lekker en hebben de hele dag in bed gelegen. ‘s Avonds toen de meiden in bed lagen konden ze wel naar de woonkamer komen en vervolgens borrelnootjes, chips, koffie, frisdrank, wijn en een borrel drinken. Volgende dag weer de hele dag ziek in bed. Dit soort dingen gebeuren regelmatig en kunnen er bij mij echt niet in. Wanneer zij ergens naartoe moeten en we zijn vergeten om dezelfde dag te bellen om te vragen hoe het was worden ze boos. Wanneer wij iets hebben en zelf niet bellen om te zeggen hoe het was worden ze ook boos, want zij kunnen dat allemaal niet onthouden en we kunnen dat zelf toch wel laten weten. En zo zijn er nog heel veel andere voorbeelden te geven. Dus tja, ouders en schoonouders...
Precies ons verhaal. Iedereen moet wennen aan een nieuwe situatie. Schoonouders ook, dat is heel begrijpelijk. Maar ik had zoiets van hallo dit is onze eerste geef ons de tijd om even te wennen. Op een gegeven moment ging ik stiekem of helemaal niet naar mijn eigen moeder omdat ik zo rekening hield met haar gevoelens. Tijden de zwangerschap viel het wel mee maar nadat de kleine geboren was werd het erger! Ze appte elke dag gek werd ik ervan want het voelde heeeeel verstikkend! Als ze de baby na een paar dagen niet had gezien zij ze als ze hem zag. Ik heb je al zooooo lang niet gezien. Super irritant. Ik trok het op een gegeven moment niet meer en zei dat ik ruimte nodig had. Had ook een zware bevalling kindje bijna kwijt en kreeg geen ruimte om te herstellen tel de hormonen erbij op! Mijn schoonmoeder is heel.koppig ze heeft ons echt gekwetst. Ze begon te zeggen dat mijn zoon nooit met haar een goede band zal krijgen en ik mijn zoon moest.los laten (hij was pas 2 maanden oud ofzo). Mijn vriend kreeg van alles naar zn hoofd geslingerd en op het laatst zei ze gaan jullie naar lekker je gezinnetje hebben ik hoef jullie niet meer te zien. We waren geschokt! Maar ze ging nog een stap verder. Ze wilde een tattoo van mn zoon zijn naam. Toen was ik er klaar mee. Uiteindelijk door heel veel te praten en elkaar te begrijpen en ook te erkennen dat er een probleem is, is er langzamerhand weer een balans gevonden. Zij erkende dat ze het moeilijk vond om haar zoon 'los' te laten en ik begreep het. En zij begreep nu dat haar zoon ook een eigen leven heeft maar dat zij daarin ook heel belangrijk is. Ze heeft trouwen erkent dat die tattoos was om mijten narren haar lichaam dis ik kon daar niks.over zeggen. Ze heeft hem ook niet gezet. Bij deze baby gaan we denk ik afspraken maken over bepaalde dingen. Zodat ze weet waar ze aan toe is. We zijn er echt overheoverhee, het heeft heel veel drama gekost kan er een boek over schrijven maar jet is echt helemaal goedgekomen! Ik weet niet was voor type.je schoonmoeder is hou daar rekening mee als je bepaalde zaken met haar wil gaan bespreken. Ze zal in het begin gekwetst zijn omdat het soms moeilijk te begrijpen is. Maar hopelijk is er genoeg respect vanuit beide kanten en komt het goed!
Er is maar 1 manier om hier mee om te gaan. Heel duidelijk communiceren en samen met je partner op 1 lijn zitten. Ik zou vanavond nog je partner neer zetten en zeggen dat je even wil bespreken hoe jullie de bevalling en de kraamtijd voor jullie zien. En dan zelf duidelijk aangeven dat je geen anderen bij de bevalling wil. In de kraamweek vond ik veel goed, elke dag kwamen ouders en schoonouders wel even langs. Maar ik ging echt geen koffie zetten ofzo, dat mochten ze zelf doen. En altijd pas nadat ze geappt hadden of het uit kwam. En als het niet uit kwam, deden we gewoon niet open (ze wonen allemaal dichtbij dus dat geeft niet hihi)