tranen blijven komen...

meid je bent geen aansteller hoor!

laat je gevoelens maar de loop en de tranen ook
er zullen echt wel betere tijden komen!

het is niet niks wat je hebt meegemaakt.

heel veel sterkte!
en een dikke digiknuffel voor jou

 

Geen aansteller,je wilt gewoon zelf zo graag!
Heel veel sterkte met verwerken en hopelijk snel weer een posi test met resultaat een mooi gezond kindje,liefs!

 

Melisa,

je bent zeker geen aansteller.
Ik heb de eerste MK ook een beetje weggestopt, waardoor ik maanden later een burnout kreeg. ( in combinatie met andere dingen)
Loop er niet voor weg, maar onderga het verdriet, praat erover, maar stop het niet weg.
En het is helemaal niet raar dat je je zusje even niet kunt bellen.
Ik neem toch aan dat ze dat wel begrijpt?

Sterkte met alles.

Liefs Hope

 

Meid dit is heel normaal. Ik ben 16 september gecuretteerd. Heb een missed abortion gehad met 11 weken zwangerschap van een tweeling. Nog steeds als ik geconfronteerd word met zwangere vrienden of kennissen doet dit pijn. Praat er over dit helpt je het verwerken!

 

Hoi Melisa,
Ik heb afgelopen maand een mk gehad dus heb nog niet de ervaring die jij nu hebt een paar maanden later. Wel heb ik ervaring met rouw door het verliezen van meerdere nabije mensen.
Het gaat met rouw nooit zo voorspelbaar, is mijn ervaring. Het gaat met horten en stoten en kan je soms overvallen als je het niet verwacht. Jaren later soms nog.

Maargoed, in jouw geval is het trouwens wel heel begrijpelijk! Ik kan me voorstellen dat je net de mk een beetje te boven bent maar een extra klap er nog even niet bij kan hebben. Het is toch ook kl*te voor je, eerst een positieve test en dan toch weer die teleurstelling. 'Het zou verboden moeten worden'. Echt waar. Ik vind het heel knap dat je er zo over kan praten en ik hoop dat je tijd en ruimte voor jezelf neemt om dit een plek te geven.
Dikke kus!

 

Och meid, ik herken je verhaal helemaal.
Onze wens was altijd zo groot, en twee zusjes gingen me voor.
Hoe blij je voor hun bent, toch voel je je eigen verdriet ook.
Ik heb me ook heel arrogant gevoeld, ik voelde me zo'n trut.
Waarom kon ik niet echt blij zijn voor hun. Ergens ben je dat echt wel.
Dat je je zo voelt is helemaal niet raar.
Het is zo herkenbaar.
En toen ik eindelijk zwanger was ging het mis na 4 weken.
Dan zakt je droom even helemaal in elkaar.
Toen hebben wij besloten het even op een laag pitje te zetten.
Tenslotte gingen we trouwen drie maanden later. We hebben onze koppies even op hele andere zaken gerricht.
En dat heeft wonderen gericht.

Toenertijd zeiden veel mensen tegen mij dat het erg jammer was, maar dat ook ik ooit een kleintje op de arm zou hebben.
Ik kon het niet geloven. Maar mijn tijd is wel gekomen.
Dat geldt voor jou hetzelfde meid.
Nu is het even moeilijk en zwaar. Ik heb me boven water weten te houden door te denken: "mijn lichaam stoot het niet zomaar af". Misschien was het kindje niet goed. Zo heb ik me erover heen kunnen zetten. Ik weet dat het als makkelijk praten klinkt .
Maar mij hielp het wel!

Sterkte meid!

 

Ik heb pas geleden ook een mk gehad met 9 week, een kennis van mij kan ieder moment bevallen, en een ander moet nog een paar maandjes, maakt het wel moeilijker, had gehoopt dat ik erachter aan kwam, helaas, ging dat niet op voor mij, maar ook ik heb het er heel moeilijk mee.
HEt is de natuur die je zo laat voelen, niks aan te doen, laat je tranen maar op de loop gaan, dan voel je je later weer wat beter.
ps je bent geen aansteller, gewoon iemand die van dat vriuchtje houdt.

 

Ik heb dan wel geen ervaring met een miskraam en ik vind het echt ontzettend erg kan me heel goed voorstellen dat je dagen zit te huilen!

Ik heb echter wel ervaring met het stukje zusje......ik ben bijv. het zusje in ook zo'n verhaal. Hoewel mijn zus voor zover wij weten nooit een miskraam heeft gehad, is ze al wel lang bezig, langer dan wij dat waren. Ik voelde me erg bezwaard om haar te bellen met het nieuws, maar ook om haar later te bellen. Ik wilde haar niet confronteren met mijn zwangerschap. Ze belde mij eerst ook niet.

Een tijdje later heeft mijn zus de eerste stap genomen, die heeft me gebeld (wel helemaal in tranen natuurlijk) en met me gesproken over wat het met haar doet en deed. Natuurlijk had ik daar wel een vermoeden van maar het was fijn om het van haar te horen en om ook de mogelijkheid te hebben om uit te leggen dat ik het begreep en aan te geven dat ik haar wilde laten beslissen in hoe en wat ze wel en niet wilde weten.

Ik weet niet of het helpt, maar misschien dat het een beetje inzicht verschaft in de andere kant van het verhaal, hoewel ik natuurlijk niet weet hoe het bij jullie in elkaar steekt.

Ik wil je nog even heel erg veel sterkte wensen, en neem lekker de tijd om er van bij te komen!

 

dat kan ik me heel goed voorstellen, mijn familie doet hun best om aan beide kanten tegemoet te komen! Het is jammer dat je het dan zo voelt idd wel goed dat je het met je zusje zo hebt kunnen bespreken. Ik hoop voor je dat je je gauw beter gaat voelen en nogmaals heel veel sterkte toegewenst.

 

Heb hetzelfde meegemaakt (1x dan) en toen waren er meerdere vriendinnen zwanger, bij hun ging het wel goed en nu hebben ze allemaal een baby. Nu is mijn beste vriendin inmiddels zwanger en is het weer net zo moeilijk als het in januari was. Want ik ben nog steeds niet zwanger.

Ik denk dat je verdriet en verlies alleen kunt verwerken door er doorheen te gaan en het komt vaak met golven. Lekker janken en weer verder.

Verder denk ik dat het pas makkelijk word om blij te zijn voor anderen als je zelf gezond zwanger bent.

En ik heb gemerkt dat het voor de omgeving bijna net zo moeilijk is als voor ons. Dus zoveel mogelijk eerlijk praten erover. Soms hoor je dan van anderen ook dat ze het moeilijker vinden dan wij dachten.

Succes meid!

 

Hoi hoi,

Ja familie heeft soms van die gedachtenkronkels waar je weinig mee opschiet. Bij ons dachten de meesten dat rust het beste voor ons was (met andere woorden: niet bellen, geen kaartje sturen, geen mail, sms, niks). Dus ik wist dat ze ervan af wisten maar ze reageren niet. En ondertussen is men wel bezig met een etentje plannen voor oom die in ondertrouw is voor tweede huwelijk, verjaardagsvisites, etc. Alleen de leuke dingen. Mijn schoonzus die zwanger is krijgt kaartjes, telefoontjes, cadeautjes. En bij mij blijft het, op een enkele uitzondering na, stil.

Ik had het er met de verloskundige over. Zij komt uit Turkije en denkt dat het wel iets Nederlands is. Moeite met heftige emoties, familiebanden die niet superhecht zijn, alleen in goede tijden. Er is wel liefde, maar men kan het niet uiten op een natuurlijke manier. Durft het niet ofzo.

Wat je zelf zegt, je bent moeder met de bijbehorende gevoelens maar wel met lege handen. Dat moet toch een plaats krijgen in de familierelaties, ook al is het even wennen voor iedereen. Ik denk dat ze zich zo ongemakkelijk voelen over jouw verdriet en hun eigen onzekerheid of ze het goed doen ten opzichte van jou, dat ze het liever uit de weg gaan. Ze zullen je pijn wel voelen, en zich zelf heel machteloos en naar voelen dat je dit hebt meegemaakt en nog steeds moet doormaken met je zwangere zusje zo dichtbij. Maar wat heb je eraan, soms wil je (ik tenminste) gewoon een knuffel en aandacht zonder erom te vragen. Je zit in een dal, dat is toch logisch. Jammer dat ze je niet kunnen geven waar je behoefte aan hebt. Maar schrale troost: je bent niet alleen. Ik wens je veel sterkte!

 

Ik vind het je goed recht, dat je, je nu zo voelt even, en het gaat vast en zeker ook weer over.
Ik weet wat het is, heb drie weken geleden een MK gehad met zes weken. Was 1 vriendin die het wist, ik had het mijn ouders enz. nog niet eens verteld. Maar nu het mis is gegaan hoor ik ook niks meer van haar. Dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je, je voelt.

Als je het aan kunt moet je misschien proberen het in de familie ter sprake te brengen, dat je hun steun nu ook wel kunt gebruiken, het is al moeilijk genoeg... Ik wens je heel veel sterkte en houdt moed. Enne als die tranen er uit moeten laat ze lekker gaan het is niet zomaar iets wat je hebt meegemaakt.