Mijn zoons hebben autisme. Daar zijn we op ingesteld, ons hele leven is aangepast op hun behoeften en zorg. Mijn oudste is daarnaast hoogbegaafd en mijn jongste heeft bovengemiddeld iq. Het is soms leuk, soms niet en soms gewoon moeilijk. We zijn onlangs verhuisd van een flat in slechte wijk naar een hoekhuis in een kindvriendelijke en kinderrijke wijk. Mijn oudste begint maandag ook op een nieuwe school. Hij kan en mag nu lekker buitenspelen, er zijn al meerdere malen nieuwsgierige buurkinderen aan de deur geweest om te vragen of hij buiten kwam. Maar hij kan het niet. Dit is zo nieuw en onbekend voor hem. Hij kent de kinderen niet, is verlegen zegt ie maar hij overziet het gewoon niet. Hij begrijpt het concept van buitenspelen met nog onbekende buurkinderen gewoon niet. Logisch. Maar ik had dat van tevoren niet bedacht. Als de school start komt het vast wel goed, en anders kan ik hem het aanleren, maar nu racen de buurkinderen voorbij op fietsen en skelters en mijn zoon zit binnen omdat hij niet weet hoe. Dat maakt me gewoon even verschrikkelijk verdrietig. Omdat mijn man en ik geloven in openheid en omdat het spanning bij zoon wegneemt, zijn zoon en ik samen de buurkinderen gaan vertellen dat hij autisme heeft en het daarom nog niet durft. Daar werd echt goed op gereageerd, kennelijk woont er nog een jongen met autisme in de straat en ze zouden af en toe blijven vragen of ie buitenkomt en als hij nee zegt dat niet gek vinden. Dus het komt wel goed, maar toch voel ik me even rot. Ik zou mijn kinderen zo graag een ongecompliceerde jeugd (en leven) gunnen. Moest ik even kwijt.
Wat goed dat ze zo fijn en begripvol reageren. Kan me goed voorstellen dat je rot voelt, het liefst wil je natuurlijk dat hij ook lekker onbezorgd buiten rond rent. Dikke knuffel!
Kan me goed voorstellen dat je het je anders had voorgesteld. Toch denk ik dat jullie er alles aan doen om ze die fijne jeugd te geven! Niemand heeft namelijk een volledig onbezorgde jeugd, denk ik. Jullie doen je uiterste beste, passen dingen aan, begeleiden jullie kinderen en houden bovendien ontzettend veel van ze (dat vind ik altijd uit al jouw posts spreken!). Nu lukt het hem misschien nog niet, maar met met jullie hulp komen ze er echt wel! En dan is het extra fijn als de buurtkinderen ook nog eens zo positief reageren! (Neemt niet weg dat het af en toe gewoon super zwaar is en dat je dat ook mag zeggen!)
Wat kan ik me je gevoel goed voorstellen zeg als ouder van ook een kindje wat 'anders' is. (wat heb ik een hekel aan dat woord zeg hihi) Je doet het super hoor! Fijn dat de buurt zo begripvol reageerd. Straks lekker met je gezin regelmatig buiten gaan spelen,zo kan hij zelf de kinderen zien spelen en contact met ze maken terwijl jij erbij bent. Denk dat het met de tijd wel goed komt hoor. Al zul je als ouder met de tijd altijd balen van het feit dat dingen nooit vanzelf zullen gaan.. dat is een soort rouwproces eigenlijk he.. dat is voor mij heel herkenbaar,en daar mag je zeker even stil bij staan!
Heel herkenbaar, hier ook een zoon met autisme, met daarbij ook een spraak-taalstoornis en sociale achterstand. In zijn hoofd is hij 2.5/ 3 jaar (hij is 4). Wel normaal intelligent. Het is inderdaad een rouwproces. Er zijn tijden dat je het best positief inziet voor de toekomst en tijden waarin je denkt " wordt het ooit nog wat?". En inderdaad de heftige behoefte om je kind altijd te verdedigen, te verklaren of te beschermen tegenover anderen. De eeuwige vragenlijsten, wachtlijsten, contacten met instanties, gesprekken op school en met instanties, verslagen lezen, nabellen, informeren, afstemmen etc. Het gevoel dat altijd terug komt wanneer je andere kinderen wel samen ziet spelen, dat ze hem niet begrijpen, dat ze hem buiten sluiten, negeren of raar aankijken. Andere ouders: Hun rollende ogen, nakijkende en afkeurende blikken of scherpe opmerkingen -> wanneer je met een overprikkeld krijsend kind de speeltuin, het feestje, de supermarkt of wat dan ook verlaat. De "goed bedoelde" adviezen die niet van toepassing zijn op een autistisch kind. Het is zwaar en vermoeiend. Maar ook de geluksmomenten, wanneer hij een puzzel legt van 6+ leeftijd (hij is 4) of 1 van de vele andere talenten die hij heeft laat zien. (lego bouwen, overal de weg weten, alle vormen, kleuren en cijfers kennen etc.) Geluksmomenten als die ene keer dat hij zelf een kind benadert en zegt: "Hallo kindje! Ga je mee van de glijbaan?" Geluksmomenten zoals het altijd lekker willen knuffelen, lekker bij je in bed kruipen, je komt vragen of je mee speelt. Geluksmoment aan het eind van de dag: Wanneer je in je hoofd al een rampscenario had voospeld omdat je vandaag verjaardag, bezoek, boodschappen en weet ik het wat allemaal met hem moest ondernemen. Je verwacht totale overprikkeling, gekrijs, chaos etc. .... Maar hij is de hele dag super lief, luistert goed, vrolijk en geniet zichtbaar van de dag. -> Puur geluk voor mama
Dikke knuffel meis, ik weet niet wat het is om een kindje met autisme te hebben, maar weet wel hoe het is om een kindje te hebben dat niet mee kan doen. Onze dochter zal nooit samen kunnen spelen, ze kan nog niet eens zelf spelen ze geniet ervan als andere kindjes spelen en lol hebben. Ik parkeer haar vaak bij de spelende kindjes op een verjaardag oid, maar kinderen blijven niet op 1 plek, als ik even niet oplet en ik kijk weer zit ze alleen. Breekt je hart, want je gunt ze het om volledig kind te kunnen zijn! Wel super goed dat je samen hebt verteld hoe het zit, en dat er zo goed op werd gereageerd! Geef het de tijd, misschien verrast ie straks iedereen als ie gewend is, de kindjes in de buurt leert kennen/vaker ziet en weet wat er van hem verwacht wordt tijdens het buitenspelen.
Eerst krijg je het proces van acceptatie dat je kindje anders is en dus jullie leven altijd anders zal zijn dan een gezin met gemiddelde kindjes. En dan kom je erachter dat er weer iets anders is, weer iets wat bevestigd dat je lieve kindje anders is dan gemiddelde kindjes. En hoe je je ook voelt in het volledige acceptatie proces, het kan toch weer als een klap aanvoelen. Mijn oudste heeft ass en het lijkt vaak dat voordat je 1 punt hebt "opgelost" er weer een 2e punt aankomt (of een 3e, of een 4e). En ja, soms is het hartverscheurend om zulke dingen te zien. Van mij een dikke knuffel en in iedergeval begrijp ik je gevoel, ondanks ik niet weet hoe het voor jou voelt. Sterkte!
Dat is het inderdaad, het is een doorlopend rouwproces helaas. Shart dat klinkt ook pittig.. Wat heeft jouw dochter precies als ik vragen mag?
Ik weet niet hoe het is om een autistisch. Kindje te hebben Maar wel ervaring met me oudste die taal en spraakproblemen had heeft op cluster 2 school gezeten Maar hij bleef zo positief terwijl er dan kinderen kwamen ja,wat zegt hij enzo en heb buitensloten omdat hij zich niet verstaanbaar kon maken dat d ie. Zo graag mee wou doen I n de klas vok vertrouwen liedjes mee zingen terwijl het totaal onverstaanbaar was Maar altijd positief vrolijk had herwerkt nu is die 9 en gaat alles goed En ik heb zoontje vam 6 bijna die door een klap op zijn hoofd hersenletsel heeft opgelopen waardoor die nog dagelijks de gevolgen van ondervind Dus ik weet hoe het is als je kindje niet volgens het boekje gaat ja het boekje want eerlijk elk kind is uniek er is gewoon geen normaal kind want elk kind is anders op zijn of haar manier en mag daar trots op zijn ongeacht wat het ook is Blijf positief jullie komen er wel Mijn jongste mag ook niet na buiten hij ziet geem gevaar steekt zo over fietst zo de weg op Wil je veel succes wensen en alles komt goed
Het is gewoon verdrietig als je met je neus op feiten wordt gedrukt dat het niet zo vanzelf gaat allemaal en je kind een moeilijkere, langere weg aan het bewandelen is... Ik ben al veel gewend, heb al aardig wat 'plekjes' moeten creeren voor dingen, maar om de zoveel tijd... gebeurt er toch weer iets, dat confronterend is, hard binnenkomt, mijn hart breekt of me onredelijk boos maakt dat verrekte k*t-autisme ook... Ik blijf in fasen rouwen, ik denk dat het nooit helemaal 'klaar' is. Veel succes op school (en wat leuk dat buurtkinderen het zo goed lijken op te pikken!), ik hoop dat hij zijn draai gaat vinden als hij gewend raakt!
Goed gedaan! Hier precies hetzelfde en ook net verhuisd. Mijn dochter speelt vanaf de eerste dag buiten en met alle kindjes. Mijn zoon heeft in anderhalve maand misschien een uur in totaal buiten gespeeld. Helaas gaat hij met de taxi naar school en wonen de kindjes van school niet in de buurt. Ik probeer me er niet druk om te maken omdat ik weet dat hij het niet mist. Maar toch doet het pijn.
Het blijft moeilijk, er komt zoveel bij kijken en je bent moe van alles. En als je ziet dat je kind iets niet kan of durft dan is dat zo pijnlijk! Hij zit op een reguliere basisschool toch? Krijgt hij daar extra begeleiding? Onze oudsts is onlangs begonnen met dagbehandeling. Dit krijgt hij vanuit het sbo en daar leert hij vriendjes maken en houden. De sociale omgangsvormen zeg maar. Ik vind het super maar hij wil liever gamen of tv kijken. Het is heel pittig soms.