Zijn er hier mama's die een partner hebben met autisme? Of het misschien zelf hebben? Mijn man heeft een diagnose gekregen lichte vorm van autisme. De dingen die hij doet heb ik altijd gedacht dat dat door autisme kwam en ook geaccepteerd. Met het oog dat hij het niet expres doet en er niets aan kan doen. Het begint voor mij toch steeds moeilijker te worden waardoor ik twijfel of het echt door autisme komt of hij bv gewoon erg op zichzelf gericht is. Mijn man heeft beperkte interesse, laat zeggen tv, film, weer, muziek. Dit vind hij heel belangrijk en moet veel voor wijken. Wij hebben een dochtertje van 2 jaar. Ik ben huismoeder dus logischerwijze zorg ik de hele werkweek voor haar. Zodra mijn man thuis komt heeft hij vooral oog voor de 4 onderwerpen die ik net genoemd heb. Dat komt er op neer dat hij hier de hele tijd mee bezig is op de telefoon. Ik moet elke keer vragen of hij met ons dochtertje wil spelen als ik bv eten kook. Het komt regelmatig voor dat we woorden hebben hierover omdat hij zo erg met zijn eigen dingen bezig is. Ik vind dat sneu voor ons dochtertje maar vind ook dat ik al de hele dag met haar van alles doe dus dat hij best een half uurtje met haar kan spelen. Stel dat hij in zijn hoofd heeft om bv een film te kijken en dat zou niet kunnen omdat ik bv ziek ben. Dat kan dan niet in zijn beleving want hij had het zo gepland. Hij kan er wisselend op reageren. Soms gaat het wel goed, maar soms kan hij er ook van overstuur raken. Omdat zijn planning niet doorgaat. Het bespaart mij een hoop gedoe als ik dan bv maar iets wel doe ipv niet (omdat ik bv ziek ben.) omdat een hele discussie veel energie kost. Na de geboorte van ons kindje merk ik dat hij heel makkelijk alles aan mij over laat. Hij gaat makkelijk zijn eigen gang. Als ik aangeef dit anders te willen kan dat in zijn ogen niet en is hij heel onredelijk. Dit omdat zijn planning dan weer niet door gaat. In het weekend hebben we ook vaak woorden omdat hij heerlijk zijn eigen dingetjes doet en mij voor ons dochtertje laat zorgen. Terwijl ik dat al 5 dagen doe en ook weleens iets voor mezelf wil doen. (al is het even een tijdschrift lezen bv) Ik snap wel dat hij ook weekend heeft, maar je zou het dan een beetje kunnen afspreken. Ik doe in de ochtend 2 uurtjes iets voor mezelf en jij in de middag. Zoiets. Maar dat wordt niet echt begrepen. Echt steun is er niet echt voor mij. Hij leeft dus heel erg zijn eigen leven en ziet bv niet als ik verdrietig ben of heeft niet door dat ik iets moeilijk vind. Als ik het zeg snapt hij het vaak ook niet want hij ziet het allemaal anders. Daarnaast merkt hij het niet als mensen niet aardig tegen hem zijn. Sarcastische opmerkingen gaan langs hem heen, hij heeft dat niet door dat iets sarcastisch is bedoeld. Met als gevolg dat hij mensen die zo doen blijft zien en accepteert dat ze zo tegen hem doen. Terwijl ik dat soort dingen heel goed aanvoel. Als ik dat later tegen hem zeg, zegt hij dat ik het verkeerd zie en overgevoelig reageer. Door omstandigheden heb ik sowieso heel weinig steun van mensen. Omdat ik dit thuis ook niet echt heb en er voor mijn gevoel grotendeels alleen voor sta, gaat het mij steeds meer opbreken. Daarom vraag ik me af of dit echt typisch gedrag is voor autisme voor de mensen die er ervaring mee hebben.
Ja het klinkt zeker als autistisch gedrag van je man. Hij kan zich niet inleven en voor hem is zijn planning zijn grote houvast. Hij kan niet zelf bedenken hoe dingen sociaal wenselijker anders kunnen of moeten. Ik denk dat het raadzaam is dat hij in overleg met jou een klein stukje van zijn planning om gaat gooien. Dat er in zijn schema tijd ingepland wordt voor zijn dochter, in overleg met jou. Maar bedenk wel dat het voor hem niet makkelijk is om te bedenken wat hij dan kan doen met je dochter. Daarin zal je waarschijnlijk in moeten ondersteunen. Heeft je man geen hulp gekregen toen de diagnose werd gesteld? Hulp om beter te leren omgaan met de behoeften van zichzelf en zijn gezin?
bedankt voor je reactie. Wat je zegt klopt ook. Hij zegt het letterlijk: wat moet ik dan met haar doen? Daar kan ik dan ook zo kwaad om worden. Wist niet dat het ook bij het autisme hoorde. Dacht dat het een makkelijk antwoord was om het weer aan mij af te schuiven. Mijn man had de diagnose toen ik hem nog niet kende. Hij heeft voor zover ik weet wel even hulp gehad maar dat is al lang geleden. Heb jij ook een partner met autisme of heb je er op een andere manier ervaring mee?
Ik werk met autistische kinderen, vandaar mijn ervaring. In de afgelopen jaren heb ik veel inzicht mogen krijgen in autisme en hoe het zich in het dagelijks leven uit. Staat je man er voor open om samen te zoeken naar een manier die werkt voor jullie gezin? Ik neem aan dat je man "normaal" intelligent is, misschien kan een goed gesprek helpen om de pijnpunten voor jou duidelijk te maken aan hem. Concrete zaken en situaties benoemen? Als hij de bereidheid heeft om dan er mee aan de slag te gaan, dan heb je de eerste stap al gewonnen. Maar hij zal inderdaad handvaten nodig hebben om te leren spelen met zijn dochter. Heeft hij vroeger gespeeld als kind? Veel autistisch kinderen vertonen stereotiep spel, iets wat zich elke keer weer herhaald. Bij je man uit zich dat, denkt ik, in constant dezelfde onderwerpen en interesses opzoeken. Natuurlijk is je man in staat om iets nieuws te leren, een nieuwe routine, dat heeft hij waarschijnlijk ook al moeten doen toen jullie gingen samenwonen. Maar hij zal zich er wel voor moeten willen inzetten samen met jou. Sterkte!
Eens met mijn voorgangster. Dat klinkt echt als autisme. Je zult echt een keer met hem moeten gaan zitten om tijd met je dochter en hem te gaan inplannen. Bijv. een rooster maken. Misschien als je uitlegt dat hij graag zich bezighoudt met zijn 4 interesses, jij ook eigen interesses hebt en daar tijd voor wil krijgen om dat alleen te doen. Hij kan niet zijn interesses doen met dochter erbij. Jij dus ook niet. Hij heeft zelf het inzicht niet om dit te snappen. Daarom moet je het heel simpel en tot in detail uitleggen.
Mijn vriend heeft PDD-NOS.. herken wel wat dingen..zoals dat hij zich moeilijk kan inleven. Ik moet het hem echt zeggen dat ik me verdrietig/niet lekker voel oid anders zal het hem niet snel opvallen. Verder maakt hij moeilijk uit zichzelf contact met andere mensen maar als de ander initiatief neemt en makkelijk contact maakt gaat hij er wel in mee. Over zijn eigen gevoelens praat hij ook bijna niet. Dat moet ik uit hem trekken maar dat is ook wel mannen-eigen heb ik al vernomen haha. Verder is hij met de kids echt heel leuk..hij is zelf dan ook net een kind haha.. wel leuk hoor! Maar vooral in zijn jeugd had hij er last van volgens zijn moeder. Moeilijk lerend.. vertraagde spraak ontwikkeling.. kon slecht tegen veranderingen.. in zijn eigen wereldje leven. Dat is nu echt niet meer te merken..al zit hij ook snel in de tv..maarja dat link ik daar niet echt aan.. Bij onze oudste zoon (4) is het vermoeden ASS ook aanwezig. Maar dat laten we (nog) niet testen
Oja.. hij denkt soms ook veel te makkelijk over bepaalde zaken.. dan ziet hij niet dat het wel.eens grote gevolgen kan hebben. Op het gebied van geld oid daarom regel ik alle financiën.. en maak ik voornamelijk beslissingen over abonnementen etc
Fijn jullie reacties en dat jullie dingen herkennen. Ik benoem heel vaak voorbeelden en dingen waar ik tegenaan loop. Maar dat wil hij meestal niet horen. Of hij belooft Beterschap maar doet er niets mee. Een rooster of dagplanning heb ik het vaak over gehad maar dat vindt hij niks. Ik kan het nog eens ter sprake brengen. Wat ik van hem heb gehoord had hij ook moeite met leren. Zijn ouders wuiven de diagnose een beetje weg en willen er niets van weten. Ze zijn heel erg voor de buitenwereld en dit past niet in het plaatje zeg maar. Ze nemen hem ook kwalijk dat hij maar beperkte interesse heeft bv. Ik herken andersom ook weer dingen die jullie schrijven. Ik moet hier ook alles regelen bv met financiën enz. Alles bij elkaar vind ik het erg zwaar omdat alles voor mijn gevoel op mij neer komt en ik zelf geen mensen heb om op terug te vallen.
Moeilijk is het om dan door te dringen.. vind ik soms ook wel.. we gaan nu bijna 12 jaar met elkaar en heb er soms ook nog wel moeite mee.. moet soms dingen 100x zeggen haha.. Maar al met al loopt het nu prima. Qua druk op mijn schouders dat ervaar ik ook.. Maar ik ben dan ook best wel een controlfreak.. dus doe het mezelf ook wel aan. Ik hoop dat er toch een manier voor jullie beide is om er beter mee om te gaan.. wie weet komen er nog wat tips voor je in dit topic..succes
Ik wou dat ik dat zelf ook was een controlfreak. Ik heb meer behoefte aan iemand die mij mee op sleeptouw neemt of mij verzorgd. Dat klinkt fout maar ik hoop dat je weet wat ik bedoel . Ben zelf niet heel erg initiatief rijk. Nu moet het wel zelf die dingen doen. Maar het ligt me niet. Daarom vraag ik me vaak af of ik dit wel kan volhouden.
Op sleeptouw worden genomen, dat is een droom waar je jezelf maar beter uit kan helpen (als hij een beetje hetzelfde is als mijn partner. Maar je kan er wel meer aan gewend raken. Al heb ik wel af en toe het gevoel dat ik een aangespoelde vis vooruit moet zien krijgen... Maar goed wbt het verdelen van taken. Bedenk dingen die routinematig zijn en bij hem passen. Bouw het op, geef hem een routine taak, laat hem er aan wennen en geef hem er dan nog 1.
Als ik jou was zou ik eens gaan praten met bijvoorbeeld MEE. Het is voor jezelf fijn om iemand te hebben om mee te praten en die jou tips kan geven hoe er mee om te gaan.
Ik denk dat je via de huisarts of zijn behandelaar om hulp moet vragen. Er zijn tal van behandelingen voor mensen met autisme om te leren omgaan met hun stoornis en de maatschappij of het gezin. Ook heb je voorlichting voor ge ons en familieleden. Dan krijg jij meer kennis en hij leert nieuwe vaardigheden. Dat is zeker bij ouders met kinderen heel belangrijk! Anders krijg je straks echt problemen in de opvoeding en in jullie relatie. Hij heeft namelijk weinig zelfinzicht, heeft heel veel structuur nodig en kan zich niet verplaatsen in anderen. Dat is met kleine kinderen echt een drama. Die leven ook nog voornamelijk vanuit hun eigen wereld en emotie (en veel extreme en wisselende emoties waar autisten niet of moeilijk mee kunnen omgaan). Verder is het verstandig dat jij wat meer voor jezelf zoekt. Een eigen netwerk van vrienden, buren, een sport of hobby en werk! Niet totaal afhankelijk zijn van je partner maar ook tijd voor jezelf en je eigen ontwikkeling. Dat geeft rust waardoor je het thuis ook beter aankunt. Bedenk dat jij altijd hoofdverantwoordelijk blijft voor de opvoeding en het huishouden omdat hij daarin beperkt is. Maar dat neemt niet weg dat hij wel dingen zou kunnen aanleren! Zoek daarvoor dus gezamenlijk hulp.
Het klinkt heel herkenbaar. De vader van mijn kinderen heeft geen diagnose omdat hij geen behoefte heeft aan hulpverleners. Onze zoon heeft wel de diagnose ass. Hier was het idd ook het niet kunnen inleven, niet zien wat er moest gebeuren en veel op zijn eigen spoor zitten. Als ik moest werken en ik schreef op een papiertje dat de afwas gedaan moest worden dan gebeurde dit. Deed ik het niet dan gebeurde het niet. Zo ging dat eigenlijk met alles tenzij hij er zelf belang in zag want dan kon het allemaal wel. Dit klinkt heel egoïstisch maar zo bedoelde hij dat niet. Hij zag de behoefte van onze zoon en mij niet. Toen ik zwanger werd van ons tweede kindje raakte hij in paniek en is wet gegaan. Heel pijnlijk allemaal. Toen de 20weken-echo van mijn dochter niet goed was moest ik op herhaling. Hij wilde mee tot hij hoorde dat het om 8 uur sochtends was in een umc in een andere stad. Dan moest hij te vroeg opstaan want zijn wekker gaat pas om half 8. Onze relatie is dus compleet mis gelopen. Jongste is inmiddels 5 jaar. Ze heeft weinig band met haar vader. Er is te weinig wederkerigheid. De oudste (met ass) heeft meer raakvlakken met hem. Ik denk dat ze elkaar aanvoelen en ze zijn beiden dol op gamen. Ik herken je gevoel van het gewicht op je schouders en het gevoel te hebben alles te moeten regelen en alleen te dragen. Ik voelde mij op een gegeven moment meer een begeleider en onze relatie was niet meer gelijkwaardig. Hier is het dan qua relatie fout gegaan maar dat hoeft bij jou natuurlijk niet. Zoek een hobby of activiteit buiten de deur, je eigen netwerk. Vertel je man letterlijk wat je verwacht op bv emotioneel gevoel. Zoek hulp/advies voor jezelf via huisarts of mee. Zorg iig dat je jezelf niet wegcijfert en dat zijn diagnose jou niet weg cijfert .
Hier spelen voor mij een aantal dingen mee. Helaas heb ik geen familie om op terug te vallen. Wat sociale contacten betreft ben ik daar ook niet goed in. Veel vrienden heb ik niet. Ik heb 1 goede vriendin die echt betrokken is. De rest zien we heel vrijblijvend een paar keer per jaar. Het opbouwen van een netwerk daar ben ik niet goed in. Ik probeer dit al jaren maar zonder resultaat. Ik ga nu wel beginnen met sport maar ik verwacht niet dat ik daar contacten op doe. Dit alleen geeft mij vaak al een eenzaam gevoel. Dat ik daarnaast mijn man steeds moet aansporen en ondersteunen en veel dingen op mij neer komen maakt het steeds on draaglijker. Vooral omdat er niet echt iemand voor mij is. Behalve 1 vriendin. Daarnaast ben ik nooit geaccepteerd Door zijn familie. Gemene opmerkingen enz dat heeft hij allemaal niet door. Ik twijfel dus steeds vaker of ik hier nog mee Door moet gaan omdat ik het ontzettend zwaar vind.
Het lijkt mij een ongezonde relatie wanneer je meer hulpverlener bent dan partner. Logisch dat je rekening houdt met zijn beperking, maar als het alleen maar om hem draait dan is de relatie niet meer gelijkwaardig. Ik zou met hem gaan praten en hem vertellen wat je voelt en hoe je dingen ziet. Er moet wat gaan veranderen want zo trek je het niet en dat is logisch. Als er niets verandert dan moet je misschien toch gaan nadenken of je de komende 50 jaar nog zo samen wil leven?
Mijn partner is nooit getest, maar heeft duidelijk autistische trekjes. In de tijd dat onze zoon diagnose kreeg (en veel mensen al vanaf geboorte hadden gezegd dat onze zoon op mijn man leek, ook in doen en laten) hebben we het hier wel samen over gehad. Ook nagedacht over wat de winst zou kunnen zijn. Een stoornis heb je meestal pas als je vastloopt op (meerdere) gebieden in je leven door de trekjes die je hebt, en eigenlijk was daar geen sprake van bij hem. Relatief gezien is mijn man ook behoorlijk sociaal. Maar hij heeft wel moeite met plannen, tijdsbesef, hoofd van bijzaken onderscheiden (vooral dat, hoeveel tijd hij soms kan steken in dingen die geen prioriteit hebben... en de belangrijke dingen laat liggen), kan van slag raken als dingen niet volgens plan gaan, heeft moeite met hoeveelheid prikkels in huis, vindt het moeilijk om iets nieuws te doen als het niet precies duidelijk is wat er gaat gebeuren en voelt veel dingen idd niet aan. Heeft sturing nodig, er komt thuis weinig uit hemzelf. Na 10 tropenjaren met heftige gebeurtenissen kreeg ik begin van dit jaar een burnout. Hoewel ik me dat nooit zo beseft had, bleek mijn man (en gebrek aan ondersteuning en hulp die ik voelde, ik trok de kar alleen) een deel van probleem. Therapeut heeft toen duidelijk gevraagd: hou je van hem? Wil je bij hem blijven? Ja? Dan moeten we werken aan manieren hoe jij met hem om kunt gaan, rekening houdend met hoe hij in elkaar zit, zodanig dat het voor jou wel beter/prettiger wordt (en blijft). Ze heeft me dus geholpen met hoe ik dingen kan aanpakken, kan formuleren (zodanig dat hij niet meteen in verdediging schiet e.d.) op manieren die beter werken. We hebben al wat stappen kunnen zetten, maar het is een work-in-progress. Ik blijf het toch wel lastig vinden. Sommige dingen begrijpt hij gewoon niet. Andere dingen zegt hij wel te begrijpen, maar kan het nog niet echt 'blijvend' in gedrag ombuigen. Als ik teveel wil sturen gaat hij sputteren, als ik weinig stuur blijf alles bij het oude... (wat voor hem prima is, dat is natuurlijk het probleem. Ik ben de enige die serieus de verandering wil...) Hoe dan ook, ik voel met je mee, TS. Ik zou ook op zoek gaan naar professionals die je kunnen helpen hiermee.
Ik heb een tijdje geleden een topic geopend hier ... met dezelfde vraag. Mijn partner heeft Asperger. De diagnose is nu bijna 2 jaar geleden gesteld. Je mag me PB-en als je wilt, dat vind ik wat makkelijker 'praten'. Ik herken wel veel (niet alles) in je verhaal. Wij hebben samen therapie op zijn diagnose en dat helpt ons wel, we kunnen daar altijd op terugvallen. Dat is fijn, we hebben dit jaar na de geboorte van ons derde kindje weer therapie opgestart. We zoeken alternatieve manieren om de verbinding te houden. Want de 'reguliere' manieren werken hier niet/nauwelijks. Ik kan je heel veel vertellen, denk dat je veel zult herkennen maar dat doe ik liever niet open en bloot hier.
Daarom juist ondersteuning en hulp voor jezelf zoeken. Er zijn ook lotgenotengroepen voor partners van mensen met autisme. Daar zal je veel herkenning en steun vinden.
Hoi, Is het misschien een idee om samen met je vriend naar een hulpverlener te gaan? Ik heb zelf de diagnose ASS 3 jaar geleden gekregen. Toen onze zoon geboren had dit een behoorlijke impact op mij en m'n relatie. ( tot ziens structuur en regelmaat haha) Ik zit zelf nog in behandeling om te kijken of er manieren zijn waarop ik bijv. beter met stress kan leren omgaan, maar ook mijn man heeft via de hulpverlener veel info gekregen en kan me daardoor ook iets beter begrijpen. Ik kan door mijn ASS soms niet leuk uit de hoek komen en ik verwacht niet dat hij dit over zich heen laat komen. Maar in sommige situaties snapt hij nu wel iets beter waarom ik doe wat ik doe, en reageer zoals ik reageer, en hoe hij in sommige situaties het beste met me om kan gaan. door bijvoorbeeld duidelijk te zijn in z'n verwachtingen. Hij geeft bijvoorbeeld regelmatig gemixte signalen af op verschillende dingen en hier kan ik slecht mee omgaan en reageer dan erg bot of kribbig. Door samen hulp te zoeken leert hij steeds meer duidelijk te zijn en leer ik steeds meer hoe er mee om te gaan als er wel onduidelijkheid is . Tegelijkertijd leer ik hoe ik beter op hem kan reageren hoe ik begrip voor hem kan tonen en hoe onze communicatie goed blijft. Er komen steeds meer nieuwe therapieën en behandelingen voor zowel autisten als hun partner, misschien een idee om jullie daar eens in de verdiepen en kijken of jullie daar wat aan hebben?