Is er iemand die het herkend? Hoe pak ik dit aan? De oudste 2 zitten elkaar continue in de haren. Apart van elkaar kunnen ze heel lief spelen, maar ze zoeken elkaar steeds op en dan begint het geruzie weer. Afpakken, slaan. Het verknald ongeveer elke dag. Ik probeer geduldig te blijven maar m'n geduld begint behoorlijk op te raken. Ik zet ze nu regelmatig op hun stoel als ze ruzie maken om even te kalmeren. Maar zodra ze eraf zijn gaan ze verder waar ze gebleven zijn. Praten helpt ook niet. Iemand tips hoe ik dit moet aanpakken?
Ik heb geleerd om te focussen op het goede en dat ook benoemen. Dus als er een momentje is dat ze rustig spelen, naar ze toe gaan en zeggen dat je het fijn vindt dat ze rustig spelen. Op het begin voelt het heel overdreven en ben je misschien bang om het te verstoren, maar hier werkt het uiteindelijk wel. Vermijd het woord niet! Bijvoorbeeld: 'je mag NIET slaan', ze begrijpen in een zin het woord niet nog slecht, dus horen ze dat ook niet. Beter is bijvoorbeeld: Stop met slaan! En alles zo duidelijk mogelijk maken. Als je alleen zegt: stop daarmee! Weten ze dan met wat ze moeten stoppen? Ze denken anders dan volwassenen, dus ze snappen vaak niet wat er precies bedoeld wordt, tenzij je het uitdrukkelijk benoemd. Zo... langer verhaal dan ik dacht, maar wellicht kun je er iets van gebruiken. Succes!! Helaas blijft dit het verhaal van de lange adem... Geduld, geduld, geduld!