Aaargghhhh inmiddels wallen tot mijn knieen! Mijn zoontje was altijd al wat moeilijker met (door)slapen dan zijn zus, maar de afgelopen maanden ging het heel erg goed (vanaf 8 maand). Tot vorige week. Opeens gaat meneer zowel overdag als 's avonds steigeren (gillen/krijsen) als hij naar bed gaat. Het enige wat helpt is erbij blijven zitten, wachten tot ie in slaapt valt en dan wegschuifelen. En dan de nachten. Ergens in de nacht wordt hij wakker, zet het op een brullen en houdt niet op tot je naar zijn kamer gaat. Ik leg hem neer (of hij doet dat zelf als ik binnenkom) en blijft rustig liggen zolang je in de buurt bent. Als je wegloopt is het weer gillen. Ik heb de afgelopen week geprobeerd het te negeren (lukt me niet), gecontroleerd laten huilen, dus om de 5 a 10 minuten troosten, neerleggen en weer weggaan (lukt ook niet) en dan na anderhalf uur geef ik het maar op en neem ik hem bij ons in bed, alwaar hij uiteraard meteen in slaap valt en doorslaapt tot de volgende ochtend. Hij is niet ziek of iets met tandjes, het is duidelijk verlatingsangst en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Bij ons in bed lijkt me geen oplossing en wil ik hem ook niet aanwennen. Laten huilen vind ik echt heel erg moeilijk, zelfs als ik geirriteerd raak en denk "je zoekt het maar effe uit", val ik natuurlijk nooit in slaap. Mijn vriend heeft aangeboden om dan maar op een matrasje ernaast te gaan liggen, zodat ie niet alleen is, maar wel in zijn eigen bed ligt. Is dit herkenbaar voor deze leeftijd en wat zijn jullie gouden tips?