Voor de tweede keer mis!

Gister heb ik voor de tweede keer een miskraam gehad.

Mijn vorige miskraam, augustus vorig jaar, was lichamelijk een stuk heftiger, ik was toen al 10 weken zwanger en het was behoorlijk pijnlijk en het ging me eigenlijk allemaal veel te snel. Ik was dezelfde dag nog naar de gyn. geweest voor een echo, waarop bleek dat het hartje niet meer klopte, besloot om 't met cyotec te laten komen, maar dat hoefde niet want 's nachts was het al raak. 3 uren lang een hevige weeënpijn, toen knapte er iets, de pijn was weg en toen ik naar het toilet ging, vond ik daar het vruchtzakje. Zoiets raars vond ik het al met al... zo ben je gelukkig zwanger en binnen een paar dagen tijd is er niets meer.

Deze keer waren we al wat voorzichtiger met onze blijdschap, vertelden het nog aan niemand en hielden het gebeurde in ons achterhoofd. Vorige week woensdag, ik was toen 5 en een halve week zwanger, liep ik met de hond en kreeg ineens een paar behoorlijke steken in m'n zij en onderin mijn buik. Pijn kon ik het niet echt noemen, maar gewoon een vervelend gevoel. De volgende ochtend had ik een heel klein beetje bruinverlies, maar volgens de vk niet echt iets om me nog zorgen over te maken. Eergister voor de eerste keer een gesprek gehad met de vk, die een afspraak voor me maakte voor mijn eerste echo. Intussen had ik ook wat meer bloedverlies gehad, maar dat stopte ook weer gewoon twee dagen geleden. Dus mijn vriend en ik keken eigenlijk erg uit naar het moment van de echo.
Helaas werd ik gisterochtend wakker met een behoorlijke kramppijn en voelde ik dat het niet goed kwam. Gistermiddag is het vruchtzakje losgekomen en sindsdien heb ik nog wel bloedverlies, maar geen pijn meer, op een beetje een zeurend gevoel na.

Ik ben 38 jaar inmiddels en heb 3 jaar geleden de man leren kennen met wie ik zo graag een kindje wil. Daarvoor ben ik getrouwd geweest, maar had in dat huwelijk nooit zo de behoefte aan een kind... raar maar waar. Ik voelde misschien wel aankomen dat dat huwelijk niet voor eeuwig was. Mijn vriend heeft uit een eerder huwelijk een zoontje, die is nu 9 jaar, en dat gaat zo super. Het lijkt me het mooiste van de wereld om ons gezinnetje compleet te maken met nog een kindje van ons samen, maar helaas mocht het deze keer weer niet zo zijn.

Op het moment weet ik eventjes niet zo goed waar ik het vertrouwen kan terughalen dat het ons allemaal nog gaat lukken....

Anyway.... ik heb er veel aan om jullie stukjes en verhaaltjes hier te lezen, net als vorig jaar augustus. Het troost me en doet me goed, hoewel het regelmatig dezelfde verdrietige verhaaltjes zijn als de mijne. Het is fijn om te weten dat je wordt begrepen.