Wij zijn de trotse ouders van 3 kinderen. Een jongen van 5, een meisje van 2 en een jongentje van bijna 5 maanden. Nu heb ik altijd de wens gehad van een groot gezin en wilde graag 4 kindertjes. Voor mijn man was 2 kindertjes genoeg en na een paar keer een goed gesprek gevoerd te hebben zijn we voor een derde gegaan. Nu is mijn wens voor nog een kindje heel groot, maar niet vanwege het zwanger zijn en bevallen, maar het voelt nog niet compleet. Voor mijn man is hte echt klaar en ik heb hem ook beloofd dat we het bij 3 zouden laten, maar ja dat gevoel he. We hebben het er al over gehad, maar hij wil nu 100% zeker geen vierde, maar misschien dat hij er over 2 jaar anders ver denkt, maar die kans is klein. HOe moet ik hier mee omgaan, ik wil zijn wens respecteren en heb het hem ook beloofd, maar het voelt voor mij niet goed en neem het hem soms kwalijk dat ik geen vierde meer mag, terwijl dat gewoon totaal verkeerd is van mezelf. Hoe gaan anderen hiermee om. Ik weet het het is erg van me, ik heb 3 gezonde kindertjes en ik schaam me er ook voor dat ik dit gevoel heb, maar wat kun je er aan doen?
Tja, wat doe je eraan als je man en jij er zo verschillend over denken.... Om voor een kindje te gaan, moet je er allebei achter staan. Als één van beiden niet wil, lijkt het mij de beste keuze om het dan niet te doen. Maar dat neemt niet weg dat jij nog een onvervulde kinderwens hebt. Het lijkt mij belangrijk om dat niet te ontkennen, niet voor jezelf en niet voor je omgeving. Niet dat je je er de hele dag over moet beklagen, maar het is iets dat je verdriet doet. Dat verdriet is er, en mag een plekje hebben. Volgens mij hoef je je daar echt niet voor te schamen. Probeer intussen ook te zien wat je wel hebt: een mooi gezin, gezonde kinderen, heel veel geluk. Geniet daarvan, kijk hoe je kinderen groter worden en hoe je zelf als mama bent en groeit. Hopelijk kun je er dan ooit in gaan berusten, dat het is zoals het is. En kun je je een ander plaatje gaan vormen van 'jouw ideale gezin': dat is nu nog een gezin met 4 kindjes, maar misschien wordt dat ooit jullie gezin van 1 jongen, 1 meisje, 1 jongen. Ik zou niet blijven hopen dat je man ooit 'om' gaat. Misschien gebeurt het nog, maar je geeft zelf aan dat die kans niet zo groot is. Ik denk dat je jezelf een groter plezier doet door te werken aan acceptatie, dan aan koste wat kost vasthouden aan je wens.
Ik denk dat Bri het heel mooi verwoord. Jouw gevoel mag er zijn. Ik denk ook dat het niet goed is om dat weg te stoppen of te ontkennen. Ik zou ook proberen geen hoop te blijven koesteren. Daar zul je de pijn alleen maar meer vergroten. Jammer dat jullie niet op één lijn zitten. Maar ik hoop dat je uiteindelijk toch veel vaker zult genieten van je fijne gezin met drie kinderen, dan dat je het gemis ervaart van een vierde kindje.
Ja is lastig dan he als je wens nog zo groot is... Toch zou ik proberen er niet meer zo veel bij stil te staan (hoe moeilijk het ook is) Wie weet zegt je man over een aantal jaar het wel te willen maar als je al aangeeft dat die kans klein is zou ik me lekker concentreren op je 3 kinderen. Nu hebben jullie de midden weg gekozen .... je man wilde er 2 in eerste instantie en jij 4... dus zit je er nu tussenin ... hahah. Mijn moeder vertelde ook altijd graag 4 kinderen te willen (heeft er 3) Mijn vader wilde dit ook niet en ze heeft zich daar gewoon bij neergelegd, het is tenslotte een keus waar je samen achter moet staan... en ze zegt ook dat het gevoel wel slijt naarmate de kinderen ouder worden. Ze wilde namelijk het leeftijdsverschil ook niet te groot. Ze had het leuk gevonden een 4e maar ze is dolgelukkig met de keus om het er bij 3 te laten.
Wow zo herkenbaar!! Ik heb zelf een keer een topic hierover geopend maar geen reakties gekregen. Ook ik ben ene trotse mama van een knul en 2 meiden en zou best graag een vierde willen.
Ik herken jouw verhaal heel erg goed. Onze jongste zoon is 7 en (bijna) al die tijd verlang ik er al naar nog zo'n mooi lief wondertje erbij. Verstandelijk gezien was ik het helemaal met mijn man eens, maar ja mijn hart bleef verlangen. Ik heb er verder niet zo vaak over gesproken, maar hij wist het wel. En toen vertelde hij eind 2009 ineens dat het bij hem toch ook weer begon te "kriebelen". In maart was mn implanon uitgewerkt en in mei is die verwijderd. En we hopen allebei dat ik snel zw zal raken. Dus aan de ene kant zeg ik: probeer er niet over te zeuren; je wilt ook niet dat hij het alleen voor jou doet. En je moet er idd allebei achter staan. Aan de andere kant weet je nooit of en wanneer hij er anders over zou kunnen gaan denken. Als je het leuk vindt, kun je miss ook hier eens mee komen kletsen: http://www.zwangerschapspagina.nl/zwanger-worden-clubs/211945-graag-groot-gezin.html Hier vindt je meer vrouwen die graag een groot gezin willen. Een paar het liefst gisteren , anderen wachten nog even en een paar weten dat het er (voorlopig) niet van zal komen. Je bent welkom.
Misschien zou je hem ook even de tijd kunnen geven je jongste is nog maar een paar maanden? Spreek bijvoorbeeld af dat wanneer hij 2 is je verder erover praat, dan is de deur nog niet dicht maar geef je hem wel tijd en ruimte.
bedankt allemaal voor de reacties. Ik ben vergeten te schrijven in mijn stukje, dat ik dolgelukkig benmet mijn kindjes en mijn man. Dus het is niet zo dat ik helemaal in zak en as zit. Die hoop op een vierde is er soms ook helemaal niet dan kan ik het goed van me afzetten, maar soms vliegt het me ook aan en dan kan ik er alleen maar aan denken en dan denk ik weer. Kijk naar wat je hebt en niet wat je wilt hebben, want 3 gezonde kinderen is al een rijkdom. We hebben laatst al besloten dat we over ondertussen anderhalf jaar gaan kijken of hij voor een sterrelisatie gaat de ja of de nee, maar dat voelt zo anders dan kijken of je wel of geen vierde wil. Maar hij weet mijn wens en ik ben al heel blij dat ik een derde gehad heb van hem, dus ik mag niet ontevreden zijn toch?? ER valt er eentje ik ben weg.