Hallo meiden, Ohw ik moet mijn verhaal echt kwijt, zou niet weten waar anders mischien moet Ik even heel flink wakker geschud worden 10 week geleden ben ik bevallen van een prachtig meisje (wel 6 week tevroeg) maar we zijn dol op haar. het is ons tweede kindje al hoewel we altijd zeiden we zijn compleet met twee kindjes hadden we in deze zwangerschap toch samen gezegd als alles goed gaat willen we mischien ook nog een nummer 3, mischien een jongen hahahahahahahhahahahah we hebben twee prachtige meiden. Ook deze zwangerschap is behoorlijk zwaar geweest in de 34e week (pre eclampsie in combinatie met diabetes) op na controlle bij de gynaecoloog vertelde ze dat nog een zwangerschap min of meer afgeraden werd Maar nu ... hunkerd het gevoel zo erg naar een derde kindje zo erg, i.pv. daar aan te denken moeten we blij zijn met watr wij hebben en al helemaal in mijn situatie, als een andere mama dit zou zeggen zal ik het erg vreemd vinden dat ze hier nog over na denkt. we zijn zo blij en gelukkig met wat wij hebben, en we genieten zoveel van onze meiden maar waarom gaat dat rottig gevoel nou niet uit mijn hoofd? wat is dat toch? zijn het nog de hormonen en verdwijnen deze gevoelens nog? Ik weet het er zijn zo ontzettend veel vrouwen die nog geen kindje hebben of dit mischien niet kunnen krijgen, ik voel mij dan ook best ondankbaar en weer de vraag waarom niet tevreden kunnen zijn????????????????????????????????????? wij hebben nog zoveel liefde voor een derde kindje, zo graag nog eenmaal zwanger zijn en een prachtig kindje op de wereld mogen zetten. en ook het gevoel mischien deze keer wel probleemloos zwanger zijn want dat gevoel ken ik niet. Het spijt me dat ik zo'n ondankbaar verhaal hebt getypt, maar toch vraag ik naar erkenning. zijn er meer mama's? Ik schaam me echt heel diep en heb ook echt getwijfeld om het te typen. Lieve Groetjes Wilma26
ooit riep ik... echt van zn never nooit niet dat ik kinderen wil toen ineens rammelende eierstokjes en er kwam 1 kindje.. zware zwangerschap dus ik riep nooooooooooooit meer. 2.5 jaar later werd zn broertje geboren.. en weer dacht ik gezin is compleet.. om na paar weken tot besef te komen dat ik iets miste. heb de nodige jaren gewacht, nieuwe partner en kindje 3 is gekomen.. weer zware zwangerschap waar geen einde aan kwam en ik riep toen al ik ben klaar! maar toen manlief afspraak wilde maken om zijn zakie te laten knippen.. drukte ik de telefoon in.. en nr 4 kwam.. dit keer wel zoals de voorgaande zwangerschappen niet waren.. minder misselijk, ondanks BI etc minder zwaar, thuis mogen bevallen en een droombaby qua slapen.. en nu heb ik het af kunnen sluiten.. mijn gezin is compleet.. ja natuurlijk denk ik wel eens met weemoed terug aan alles, en het besef nooit meer zwanger te zijn, nooit meer bevallen.. dat moet ik echt een plekje geven.. ik zie niet waarom jij je zou moeten schamen? je bent dankbaar met 2 gezonde kinderen maar er iets toch niets mis met een stil verlangen voor misschien een 3de?
Wat een super lieve en fijn reaktie, wat je schrijft herken ik zo goed. En wat fijn dat je laatste zwangerschap heelijk is gegaan en idd ik denk dat dat ook een heleboel scheeld ik denk dat dat bij mij mischien ook zo is dan heb je ook ervaren hoe het is om gewoon zwanger te zijn en te bevallen. Wat is BI trouwens? Ik schaam me omdat ik mischien die wens niet zo moeten hebben, ik heb twee keer heel heel veel geluk gehad met mijn zwangerschaps diabetes en pre eclampsie, en ook het feit dat het afgeraden wordt door de gynaecoloog maakt de wens mischien nog sterker. Zo jong (28 jaar) En dan niet zelf kunnen beslissen over je eigen lichaam. Maar natuurlijk heeft ze helemaal gelijk, wat hebben mijn kindjes en man eraan als ik of de baby er niet meer is. Maar je warme reaktie doet mij goed, dankjewel Alvast sorry voor mijn typfouten mijn pc doet een beetje gek :x