Mijn dochter Nynke voelt zich zonder mama niet op haar gemak. Op het kdv (waar ze al 6 mnd heen gaat) zoekt ze geen aansluiting bij de andere kindjes, als er liedjes gezongen worden, zingt ze niet mee (terwijl ze thuis dol is op liedjes zingen), als ze heel hard valt, huilt ze niet We hebben de afgelopen maanden steeds gezegd; ze moet gewoon wennen, ze is nog maar zo jong, maar nu ben ik op een punt gekomen dat ik me echt zorgen maak over haar sociale ontwikkeling Vanmorgen zijn we naar een kinderspeelparadijs geweest, ik was met 2 collega's en hun kindjes van 2. Die 2 kleintjes rennen zomaar overal naartoe wat ze willen doen en mijn dochter sleept mij overal mee naar toe. Als ik niet mee ga, blijft ze bij mij hangen en dat terwijl ik zie dat ze hartstikke graag wil spelen. Als ik haar een beetje push om alleen te spelen of met de andere kindjes, zoekt ze alleen maar meer toenadering bij mij. Het doet me echt pijn om mijn meisje zo te zien Na zo'n ochtend weet ik het niet meer, wat moet ik zeggen tegen haar om haar te stimuleren om dingen alleen te doen of met andere kindjes te spelen. Ik wil er ook weer niet teveel aandacht aan schenken omdat ik hoop dat ze over haar verlegenheid heen groeit en ik bang ben dat als ik alsmaar ga hameren dat ze sociale interactie moet opzoeken ze dit helemaal niet meer wil. Heeft iemand soortgelijke ervaring of tips?
Mijn jochie was ook zo'n zwaan-kleef-aan.. Is de leeftijd ook wel een beetje. Op het KDV was hij ook zo kalm, en deed wel wat er van hem verwacht werd, maar spontaan meedoen echt alleen als hij het heel-heel-heel leuk vond.. Zo'n speeltuinactie zou hier ook gebeurd zijn.. MAAR: hij is inmiddels 4 jaar, en in het laatste half jaar veranderd in een heel open kereltje. Die rustig meedoet in de klas, nieuwe dingen probeert, wegloopt (sinds een week) etc. Echt een groot verschil. Ik heb tijdens die maanden/jaren hem deels bij me gehouden om hem dat veilige gevoel te bieden. Maar waar kon, ook wel gepusht om dingen zelf te doen. Op zo'n speeltuin liet ik het gaan, maar wel met de opmerking dat hij dan niet kon spelen. Op het KDV liet ik hem wel gaan. Hij voelde zich er wel ok, na soms 5 minuutjes huilen bij het afscheid, ging hij wel rustig spelen. Al was dat op zichzelf. En het echte plezier en samen spelen is in de loop van de tijd wel gekomen.
mijn beste vriendin haar zoon heeft dit ook gehad. Ook heel erg aan mama hangen en mama moest overal mee naar toe. Zocht geen aansluiting bij andere kinderen e.d. Nu is hij 3 en half jaar en helemaal veranderd. Ik kwam laatst bij hun en hij deed de deur open en het was meteen: Hallo kom binnen! ik dacht: huh? en binnen ook voluit kletsen en met mijn zoon spelen. dit deed hij nooit. Dus ik hoop en denk dat jou dochter ook nog echt kan veranderen als ze ouder is.
Bedankt voor jullie reacties! Fijn om te lezen dat het met de jongens gewoon is goed gekomen Iemand nog tips over hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Ik zou vooral willen zeggen: Houd haar bij je, als het kan, maar stimuleer ook tot haar grenzen en het verleggen van die grenzen waar dat ook kan.. Als je ver over haar grenzen gaat, wordt de paniek waarschijnlijk alleen maar groter. Maar soms zie je als ouder wel de mogelijkheid om je kleintje te overtuigen toch iets te doen wat ze eng vind. In het begin kan dat al een handje geven zijn aan iemand die op visite komt, of in de speeltuin zelf 1 keer van de glijbaan (nadat je het samen een paar keer gedaan hebt). Laat haar de wereld maar ontdekken vanuit haar veilige gevoel, want als je al bang en onzeker bent, kom je niks vooruit door nog verder te pushen. Hoogstens dat ze gaat denken dat mama ook een boeman is
mijn dochter van 17 was ook zo'n angstig meisje. ik heb altijd in haar behoeftes voorzien. en later bleek dat maar goed ook. bleek asperger te hebben. ze heeft later op een groep gezeten en veel therapie gehad en op speciale scholen gezeten. ze is nu heel zelfstandig en we hebben een hele hechte band mede denk ik omdat ik er altijd voor haar was.zij weet wat ik denk en andersom. ik weet al wat ze gaat doen of zeggen of hoe ze gaat reageren voordat het gebeurd. de band met haar vader is duidelijk verstoord omdat die haar behoeftes niet zag en nog niet ziet trouwens. hij begrijpt haar niet zo goed en heeft geen benul wat er in haar omgaat. ze is pas begonnen aan een mbo opleiding en weet zich daar goed staande te houden en gaat zelf met ov. ze regeld alles zelf. het komt dus vaak best wel goed, zeker als ze haar moeder eheft die achter haar staat en haar steunt en niet pusht met dingen die ze nog niet aankan. misschien is het prettig voor je als je iemand naar haar laat kijken, zodat er een beter beeld komt waarom ze zo is.dan kun je haar gerichter helpen en steunen.
kun je haar niet leren dat zij eerst gaat en jij daarna wel achteraan komt? mama komt straks, en dat je wel straks naar haar toe gaat en steeds de tijd ertussen uitbreiden?of andersom dat jij gaat en zegt dat je straks weer terug komt. op t kdv is mijn zoon ook minder aktief dan thuis met mama. en in de laatste tijd heeft hij ook moeite met afscheid nemen van mama wanneer hij naar t kdv gaat. het is de leeftijd zeggen ze.
Ik sluit me aan bij Deepfreeze ... bied je dochter geborgenheid en veiligheid, maar probeer haar wel te stimuleren om kleine stapjes in de grote wereld te zetten.
Bedankt voor jullie reacties Wat ik nu doe is haar vooral veel bevestiging geven en haar helpen als ze erom vraagt (altijd dus ) en dat blijf ik nu ook gewoon doen omdat het anders gewoon niet goed voelt. Nynke is nu eenmaal een gevoelig meisje en als ze mama nodig heeft, dan wil ik niets liever dan er voor haar zijn. Ik zal haar wel gaan stimuleren om meer zelf te gaan doen. Ik heb net een gesprek gehad op het kdv en we hebben besloten om een pedagoog een ochtendje mee te laten kijken op het kdv. Die kan dan helpen met hoe we deze situatie het beste aan kunnen pakken.
Wat fijn dat ze het op het kdv goed oppakken! Ik herken het wel een beetje, mijn zoontje heeft het in iets mindere mate, of eigenlijk is er sinds kort verbetering in gekomen, vanzelf. Hij had ook erg moeite met het kdv, door omstandigheden moest hij naar een ander kdv en moest daar ook maanden wennen. En toen het net beter ging begon de zomer en keer hij steeds verschillende leidsters: terug bij af. Maar sinds een maand gaat het ineens heel goed, ook in de speeltuin trekt hij naar andere kindjes toe. Zijn beide ouders zijn introvert en verlegen, we snappen dus waar het vandaan komt. De verbetering hier komt door zijn betere praten en begrijpen en doordat wij alles 3 keer uitleggen voordat er iets gebeurt. Dus uitgebreid vertellen dat we vandaag naar de kindjes gaan (=kdv), en dat zijn lievelingsjuf op vakantie is. En dat we er met de auto heen gaan, en dat mama dan op het station afgezet wordt en gaat werken, enz. Echt alle details worden besproken, omdat hij snel van slag is anders. Hier bleek het moeizame, verlegen gedrag dus te komen doordat hij niet goed snapte wat er allemaal gebeurde en wanneer en waarom. Geen idee of dat bij jullie het geval kan zijn, je dochter is natuurlijk al wel ietsje ouder. Maar je kan altijd proberen om meer uitleg te geven, wie weet helpt het.
@Fenneke; dat niet goed kunnen praten zou er idd ook wel mee te maken kunnen hebben, Nynke praat ook nog niet zo goed (zeker in vergelijking met leeftijdsgenootjes). Het uitleggen doe ik ook al, dat heeft ze ook echt nodig.
Dat stukje over het speelparadijs is herkenbaar... ik denk dat jouw meisje wel iets meer verlegen is dan mijn jochie, maar ook ik heb gisteren nog 3 uur hardcore moeten meespringen op springkussens en trampolines, moeten zwemmen in de ballenzee, en door honderden tunnels moeten kruipen. Allemaal voor het jochie Ik zie dan van die moeders rustig een kopje koffie drinken aan een tafeltje terwijl kindlief zich alleen vermaakt in de ballenbak. Nou, dat is bij ons een utopie. Ik probeer hem wel - zoals hier ook al is geadviseerd - in kleine stapjes te leren om ook alleen dingen te 'durven'. We waren bijv. op de trampolines aan het springen toen ik even mijn tas wilde halen. Ik zei: blijf jij maar springen, mama komt zo terug, even mijn tas halen! En ja hoor, toen ik terugkwam was hij nog braaf aan het springen in zijn eentje. Pushen heeft geen zin... ik geloof erin dat dit aangeboren karakter is van een kind, en dat krijg je er nooit uit. Je kan het hooguit iets bijschaven, en ze de tools geven om zichzelf staande te kunnen houden in deze wereld. En verder: accepteer je kind zoals ze is. Als je haar teveel in een richting duwt die tegen haar natuur ingaat, kan ze daar juist onzeker van worden.
Dat dacht ik ook.. Maar als ik mijn jochie nu zie, en 2 jaar geleden: 2 jaar geleden in een speelparadijs was hij nooit verder dan een meter van me verwijdert, liefst lichamelijke contact.. 3 weken geleden in een speeltuin, hij rende alle kanten op, verdween uit mijn zicht voor langere tijd, speelde met andere kinderen, etc.. Ik denk ook dat het een stuk karakter is, maar dat sommige uitingen wel erg overdreven worden door de leeftijd. En dan kan het niet veel kwaad om af en toe een beetje de grenzen op de zoeken. Zeker als het dingen zijn, waarbij het onrealistisch is om bang te zijn (glijbaan, halve meter hoog, geen kind in de buurt, en dan moest ik mee) En natuurlijk moet je niet tever pushen, maar rustig de grens opzoeken, zonder teveel drama is soms wel handig. En inmiddels gaat mijn jochie zelfs mijn grenzen over in situaties (weglopen uit de winkel, speeltuin ver uit het zicht, etc)
Ik heb pas een workshop over zelfvertrouwen bij kinderen gevold, waar dit soort situaties ook behandeld werden. Het ging wel vooral over iets oudere kinderen, maar het principe is hetzelfde. Ik heb daar een paar nieuwe dingen geleerd: - laat ze zelf een oplossing bedenken voor een moeilijke/nieuwe situatie (alleen zijn onze kindjes daar nog een beetje te klein voor) - iets positiefs zeggen alsof het al aan het gebeuren is (een soort van wishful thinking hardop): 'jij kan heel goed alleen van de glijbaan, knap hoor!', of als je kind tijdens weglopen even omkijkt: 'mama ziet dat je alweer terugkomt, wat kan je goed luisteren!' Kinderen willen graag mama pleasen, en door het compliment al te geven voordat ze het doen, gaan ze zich daarnaar gedragen.
Ik vind het een beetje ver gaan om voor je kind te bepalen wanneer iets onrealistisch is om bang voor te zijn. Je hebt toch geen idee wat er in dat koppie afspeelt? Best kans dat het helemaal niks met andere kinderen of de hoogte te maken heeft. Maar de leeftijd heeft er vast wel veel mee te maken. Ik kan me voorstellen dat als je lang niet alles begrijpt en jezelf niet duidelijk kan maken, dat de wereld een stuk enger is voor kinderen die al een beetje introvert zijn. Dus geduld en begrip opbrengen, en niet teveel pushen.
Zal het anders proberen te verwoorden: Ik bedoelde dat sommige dingen gewoon normaal zijn in deze samenleving. Je moet af en toe op iets staan wat een halve meter hoog is, of een handje geven aan iemand, of samen spelen met een speelgoedje, of Ik geloof dat de angst er wel is. Maar ik geloof ook dat je die angst kunt voeden, of verminderen. En als het gaat om een ding van een halve meter is dat voor mij een angst die je niet gaat helpen. Kijk, angst voor op 3 meter hoogte staan, kan ik inkomen en zal ik niet hoeven veranderen Bij de glijbaan, dan hielp ik hem eerst door hem goed vast te houden. Daarna aan zijn handjes, daarna aan 1 hand, daarna tot halverwege, etc. Totdat hij het wel durfde, en daarna was er ook niks meer aan de hand. En het geheel ging zonder drama. Al kostte het wel wat dagen. Dus gewoon begeleid je angst overwinnen.. Elke keer 1 klein stapje, ipv een bang&brullend kind van een glijbaan duwen (wat ik eens gezien heb) Het bang zijn is, denk ik, zit ook in de onzekerheid/onveilig gevoel. Ik probeerde die onzekerheid te verminderen door te begeleiden/stimuleren en positief te zijn over dingen die wel lukten.
Zo klinkt het inderdaad anders! Dat lijkt me een heel goede manier om zo in hele kleine stapjes je kind te begeleiden. Op die workshop pas was er een moeder met een kind die niet meer het sportveld op durfde, en die moeder had daar echt geen begrip voor en probeerde haar kind erop te duwen, met erg weinig geduld... Daar moest ik meteen weer aan denken toen je 'grenzen opzoeken' en 'onrealistisch' schreef. Zo zie je maar weer dat misverstanden heel makkelijk ontstaan op een forum. Sorry!
Forums he, veel woorden, maar geen achtergrond en intonatie, blijft lastig soms.. Als je zo'n kind hard duwt, versterk je de angst/negativiteit alleen maar. En zal het door de angst misschien ook nog falen. Hier in de regio (CB's, welzijnsorganisaties) gebruiken ze vaak de TrippleP opvoedmethode. Dat richt zich ook op veilig, positief, stimuleren. Alleen moet je het even toepassen op je eigen situatie, en dat is soms nog lastig..