Hoi meiden, Mijn kleine dame wordt groot. Ze wordt in november alweer twee en gaat dan naar de peutergroep op haar kdv. Vandaag mag ze beginnen met wennen, maar het blijkt dat ze al weken de babygroep uitsneakt om bij de peuters te spelen . Ik ben aan de ene kant zo trots op mijn heerlijke meid (die mijn schoenen en parfum wil hebben en als het kon mijn portemonnee ook) en aan de andere kant gaat het zo snel!! Jemig.... waar die is tandeloze glimlach. Stom he... na maandenlang huilbaby-gedoe vond ik het niet superverschrikkelijk om haar voor het eerst naar het kdv te brengen en naar mijn werk te gaan. Maar nu ze gaat wennen op de peutergroep heb ik bijna het gevoel alsof ik haar aan me vast zou willen binden. Ach, het went wel.... voor haar misschien sneller dan voor mij. Kennen jullie dit ook? Of ben ik straks die mama die bij iedere verjaardag, overgangsrapport, zwemdiploma, etc. spontaan empty-nest syndrome ontwikkelt?
Heel herkenbaar meid. En bij elk kind lijkt het sneller te gaan.. Ziva is mijn laatste (helaas) maar vind het wel moeilijk. Bij elk ding denk ik, dit is de laatste keer dat ik dat mee maak enzo.