Ik zou gewoon het contact verbreken met hun. Niet meer langs gaan op verjaardagen, uitjes, dagjes weg etc, gewoon het contact verbreken. Je moet je niet laten behandelen als een stuk stront. Je bent veel meer dan dat. En als jouw man er voor kiest om toch contact te blijven houden met hun laat hem dan gewoon, praat met elkaar en geef jouw duidelijke reden op waarom je voor deze keuze kiest en geef ook aan dat jij absoluut niet wilt dat hij die keuze maakt omdat jij dat wilt maar dat hij die keus moet maken wanneer hij het zelf wilt. Mijn familie situatie is iets anders dan de jouwe maar na de ervaring die ik heb gehad met mijn schoonfamilie heb ik mijn contract ook deels verbroken. Wij zien bijvoorbeeld mijn schoonmoeder en schoonzus enkel en alleen op de kinder verjaardagen. Mijn man gaat nog wel eens sporadische een bakkie doen bij zijn moeder met de kinderen en dat vind ik prima, ik wil mijn kinderen ook niet hun oma ontzeggen omdat ze daar uiteindelijk wel aardig voor is. Ik heb dit goed met mijn man besproken en we hebben er vrede mee, in het begin was het nog even wennen maar als je er steeds duidelijker over praat met elkaar moet dat wel goed komen. Er is bij ons iets heftigs gebeurd waar ik het liever niet over wil hebben maar het was voor mij reden genoeg om voor het grote gedeelte het contact te verbreken. Ik denk dat als ik in jouw schoenen zou staan precies het zelfde zou doen. Het contact dus verbreken.
Of het nu pesten is of niet, het beestje een naampje geven lost het probleem niet op. Heb je dit wel eens met broer of schoonouders besproken? Het kan ook zijn dat ze je helaas gewoon niet mogen, al zijn er dan wel andere manieren om daar mee om te gaan.
Dat is een beetje mijn punt. Hij is er niet blij mee dat ze dit soort dingen zeggen, maar zegt dat hij er niets aan kan doen, dat ze zo zijn en dat hij er niet tegenop kan. De andere kant is dat hij wel steeds meer afstand van ze neemt en ze wel aanspreekt op hun gedrag, er tegen in gaat enz, maar daar hebben ze eigenlijk maling aan. Ze doen er niets mee en blijven bij hoog en laag volhouden dat ze niets verkeerds doen, dat alles aan mij ligt, dat ik alles verkeerd zie enz. Ik ga bv al nooit meer daarheen, ook geen verjaardagen enz. Maar dan brengen ze het zo dat het contact met mij heel slecht is maar dat zij alles hebben gedaan wat ze konden doen, dat het niet aan hun ligt. Maar ze hebben dus niets gedaan om het contact te verbeteren. Wij hebbel veel pogingen gedaan maar daar haken ze zelf steeds af. Ik lijd er best veel onder omdat ik zelf geen familie heb. Dit is onze enige familie die we hebben en we hebben er niet veel tot niets aan. Mijn man gaat er wel tegen in maar dat helpt ook niet. Alles blijft hoe het is en ik krijg de zwarte piet toegespeeld want zij weten niet wat ze verkeerd hebben gedaan. En mijn vriend blijft daar naartoe gaan en elke keer doen ze steeds weer lullige dingen enz. Het houdt niet op. Ik kan het niet achter me laten. Omdat mijn vriend zich in tegenstellinng tot jouw man zich wel zo laat aanspreken en mij ook. Dat is wat mij steekt en wat ik moeilijk vind
Wat naar! Ik zou vragen of ze jou niet mogen ofzo en zo niet en ze kunnen niet normaal doen het contact verbreken. Het zijn volwassen mensen kom op.
Dat is ook een beetje mijn punt. Hij is er niet klaar mee en blijft ze kans op kans geven. En elke keer doen ze weer iets lulligs en hij ziet het meestal niet. Ik moet hem er elke keer op wijzen. Als ik hem er niet op zou wijzen zou hij het klakkeloos accepteren. En daar word ik echt verdrietig van dat ze zo met ons allebei omgaan en hij het meestal niet ziet. Ik heb daar veel moeite mee en kan het niet achter me laten. Omdat ze al die dingen dus eigenlijk mogen zeggen en doen.
We hebben zelfs bemiddeling gehad maar de ouders zijn daarmee na 1 keer gestopt. De broer wil niet met mijn vriend praten zonder ouders erbij en wil mij niet eens zien laat staan praten. Voor de bemiddeling vaak aangegeven aan de ouders hoe wij ons voelen en dingen zien, maar dat is in hun ogen allemaal niet waar, zien we verkeerd of is kinderachtig dat we erover vallen. Dus daar kom je niet verder mee.
En ben je wel eens de confrontatie met ze aangegaan? Heb je wel eens gezegd hoe jij er door voelt? Misschien ( wat ik niet denk maar stel ) zijn zich er niet van bewust dat ze zich zo gedragen? EDIT: Ik lees nu dat jullie al bemiddeling hebben gehad dus dan ga ik er vanuit dat jullie die confrontatie al hebben gehad. Het enige wat ik zou doen is volledig het contract verbreken en met je man praten. Geef aan hem aan dat je hier aan kapot gaat en dat het zo niet langer door kan gaan.
Hij is wel 1 keer heel boos geworden om zo'n uitspraak en toen wilde de ouders het contact met hem verbreken. Toen is hij zelf weer met hangende pootjes terug gekomen. Dat is waar het mij steekt, dat hij het eigenlijk accepteert.
Als jouw man altijd al minderwaardig is behandeld, vooral t.o.v. zijn broer, kan ik me ergens wel voorstellen dat hij hier niet zo makkelijk los van komt. Kinderen blijven loyaal naar hun ouders. Ook als ze volwassen zijn en misschien juist als ze zo behandeld zijn/worden. Misschien zoekt hij nog steeds de bevestiging die hij klaarblijkelijk nooit gaat krijgen. Ik zou serieus na denken om hem hiervoor in therapie te krijgen. Niemand hoeft zich zo te laten behandelen. Maar hij moet nog leren dat dit niet oké is en dat hij beter verdiend. Verder zou ik mijn man heel erg duidelijk maken dat ik niet zo behandeld wil worden en dat het bij deze echt genoeg is. Ik zou geen seconde meer in het gezelschap van die mensen doorbrengen. Ik zou mijn man wel respecteren als hij dat wel wil. Maar daarnaast dus ook duidelijk maken dat familie niet zo tegen elkaar hoort te doen (en dus therapie aankaarten).
Dat is ook zo. MIjn man zegt dat hij het niet aankan geen contact meer met ze te hebben. Dat hij er dan onder lijdt Dat is het probleem. Er komt niet echt een oplossing die voor ons allebei goed is. Ik weet het zelf ook niet. Ik ga hier ook best aan onderdoor, vooral omdat dit onze enige famiie is.
Dan moet je denk ik ( hoe vervelend dat ook zal zijn ) jezelf toch echt gaan afvragen of je op deze manier oud wilt worden samen. En als je dat wel wilt dan zul je toch op één of andere manier dit een plekje moeten gaan geven en het moeten accepteren dat hun zo zullen blijven.
Ik denk dat het mij heel erg veel rust zou geven als deze mensen uit mijn leven zijn. Het gemis aan familie maakt voor mij al veel dingen lastig en een groot gemis. Vooral met de opvoeding van ons kindje. Ik bedoel daarmee het kunnen delen van dingen, iemand die er voor je is, waar je op terug kunt vallen, dingen aan kunt vragen of juist vertellen. Iemand die oprecht geïnteresseerd en betrokken is zoals familie hoort te zijn. Ik heb dat niet en dat alleen is behoorlijk pittig en dus een groot gemis wat in grote en kleine dingen zit. Als je daarnaast een schoonfamilie hebt die zo met ons om gaat, dat is eigenlijk niet te doen. Ik heb het hier heel moeilijk mee en omdat mijn hoofd zo vol zit van alles, de opvoeding vooral op mij neerkomt, ik veel dingen doe en regel maar ik zelf niet echt iemand heb om op terug te vallen ben ik bv al 2 jaar werkloos. Het is gewoon te moeilijk/te veel. Als ik verlost zou zijn van deze mensen zou dat mij heel veel rust geven en zou ik denk ik beter in staat zijn weer te werken bv. Hier heb ik het al vaker over gehad met mijn vriend. Maar hij zegt dat hij niet uit elkaar wil, is dan helemaal van slag. Het praktische gedeelte is dat ik geen ouders heb waar ik naartoe kan gaan. Zonder werk wordt het lastig aan een woning te komen denk ik. Dus dat heeft 1e prioriteit. Vriend geeft aan dat hij niet naar zijn ouders wil, dat hij dan geen leven heeft daar als hij daar in zou trekken. Het is een lastige situatie die voor mij soms uitzichtloos lijkt. Ik weet niet zo goed wat te doen wat het beste is voor ons. Daarnaast heeft mijn vriend al een paar keer in het ziekenhuis gelegen omdat deze situatie hem ook heel veel stress geeft. Dat is ook beangstigend elke keer.
Je relatie beëindigen vanwege jouw schoonfamilie vind ik echt een slechte reden. Jullie hebben toch voor elkaar gekozen. Ik vraag me af of jullie vrienden hebben, want je zegt dat je verder niemand hebt. ik zou zeggen alle contact met jouw schoonfamilie verbreken en je tijd en energie steken in (nieuwe) vriendschappen, die jou wel accepteren zoals je bent. En misschien werken aan jullie zelfvertrouwen en eigenwaarde want volgens mij hebben die wel een deuk opgelopen.
Ik zou dan een baan gaan zoeken. En opnieuw het gesprek aangaan met je man. Misschien kun je van te voren opschrijven waar je mee zit waardoor het duidelijk is wat je wil. Bijv: 'Ik wil geen contact meer met jouw ouders. Jij mag best contact met ze maar daar wil ik dan niets over horen.' 'Ik wil de zorg voor ons kind meer verdelen' 'Ik wil ..... '
Klinkt als a bunch of loonies... en dan ook je foto naar achteren verplaatsen pesten weet ik niet, sommige mensen missen gewoon een sociaal draadje in hun hoofd en zullen altijd hun ongenoegen 'extern' zoeken..
We hebben wel vrienden maar de meesten wonen niet in de buurt. Je kunt niet even snel op de koffie zeg maar. De meesten hebben hun eigen leven en vaak ook geen kinderen. Dat houdt in dat je elkaar zomaar een paar weken of maanden niet ziet. Wat ons kindje dan meemaakt krijgen ze het meeste niet van mee. Echte interesse in er ook niet altijd.Dat is juist het gemis wat ik ervaar. Ja dat is dus de vraag, moet je hiervoor uit elkaar gaan? Het drukt wel een stempel op veel dingen. Ja dat heeft zeker een deuk opgelopen omdat we telkens als 2e rang worden gezien.
Is het een idee om samen in therapie te gaan,jij en je vriend?Jij kan dan nog duidelijker maken wat het allemaal met je doet en je vriend kan leren om voor zichzelf en zijn gezin op te komen,misschien kunnen jullie dan op die manier een manier vinden om het contact te verbreken met je schoonfamilie want die veranderen toch niet meer na al die tijd.Bij je vriend klinkt het alsof hij wel wil kiezen voor zijn gezin maar het gewoon niet durft,juist door hoe hij behandelt is,misschien wacht hij nog steeds op een soort "goedkeuring" van zijn ouders,wil hij van ze horen dat hij het goed voor elkaar heeft met een mooi gezin en lieve vrouw oid?
Ja ik vind dit pesten, treiteren. En zeer triest... Als ik in jou schoenen zou staan had ik persoonlijk al het contact verbroken. Wat je vriend doet moet hij weten. Wat ik erg jammer vind is dat hij eigenlijk niet voor jou kiest. Bij ons is de situatie andersom, mijn moeder kan om 1 of andere reden mijn vriend niet uitstaan. Ik heb haar destijds op de man af gevraagd of er iets is. Niet concreets maar ze mocht hem niet. Ik was zo boos, wel steeds mooi weer spelen als we op verjaardag waren. Of eigenlijk negeerde ze hem, ik zag het eerst ook niet. Veel gepraat met mijn vriend en het deed hem veel verdriet. Ik heb toen zelf het contact verbroken voor een aantal maanden. We hebben nu weer redelijk contact, mijn vriend komt er absoluut niet meer maar hij snapt wel dat ik er af toe kom, ook meer voor onze kinderen. Ze blijven wel hun opa en oma en mijn ouders. Wat mij wel veel pijn doet is dat ze niet langs zijn geweest in ons nieuwe huis. We wonen hier inmiddels een jaar. Het contact is er dus wel maar oppervlakkig, mede omdat ik zeer duidelijk ben geweest dat ik voor mijn vriend kies