Iedereen snap dat. alleen jij snapt niet dat opgeven en bij de pakken neer gaan zitten geen optie is als je kinderen hebt waar je sterk voor moet zijn en het goede voorbeeld voor moet geven. Er vechten dagelijks heel veel mensen tegen hun eigen problemen die nog veel erger zijn dan de jouwe, om maar in de wedstrijd sfeer te blijven. Die geven ook niet op. Ik heb de laatste tijd mensen leren ‘kennen’ die het ook lastig hebben. Voor die mensen kan ik zeggen dat ik er oprecht veel respect voor heb. Zij vechten.
Wat een oordelen weer. Wat ik aan wilde geven is dat als je bv je moeder verliest en je vader leeft bv nog dan is het nog steeds erg dat je moeder is overleden. Je hebt dan nog wel de mogelijkheid om het verdriet met je vader te delen. Bv samen even contact hebben op sterfdag of andere moeilijke dagen. Ook kun je nog eens herinneringen ophalen die jullie samen hebben meegemaakt met je moeder. Dat kun je dus niet mensen die je later hebt leren kennen. Ook kun je nog vragen hoe je moeder was, of je op haar lijkt enz. Dat kun je allemaal niet als je ook geen vader meer hebt. En dat is een groot verschil.
Als er in heel je topic maar 2 mensen zijn die je goed genoeg vindt in de reacties dan ga maar eens na hoeveel mensen hier gereageerd hebben die niet goed genoeg reageren volgens jouw eisen. Projecteer dit even op het aantal mensen dat je daadwerkelijk tegenkomt in real life. Veeeeel minder dan in dit topic durf ik wel vanuit te gaan. Dan gaan we er wat kansberekening op loslaten hoe groot de kans is dat je iemand tegen komt die aan je eisen voldoet... Laat het 10% van voor het gemak ongeveer 100 mensen hier in dit topic zijn die je in het echt buiten tegen komt, dan is de kans 0,2% dat je dus iemand tegen gaat komen die jij goed genoeg vind. Als je meer open zou staan voor wat minder eisen, dan worden je kansen meteen een stuk groter... Zoek hier betere professionele hulp bij! Jij, je man en je dochter gaan hier profijt van hebben in de toekomst. En dan vergeten we maar voor het gemak dat andere mensen ook eisen aan jou stellen voor een vriendschap....
Heb de hele tijd stil mee gelezen. Ken haar vorige twee topics ook. Eerlijk gezegd begin ik te denken dat dit hele verhaal bedacht is. Of ik begin het op zn minst te hopen. Hoewel het te erg voor woorden zou zijn om dit te bedenken, want ze kwetst hier behoorlijk wat mensen. Als het allemaal waar is, dan is het diep triest en zal alleen goede hulpverlening je kunnen helpen. Je bent werkelijk in staat om ons te zeggen dat anderen, incl wij, je kwetsen en niet begrijpen...Nee, ik kan je niet begrijpen. En ja ik geloof dat dat pas kan als je het zelfde mee maakt, maar zelfs de vrouwen die hier zich kwetsbaar open stellen krijgen geen begrip van jou. Maar ook al maakt niemand hier precies mee wat jij meemaakt...en eigenlijk zijn er genoeg die dat wel meegemaakt hebben, dan nog heb je never nooit het recht om te pleiten dat jij het allerzieligst bent.
Blijf er nou niet zo in hangen... een groot deel van deze gevoelens praat je jezelf aan... Je zit alleen maar ‘ ik ben zielig want ik heb geen familie’ Opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw.. En DAT is wat iedereen je probeert duidelijk te maken, als je die instelling niet veranderd zal er NOOIT iets veranderen in je leven....
Daar heb je gelijk in. Maar ik snap niet helemaal waarom het voor jou schijnbaar zo moeilijk is om blanco te reageren op het verdriet van een ander. Elke keer leg jij je eigen ellende er naast. Jij hebt geen (contact meer met je) ouders. En dat gebruik je elke keer als vergelijkingsmateriaal. Jij zou dan dus alleen maar met mensen kunnen praten en begrip voor op kunnen brengen die ook echt geen ouders meer hebben (of geen contact meer met hun ouders) Of zie ik dat verkeerd? Ik irriteer me er gewoon aan dat je elke andere vorm van verdriet of verlies zo makkelijk wegschuift. Is het echt zo moeilijk om meelevend te reageren op bepaalde reacties in dit topic? Heb je dan niet zoiets van 'hé, nog iemand die veel verdriet heeft van een verlies, misschien kunnen we elkaar begrijpen'. Maar nee... Jij reageert er op door te zeggen dat er nog een vader of broer/zus is waar je herinneringen mee kan delen. Daar gaat het toch niet om in de 1e instantie, lijkt mij. Volgens mij gaat het er om dat jullie beiden verdriet hebben van een verlies en dat er raakvlakken kunnen zijn. En zo gaat het ook in vriendschappen. Je vult elkaar aan, je probeert je in een ander zijn verdriet (of blijdschap) te verplaatsen. Je bent verdrietig of blij met/voor een ander. Ook al is je eigen leven misschien net of juist heel anders. En als je bovenstaande niet lukt, dan wordt het lastig om met een ander bevriend te zijn.
Ik word er verdrietig van want ik heb al eerder aangegeven waarom geen contact met mijn moeder. Ooms en tantes staan verder van je af dan je ouders. Tijdens zwangerschap heb ik dingen gevraagd over ziekte/erfelijkheid (ook over mezelf als kind) maar dat wisten ze (logischerwijs) niet bv. Maar goed het zal al weer niet waar zijn wat ik zeg.
Dat wordt toch bij mij ook gedaan? Ach joh familie is ook niet alles enz. Overigens zou ik het erg fijn vinden als mensen weten wanneer de sterfdag is of bv mee hadden willen gaan naar de herdenking dienst bv.
Dat kan best dat dat gezegd is ik ken niet alle reacties uit mn hoofd. Maar misschien kan je reageren op mijn vraag. Waarom vergelijk je jouw verdriet/gemis van familie altijd met dat van een ander? Denk je niet dat je samen met een ander zou kunnen praten hierover, ook al is het gemis niet exact hetzelfde?
Stop gewoon met reageren, zowel TO als al de anderen. Dit helpt niemand meer en gaat enkel kwetsen...
Cat, een hele boel mensen hebben in het leven een grote rugzak met shit mee gemaakt in hun leven. Het is vervolgens aan die persoon wat je er mee doet. Ken je het principe WAAK? Weggaan, Aanpassen, Accepteren, Klagen. Jouw situatie is kut, net als vele anderen hier op het forum. Jij blijft in de klaag modus hangen, op die manier kom je geen stap verder in het leven. Er zijn altijd momenten dat we even willen klagen, klagen over die ene rot dag of die vervelend collega. Maar vervolgens gaan we door met het leven. We stappen weg uit de situatie of accepteren zoals het is of passen zaken aan. Alleen dan kom je uit de klaagmodus.
Zie je het zelf eindelijk in? Mijn laatste tip. Print dit topic en misschien ook je vorige topics uit en laat het aan je psycholoog lezen. Misschien kan die je handvaten geven om wat socialer in de omgang te worden en rennen mensen dan niet zo hard bij je weg als je daar iets mee doet en willen mensen dan wel eens met je afspreken als ze zien dat je positief veranderd bent. Want als je in real life je net zo opstelt als hier snap ik dat je geen vrienden hebt waar je echt op kunt bouwen en die leuke dingen met je willen doen en snap ik ook dat je schoonouders zo doen. Ik zou ook doodongelukkig zijn als mijn kinderen later met zo een negatieve en strond eigenwijze partner thuis zouden komen!
Je doet net alsof niemand hier het zo erg heeft als jij. Serieus...leef jij in een droomwereld ofzo. Misschien ook eens de krant lezen, moet je zien wat een ellende er bestaat op de wereld. Jij hebt een huis, een gezin, een gezonde dochter! Een inkomen... Vrienden kan je leren maken. Als zet je maar 100 oproepjes. In Nederland kan je zoveel, er is zoveel hulp. En iedereen vindt jouw situatie kut voor je. Iedereen respecteert jouw verdriet. Maar man oh man...je hebt zo'n blok beton voor je hoofd dat ik wel snap dat die vrienden niks laten horen. Trekken aan een dood paard wil niemand. Sneu voor je dochter.
Ik begrijp je deels wel. Ik kom ook uit een hele eenzame periode waarin ik(!) ervoor had gezorgd dat mijn wereldje wel heel klein werd. En toen kwamen er kinderen....oudste naar school....een hele nieuwe wereld voor haar, maar ook voor mij. Ze kreeg vriendinnen, moeders die praatje maken op school. Ik ging helpen zoveel kon op school en merkte dat ik stapsgewijs weer meer contacten aan het leggen was. Begin met kleine stapjes en zet niet gelijk je klauwen er in. Verwacht niet teveel en zet je zelf minstens zoveel in als wat je andersom zou willen. Haal oude contacten aan, heb ik ook gedaan en zijn inmiddels beter dan ooit. Het komt heus wel maar niet vanzelf. Wat je zaait zal je oogsten. En vergeet niet dat jij niet de enige bent met een rugzak. Ik zal de mijne hier niet uitstorten want daar heeft niemand iets aan maar is er zeker niet een om jaloers op te zijn. Maar weet je......ik heb geknokt en ben super gelukkig. Tuurlijk kijk ik soms nog weleens achterom. Maar hé.....zie waar ik nu sta.....ik floreer en sta in bloei. Niemand heeft dat voor MIJ gedaan, dat heb ik ZELF gedaan. Dus go!!! Je toekomst is toch niet per definitie naar de knoppen door een minder leuk verleden?!?! Ook jij kan het!
Familie: voor mij gevoel ben ik mijn eigen familie begonnen: mijn man en mijn kinderen. Ik heb mijn ouders en broers/zussen nog wel, maar voor mijn gevoel ben ik mijn ouders al jaren kwijt, ik spreek/zie ze nog wel maar ik kan er niet alles mee bespreken. Echte vriendinnen heb ik niet in de buurt, wel kennissen en dat vind ik goed genoeg. Ik ga wel weer de band aanhouden met een oudere vriendin en hoop dat het goed blijft.