Maar denk je dan niet dat je man daar gewoon professionele hulp bij nodig heeft? Als hij zijn hele leven al zo kleinerend behandeld is, dan is het kleine jongetje in hem waarschijnlijk nog steeds op zoek naar waardering. Dat gaat niet zomaar weg. Zeker met de stressklachten die hij heeft, zou ik proberen om hem bij een therapeut te krijgen.
Dat had ik inderdaad niet zo begrepen, ik dacht in het begin gelezen te hebben dat jullie ze maar een paar keer per jaar zagen met de verjaardag van de kinderen. 1x in de week vind ik echt veel. Ik ben dol op mijn eigen ouders maar ik zie ze echt niet elke week en ze wonen dichtbij. Ja ik vind dat hij wel wat standpunten moet gaan innemen. Ook voor zijn eigen gezondheid. Is hij bereid in therapie te gaan? Voor jou zou ik zeggen, ga als de bliksem een sociaal leven opbouwen. Sluit je ergens bij aan, nodig mensen uit op de koffie, ga vrijwilligers werk doen. Het hoeven niet allemaal hartsvriendinnen te worden, gewoon onder de mensen zijn kan al heel verfrissend zijn.
Er is gewoon veel fout gegaan. Na de geboorte van ons dochtertje is het gemis aan familie voor de 2e keer terug gekomen. Een zieken de schoonfamilie maakt het nog erger. Verder mis ik best steun en aandacht van mensen om me heen. Ieder heeft zijn eigen leven maar de meesten zijn niet echt betrokken. Het is allemaal erg veel. Ik voel me echt alleen ervoor staan. Dat is echt rot. Daardoor was ik ook niet in staat te werken. Het is te veel. Ik wil dit wel weer oppikken. Omdat niemand echt betrokken is heeft niemand Door Hoe slecht het eigenlijk gaat met me. Ik doe alles wel goed maar mis echt wat aandacht en steun./interesse
Heftig hoor! Ik zou inderdaad (nog meer) afstand nemen en hier geen energie mee insteken. Sterkte in ieder geval voor jou én je vriend!
Ja, het is een vicieuze cirkel waar je dan in terecht komt. Ik denk dat werken je echt zal helpen. Je bent dan onder de mensen en dat kan echt al helpen in je eenzaamheid en dagelijkse sleur. Collega's kunnen misschien zelfs vrienden worden. En probeer de vriend(en) die je hebt aan te spreken. Vertel dat je moeilijk zit nu en even je ei kwijt moet.
Ik heb nu pas na ruim 2 jaar het gevoel dat ik aan werken toe ben. Erg he. Het was en is gewoon te moeilijk allemaal. Ik heb al vaak ter sprake gebracht dat ik het bv moeilijk vind zonder familie. Maar ik was erg jong al zonder familie. De meeste mensen van mijn leeftijd maken dit niet zo mee. Misschien zijn het geen goede vrienden maar het wordt niet echt begrepen. Mensen begrijpen het gewoon niet. Zeggen :maar ik zie mijn ouders ook niet vaak. Ja dat dekt de lading niet. Je kunt er wel altijd terecht. Dus de mensen om ons heen doen er eigenlijk niets mee als ik het aangeef. Dat is erg pijnlijk.
Ik begrijp echt dat het moeilijk is zonder familie maar je blijft er in hangen naar mijn idee,het gemis is groot en echt niet te vervangen door vrienden maar ga er op uit.Voor mijn gevoel heb je hier nog ondersteuning in nodig omdat het nog niet verwerkt is,het gemis word alleen maar versterkt door je negatieve schoonfamilie.Zowel jij als je vriend moeten uit deze negatieve cirkel,dit maakt jullie kapot! Begin eenvoudig met kletspraatjes op school,in de winkel of waar dan ook.Een eerste gesprek hoeft niet direct diepgang te hebben hoor.Vrijwilligerswerk,ook een goeie tip. Ga in gesprek met je huisarts over en met je vriend en vraag hulp.
Ik heb misschien makkelijk praten omdat ik niet in jouw situatie zit maar na alle reacties te hebben gelezen denk ik wel een beetje: kom uit je slachtofferrol! Ja het is rot en het is moeilijk. Maar focus op wat je wel kunt doen. Heb jij al wel eens tegen je schoonfamilie gezegd wat je er van vindt? Ik zou mijn vriend namelijk niet zo laten behandelen door zijn eigen familie en had ze allang de wind van voren gegeven. Slechter kan het niet worden lijkt me. Verder vraag je om tips, die worden hier ook gegeven en bijna steeds is je reactie een ja maar... Mijn tips: - bespreken de situatie met je huisarts, misschien heeft die goede ideeen - ga in therapie met je man en maak onder leiding van een therapeut afspraken die voor jullie beiden aanvaardbaar zijn - ga iets doen, werk, sport, hobby’s o.i.d. - geef duidelijker aan je vrienden aan dat je ze nodig hebt, maak het concreet, dus niet je verhaal delen en dan actie van hen verwachten maar zeg bijvoorbeeld ik heb een time out nodig kan ik een nachtje bij jou komen slapen. Sterkte!
Wat je zegt klopt helemaal dat het gemis wordt versterkt Door schoonfamilie. Dat is wat het zo erg maakt. Het blijft sowieso terugkomen het gemis maar hun houding naar ons maakt het nog erger. Helaas ben ik vroeger gepest waardoor ik in contact erg terughoudend ben geworden. Dat maakt het niet makkelijk. Ik heb niet snel contacten. Heb al vaak op sportclubs gezeten bv maar dat maakt geen verschil. Vanmorgen nog op psz van mijn dochter. Ik heb dan ook weinig contact met de andere moeders. Wat ik heel frustrerend vind hoor.
Ja heb ik meerder keren tegen ze gezegd. Zonder bemiddeling vonden ze dat maar flauw en kinderachtig van mij. Bij de bemiddeling heb ik het ook gezegd. Toen zijn ze meteen gestopt. Huisarts ben ik geweest. Heeft mij doorverwezen maar die persoon zei mij niet te kunnen helpen. Ik ben terug gegaan en huisarts had het over praktijkondersteuner. Ik ben daar eerder geweest en heeft niet geholpen helaas. Therapie hebben wij hiervoor gedaan. Sport hobby's vaak gedaan Ik kan het misschien wel nog duidelijker maken naar vrienden toe.
Dat is niet erg hoor, iedereen doet het op zijn/haar eigen tijd. Dat vrienden niet precies begrijpen hoe iets voelt maakt natuurlijk niet dat ze niet kunnen helpen. Toen een collega van mij overleed was mijn beste vriendin heel lief voor mij, ondanks dat ze niet wist hoe het was om een collega zo plotseling te verliezen. Mijn vriend is ook lief voor mij als ik het heb over de ruzie met mijn zus. Hij begrijpt niet precies hoe ik mij voel en wat ik meemaak, maar hij luistert en helpt. En daar gaat het om in een relatie; dat je er voor elkaar bent. Als jij zegt dat jij er doorheen zit met je man. Dat hij altijd maar de keuze maakt om weer naar zijn ouders te gaan terwijl het overduidelijk slecht voor hem is , etc. etc. etc. Dan kan je wel op een luisterend oor rekenen toch?
Dat is wat ik mis, een luisteren oor. Ik heb 1 keer mijn hart gelucht bij wat ik dacht een vriendin over hoe verdrietig ik was geen familie te hebben. Hoe alleen ik me voelde. Maar die begreep het niet. Reageerde verkeerd en heb ik nooit meer iets van gehoord. Heeft ook nooit meer gevraagd hoe het ging. Ze vroeg allemaal mensen mee naar uitstapjes maar mij vroeg ze niet. Terwijl ze wist dat ik mij alleen voelde. Dat was heel erg. Ik mis vooral een luisteren oor. Iemand die er voor mij is. Een beetje interesse en aandacht. De meeste mensen om ons heen zijn niet echt betrokken. Hebben hun eigen leven. Ik heb niet echt iemand met wie ik erover kan hebben. Daarom vraag ik het hier.
Ik voelde me ook heel alleen toen ik door een moeilijke tijd ging en nog veel van mensen verwachtte. Je wordt dan namelijk altijd teleurgesteld. Ik ben toen na gaan denken over wat ik dan precies, concreet van mijn vrienden wilde. Dat bleek iets te zijn dat ze helemaal niet konden geven. Bovendien ben je ook echt alleen. Niet jij in het bijzonder, maar iedereen. Als je echt met problemen zit, angsten of onverwerkt verdriet, moet je niet verwachten dat je vrienden dat voor je op lossen, ook familie kan dat niet. Daarvoor moet je gewoon naar een therapeut gaan of een coach. Neem het heft in handen. Ga werken aan het leuk maken van je leven, gewoon 1 dag tegelijk. Dan ben je straks misschien nog wel alleen, maar niet meer eenzaam. En kun je genieten van het gezelschap van mensen die in je leven zijn.
Natuurlijk kunnen zij het niet voor me oplossen. Maar een keertje bellen of afspreken. Iets leuks doen met mij of samen met ons kindje dat is toch niet teveel gevraagd? Het zou zoveel verschil uitmaken. Juist omdat er geen familie is! Net als wat ShampooL zegt. Dat haar vriendin of vriend lief zijn voor haar. Een arm om je schouder, een luisteren oor. Interesse en aandacht. Dat ik kan vertellen wat ons kindje heeft gedaan/kan/meemaakt. Dat mis ik.
Dat is zeker niet teveel gevraagd. Je kan daarin natuurlijk zelf ook het initiatief nemen. Probeer niet de nadruk te leggen op wat jij van een vriendschap verwacht, maar probeer zelf een goeie vriendin te zijn voor hun, dan krijg je het uiteindelijk terug.
Dus jij zou dus inderdaad kiezen voor een ongelukkig leven met schoonfamilie en een man die kiest voor zijn familie en niet voor jou? Apart, maar goed, ieder zijn keuze. Je kan het ook anders zien, TS is in mijn ogen dan de winnaar omdat zij voor zichzelf en het geluk heeft gekozen. Ik zou er niet aan moeten denken om de rest van mijn leven ongelukkig door te moeten leven. Therapie hebben ze al gehad en blijkbaar heeft dat niet gewerkt. Als ik TS dr berichten zo lees is ze er helemaal klaar mee. Ze heeft er voor haar veel energie ingestoken maar krijgt er niets voor terug. Eens is de koek op toch?
Je beschrijft het heel zwart/wit: Als ze samenblijven blijft ze heel ongelukkig en als ze uit elkaar gaan wordt ze gelukkig. Nou zo zwart/wit zie ik het niet. Ik geloof er niets van dat ze ineens gelukkig wordt als ze uit elkaar gaan. Hoe meer posts ik van TS lees hoe meer ik denk dat ze wel meer problemen heeft dan alleen haar schoonfamilie. Het voelt niet respectvol om daar een opsomming van te geven, maar als je terugleest kun je die er zelf ook uithalen. En in die schoonfamilie zou ik inderdaad geen energie steken, maar als je aan je andere problemen werkt en tijd steekt in je relatie/gezin en andere positieve dingen van het leven. Ben ik ervan overtuigd dat ze ook gelukkig kan worden met haar vriend. Ik persoonlijk denk dat de oplossingen nog niet uitgeput zijn. Maar het is aan TS om zaken aan te pakken. En ze kan ook kiezen voor de weg van de minste weerstand.
Wat verwacht je hier te vinden/krijgen? Ik heb het in mijn eerdere post al gezegd, ik lees heel veel ja maar... Heb je voor jezelf helder wat je wilt, hoe je het wilt bereiken en wat je ZELF kunt doen om daar te komen? De oplossing ligt namelijk (in mijn ogen althans) niet bij anderen maar bij jezelf. Ik gaf je eerder tips en daar reageerde je op. Ik zei huisarts, jij zegt ben ik geweest hielp niet, stuurde me naar praktijkondersteuner hielp ook niet. Ik vraag me af, waarom hielp dit niet? Had jij verwachtingen die niet waar gemaakt konden worden, waar ging het “mis”? Je weet nu blijkbaar wat niet helpt, ga op zoek naar een vorm die wel werkt. Ik zei relatietherapie. Jij zegt hebben we al gedaan. Ik vraag me af, waarom zijn jullie daar mee gestopt? De problemen zijn duidelijk niet weg. Wat was de uitkomst van deze therapie? Ik zei zoek werk, hobby etc. Jij zegt heb ik al gedaan. Maar als ik het goed begrijp doe je nu niets van dat alles. Doe het opnieuw. En verwacht niet dat het dé oplossing is voor al je problemen want dat is het niet. En je zult hoogstwaarschijnlijk ook niet na twee keer sporten een hartsvriendin vinden. Maar je bent wel bezig, je voelt je nuttig, je bent even weg uit de sleur van je gezinsleven dus ik zeg ga ervoor. Ik ben hard, ik weet het maar kom op meid. Zet je schouders eronder en pak het aan! Voor jezelf, voor je dochter en ook voor je relatie.
Maar je zei dat je wel vrienden had maar dat deze verder weg wonen? Als je echt niemand hebt dan moet je mensen gaan zoeken. Je kunt ze vinden op je werk, op hobbygroepen, workshops, speeltuinen, vakanties (reizen), enz. Hoe heb je je man ontmoet? Heeft je man vrienden? neven/nichten? Maar ik zou ook echt nog met je man gaan praten hoor. Daar ging je topic in eerste instantie over.