Hoi, ik vraag me af of iemand dit herkent. Mijn tweede zoon is nu zeven maanden. Mijn vriend vindt twee kinderen echt wel genoeg. En dat vond ik altijd ook en dat vind ik ook met mijn verstand, maar als ik naar mijn hart luister... Ik ga nu alweer spullen verkopen op mp, en merk dat dit toch aan mijn hart gaat. Gewoon het idee dat het kleine babyperiode nooit meer terug komt. Ik word er gewoon verdrietig van. Ik kan ook eigenlijk nog geen afstand doen van zijn wiegje. Ik zou het allemaal best nog eens mee willen maken, ook al was mijn laatste zwangerschap geen pretje en waren de eerste vier maanden dankzij koemelkallergie ook pittig. Wie herkent dit? Alhoewel ik nooit drie kinderen heb gewild, lijkt het me ondanks alle bezwaren hartstikke leuk.
Ik herken het hoor! Mijn jongste is nu 10 maanden en wordt een echte dreumes nu... Ik mis nu al dat hele kleine knuffelige baby'tje! Ook hier gaan er langzaam alweer spulletjes de deur uit, de kleine kleertjes in een doos. Het gaat ook zo snel allemaal he?! Maar voor mij geen reden voor een derde, ik zie namelijk ook de vele voordelen
Herkenbaar hoor. Het zijn de kriebels hè? Maar ja, wat als je na de 3e weer zo'n verdrietig gevoel krijgt? Ik vind zwanger zijn en bevallen heel bijzonder maar na 2x een pittige eerste anderhalf jaar (koemelkallergie en reflux) ben ik blij dat mijn kinderen wat ouder worden. Zijn wij (samen) weer aan de beurt! Ik zou de keus voor het aantal kinderen niet af laten hangen van kriebels voor zwangerschap of lieve kleine baby'tjes. Je moet ze ook opvoeden, naar school brengen, naar zwemles, naar sport etc. hè... en allemaal mee in de auto, naar de dierentuin etc. Ik ben dus wel praktisch ingesteld als ik hierover nadenk
Herkenbaar hoor. Wij hebben al een derde, die bijna een half jaar is en ik merk dat ik dat baby-achtige ook zo snel vind verdwijnen. En dit wordt echt onze laatste (hij is al een cadeautje, dus nu zijn we echt wel klaar), dus hier kan ook alles weg. Aan de ene kant vind ik dat wel fijn, want al die babyzooi staat al jaren in de weg, omdat ik het na de tweede nog niet aankon om alles weg te doen. Achteraf maar goed ook, haha. Maar aan de andere kant is het ook wel heel definitief een einde aan het babytijdperk in huis. En ik maak af en toe wel eens grapjes over een vierde, maar het idee jaagt ons ook wel schrik aan. Nog meer drukte, pffff......
Ja ik herken het helemaal. Ik merk dat ik ook gevoelsmatig een derde wil, maar verstandelijk denk ik dat het niet goed is. Mijn man vindt het wel druk zat zo. Ik weet ook niet of dit gevoel na een derde kindje weg is. Het is afscheid nemen van ee tijd die niet meer zal komen, een soort rouw. Nu ben ik toch alle kleren aan het opruimen, alle babyspulletjes weg, het gaat me echt aan mijn hart .
Moeilijk he....nr 3 is net 2 en dus echt baby af.... Er komt geen nr 4 en met mijn verstand weet ik,het is goed zo. Maar als ik dan mijn vriendin met baby van nog geen 2 weken aan de borst zie denk ik oooohhhwwww......Het was zo bijzonder! En het komt NOOIT meer terug.En daar heb ik het toch heel moeilijk mee, al een tijdje Dus herkenbaar hoor!
Heel herkenbaar... Maar hier heeft man nog meer kriebels dan ik...en gaan we gelukkig nog proberen om een derde wondertje te krijgen...voor ons is die weg niet zo makkelijk dus heel spannend weer.... We hebben wel allebei zoiets , als het mag lukken , is het klaar..en als het niet meer lukt, hebben we niet de spijt het nie geprobeert te hebben. Maar ik heb dat gevoel ook zo sterk, ik wil ook gewoon nog een keer mama worden.. Drie past in de auto, drie is financieel te dragen, wij hebben altijd een groot gezin gewild, dus we hopen dat we het nogmaals allemaal mee mogen gaan maken.. Kan me zo goed indenken hoe rot het moet zijn als er een van de twee het genoeg vindt... Sterkte meis,,
herkenbaar hoor. bij ons komt er ook geen 3e, daar zijn we echt wel zeker van en toen we gisteren de box opruimden omdat we dat ding toch nooit gebruiken en het in de weg staat moest ik toch wel even een traantje wegpinken, het wordt desondanks wel erg definitief zo.
Herkenbaar, hier is de jongste nu 10 maanden en het einde van zijn babytijd is in zicht. Hoewel ik het heerlijk vind dat hij zich zo goed ontwikkelt en bij ieder dingetje sta te juichen, tandjes,zitten,kruipen etc. Kan ik soms ook best eens verdrietig denken straks geen baby meer. Zijn wieg moet nodig op mp en ook de andere babyspulletjes maar ik kan het nog niet. Dus eerst maar op zolder gezet. Hier komt ook echt geen baby meer want ik heb inmiddels 5 kinderen. En een 6e kan echt niet. Mijn lichaam kan niet nog een zwangerschap aan, huis is te vol, bankrekening te leeg.. Dat weet ik allemaal met mijn verstand maar mijn hart denkt daar heel anders over. Zucht, dus ik probeer maar zoveel mogelijk te genieten zolang het nog kan.
Hmmm moet zeggen dat ik het heerlijk vind dat hij wat minder baby word ( en dan is hij pas 6 mnd ). Vond dat inie minie afhankelijke niet echt geweldig wieg zou ik overigens nooit wegdoen, mijn kleintje lag ook in mijn oude wiegje, waar voorheen mijn moeder in lag...
Nee een familie wieg zou ik ook nooit weg doen. Ik heb de mijne op mp gekocht en daarom wil ik hem daar ook weer opzetten.
Ik herken het niet moet ik zeggen. Hier is de jongste ( nummer 3) zowat 10 maanden en ik kan niet zeggen dat ik terug verlang naar weer die hele prille baby tijd.Stiekem kijk ik zelfs vooruit en dat het hele prille en kwetsbare er af is want ik vind het hebben van kinderen gewoon een enorme zorg.Voorop moet ik zeggen dat ze een hele makkelijke baby was en nog steeds is dus daar ligt het helemaal niet aan.Maar die vreselijke gebroken nachten,spruw,krampjes,luieruitslag en noem maar op.Ik moet er niet meer aan denken.Met mijn meisje van 10 maanden kan ik trouwens enorm goed knuffelen en ze geeft me al echte kledderzoenen op mijn wangen.Vaak is het meer het verlangen naar een zwangerschap zelf dan het daadwerkelijk krijgen van weer een kind erbij.Zo'n kind moet ook weer opgroeien en opgevoed worden en ik zie bij mijn andere 2 kinderen van 7 en 9 jaar dat het nu al regelmatig een zware dobber is en het niet vanzelf gaat.Emotioneel zou ik het ook allemaal niet trekken want het valt me soms al zwaar genoeg moet ik zeggen. Bedenk voor jezelf eens waar die gevoelens vandaan komen en wees eerlijk naar jezelf.Onze jongste was niet gepland maar een mooi kadootje en we zijn er dolgelukkig mee maar het was niet een bewuste keuze om er nog een kindje bij te krijgen omdat het voor mijn gevoel al compleet was.Na de tweede had ik ook wel vaak kriebels maar dat waren toen echt kriebels voor het zwanger zijn en niet voor een baby.
Ik herken het niet echt. Vind het echt leuk dat hij al een hele dreumes wordt en steeds zelfstandiger. Dat hele kwetsbare van zo een inniemiennie babietje vond ik soms best lastig. Als mensen hem maar goed vast hielden, als ze maar niet vallen met hem (hormonen?) nu is hij al veel weerbaarder en dat vind ik een prettigere gedachte.
ik herken het wel, mis vaak genoeg dat kleine babytje hihi maar ik moet zeggen dat ik dit ook steeds leuker begin te vinden ! ik heb het met momenten , als ik een pasgeboren baby zie krijg ik idd gelijk weer kriebels . Laatst was er een babytje hier van 2 maanden en ik kon me niet meer voorstellen dat onze meid ook zo klein is geweest , zelfs nog kleiner toen. Nou is ze al zo groot, in haar doen en laten maar ook qua gewicht enzo. hier komt ooit nog wel een brusje erbij, maar daar wachten we zeker nog 3 jaar mee..
Herkenbaar, al hoewel het ook wel een beetje tegenstrijdig voelt. Aan de ene kant heel veel moeite gehad met de overgang naar dreumes (en dat begon al heel vroeg met onze jongste die al rond de zeven mnd stond), maar aan de andere kant nu wel heel erg aan het genieten van de ontwikkeling en de interactie tussen onze twee jongens. Het samen spelen/delen en knuffelen, I love it. We weten nog niet of er nog een derde kindje bij zal komen, eerst maar zien hoe we het zo financieel redden.
dit had ik kunnen schrijven!! wij waren het er samen duidelijk over eens dat ons gezin compleet is, dat ik nooit meer zwanger zou zijn vind ik wel jammer, maar dat gevoel heb je vast ook nog steeds na 5 kinderen.. ik heb 2 dingen verkocht via mp.. diegene zou het komen ophalen, een uur voor de afspraak kreeg ik zo'n spijt, ik wilde mijn babyspulltjes helemaal niet weg doen! en toen begon ik vreselijk te twijfelen, wil ik niet toch nog een kindje?!