Tijdens de eerste 35 weken van mijn zwangerschap was ik de hele tijd met de baby/zwangerschap bezig. Ik ging ermee slapen, droomde er over, werd er mee wakker, bekeek 100x de kleertjes en de babykamer. Kortom, ik was er 24/7 mee bezig. Nu komt de bevalling dichterbij (over 3 weken uitgerekend) en het lijkt net alsof ik er meer afstand van doe, terwijl ik meestal hoor dat zwangeren dan vooral met zichzelf en de baby bezig zijn. Ik droom weer over andere dingen, ik word weer wakker met andere dingen in mijn hoofd en de kleertjes pak ik er ook niet meer elke dag bij.Daarnaast vind ik het allemaal nog erg onwerkelijk. Ik kan me nog steeds moeilijk voorstellen dat we een kindje krijgen. Ik had eigenlijk verwacht dat de 'betrokkenheid' nu juist sterker zou worden terwijl ik het idee heb dat ik meer afstand heb. Is dit raar? Zijn er mensen die dit herkennen?
het komt toch stiekem dichterbij, misschien ben je onbewust wat bang voor de bevalling en alles wat daarna gaat komen. En ga je hierdoor onbewust er wat meer afstand van nemen om je niet druk te hoeven maken over dit soort dingen
Hier hetzelfde hoor. Vind het zo raar, apart en moeilijk voor te stellen dat we bijna een gezinnetje zullen zijn en dat er een volgroeide babietje in mij zit die er dan ook werkelijk uitkomt. ps; Hier is alles nu compleet qua baby-uitzet en ik merk dat ik daardoor rustiger ben geworden in mijn koopwoede. Ik ben nog wel een paar x per dag bezig met het babietje in mijn buik, maar lang niet zoveel als een maandje geleden. Het lijkt of ik nu alleen maar bezig ben met afwachten....
Hoi Dretjuh en stralend, bedankt voor jullie reacties. Ik vind het allemaal ook nog behoorlijk onwerkelijk en ik vind het moment dat ik zal gaan bevallen ook zo spannend. Misschien is dit inderdaad een manier om ermee om te gaan. Mochten er meer mensen zijn die dit herkennen dan hoor ik het graag..
Bij de eerste vond ik het zelfs toen ik aan het bevallen was nog onwerkelijk dat er echt een baby zou komen! Maar dat is gelijk over hoor, als je kindje er dan is!
is normaal hoor bij de eerste had ik dat ook toen hij geboren werd had ik zoiets van : god wat moet ik er nu mee dan hahahahhaha het is een hele verandering in je leven, maar geloof me je moet er even aan wennen maar je bent zo in je mamarol komt goed