Graag een oplossing.... Mijn moeder was vroeger altijd heel ongeduldig met ons. Vaak werden we afgesnauwd en als er per ongeluk een glas drinken over de tafel ging nou dan kon je je bergen... Zo wil ik dus absoluut niet zijn! Maar merk nu ik vakantie heb (en man niet) dat ik na een dag vol zeuren en huilen van mijn meisje soms toch wel erg geiriteerd ben. Niet dat ik haar wat wil doen ofzo hoor, maar mopper dan weleens op haar. Zo van: hallllooooo! Zo kan ie wel weer hoor! Op een wat luidere toon Dat vindt ik echt erg en weet niet goed hoe ik dat onder controle moet houden. Ze zeggen toch dat baby's alleen huilen als er wat is? Voel me dan dus helemaal schuldig, voor hetzelfde geld is er wat en dan troost ik haar dus niet. En dan voel ik me nog schuldiger als ik 5 min erna een allerliefste glimlach krijg... Hoe gaan jullie hier mee om? Is dit herkenbaar, normaal?
Heel herkenbaar. Ik kan hier soms ook helemaal gek worden als ik alleen ben en madam weer eens loopt te gillen en niks wil. Dan kan ik ook echt een boze toon tegen haar aanslaan, maar gewoon omdat ik zelf gestresst ben. Ik dacht altijd dat ik de enige was, maar veel van de mensen met jonge kinderen hebben dit hoor. Na 2 minuten geef ik haar dan weer een dikke knuffel en heb ik alweer spijt van mijn boze toon, maar het zijn gewoon de frustraties op dat moment. Soms leg ik haar dan wel eens weg, ff op bed, om zelf even bij te komen, zodat ik na 5 minuten weer engelengeduld met haar heb
O, gelukkig vondt mezelf al een rare,haha! Mijn man zegt ook altijd wel dat het normaal is, maar ja ben er misschien doordat mijn moeder zo deed iets te veel mee bezig....
Ik had het heel erg 's nachts, aan het begin zeg maar. Dan was ik zo vermoeid, van de bevalling enzo en van de korte nachten slapen. Dan zat ik wel eens huilend op de bank met een huilende Kyra in mijn armen. Het zijn gewoon frustraties die je dan even niet meer onder controle hebt. Ik zal haar nooit wat aandoen, zover verlies ik de controle ook weer niet, maar een boze stem wil er soms nog wel eens uitkomen
O god ja, dat kan ik me ook nog wel herinneren... Dan stond ik midden in de nacht te huilen voor dat wiegje omdat ze maar niet wou slapen en ik al tig keer heen was geweest... Brr, dan is het nu toch wel een stuk makkelijker,haha!
Wel herkenbaar hoor, Ik word zelf niet boos op Thirza, maar ben christelijk en botvier m'n frustraties op God, hahaha. Die heeft het zwaar met mij te verduren regelmatig, Wat helpt, is om je verwachtingen een beetje onder de loep te nemen: wat mag je van je kleintje verwachten, wat heeft je kleintje aan zorg nodig en hoeveel kun jij daarvan geven? Als daar een groot verschil in zit, (en dat kan de ene dag groter zijn dan de andere: vermoeidheid, ziekte van jou en van je kleintje kan daar al een grote rol in spelen), dan moet je zorgen dat je wat hulptroepen organiseert. Dat kan letterlijk iemand zijn die wat van je overneemt, maar ook om bijvoorbeeld op een dag dat je moe bent en weinig kunt hebben, even een wandeling naar de kinderboerderij bijvoorbeeld in te plannen en thuis even niet teveel te willen: zit de kleine lekker in de wandelwagen, en hoef jij weinig anders dan lopen en duwen, Als je toch merkt dat het je wel heel erh dwars gaat zitten, zou je eens kunnen overwegen een paar gesprekken te doen met een contextueel therapeut, om een paar dingen eens op een rijtje te zetten. Klinkt namelijk alsof jij als kind wel wat last hebt gehad van het ongeduld van je moeder (of dat nou terecht was of niet, begrijpelijk of niet: jij hebt er wel last van gehad). Dat jij ook wat gemakkelijk uit je slof schiet, zou -zoals ze dat binnen de contextuele therapie noemen- een roulerende rekening kunnen zijn: jij bent als kind op dat vlak wat tekort gekomen en daardoor lukt het jou ook niet om dat voluit te geven, (m.a.w.: als jij maar 50% gekregen hebt als kind, kun jij aan je eigen kind ook niet meer dan 50% geven. Lukt misschien een tijdje wel om met veel zelfbeheersing meer te geven, maar dat put dan enorm uit). Door hier een paar gesprekken over te hebben en goed zicht te krijgen op wat er gebeurd is, wat jij tekort gekomen bent enz. helpt dat vaak al om die 50% dan op te hogen: het erover praten is een vorm van erkenning, waardoor wat je tekort bent gekomen, aangevuld wordt en je wel in staat wordt om meer aan je eigen kind te geven...
is best herkenbaar hoor, vooral dat niet op je moeder willen lijken ik heb best een meisje dat gauw jengelt, helemaal als er een dag met "andere" indrukken voorbij is. ik heb haar wel eens huilend op bed laten liggen, dan wist ik het echt niet meer en dan zei ik tegen haar: "nu moet je gaan slapen van mama!" op een strenge toon maar niet boos, was met 5 minuten stil en de hele nacht niet weer gehoord . zelf denk ik dat dat toeval was maar ik begrijp je absoluut, jouw kindje is 5 maanden, die van mij 3 maanden, allebei hebben ze al grenzen nodig hoor, echt wel .
Toevallig ben ik vandaag voor het eerst boos uitgevallen tegen mijn muppie. Ze is al twee weken vreselijk jengelig en na een nacht met maar 4 uur slaap ben ik een beetje op. Voelde me vreselijk schuldig. Maar denk wel dat het menselijk is.
Ja hoor, dat heb ik ook. Roy wil nooit stil liggen tijdens het verschonen. Soms ben ik het zo zat en dan roep ik heel streng NEE tegen hem. En wat doet meneer dan, hij begint te lachen.... Groetjes Marieke
Heel herkenbaar, soms vraag ik me zelfs af of ik wel moeder had moeten worden ..... Af en toe heb ik het helemaal gehad en dan ben ik mega-gefrustreerd. En dan begin ik te snauwen op haar, dat vind ik echt zo erg.... Inmiddels probeer ik eerst even adem te halen en tot tien te tellen. Dat van niet op je moeder lijken herken ik ook helemaal. Alleen de mijne was superafstandelijk, deed nooit iets met ons. Alles was haar teveel. Dus nu heb ik heel veel met haar gespeeld en echt consequent ben ik ook niet omdat ik heel lief wil zijn. Als pedagoog weet ik echt dat dat helemaal fout is, maar ik schiet soms toch door. Inmiddels is het zo erg dat ons meisje bijna niet meer alleen kan spelen maar de hele dag aan mijn broek hangt. In zoverre mijn goede benadering . Dus daar werken we aan. Misschien dat therapie ook wel wat voor mij is, haha
Dat gevoel heb ik ook als Valerie zo jengelt.... Pfff ik kan echt niet tegen dat gejengel om niks....kan dan zo boos worden! Soms ga ik gewoon ff de kamer uit om af te koelen
Nou, ik ben m'n zoontje (bijna 7 mnd) ook wel eens zat. Hij is de laatste tijd vooral na 16.00 uur erg jengelig. Dat is te vroeg om em dan alweer in z'n bed te leggen. Maar hij weet tegenwoordig ook heel goed met welk speelgoed hij wil spelen. Of beter gezegd waar hij níet mee wil spelen. Dan geef ik em bijv. wat in handen. Legt ie het gewoon naast zich neer! Zo bij zowat alles wat ik em dan geef. Vervolgens gaat ie zitten jengelen, jammeren, huilen, zeuren. Waaaaaaaaaaaaah!!! Hij kan net van z'n rug naar z'n buik rollen. Maar niet terug. Dus ook steeds weer een jammer-festijn. Soms zeg/roep ik z'n naam heel hard: "D.!! Nu moet je een keer ophouden hoor!!" Helpt eigenlijk nooit. Maar dan ben ik het ook echt wel zat. En hem de hele tijd rond gaan zitten dragen gaat ook niet. Vind em veel te zwaar. Dik 9 kilo. Wat wel helpt is wandelen met de wandelwagen. Maar ja, daar heb ik nou weer niet altijd zin in....
Hahaha! Dank je wel dames, wou gewoon even horen dat ik niet vreemd ben! En dat van een therapeut...Tja ben daar niet echt het type voor en gelukkig nog nuchter genoeg om het wel weer te kunnen relativeren. Denk dat ik soms het gewoon even nodig heb om te horen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is!
Ik ben ook wel eens uitgevallen tegen mijn zoon, afgelopen week nog, heb ik uitgelegd in een ander topic. maar wat voelde ik mij schuldig na de tijd. Maar ja we zijn moeder en geen robots toch? soms wordt het gewoon even teveel...
heel erg herkenbaar! ik wil absoluut de liefste allerliefste mama zijn voor mijn ventje. maar als jamie dan voor de 10000ste keer toch weer naar die stekker kruipt en hem eruit trek en ik geef hem een tik op zijn vingertjes voel ik me meteen schuldig.... hij is 9 maanden... soms denk ik hij weet het maar al te goed. maar op dat moment vind ik met zo'n kreng en geef ik hem gelijk een dikke knuffel en zeg ik stoute mama! je snapt het allemaal nog niet he.... tja, normaal denk ik??
Hahahah, echt allemaal heel herkenbaar. Ik heb ook wel eens geroepen van Maik, ik weet niet wat je wil. Ik kan je nog niet verstaan. Als je nou snel leert praten gebeurt dat ook niet meer!!! Maar ach, als de bui is afgezakt zijn ze zo vreselijk lief weer. Groetjes Janna
Ik ben er soms ook wel eens klaar mee, ik heb een keer gezegd, Sterre, hou nou eens OP! En toen keek ze me zo verschrikt aan, met hele grote ogen, dat ik haar maar gauw geknuffeld heb, pffff.... Ik had niet gedacht dat ze erop zou reageren haha, mooi wel dus.. Ik voelde me ook vreselijk daarna, heb het niet meer gedaan. Als ik nu voel dat ik er bijna klaar mee ben leg ik haar even in de box en ga 5 minuten wat anders doen, dan gaat het weer, en bij Sterre gaat het dan ook weer wat beter
Oh ik moet echt honderd keer op een dag tot tien tellen om niet te lachen of mijn stem te verheffen. Ik tel dan ook letterlijk in mijn hoofd tot tien haha en moet daar dan weer meestal om lachen (snap je het nog?). Ik wil mijn stem gewoon niet verheffen tegen hem en doe dat dan ook echt niet maar het kost me wel eens wat energie als ik hem voor de honderdste keer bij de hondenbak heb weggehaald. Vaak loopt hij er zelf al hoofdschuddend heen en kijkt ie me aan en zegt: Nee nee nee. Maar altijd als ik Noa de fles aan het geven ben en altijd als ik hem dus eigenlijk niet weg kan halen. En dan lekker toch doen. Grrrr! Haha. Maar ik moet er eigenlijk zo om lachen.