Wanneer accepteerde grote broer/zus het kleine broertje/zusje?

Mijn dochtertje accepteerde haar broertje wel, maar interesseerde het de eerste 5 maanden echt geen lor. Met 5 maanden begon hij te tijgeren en wat te spelen en dat maakte het wat interessanter voor haar. Nog een maand of 2 later zochten ze elkaar ook echt steeds op en tegenwoordig doen ze heel veel samen.
Ja, en ze hebben ook regelmatig ruzie hoor, want ze willen altijd spelen met wat de ander net vast heeft, maar dat hoort erbij.
De eerste maanden was mijn dochtertje nog al eens dwars tijdens de borstvoeding, want dan wist ze dat ik alleen met hem even bezig was en ook niet van mijn plaats zo makkelijk kon komen.
Ik hoop dat het snel goedkomt tussen jouw kindjes, dat ze ook samen straks leuk kunnen spelen.

 

Wat een nare situatie zeg. Vigo was natuurlijk al ruim 3 toen Milan kwam en dat is wel een leeftijd waarop ze heel jaloers kunnen zijn. Wat ik van mijn eigen situatie weet is dat mijn nichtje meer interesse had dan mijn eigen zoon. Maar dat is dus meisjes-eigen.

Jongetjes interesseren zich nu eenmaal minder voor baby's. Maar dit duurt wel lang al en echt helemaal geen interesse en zelf duwen of schoppen...

Ik kan je helaas geen verwachting geven, maar wil je wel even een hart onder de riem steken. Lijkt me echt heel moeilijk voor je. Knuff!

 

Geen ervaring mee, mijn zoon is stapelgek op zijn zusje, vanaf het begin eigenlijk. Maar hij was 14 maanden toen zij kwam en wist ook misschien nog niet zo goed wat jaloezie is. Gezien de andere problemen omtrent je zoon en de integrale vroeghulp zou ik eens vragen of iemand mee zou willen kijken bij je thuis. Misschien is er iets kleins wat je anders zou kunnen aanpakken. Niemand is immers perfect.

 

Onze oudste dochter is lang jaloers geweest. Een duw of stiekem knijpen, niets was hier vreemd. Heel erg vervelend vond ik dat.

Toen er wat meer interactie ontstond en Eefje steeds meer begon te lachen om haar grapjes ging het goed. Ik de oudste ook meer in het gedrag van Eef: 'Kijk is wat ze doet?' en 'Wat zegt Eef?' Samen lachen we dan om haar.
Het is nog niet zo lang zo hoor. Ik denk een maand of twee. Eef is nu 14 maanden en rond het 1e jaar draaide het om.

 

ben ik t niet helemaal mee eens. denk dat het meer gewoon karakter gebonden is. Mijn zoontjes waren gelijk gek op hun broertje (zowel bij de 2de als 3de) mijn middelste is helemaal gek op baby's incluis poppenwagens en poppen.
terwijl mijn nichtje haar zusje helemaal niet boeiend vond klom mijn zoontje er gelijk boven op! die vond t fantastisch. stond te zwijmelen bij zijn kleine nichtje.

maar dan nog daar heeft TS niks aan.
Ik denk dat als jij het gevoel hebt alles gedaan te hebben (en moeders eigen heb je je vast al wat ingelezen en dingen geprobeerd) en er gaan toch nog alarmbellen rinkelen is het misschien beter om de ha of cb te raadplegen. Het kan ook gewoon zijn dat hij zijn broertje nu nog niet zo interessant vind en dat dat nog komt.

sterkte ermee. (hier dus eigenlijk vanaf dag 1 acceptatie. maar dat is gewoon per kind verschillend)

 

wat een vervelende situatie,

ik herken het niet, mijn zoon was vanaf de geboorte al gek op zijn zusje, en elke ochtend wou hij haar vasthouden en knuffelen, en zo viel zij in de ochtend na de fles bij hem op schoot een uurtje in slaap terwijl hij het zandkasteel ging kijken.

mijn zoon is ook nog nooit jaloers geweest, maar vaak zie je indd wel dat kindjes iig een beetje jaloezie vertonen, ik denk dat wij wat dat betreft gewoon erg geluk hebben gehad.

maar ik kan me voorstellen dat het voor jullie echt erg vervelend is.

ik heb zo ook geen idee wat je zou kunnen doen

 

Oef, wat vervelend zeg! Ik zou daar enorm mee zitten denk ik... Bang dat dat zo zal blijven. Ik heb ook geen idee wat je zou kunnen doen om het contact een beetje te stimuleren. Ik vrees dat er niet zo heel veel aan te doen is. Misschien eens een balletje opgooien op het CB?

Mijn zoontje was 22 maanden toen de jongste werd geboren en accepteerde hem direct. Hij is nooit jaloers geweest. Toen hij P. voor het eerst zag, was hij helemaal door het dolle en nog steeds is hij gek op zijn broertje. Echt veel interactie hebben ze nog niet, maar het komt steeds meer nu de jongste steeds meer reageert. Wel krijgt P. regelmatig een knuffel en een kus van de oudste en roept de oudste als de jongste aan het huilen is. Dus ik herken het totaal niet. Misschien speelt de leeftijd een belangrijke rol, al zal karakter vast ook uitmaken. Ik heb in ieder geval geen idee of het over zou kunnen gaan.

 

Ik herken het ook niet bij mijn kinderen en ook niet bij de oppaskinderen. Dochter en zoon zijn stapel op elkaar en hebben heel veel lol samen. Babyboy lacht ook het hardst om grote zus.
En als dochter vindt dat babyboy teveel aandacht krijgt en zij te weinig dat doet ze babyboy gelukkig niets maar kijkt ze heel zielig en zegt met een zielig stemmetje dat ZIJ ook aandacht nodig heeft.

Hier schelen ze 2j8mnd.

Pfff heftig hoor, maar ik weet zo ook geen oplossing voor je. Heb je het er al eens over gehad op het cb? Daar kennen ze Vigo natuurlijk ook nog goed.

 

Mijn dochter van bijna 6 en mijn zoontje van 4 en een half (schelen 16 mnd)kunnen nu nog steeds niet veel van elkaar hebben. Ze pakken alles van elkaar af, letten de hele dag op elkaar en zeggen ook overal wat van....
Het ligt echt aan hun karakters, want hun babyzusje vinden ze geweldig en daar zijn ze absoluut niet jaloers op.
Ik hoop nog steeds dat het ooit over gaat, maar ik heb er een hard hoofd in.

 

Hier was Merel meteen wild enthousiast over haar zusje. Maar toen kleine zus eenmaal begon te pakken, kruipen en aan Merels speelgoed kwam werd het even wat minder leuk. Dit duurde een paar maanden en toen begonnen ze leuk te spelen met elkaar. Nu zijn ze bijna onafscheidelijk.....

Het lijkt me heel vervelend voor jullie, maar ook voor Milan. Arme jochie die zo tegen zijn grote broer opkiijkt en dan een duw kan krijgen.... Ik hoop voor jullie dat hier iets in gaat veranderen, al dan niet met hulp van pedagoog oid.

 

Vanaf het moment dat de jongste wat meer kon doen dan alleen maar liggen begon de oudste het ook leuk te vinden. En zeker toen de jongste begon met lopen. Toen ging het tussen die twee echt super

 

Mijn dochter accepeteerde haar zusje meteen.
Nu scheelt het,dat toen ik zwanger werd,zij 4 jaar was.Meteen vanaf het begin meegenomen naar echo's,verloskundige.Ze mocht ook een knuffel geven en zelf kreeg ze van ons ook een cadeautje.
daarnaast mag ze helpen met het aangeven van de luiers,spuuglapjes en maakt ook het mondje van haar zusje schoon als die vies is......

Maar mijn dochter schijnt al een moedertje op zich te zijn,want toen mijn vriendin met haar zoontje van 9 maanden op bezoek bij mijn ouders waren(mijn dochter was toen 3)gaf ze hem het fruithapje.

 

Oh dat is niet leuk

Hier was het vanaf dag 1 liefde op het eerste gezicht. Wel eens een mopper als Noah iets afpakt, maar nooit boos.
Ook doet N.athan de hele dag zo gek mogelijk, want dan lacht Noah.

Doe je veel dingen met ze samen?
Ook het uit bed halen, voorlezen, met z'n allen knuffel etc?

 

Maar wat doe je als hij schopt of iets anders? Wat is je reactie dan?

 

Hier ook geen ervaring mee, Manolito was ook al vanaf het begin helemaal gek op zijn zusje, hij wil haar ook het liefst de hele dag knuffelen, alleen wil zij dat niet

 

Het zal inderdaad wel aan het karakter van het kindje liggen. Maar persoonlijk ken ik nu eenmaal meer meisjes die gek zijn op een jonger brusje of ander baby'tje, dan jongetjes.

@TS: ik begrijp dat er meer zaken mee kunnen spelen? En wat heb je nu al allemaal gedaan?
Nogmaals succes en knuff!

 

Hier is het heel wisselend.
De eerste maanden vond broerlief niet zo veel aan zijn zusje. Toen ze begon te kruipen (6 mnd) en te lopen (9 mnd) werd ze tegelijkertijd interessanter én vervelender. De ene keer vindt hij het leuk om iets samen met haar te doen, of om haar te knuffelen, en de andere keer kan ze een duw of schop van hem krijgen, of begint hij te schreeuwen dat ze van zijn spullen af moet blijven.

Ik denk dat dit nog wel 'normaal' broer-en-zus gedrag is, maar het is niet leuk om te zien dat die jongen van 3 een schop geeft aan dat meisje van 1. Natuurlijk spreek ik ze aan op hun gedrag, maar het helpt nog niet altijd. Waar ik wel op probeer te letten, is dat ik de 'schuld' van ruzietjes niet altijd bij m'n zoon neerleg. Natuurlijk is hij de oudste en zou dus de meeste verantwoordelijkheid moeten nemen, maar het is niet eerlijk als zijn zusje wel overal mee weg zou komen (bovendien lijkt hij al wel groot, maar hij is ook pas 3...). Dus leg ik haar ook uit dat afpakken niet mag, dat slaan niet mag en dat ze hem niet mag wegduwen als hij even bij mama op schoot zit. Het effect naar haar toe is buitengewoon gering, maar ik wil mijn zoontje ermee laten zien dat voor haar dezelfde regels gelden als voor hem.

Uiteindelijk denk ik dat je nooit kunt afdwingen dat ze elkaar lief gaan vinden, maar (hopelijk) wel dat ze zich vriendelijk gedragen naar elkaar.

Geen idee of je hier iets aan hebt. Ik vind het helemaal geen gekke gedachte van nikita, om iemand om hulp te vragen. Kan me heel goed voorstellen dat je je niet fijn voelt bij het gedrag van je oudste, maar dat het niet zo simpel is om te bedenken wat je anders zou kunnen doen om hem te helpen.

 

Onze oudste accepteerde de jongste ook niet. Nu (bijna 9 maand later) gaat het langzaamaan beter. Er is nu betere interactie en de jongste is lekker beweeglijk. Ze kunnen nu al een beetje samen spelen.

In alle boekjes en op diverse fora staat dat het belangrijk is dat de oudste niet het gevoel krijgt dat je minder van hem houdt. Uiteraard!!
En dat het belangrijk is dat je ook veel met hem/haar alleen onderneemt. Bij ons werkte dit laatste dus averechts! Juist op het moment dat we als gezin meer samen eropuit trokken, kwam bij de oudste het besef dat we echt bij elkaar horen. We zeggen ook bijna dagelijks tegen haar dat we net zoveel van haar houden als van de jongste. Het is inmiddels dus een stuk gezelliger in huis.

Ik heb ook wel op het punt gestaan om er hulp bij te halen, hoor. En, als ik geen verbetering had gezien, was die hulp er echt gekomen. Ik zie dat niet als falen, maar als een teken van liefde voor je kinderen en gezin!

Succes!!