Na het topic "taboe doorbreken" gedeeltelijk gelezen te hebben, herken ik er best veel in. 1 ding heb ik ook en dat zit me zo dwars. Keana is niet haarzelf de afgelopen paar dagen. Ze begint te krabben (grijpen met haar nagels), vindt het leuk om je vinger in haar mond te doen en keihard te bijten, luistert totaal niet en probeert me continu uit. Ik sta dan wel eens op het punt mijn geduld te verliezen en soms verhef ik mijn stem wel eens. Vandaag was het weer zo'n dag, ze wou weer eens niet eten en met veel moeite heb ik 3 happen erin weten te krijgen, ze liep alleen maar te klieren en ik was het zo zat dat ik even heb lopen schreeuwen en ik betrapte mezelf erop dat ik haar armpje iets te stevig vast had. Voel me zo schuldig. Natuurlijk weet ik dat ze er niets van snapt op deze manier. Als ik op dat punt sta, zit ze zelfs te lachen! Vandaag niet, ze schrok en moest huilen. Ik weet dat ik niet de enige ben, maar ik snap niet waarom ik op zo'n moment niet gewoon rustig kan blijven. Hoe gaan jullie om met dit gedrag van je kindjes en hoe bewaren jullie de rust?
Het enige minpunt bij mij is juist mn geduld, dat heb ik gewoonweg NIET.. dus Justin kan niet heel ver gaan en dat weet hij ook. Soms voel ik me ook schuldig maar zeg dan ook eerlijk sorry tegen hem als het niet terecht was.
Ik herken het helaas ook wel hoor. Ook nu Roan (weer) ziek is en hij de hele nacht niets anders heeft gedaan dan gillen, voelde ik ook een soort woede in mij op borrelen. Gelukkig ben ik dan nuchter genoeg om dit direct te herkennen en weg te lopen. Ik weet ook dat hij er niets aan kan doen, maar ik voel me dan zo ontzettend machteloos op dat moment. Wat betreft het eten, daar doe ik nooit moeilijk over. Wil hij niet, prima, dan niet. Waar ik wel heel boos om kan worden en ook altijd heel duidelijk in ben, is ons of de poezen pijn doen (slaan, krabben of haren trekken). Dat mag hij niet en ik zeg hem dit altijd heel duidelijk. Maar ik kan uit reactie van pijn ook ineens uit mijn slof schieten en tegen hem schreeuwen dat hij niet aan mijn haren mag trekken. En tja....daar kan hij dan weer niet tegen en begint dan te huilen. Logisch....
Wat helpt is om voor jezelf na te gaan wat ze nou triggert met dat gedrag... Voel jij je achterliggend machteloos omdat ze niet eet? Of vertaal jij het niet-eten naar iets anders ("ze zit me gewoon uit te proberen" bijv?). Vaak verlies je je geduld door zoiets stoms achter het hele verhaal. En op het moment dat je dat voor jezelf inzichtelijk krijgt, wordt het ineens ook stukken gemakkelijker om er anders op te reageren Even als hulp een paar vragen om zo'n situatie te 'analyseren': Wat doet je kind? Hoe voel jij je dan? Wat denk jij op dat moment? Waar associeer je de situatie mee? (Triggert het iets van vroeger ook misschien?) Hoe voelt je kind zich en wat denkt je kind? Succes!
Misschien verwacht ik wel teveel van mijn meisje. Ze weet wel wat nee is, maar kan ik verwachten dat ze het ook echt snapt... Krijg wel het idee dat ze weet als iets niet mag. Zo trekt ze meteen haar handje uit de plantenpotten als ik maar kijk. Dan zie je aan haar ogen dat ze weet dat ze iets ondeugends aan het doen is. Hetzelfde met schoenen uittrekken, ze kijkt dan echt op zo'n manier van "doe het lekker toch". Is het uitproberen van haar? Heb het gevoel dat ik het nu al "verlies" van haar als ze ermee wegkomt. Nee is nee toch? Hoe moet ik haar uitleggen dat het pijn doet, ze is pas 10,5 maand? Ze wordt alleen maar driftig als ik haar hand weghaal, ze ziet het dan ook als spelletje en gaat lachen... Meestal zet ik haar in de box na een paar keer waarschuwen. Ik heb vanacht ook zo slecht geslapen omdat ze steeds wakker werdt. Moeheid slaat dan ook toe, helpt ook niet mee natuurlijk... Ik ben met eten ook na 3 happen gestopt, was zo boos, dan maar niet... Als ik weg loop met het eten kijkt ze me altijd na, dan krijgt ze nog 1 kans om te happen, doet ze dat niet, gaat het eten weg. Maar dan is het ook geen yochurt toe, dan wacht ze maar op de fles van 19 uur. Gisteren stond ik bij de BCC en het duurde mevrouw te lang. Ze wou kruipen op die vieze grond. Ik wil dat niet! Ze bleef janken en wurmen. Heb niet toegegeven, maar voel me zeer opgelaten op zo'n moment. Kan dan best boos en geirriteerd worden op zo'n moment. Ik probeer wel alles uit te leggen aan haar. Ze is ook best wijs en wil overal met haar neus bovenop zitten, ze is ook zooooo eigenwijs. Zo kan ze wel 30 keer naar de hondenbak kruipen en kan ik haar 30 keer weghalen met een "Nee, dat mag niet" Is het opvoeden nou echt begonnen? Pffff, ik hoop dat het maar een bui is en snel weer mijn lieve meisje terug heb!
Hoi, Hier ook een drift kikkertje.... Ben 1 keer met hem op de arm naar de kruidvat geweest, nou noooooit meer wat een gevecht was dat zeg. Als hij nu mee gaat zit hij in de buggy. En eten als hij niet wil eten dan niet maar ik sla nooit het toetje over. Vergeet niet dat ze pas 10,5 maand is. Misschien slecht maar ik heb mn huis wel op ons zoontje aangepast dus geen planten op de grond en tafel. Ze moet nu leren wat niet mag maar het is natuurlijk ook een spelletje voor haar. Ze snapt echt nog niet alles.
Meestal gaat ze ook mee in de buggy, maar als je even snel iets moet afgeven... De woonkamer is helemaal aangepast aan haar. Er staat 1 pot en die wil ik graag daar houden. Ze moet ook weten dat ze daar niet aan mag zitten en wat ik al zei, volgens mij heeft ze dat door! Toetje. Heb al gemerkt dat veel mama's daar anders over denken. Ik ben niet groot gebracht met een toetje, ik zie het dus als een extratje, we zijn het ook gaan geven op aanraden van CB. Maar als ze geen honger heeft, dan heeft ze naar mijn mening ook geen plek voor toetje. Ik wil voorkomen dat ze nee tegen groente zegt omdat ze haar maagje kan vullen met yochurt. Maar dat is persoonlijk en ieder heeft daar een mening over. Wat ik al zei, ik moet gewoon niet vergeten dat ze niet alles in 1x kan snappen. Nog meer mama's die tips hebben om je geduld te kunnen bewaren?
Ja hoor, hier ook. Mijn zoontje is sinds vandaag 10 maanden. Hij is héél erg lief, en ook heel erg 'ondeugend'. Ze zijn met deze leeftijd gewoon aan het kijken wat dat 'nee' nou precies inhoudt en of het ook geldt als jij niet kijkt, als jij op een andere plek bent of als zij het 'nee-object' op een andere manier benaderen. Ik wordt daar ook niet boos om... ... Behalve om 17:30 uur terwijl ik al de hele dag alleen ben (en dat ben tot de laatste voeding om 22:30 uur), sta te koken, de hele middag met een moe jengelend kind heb doorgebracht omdat hij weer eens niet wilde slapen, etc. Ik neig dan mijn geduld te verliezen en zet hem dan in de box met speelgoed dat ik speciaal bewaar voor zo'n moment. Ik heb thuis niet altijd het goede voorbeeld gehad en ik moet heel erg uitkijken dat ik geen grens overga. Ik heb echt het idee dat ik het heel goed aankan, mits ik achter die grens blijf. Soms heb ik daar hulp bij nodig en dat vraag ik dan ook. Mijn zoontje kan bij tijden heel slecht inslapen en wil dan niets. Niet in bed, niet op schoot, geen speentje, geen drinken. Gewoon oververmoeid, huilen en zichzelf in de weg zitten in bed. Als hij dan bijna slaapt (soms na 2 uur drama en ik vind dat zó zielig en voel me zó machteloos) en hij maakt zichzelf weer klaarwakker dan voel ik mijn hart in mijn keel kloppen terwijl ik hem weer instop, knuffel, speentje geef, knuffels naast hem leg, muziekje aandoe en RUSTIG de kamer weer verlaat. Tja het is soms moeilijk om je geduld te bewaren. Ik ben 1 x echt tegen hem uitgevallen (hij was nog heel klein en ik zat er echt zó doorheen). Als ik nu naar hem kijk snap ik echt niet hoe ik dat kon doen, maar ik was zó vol wanhoop en frustratie... Enige tip die ik kan geven: Beter in de box zetten (desnoods brullend) en kamer verlaten en je elders tot kalmte manen dan vinden dat je alles aan moet kunnen en dan dus uitvallen en de situatie voor je kind onveilig en onoverzichtelijk maken. Mama's hebben ook weleens verdriet en zijn ook weleens chagrijnig, dat hoort bij het leven en mogen ze best ervaren, zolang de situatie maar veilig is voor hen en er geen onverwachte beangstigende dingen gebeuren.
Ja wat ik lees is heel normaal gedrag voor een kindje van 10,5 maand, rond 11 maanden is er weer een sprongetje, dus kan goed zijn dat ze daarom wat anders is dan normaal. Kindjes van 10,5 maand weten nog niet wat nee betekent, en die weten al helemaal nog niet dat als ze hun eten niet opeten ze wel een lekker toetje oid krijgen en dat ze dat dus expres gaan doen. Ze hebben nl. ook gewoon zuivel nodig en toetje is (wat het cb ook bedoeld) dus onderdeel van de maaltijd niet iets extra's. Om je geduld te bewaren kun je misschien elke keer als je "de strijd" om iets aangaat je afvragen of het belangrijk is of niet. Bv: - Niet aan stopcontacten zitten, belangrijk want dat is gevaarlijk - Niet alleen de trap opkruipen, belangrijk want da is gevaarlijk - Hondebak, vind je belangrijk, dus nog 1000x weghalen (met in je achterhoofd dat zij het echt nog niet kan onthouden dat ze daar niet aan mag zitten) - Niet willen eten, jammer dan, onbelangrijk, als ze honger krijgt eet ze wel en ze krijgt ook nog een fles om 19.00 en ik zou dus ook gewoon een toetje geven (maar dat moet je uiteraard zelf weten) - Op de grond kruipen in de winkel, onbelangrijk, dan wordt ze een beetje vies, handjes schoonmaken en is weer klaar. Je kan van een kindje van 10 maanden niet verwachten dat ze gezellig stil in een wagentje gaat zitten wachten tot mama klaar is met kletsen. Je moet er echt aan proberen te denken dat ze het nog niet expres doet, haar ontwikkeling is gewoon nog niet zover. Misschien dat je eens op internet (of bieb) gaat zoeken naar de geestelijke ontwikkeling van je kindje rond 11 maanden. Misschien dat als je beter begrijpt wat er in haar hoofdje omgaat je je geduld beter kan bewaren (merk dat het bij mij wel werkt). Of dat je het anders eens op het cb gaat vragen, die kunnen je vast tips geven over boeken oid. Succes!
oh goh ik ben dus niet de enige... gisteren kon ik echt niet meer... tygo was de hele dag vervelend en oververmoeid en slapen ho maar... de hele dag niet geslapen en vannacht er nog 6 keer uit geweest, hij is bijna 1,5 ik ga zo naaar mijn werk tot half 8 vanavond.. maar gisteren ben je op een gegeven moment zo moe dat het erg moeilijk is je geduld te bewaren ook al doe ik dat natuurlijk wel, het valt soms wel zwaar
De truc is om dat toetje áltijd te geven, dus ook als ze haar eten wél heeft opgegeten. Dan gaan ze het niet zien als een beloning voor wel of niet eten, maar als een vast onderdeel van de maaltijd. Wat hier het beste helpt bij lastige buien, is om hem af te leiden. Huilt hij in de winkel? Dan geef ik hem een koekje (ik heb altijd rijstewafeltjes in mijn tas ), of ik wijs dingen aan, of ik race even heel hard met hem door het gangpad. Dan lacht hij weer en is hij weer even stil. En sommige dingen moet je ook gewoon naast je neerleggen en niet zo erg vinden, hoe moeilijk dat ook is. Wat Pila ook zegt: is het echt zo belangrijk? Pick your battles... Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat ik nooit mijn geduld verlies... opvoeden is gewoon een gigantische klus. En er staat ons nog heel wat te wachten
Zo herkenbaar. Ik heb het vooral als ik zelf erg moe ben. Doordat luca bijvoorbeeld snachts paar x huilend wakker wordt, niet wil slapen. Ik er dan om half 6 weer uit moet om t werken, en alsik dan thuis kom en hij is niet in zijn hum, huilen jengelen niet luisteren, niet willen slapen, dan ben ik zo op dat ikook wel eens mijn geduld verlies. Terwijl als ik fit ben en voldoende slaap heb gehad, heel de wereld aan kan.
Als ik dit zo lees, denk ik idd dat je je meisje wat te hoog inschat Ja, ze snapt dat iets niet mag, maar op deze leeftijd laat een kindje dingen alleen op externe motivatie. Dat betekent dat ze het niet doet, omdat jij zegt dat het niet mag. Na een tijd gaat dat veranderen in: ze doet het niet omdat ze weet dat het van jou niet mag en op eem gegeven moment maken ze het zich eigen en kun je van interne motivatie spreken: ze doet het dan niet omdat ze het zelf niet wil, (want aarde hoort in de bloempot en niet aan je handen). OP deze leeftijd is het dus echt een kwestie van eindeloos herhalen. Dat ligt dus niet aan jouw kindje, dat ligt gewoon aan de leeftijd: doen alle kids van deze leeftijd... Verstandig dat je veel dingen hebt weggehaald: daarmee voorkom je dat je de hele dag nee loopt te zeggen. Je kiest steeds een paar dingen waar je heel consequent nee op gaat zeggen en voor de rest ga je eerst gewoon afleiden of ergens anders neerzetten. Zodra ze de dingen die je eerst hebt uitgekozen uit zichzelf niet meer doet, kun je dus wat uitbreiden met haar de dingen afleren waar je tot dan toe alleen op afgeleid hebt. Eten: kids zien het toetje niet als beloning nu nog. Gewoon yoghurt geven dus. Om te voorkomen dat het op een gegeven moment wel iets wordt van: ha, ik ga ruimte sparen voor het toetje, kies je voor gewoon simpel yoghurt (of evt vla, maar daar zit alweer een boel suiker in). Dus geen speciale zoete kindertoetjes enzo: dat is bijna meer snoepgoed dan toetje. Op de grond kruipen in de winkel: waarom wil je dat niet hebben? Als dat is omdat ze anders alles uit de rekken trekt, snap ik het. Maar als het je te doen is om te voorkomen dat ze vies wordt, zou ik zeggen: lekker laten gaan: daar is de wasmachine goed voor. Voor zo'n kleintje is het een hele beproeving om -als je allemaal dingen wilt bekijken- zo lang op de arm te zitten. En voor jou als moeder is dat ook niet leuk. Laat 'r lekker kruipen of aan je hand stappen en dan sta jij ook veel relaxter in de winkel. En idd zovaak mogelijk voorkomen dat je zonder buggy in de winkel bent Met is toch handiger Succes!
Heeel herkenbaar. Mijn meisje is ook 10,5 maand en sinds een paar dagen een draakje. Ze huilt een paar keer per nacht en een en drinkt slecht. Ik las over die sprong, zoiets dacht ik al. Was van de week dan ook erg geirriteerd toen ze weer niet wilde eten. Verhief ook iets mijn stem.. Ben blij dat ik niet de enige ben. Hoop dat de sprong snel voorbij is
Thanks voor alle reacties! Het kruipen op de grond is niet zozeer omdat ze vies wordt hoor. Ze kruipt thuis en buiten ook, maar er zaten daar zulke vieze plekken in de vloerbedekking dat mijn smetvrees een beetje opspeelde. Ze mag zo vies worden als ze wil, maar dit ging mij meer om de hygiene. Ik wil die "Nee" punten ook zeker houden in de woonkamer. Na een paar keer herhalen is het boxtijd. Daar vermaakt ze zich prima. Mijn probleem is denk ik ook dat ik haar mentaal misschien niet helemaal snap op het moment. Ik denk dat het komt omdat iedereen zegt dat ze zo veel kan en dat ik dan verwacht dat ze mentaal verder is. Natuurlijk weet ik dat ze er niets van snapt soms, ik denk dat het goed is om even van jullie te lezen. Sommige dingen zien er een stuk ander uit na tips van een ander. Wat het toetje betreft, is dat ook een stukje angst van mij. Eten heeft altijd gevoelig gelegen als het op haar aankomt. Dit heeft alles te maken met haar eerste week. Mijn probleem is dat ik een toetje als toetje zie, maar ik moet het gaan zien als aanvulling op haar behoefte. Zal een omschakeling zijn voor mij. Ik wil kost wat het kost voorkomen dat ze geen groente eet omdat ze een toetje krijgt. Ze krijgt overigens alleen yochurt, soms met wat diksap of vers fruit. Als we onderweg zijn krijgt ze een Olvarit toetje, maar dit heeft niet mijn voorkeur... Het is ook zo dat als ze echt geen honger heeft, haar yochurt ook laat staan na een paar happen. Dus die link ziet ze ook niet. Ik moet gewoon niet te snel willen, dat komt later wel... Vandaag heb ik een heel ander kind. Ze is lief, knuffelig, kusjes geven enz... Heerlijk als ze zo is! Maar 1 ding wat zeker is, is dat ze een boefje is en als ze hetzelfde wordt als mama, krijg ik er een hele kluif aan! Rianne: Ik snap jou ook wel! Dat eten ligt ook heel gevoelig bij jou natuurlijk. Het is voor mij ook een deel machteloosheid. Poespoes: het valt mij ook op dat ik sneller geirriteerd ben als mijn nacht niet goed is geweest. Goed slapen is zo belangrijk voor me. Dus als Keana een paar keer wakker is geweest en mijn partner loopt te snurken ben ik kapot. En als ik alles alleen moet doen de hele dag omdat hij laat thuis is en ze loopt te jengelen, dan wordt het ook een stuk moeilijk om rustig te blijven, maar daar kan de kleine meid ook niets aan doen... Gelukkig kan ze wel goed slapen, wel onrustig maar niet dat ze zo oververmoeid is. Lijkt me heel moeilijk omdat je zo machteloos bent.