Zoals de titel het al zegt: mijn zoontje speelt alleen maar zelf als ik erbij ga zitten. Of als ik huishoudelijk werk doe. Ik kan geen moment rustig op een stoel zitten, of hij komt overstuur huilend om mij heen lopen. Nu ook weer, hij huilt al een kwartier onverdroten door. Ik probeer hem regelmatig zelf te laten spelen, maar dat resulteert iedere keer in een fikse brulpartij. Als ik bij hem op de grond ga zitten, dan speelt hij wel zelf, ik hoef dan niet eens mee te spelen. Maar dat op de grond zitten word ik behoorlijk zat. Ik wil ook wel eens even koffie drinken en dan het liefst zonder overstuur gebrul naast me Is dit een fase? Of is het een kwestie van wennen dat hij zelf moet spelen? Hoe pak ik dit het beste aan?
Ik herken het wel. Alleen gaat mijn dochter niet overstuur brullen als ik even rustig ga zitten, maar wordt ze vervelend. Heb zelf het idee dat ze gewoon constant aandacht wil, tips heb ik niet helaas. Ik onderneem zoveel mogelijk met haar en laat haar meehelpen met het huishouden. Ben 's avonds wel bekaf
Mijn zoontje heeft dat ook (gehad). Gaat nu sinds een week eindelijk een beetje beter. Hij kun nu soms rustig wel even alleen spelen. Helaas nog steeds niet alleen in zijn speelkamer, wel in de ruimte waar ik ook ben. Maar ik kan tenminste wel weer even rustig een kop koffie drinken. Ik heb het maar als een fase gezien, waar die hopelijk nu weer uit is...
Heeft mijn zoontje ook gehad. Dan ging ik vaak op zijn speelkleed lezen, spelletje doen en dan speelde hij om mij heen. Vaak kon ik na 10/15 minuten weer op de bank gaan zitten. Nu kan hij zichzelf heerlijk vermaken gelukkig. Hier was het dus een fase. Succes!
Ging het eerst wel goed? Hier ook een tijdje (maandje terug) een "fase" gehad waarin meneer alleen aan mijn benen wou hangen en gillen. Dodelijk vermoeiend inderdaad.. Wat wij (in overleg met kdv) hebben gedaan: juist op momenten dat hij wel alleen speelde erbij gaan zitten en rustig benoemen wat hij aan het doen was. Dus niet zo zeer zijn spel onderbreken of overnemen, maar alleen laten zien dat hij juist door rustig te spelen aandacht krijgt van ons. Het gaat nu een stuk beter.. maar goed, kan ook toeval zijn natuurlijk..
Hier dezelfde fase gehad. Hier werkte het om haar te complimenteren op momenten dat ze wel lief zelf speelde. En ik ben veel in huis gaan rommelen. Merkte dat ze extra hangerig en dreinerig werd als ik op de bank ging zitten, als ik zelf iets ondernam ging zij ook scharrelen. Hier is t eigenlijk vanzelf beter gegaan, en nu vermaakt ze zich weer prima zelf. (gisteren was ze 17 maand)
Fijn dat er zoveel herkennng is (al is het een lastige fase)! De tips van het complimentjes maken als hij wel even alleen speelt, ga ik zeker uitproberen. Dank daarvoor! Verlatingsangst kan ik me niet zo goed voorstellen, aangezien hij wel rustig gaat slapen, zowel 's middags als 's avonds (gelukkig!!!) Hij vroeg altijd al wel veel aandacht, maar kon toch ook wel een poosje zelf spelen. Sinds twee weken is het nu echt drama, dus zal inderdaad een fase zijn. Hopelijk gaat ie snel over (en kan mama weer even zitten, op een stoel welteverstaan )
Laat je dreumes "meehelpen" met het huishouden en geef hem complimentjes. Als je aan het poetsen bent geef hem een stofdoek voor de tafel. Vouw je de was laat hem dan een theedoek vouwen. Ruim je op laat hem dan blokken opruimen/ zoeken (die je van te voren heb verstopt) Zo maak je er een spelletje van. Het is dan wel nog steeds lastig, maar je dreumes en jij doen wat samen en jij doet je huishouden.
Hier ook Als ze aan het spelen is en ik ga zitten komt ze na me toe en gaat aan me benen hangen en huilen. Loop ik weg om bv te gaan koken komt ze me achterna en gaat aan me benen staan en huilen. Als ik dr neerzet om te spelen weer huilen en komt ze weer na me toe gekropen. Erg vermoeiend moet ik zeggen. Maar ben blij om te lezen dat het een fase zit hoop dat tie snel weer voorbij is Ze hangt nu ook heel erg aan mij. Zodra ze mij ziet wilt ze na me toe. Ook al zit ze bij papa.