Ik kon even geen bestaande topic over dit onderwerp vinden. Momenteel ben ik 32+1 zwanger en schiet de tijd behoorlijk op. Natuurlijk ben ik heel nieuwsgierig naar mijn kindje maar ik voel ook regelmatig lichte paniek en angst. Ik word me er steeds meer bewust van dat dit de laatste weken van mijn "oude" leven zijn met mijn partner. Dat mijn/ons leven er over een aantal weken heel anders uit zal zien. Hoe zal de bevalling gaan? Kan ik dat? Hoe zal de eerste tijd na de bevalling eruit zien? Hoe zal de relatie tussen mij en mijn partner veranderen? Kan ik emotioneel alles aan? Waarschijnlijk zijn dit allemaal normale vragen waar nu geen antwoord op te krijgen is maar af en toe schaam ik me dat ik dat soort vragen/angsten in mijn hoofd heb. Zijn er dames die dit misschien herkennen?
Ik ken je gevoel. Ik had het ook. Ik dscht ook vaak ' blijf maar ff zitten voorlopig!' Want ik zag er wel tegenop! En de kraamweek was enorm heftig, tranen de hele dag! Ook na de kraamweek heb ik me super onzeker en miet lekker in m'n vel gevoeld. Kijk of je het nu alvast kan bespreken met je verloskundige en je huisarts. Dat heb ik nu ook gedaan bij deze zwangerschap. Extra gesprekje, ondersteuning en het idee dat de huisarts op de hoogte is vind ik prettig! En kan nu veel meer genieten! Succes! En lekker kletsen d'r over!
Ik herken dit ook van de 1ste zwangerschap maarnu met de 2de ook wel weer een beetje Het enige wat ik je mee kan geven is als de dag van de bevalling komt laat het over je heen komen het is een knop die omgaat en ineens kun je het... Ook ik zit na me kraamtijd slecht in me vel als je daar bang voor bent indd even aangeve bij de verloskunige daar helpen ze je wel bij heb ik nu ook gedaan
Dankjewel voor je reactie miss84! Is wellicht een goed idee om dit met de verloskundige/huisarts te bespreken. Gelukkig zit ik bij een hele fijne verloskundige praktijk die overal heel begripvol op reageren. Jammergenoeg heb ik geen vriendinnen van mijn leeftijd met kleine kinderen. Ik heb oudere vriendinnen met grote kinderen of geen kinderen en zij zijn ver verwijderd van zwangerschap en bevalling. Jij ook genieten van jouw zwangerschap!
Dankjewel Melaniejj, zoveel vrouwen zijn me voor gegaan en kunnen het allemaal als het tijd is voor de bevalling dus waarom zou ik dat niet kunnen? Inderdaad, aangeven bij de verloskundige, ga ik zeker doen!
Heel normale gedachten en gevoelens hoor! Ik had het bij mijn eerste ook, nu niet. Bevalling kun je toch nooit voorspellen dus dat kun je idd maar beter gewoon op je af laten komen en heb vertrouwen in jezelf en de mensen die je gaan helpen. In de tijd erna ontdek je vanzelf wel hoe alles moet, op zoek naar een nieuw evenwicht! Mijn ervaring was dat het flink aanpassen was maar dat ik dat echt helemaal niet erg vond, ik deed alles uit liefde voor mijn kind. Ik werd eerder overvallen door dat oermoedergevoel, dat had ik nooit zo achter mezelf gezocht hahaha! Een kind krijgen is heftig, je leven staat even op zijn kop maar het komt goed hoor!
Heel herkenbaar. Ik ben zwanger van de tweede en de bevalling overzie ik nog wel, beetje gezonde spanning. Maar de tijd daarna zie ik echt tegen op. 'K hoop dat het me 'meevalt' en ik psychisch meer mezelf blijft dan bij de eerste. En een babybaby moeder zal ik denk ik nooit worden. Sterkte en het komt met af en toe een dipje vast goed!
Bedankt dames voor jullie reacties! Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit soort gevoelens en gedachten. Inderdaad, een bevalling kun je nooit voorspellen, dus gewoon op je af laten komen. Ik ken mezelf goed en weet dat ik stress-gevoelig ben en emotioneel soms wat minder stabiel vandaar dat ik hoop dat de tijd na mijn bevalling geen ramp wordt.
Is heel normaal hoor, je hele leven veranderd met een kindje erbij. Ik was op het laatst van de zwangerschap ook wel een beetje bang, heb helaas een helse bevalling gehad maar wel een fijne kraamtijd. Ondertussen is ons mannetje vannacht om 00:43 alweer 10 weken oud en het is echt een verrijking van ons leven. Het komt allemaal goed!
Dat had ik ook tijdens de zwschap! En de bevalling vond ik verschrikkelijk echt een hel! Tijdens de kraamweek daarna dacht ik dat ik nooit meer naar buiten zou kunnen of iets anders zou kunnen doen behalve de baby verzorgen. Heb ik ook echt om zitten huilen. Geen leuke periodes dus Maar.. daarna werd t leuk!! Ben nu helemaal gewend en ben zo trots op mn meisje
Ik vind veranderingen vreselijk..... Niet zo handig als je een kind krijgt haha. Iedereen vraagt altijd ' ben je al gewend?'. Maar het gaat automatisch, kost niet echt moeite. Je moet voor iemand zorgen, dus je doet het. Ik vond de veranderingen uit eindelijk 100% meevallen. Nu denk ik 'als ze gaat lopen, hoe moet het dan?!'. Maar ik weet dat het goed komt Qua bevalling; onthou je lichaam is er op gemaakt!
Ik piep m ook een beetje hoor! Vooral voor de bevalling hehe, de rest nog niet echt over nagedacht eigenlijk....
Geloof me, heel herkenbaar en heel normaal! Ik ben 9 weken geleden bevallen van mijn eerste kindje en had aan het eind van de zwangerschap ook al dit soort twijfels. Sterker nog, ik wist dat ik op maandag ingeleid zou worden, die zondag ervoor werd het me allemaal even teveel, heb een potje staan brullen en overwogen de afspraak voor maandag gewoon af te zeggen... maar echt, het komt allemaal goed! Je zal zien dat zodra de baby er is het allemaal vanzelf gaat. Natuurlijk is het wennen en omschakelen, dat heb ik af en toe nog steeds. Maar het gaat vanzelf, echt waar. En voor wat betreft de bevalling, ik had ook nooit verwacht het te kunnen maar uiteindelijk ligt er toch echt een kleine baby boven te slapen. Je bent sterker dan je denkt! Veel succes nog met de laatste lootjes!
Deze gevoelens zijn heel normaal hoor! Vooral bij een eerste kindje. Tja een bevalling is niet altijd een pretje en ook zit niet iedereen op een roze wolk in de kraamweek. Vlak voor mijn eerste bevalling zei een vriendin tegen me dat het na 6 weken makkelijk wordt. Daar heb ik me in het begin echt aan vastgehouden. En inderdaad, 6 weken na m'n bevalling werd alles makkelijker. Dan ben je weer hersteld, ken je je kindje een beetje en heb je weer een soort van ritme. En met 1 kindje kun je nog best makkelijk de deur uit. Ik vond de overgang van 1 naar 2 kids wat dat betreft groter. En je relatie met je partner zal veranderen. Maar als je blijft zorgen dat je oog voor elkaar blijft hebben, komt dat ook goed. Wat wij vaak doen als de kids op bed liggen, is de telefoons wegleggen en de tv uit. Lekker koken en kletsen. Voor tijd voor elkaar hoef je niet de deur uit te gaan. Ds. meid, komt echt goed. En echt, na 6 weken wordt het makkelijker😉
Het is juist positief dat je jezelf zo goed kent. Onthou dat mocht het niet goed gaan met jou daar ook weer wat aan te doen is! Dus als je je niet goed voelt, trek dan gelijk aan de bel bij je kraamhulp, vk of huisarts. Niet mee door blijven lopen iig!
Volkomen normaal. Ik had het ook, was zo bang voor de bevalling en tijdens de bevalling dacht ik nog dat gaat nooit passen. Ook was ik erg bang dat ik mijn kind niet leuk vond(ben namelijk niet bepaald gek op kinderen). Ik voelde me erg moe in de kraamweek en vond het eng om iets met de baby te doen, mijn man pikte alles zo snel op en deed alles met hem waardoor ik nog minder durfde want hij leek al zo ervaren. Uiteindelijk hebben mijn moeder en man mij gedwongen om de baby in bad te doen en te verschonen, dood eng vond ik dat. Uiteindelijk komt het allemaal goed en heb je ook echt een leven na de baby maar het is even wennen aan het begin. Ik zou het inderdaad ook gewoon op je af laten komen en proberen er niet teveel bij stil te staan!
Wat een fijne en lieve, oprechte reacties allemaal! Echt een grote opluchting om te lezen dat mijn gevoelens normaal zijn en erbij horen! Vandaag heb ik een mevrouw van de kraamzorg op bezoek gehad. Wel een aardig iemand maar de eisen en het hele regelement waar aan voldaan moet worden vond ik nogal dwingend... Ze vond onze voordeur niet toegankelijk genoeg voor een brancard want het pad naar onze voordeur was wel erg smal en er lag ook nog grind op. De woonkamer was ook niet toegankelijk omdat de voordeur niet toegankelijk was. Het was niet zo handig dat we op de bovenverdieping geen toilet hebben. Ze hoopte dat de verflucht die op de bovenverdieping hing (schilder was aan het werk) over 8 weken weg zou zijn getrokken. Ik heb toen de conclusie getrokken (was een grapje) dat het me beter leek dat we nog gingen verhuizen gezien al deze mankementen. Kwam niet goed aan dat grapje. Ik snap natuurlijk dat er Arbo regels zijn waar aan voldaan moet worden maar vraag me ook af hoe streng hier uiteindelijk naar gekeken wordt.
Dit heb ik ook. Bevalling is te overzien. Maar die tijd erna is me vorige keer niet meegevallen. Hormonen en kraamtranen. De hele dag zorgen. Gedoe met voeding die niet snel goed liep. Geen tijd meer voor jezelf. En eerlijk gezegd ook wel het idee dat de liefde voor zo'n nieuw kind echt heel erg moet groeien. Tuurlijk, vanaf dag een is het speciaal en ga je in de zorgmodus. Maar echt gek op m'n dochter werd ik pas later. Nu ik dit weet kan ik me er wel wat beter op voorbereiden. En ik weet: na verloop van tijd wordt het geweldig en is het allemaal de moeite waard.
Wat mij heel erg hielp en ervoor zorgde dat ik er een beetje zin in kreeg (scheet zeven kleuren de hele zwangerschap) was het lezen van het 'genante en memorabele bevallingsverhalen' topic. De tranen rolde soms over mijn wangen en gaf me even een 'grappige' kijk op de bevalling. Misschien helpt het jou ook?