Hi mama's, Sinds dat ik moeder geworden ben van mijn zoontje voel ik mij niet meer "mezelf".. Voordat ik zwanger raaktte ben ik 18 kg afgevallen en elke dag bezig in de sportschool, sportdieet etc. En dit alles deden mijn vriend en ik altijd samen, het was echt onze passie. Helaas was mijn zwangerschap niet echt eentje uit een boek, en mede door dit ben ik een kleine 30kg aangekomen. Mijn bevalling is dan ook ingeleid en mijn zoontje is een kleine maand eerder geboren en woog maar 2370 gram. Toen hij eenmaal geboren was was het de eerste weken alleen maar huilen.. stom gezegd maar het leek alsof hij gewoon nog niet klaar was om geboren te worden. Nu 10 maanden verder is hij het liefste ventje wat je maar kan indenken.. slaapt nachten van 12 uur en is zoo makkelijk! Helaas voel ik mij nog steeds niet mijzelf. Er zijn ongeveer 20kg af maar die laatste 10 krijg ik niet voor elkaar. Ik werk 40-50 uur per week en mijn vriend heeft ook een fulltime baan plus werkt 3 avonden om een extra centje bij te verdienen.(we wonen op Curacao en het leven is hier echt enorm duur!) Dit betekend wel dat we bijna geen tijd samen hebben, en dat ik stom gezegd maar hoe veel ik ook van mijn kleine jongen hou en ik zou hem nooit meer kunnen missen.. toch voelt het soms alsof mijn leven gewoon voorbij is.. het voelt alsof ik aan het overleven ben.. Ik wil zo graag aan mijzelf werken, in de hoop dat ik me dan weer een beetje mezelf ga voelen.. maar in ons schema weet ik echt niet waar ik tijd moet vinden om naar de sportschool te gaan... Ik denk dat ik gewoon even mijn verhaal kwijt wilde en in de hoop dat er mamas zijn die dit mee hebben gemaakt en mij tips kunnen geven.. Liefs
Laat het los. Je werkt 40-50 uur per week? Logisch dat je kapot bent. Dit zijn de tropenjaren. Als je zoon naar school zal gaan krijg je het meestal weer wat vrijer, dat was mijn idee althans (wij hebben drie kinderen van 5, 3 en 4 maanden). Ik denk dat je veel te veel van jezelf vraagt en dat je daarom het gevoel krijgt dat je geleefd wordt. Als je ontspanning voor jezelf en je man zoekt, zoek dan een babysitter. Ga een uurtje sporten of ga samen uit eten. Bijv 1 keer per maand, een vaste avond. Verder geen tips want ik werk 32u per week, mijn man fulltime en met 3 kinderen heb ik ook bijna geen tijd voor mezelf. Maar omdat dit onze keuze I'd voelt het niet alsof ik geleefd wordt. Met kinderen is dit gewoon zo, je leven krijgt andere prioriteiten. En gelukkig maar.
Men zegt dat het 9 maanden kost om te ontzwangeren, dat ben je net voorbij.... Ik heb serieus nu pas nu mijn jongste 3 is het idee van ja ik ben er zelf ook weer. En dan niet eens volledig, maar dat zal ook nog wel even duren. Geleidelijk komt er meer ruimte voor jezelf. Ik zit hier nu even te genieten van 2 vrije uurtjes, oudste naar school en de jongste op de psz. Volgens jaar gaan ze beide naar school. En voor je het weet zitten ze op het VO en redden ze zichzelf grotendeels.... Alles is tijdelijk! 40-50 uren werken, is dat echt noodzakelijk? Ik zou zeggen dan maar ietsje minder inkomen, je eigen geluk en gezondheid staan toch bovenaan? En waar is je kindje de hele week?
Dank voor jullie reactie's! Eigenlijk hoor ik maar 40 uur te werken, maar door personeelsproblemen en nu de feestdagen is het al veel te lang meer dan dat. Mijn zoontje is maandag thuis met papa, normaliter donderdag met mij (is al te vaak niet geweest doordat ik moest gaan werken) en dan zondag met ons samen.. hij is 3 dagen op de opvang en op zaterdag bij mijn moeder. We probeerden elke maand inderdaad iets leuks te doen, en dan ging hij naar mijn moeder. Maar doordat we elke keer krap zitten en het moeilijk was voor mijn moeder om op te passen hebben we laatste paar maanden ervoor gekozen dat mijn vriend gewoon gaat werken. Samen sporten willen we heel graag, maar jammer genoeg zijn beide onze moeders niet echt ideale oma's om het zo maar te zeggen.. ze kunnen bijna nooit oppassen omdat ze andere prioriteiten hebben helaas, daarom zijn we veel op onszelf aangewezen. En dat geeft niet, ik ben gek op ons zoontje en ik ben verantwoordelijk voor hem.. maar soms mis ik even een moeder die tegen mij zegt kom geef hem aan mij.. jullie gaan met zijn tween wat leuks doen. Ik denk ook inderdaad dat ik te veel van mezelf vraag, maar ik weet gewoon niet hoe ik dit moet stoppen. Ik wil zo graag een goede moeder zijn, goede huisvrouw, goed presteren op mijn werk en bij dit alles mijn vriend ook nog genoeg aandacht geven.. Ik loop gewoon over en ik weet niet hoe ik dit kan oplossen..
Allereerst: Petje af! Wat doe je goed je best! 40- 50 uur per week werken, je vriend die ook nog full-time + een bijbaan heeft. Pfff... Je bent ook aan het overleven. Dus niet vreemd dat jij je zo voelt. Ik zou me ook zo voelen, met zulke weken. Hoe makkelijk kan je ‘nee’ zeggen tegen jouw extra werkdag? Begin daar maar mee. Dat levert al een dag thuis met je kindje op. Kan je thuis samen ook oefeningen doen via YouTube? Je hebt best leuke kanalen waar je mee kan doen met een toffe work-out.
Djeez, je werkt maar 40uur. En dus ook nog vaak veel meer. En je vriend werkt ook veel meer. Natuurlijk kost het je moeite om weer jezelf te vinden. De tijd die je eerst aan jezelf besteedde die besteed je nu aan je kind. En hoe leuk en lief hij ook is, die tijd voor jezelf heb je ook nodig. En alles perfect willen doen, echt meid, dat kan niet. Zoek een weg om dat los te leren laten.
Bedankt allemaal voor de lieve reactie's. De eerste stap is gezet ; iets waar we al lang over praatte maar ik toch steeds niet aandurfde.. wij gaan terug naar Nederland. Ik denk dat mij dit heel erg zal helpen, dichtbij mijn familie en vrienden.. waar ik veel meer mogelijkheden heb om dingen met mijn zoontje te doen. En misschien nog wel het belangrijkste is dat we beide niet zo veel hoeven te gaan werken als nu, dus dat we weer tijd voor elkaar gaan hebben.. Liefs
Je wordt geleefd door het leven, terwijl eigenlijk wil je het leven leven. Balans hebben en houden, maar eerst nog vinden. Als je je inbeeld over 5 jaar. Terugkijkend op nu, wat zou je dan anders gedaan hebben? Om je happy te voelen? En waar Zou je spijt van hebben ? Schrijf het op en neem concreet actie hoe je dit gaat bereiken en doe het ook. Als het bij eengedachte blijft gebeurt er niets. Ik hoop dat dit jou helpt sterkte!
Wat een ontzettend dappere beslissing! Hopelijk gaat dat hetgeen zijn wat ervoor zorgt dat je weer een beetje jezelf gaat worden. Succes!