Hi Dames, Eigenlijk mag ik nergens over klagen en moet ik blij zijn, maar pff.. Soms. Ik weet het even niet meer. Tot nu toe gaat het super goed met mijn zwangerschap. Heb nergens last van (gehad), geen misselijkheid (gehad), kan nog alles doen en laten en ben nog maar 4 kilo aangekomen. Momenteel 23 jaar en wachtende op ons eerste kindje . Wilde altijd al jong mama worden! Echter.. Ik ben van mezelf een heel ambitieus type en wilde altijd van alles bereiken in mijn carriere. Heel vroeg heb ik al een hoop bereikt en krijg ik nu alle mogelijkheden op werk aangeboden, waar ik voorheen van droomde. En dat terwijl ik zwanger ben! Heel leuk allemaal natuurlijk, maar ik merk aan mezelf dat ik me er echt toe moet dwingen. Het liefst ga ik lekker thuis zitten en iets online voor mezelf beginnen ofzo. Een hoop salaris verdienen, internationale carriere maken en uitdagingen aangaan zijn voor mij een soort van verleden tijd ! En nee.. Ik heb er echt geen spijt van! Geniet van iedere minuut zwanger zijn Ik denk dat het door de hormonen komt en wellicht hebben meerdere vrouwen dit tijdens hun zwangerschap, maar ik merk ook dat ik minder scherp ben. Vergeetachtig, kom moeilijk uit mijn woorden en minder aanwezig. Zijn dit allemaal hormonen? Ik ben echt geen type die thuis kan zitten (dacht ik) dus ik weet niet waar dit vandaan komt, maar ik herken mezelf niet meer! Ik dacht altijd "oh verlof.. Hoe ga ik dat doen!? 4 maanden thuis zitten.." maar nu snak ik ernaar. Ik snap dat je prioriteiten gaan veranderen wanneer je zwanger bent en helemaal als ik zometeen mama ben.. Maar herkent iemand dit? En hoe ging het dan na je verlof? Ik heb hier zo veel moeite mee! Met het accepteren... Op werk merken ze het natuurlijk ook wel.. Maar tjah.. Zwanger zijn is ook niet altijd even makkelijk
Nou dat je dit post vandaag ik heb ook echt even totaal geen motivatie op mijn werk Ben wel ouder dan jij (31) maar ook altijd veel en hard gewerkt. En nu? het boeit me weinig en ben letterlijk de dagen aan het aftellen tot mijn verlof. Ik ga daarna 24 uur werken (VL kon niet minder werken anders hadden 32 allebei gedaan) en het lijkt me heeeeeerlijk! Terwijl ik dat nooit had gedacht van mezelf Ik denk dat hormonen zijn, dat het daarna heus wel weer terugkomt en ik hoop na 4 maanden ook weer aan werken 'toe' te zijn dus ja, ik herken je gevoelens
Dat had ik ook! Ik ben afgestudeerd toen mijn oudste zoon 1 jaar was en heb nooit meer de behoefte gehad om daarna carriere te maken. Terwijl ik daarvoor ontzettend gedreven was en die felbegeerde carriere voor ogen had! Sindsdien ben ik dus thuis met de kinderen, nu inmiddels al bijna 6 jaar. Nu kan mijn man zich volledig op zijn carriere storten Mijn oudste gaat nu naar school en mijn jongste bijna, dus ik zou wel weer iets willen doen. Maar zeker geen fulltime & demanding job, maar iets waar ik echt blij van word. Het is net of mijn hersenen veranderd zijn en mijn prioriteiten zijn verschoven. Ik ben ook jong moeder geworden, dus mijn tijd komt wel weer
Hormonen.... Ik houd van mn werk en vind het heel erg leuk ( thuiszorg ) maar echt ik ben er nu zo ontzettend klaar mee!! Soms ben ik zelfs beetje kribbig tegen de cliënten..nog even door zetten bijna verlof..ben er echt aan toe
Pff.. Ja dat nestelen.. Dacht ik al! Ik wil wel blijven werken, maar het idee dat ik dit gevoel nu al heb ; maakt me bang als ik zometeen echt mama ben. Dan zal het nog moeilijker worden, vrees ik (emotionele band met baby)! Ik werk 40 uur per week met iedere dag ongeveer 2.5 uur op en neer reizen. Ben dus iedere avond laat thuis (vroegst 18:30 u) en ik heb dus weinig tijd voor mezelf en m'n man. Dat zette me vooral aan het denken laatst. Hoe ga ik dat combineren? Mijn man kookt standaard, maar wil ik het allemaal missen als ik zometeen mama ben? Na mijn verlof ga ik standaard 1 dag uit huis werken, tot ze een beetje kan lopen en praten en al.. +/- 1 jaar oud dus. Ik wil zo graag een spetterende carriere maar het lijkt alsof die wens nu echt even op -1 staat.
Motivatie om te werken, tsja, lastig met zo'n schoppend kindje in je buik.. ik weet nog dat ik beide keren enorm toe was aan verlof en me in die laatste weken ook niet optimaal kon inzetten, maar toen ik eenmaal thuis na de bevalling alles weer een beetje in het ritme had, kon ik niet wachten om weer te gaan werken! Ik werd echt een beetje ongelukkig thuis.. Ik werk 32 uur, zal dit ook nog een half jaar blijven doen na deze bevalling, daarna word ik ZZPer en wil ik ongeveer 3 dagen per week gaan werken, wat dan makkelijk uitgebreid kan worden als er meer tijd is (of meer geld nodig haha)
Oh ja.. ZZP'er! Dat is wel echt fijn. Ik merk gewoon dat de motivatie er echt niet meer is. Hoorde nu ook wel van een collega uit Duitsland ; " hoe ga je dat zo doen met de baby? Parttime / fulltime? " ik gaf natuurlijk aan "fulltime, met de eerste jaar 1 dag vanuit huis werken".. Oh echt!? Hoe ga je dat doen zegt ze.. Blijkbaar gebeurt het bij haar in de omgeving vaak dat vrouwen daarna gewoon minder gaan werken, nadat ze een band hebben met de baby. Hoe denken jullie hierover? Ik wil nog wel mezelf blijven, maar als ik dit nu al voel.. Tjah.. Maar misschien ben ik het thuis zitten zometeen ook wel zat hoor kan ook
Tja, ik weet het niet hoor. Maar 1 dag vanuit huis werken met een baby en straks dreumes om je heen.... Vergeet niet dat een kindje heel veel aandacht vraagt, handenbindertjes zeggen ze ook wel.
Ik dacht ook vanuit huis te kunnen werken, maar ik krijg vooralsnog niets gedaan... Hij slaapt overdag niet of nauwelijks en de nachten zijn gebrokeb, dus ik ben al blij dat ik de was gedaan krijg of een keertje kan stofzuigen... Wel heb ik regelmatig 's avonds vergaderingen waar ik naartoe moet, dus dan is mijn man thuis met hem. En eerlijk: ik vind het heerlijk om er even uit te zijn! Even mijn hoofd weer gebruiken
Las daar laatst toevallig een artikel over.. dat het echt wel heel moeilijk te combineren is.. thuiswerken + een baby. Is het voor jou niet mogelijk een dagje minder te werken? Desnoods het eerste jaar. Ik heb met VL ook afgesproken dat we na een jaar verder kijken, het lijkt me fijn om na je verlof rustig op te bouwen maar denk dat op een gegeven moment de ambities wel weer loskomen
Als je al een jaar of langer deze baan hebt kun je ouderschapsverlof opnemen he? Dit is niet altijd betaald, maar geeft je wel de mogelijkheid om tijdelijk minder uren te werken en je oude contract te behouden (zodat je altijd weer terug kunt naar fulltime. En sommige werkgevers zijn nog wel te porren om een 36 urige werkweek in 4 dagen van 9 uur te gieten zodat je nog steeds fulltime werkt maar wel een dag thuis bent.. misschien een idee om hier alvast een keer met je baas over te praten?
Ja herkenbaar hoor. Ik heb ook een goede baan en altijd veel gewerkt, opleidingen, etc. Na de geboorte van zoon boeit t me toch allemaal minder. Ik bleef 4 dagen werken, maar na een paar maanden ben ik toch naar 3 dagen gegaan.. Ik noem het nu maar dat ik in mijn 'huismoederfase' zit. Mijn idee is dat ik nu gewoon een tandje lager ga zitten met werk en als de kindjes straks naar school gaan (wat nog wel even duurt want ik moet nog bevallen van de tweede ), dat ik dan weer aan de bak ga en die opleiding ga doen die nog op mijn verlanglijst staat.. Je moet nog werken tot minimaal je 67e hè.. Je bent pas 23. Ff wat gas eraf zal toch geen kwaad kunnen? Nouja en misschien ook wel, als je echt torenhoge ambities hebt/had, maar misschien ben je die nu wel aan het bijstellen, dat mag toch ook?