Is een kindje wel voor ons weggelegd?

Dan had ik mij er bij neer gelegd en toch gehoopt op een wonder we willen beide het niet op die manier het voelt niet goed....

 

Dat voelt geweldig en fantastisch.

Ik had hulp nodig, omdat mijn beide eileiders dichtgegroeid waren. En dan kun je dus alleen IVF (of ICSI) doen. Ik heb in 3 jaar tijd 5 terugplaatsingen gehad. Heel wat minder kans dan iemand die het op de natuurlijke weg kan proberen elke maand (gemiddeld).
Van die 5 terugplaatsingen ben ik 5x zwanger geweest. 4 miskramen en de laatste die dus goddank goed is gegaan.
Geen flauw idee waar die miskramen door kwamen. Mijn gevoel zegt een combinatie van een ontstoken eileider die zorgde voor een slecht klimaat en insulineresistentie. Maar goed, zeker zal ik dat nooit weten.

Ik ben in ieder geval in de wolken met mijn prachtige zoon. En zonder pillen, poeders, spuiten, artsen en wat dies meer zij was hij er niet geweest. Dat is 100% zeker.

 

Dat is uiteraard je goed recht.

 

Dat is mooi om te horen, maar waren die onderzoeken enzo niet erg zwaar dan en slopend voor je lijf ?

 

Maar heb je dat ook met andere medische behandelingen? Chemo bijv? Dat is ook tegen de natuur in.. of naja, eigenlijk alles wat een huisarts en ziekenhuis doet natuurlijk.

Ja, voor mij voelt het juist als veel diepere liefde. Grappig dat dat zo verschilt.

 

De redenatie 'ingrijpen is voor God spelen' snap ik nooit helemaal. Want als je in God gelooft, dan is Hij toch ook degene die ons in staat heeft gesteld om alle medische ingrepen en onderzoeken uit te vinden en toe te passen? Lijkt me dan juist een mooi staaltje van God's werk om daar gebruik van te maken

 

Dat niet al is dat ook eigenlijk voor god spelen zo noem ik het maar... anders had ik die onderzoeken niet laten doen... maar het echte in grijpen op de natuur met kinderen en wat ze nu al willen doen in de wereld dat je kan kiezen uit een jongen of meisje dat gaat met helemaal veel te ver...

 

Tot nu toe voor ons niet.. maar goed, wij moeten nog beginnen aan ivf, en weet niet hoe dat is. Dat zie ik wel.. als het te zwaar is stoppen we, als het niet te zwaar is niet. Zo zie ik het voor mezelf

 

Ik vond het geestelijk veel zwaarder dan lichamelijk. Natuurlijk is het geen feestje om hormonen te spuiten, maar de angst om nooit moeder te worden was veel (véél) erger.

 

Ja joh, maar dat is toch nog honderd stappen verder? IVF of ICSI hebben niks met genetische manipulatie te maken hoor.

 

uhm ooit de bijbel gelezen hebben ze het niet over keuzes van kinderen krijgen en zeker niet over voorbehoedmiddelen ik ben trouwens zelf niet echt gelovig... gaat gewoon tegen me eigen principe

 

Kan je er dan ook bij neerleggen?

 

Ja dat is zo maar ''andere'' en ''hormonen'' doen het nu niet 2 mensen en 2 lijven zo bedoel ik dat

 

Ik had me er niet bij neer kunnen leggen. Ik weet niet wat dat precies in zou houden, maar in mijn donkerste momenten heb ik wel eens geroepen dat ik dan het leven niet meer zou zien zitten. Zo diep zat mijn wens om een kindje te mogen krijgen.

 

Waarom is het een angst voor je ? is het dan niet bijna obsessief ?

 

Zo dacht ik er ook over in het begin maar heb zitten denken en later dacht ik waarom zou ik al die moeite doen en mezelf helemaal gek maken en me leven beheersen door één ding toen ik met die onderzoeken bezig was werd ik al gestrest en dat weken wachten tussendoor slopend vond ik het maar...

 

(Ik breek even in om te zeggen dat ik dit een zeer interessante discussie vind, en petje af voor de manier waarop jullie elkander in hun waarde laten. .. carry on )

 

Ja he haha wil ook niemand raken alleen uitleggen waarom ...

 

ja. mijn grens is mijn grens. Maar ik bepaal wel waar die ligt.. met alle mogelijkheden die er zijn kan ik zo een besluit maken.

Ik zou me er niet of veel moeilijker bij neer kunnen leggen als iemand anders zou bepalen waar mijn grens ligt... zoals God (waarin ik niet geloof of moeder natuur, waarin ook het bestaan niet van geloof, of niet snap, de natuur is de natuur, daar zit voor mijn geen persoon achter die besluiten maakt)

kijk, als bij ons het nu niet lukt.. dan houd het op. Ik wil niet adopteren, geen pleegkinderen, dus dan zullen we moeten accepteren dat we samen verder gaan. Zou ik wel moeilijk vinden overigens. En ik hoop vurig dat het niet hoeft..

Maar vind het wel knap, dat voor jou die grens veel vroeger ligt. Dat je daar zo makkelijk in kan staan (ik bedoel makkelijk als in, als dat je dat zo kan accepteren). De wens zit ook bij mij wel heel diep. Niet dat het bij jou niet zit, maar je kan er in ieder geval beter mee omgaan dan!

 

Volgens mij moet jij je nog even wat inlezen over zwanger worden, anders had je vast zo een reactie niet gegeven.