is een tweede kind nou echt 'makkelijker'?

Nou ik heb dat niet zo ervaren.
De eerste vond ik echt een makkie.
Toen nummer twee kwam moest de oudste nog 2 jaar worden en ik vond het eerste half jaar echt loodzwaar.
Was ook midden in de winter en iedereen was continue ziek.
Zelfs de huisarts is hier geweest.
De baby een temp van 40 graden en ik een zware longontsteking.
Toen het voorjaar kwam en iedereen weer eens een beetje was opgeknapt had ik eindelijk het gevoel om het onder de knie te hebben en begon ik het een beetje leuk te vinden.
Ik hoor ook vaker mensen erover dat ze een eerste pittig vinden maar dat heb ik nooit zo ervaren.
Was ook een makkelijke baby en dat deed ik er als het ware gewoon bij
We hebben er inmiddels drie dus de pittige periode met nummer twee erbij heeft ons niet weerhouden voor nog een kleintje erbij te krijgen.
Had best nog wel een vierde willen hebben maar ben nu helaas toch iets te oud haha

 

Hier helaas ook niet. De overgang van 1 naar 2 was voor ons best heftig. Oudste was zo een heerlijke makkelijke baby. Nooit huilen, veel en overal in slaap kunnen vallen.

Jongste heeft toch de eerste 6 mnden aardig wat gehuild, weinig slapen. Doorslapen of en af. Hebben we echt ons handen vol aan gehad.

Maargoed nu is de oudste bijna 2 jaar en de jongste 11 maanden en het nu zoveel anders en makkelijker dan de eerste maanden.
Ze kunnen heerlijk met elkaar spelen en elkaar entertainen.
Ik kan eindelijk weer rustig op de bank zitten met een kof koffie.

Scheelt nu ook dan de jongste al een tijdje loopt en daardoor minder gefrustreerd en boos is.

 

Nou.. Hier totaal niet het geval... De 1e 13 maanden was puur op de automatische piloot leven. Zoontje was een huilbaby, diverse ziekenhuisopnames gehad en nog een hoop meer gebeurd in die tijd. Nu gaat het wel heel makkelijk!

Ik hoop wel dat nummer 3 iets makkelijker is

 

Hier sluit ik mij bij aan. De overgang van 1 naar 2, was vreselijk zwaar. De tweede huilde veel, dronk niet goed, was bijna altijd ontevreden. De oudste wilde ook altijd datgeen spelen of doen wat niet kon op dat moment. Dus duplo spelen (met mij) als ik moest voeden. Ik was na een jaar ellende en geen enkele nacht meer dan 4uur slaap zo moe en verdrietig dat ik begon te schreeuwen tegen de kinderen op de meest idiote momenten en ik denk dat het niet veel had gescheeld of ik had een van beide kunnen gaan mishandelen. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen, maar dat had voor een groot deel te maken met accepteren van mijn beperkte mogelijkheden. Je moet gewoon vaker dingen laten gaan met 2 kinderen, wordt meer gewezen op het feit dat je maar 2 handen hebt.

Nu met de derde en dus de ervaring dat je gewoon grenzen hebt, vind ik het super. We zijn zelfs nu op vakantie terwijl de jongste pas 8 weken is. Dat had ik mij eerder nooit kunnen voorstellen, maar ikben er nu zo relaxt in. Zij heeft alleen mij nog maar nodig en dat kan ik nu bieden. Mijn moeheid kan ik binnen de perken houden door mezelf de rust te geven wanneer nodig. Dus ja, soms kijken de oudsten langer YouTube dan pedagogisch verantwoord. Soms huilt de kleine iets langer dan ik wil, soms plast de middelste in zijn broek omdat ik niet meteen kan opspringen. Jammer dan, het komt wel goed. Die houding lukt nu wel en lukte bij mij bij de tweede niet.

 

Ons tweede kind was niet makkelijker want het was een huilbaby. maar buitenom dat was het wel makkelijker. Ik wist al een beetje wat ik moest doen en hij draaide gewoon mee.

 

ik vond het veel makkelijker, minder nieuwe enge dingen. je weet hoe je met bepaalde dingen moet omgaan en je hebt de handigheid erin. het is fysiek even zwaar, maar voelde me veel zekerder onze jongste had verborgen reflux en huilde erg veel, dus was helemaal gesloopt, dus in die zin was het niet makkelijker, maar ik wist wel eerder wat ik moet doen en wat niet

 

Ik vind van niet. Nu hebben wij het 1e jaar een valse start gehad omdat ons 2e kind heel ziek was en bijna zijn hele eerste jaar in het ziekenhuis heeft gelegen. Maar daarna vond ik het veel drukker dan met de eerste. Bij de eerste kon je de dag rustig opstarten, overal de tijd voor nemen. Bij de tweede ging alles hup hup omdat de oudste naar school moest.
Ik vond bij de 2e ook veel meer plannen omdat je naast voedings en slaaptijden ook met schooltijden zat.
En hoe ouder ze worden, hoe belastender hier want ze vechten elkaar de tent uit dus ik ben de hele dag scheidsrechter

 

Ik vind ook van niet, hier was de 3e zelfs nog minder makkelijk. Wel sta je er zelf anders in vind ik, wat relaxter en makkelijker.

 

Ik lees overal dat een tweede alleen maar heel zwaar is erbij... heeft er iemand ook ervaring met 4 jaar tussen de eerste 2? Mijn oudste gaat net naar school als de jongste geboren wordt...

 

Bij mij zit er bijna 4 jaar tussen (zie 2 posts hierboven)

 

Hier zit er ook vier jaar tussen. Ik heb hierboven al ergens geantwoord: ik vind het best doenbaar, maar dat is ook omdat kind twee veel makkelijker is dan de oudste als baby.

 

Het ligt idd natuurlijk aan het kind.. mijn eerste was vrij pittig, maar vooral de gebroken nachten tot 15 maanden waren echt killing... het is met een 2e maar weer afwachten natuurlijk!

 

Voor mij werkte het inderdaad zo. Druk was ik toch al, dan gewoon even iets drukker. Ze scheelden iets minder dan 2 jaar dus dat was makkelijk met slaapjes, vakanties etc.
Een kennis van me zei dat het zo'n overgang zou zijn en zo zwaar. Nou, totaal niet zo ervaren hoor. Nu ben ik sowieso niet zo'n stresskip hoor.

 

Als ik alleen mijn tweede zou hebben zou het zeker makkelijker zijn dan bij de eerste.. Maar de combi van een peuter en dreumes is nu echt wel pittig! Ogen en handen tekort, geen moment meer voor mezelf als ik alleen ben met 2 kids, hele dag scheidsrechtertje spelen etc etc.. Soms ben ik na een paar dagen vrij blij als ik weer lekker een dagje rustig mag werken!

Maar het is ook wel erg leuk om nu te zien dat ze naar elkaar toe trekken en al echt een band hebben opgebouwd samen! Maar ik vond het dus wel wéér eem enorme omschakeling!

 

M'n tweede is toevallig wel makkelijker dan de eerste. Maar de overgang van 1 naar 2 vond ik wel echt heel pittig hoor!
Sommige dingen vond ik wel makkelijker; zoals dat je weet dat sommige moeilijke dingen ook weer snel voorbij zijn als fase.

 

Bij mij zit er 8 jaar en 10 maanden tussen, en zou het achteraf niet anders willen!
Ze zijn stapel op elkaar, de oudste (meisje) is 10 en zit in groep 8 en is heel zelfredzaam, dus kan de jongste (jongetje, nu 1,5) lekker laten slapen enzo.
Ze zijn stapel op elkaar en kunnen elkaar bij vlagen vaak heerlijk bezig houden. Wat dat betreft snijdt het mes echt aan 3 kanten: zij samen lekker spelen en ik even tijd voor andere dingen (ook echt wel vaak noodzakelijk ivm verhuizing en veel verbouwingen).

Het is trouwens een lekker actief en ondernemend mannetje, in dat opzicht wel zwaarder dan de eerste, die was voorbeeldig op dat gebied, maar doordat die oudste er ook is en graag met haar broertje bezig is, worden dingen ook weer gemakkelijker.
Natuurlijk is mijn hele ritme omgegooid, maar het wende ook weer heel snel met een kleintje. En je bent natuurlijk echt wel behoorlijk ervaren als je al bijna 9 jaar moeder bent, ik laat me niet zo heel snel van de wijs brengen. Als ik bijv de dokter bel weten ze dat ik het ook echt meen, bij de eerste was ik veel onzekerder. Ben nu ook 40, dus sowieso veel meer levenservaring.
Merk wel dat door mijn leeftijd sommige dingen echt wel pittiger zijn fysiek, maar heb desondanks stiekem nog wel twijfels voor een derde... Weet verstandelijk echter dat dat gewoon echt niet slim zou zijn, we zitten nu al ruim 2 jaar in een behoorlijke rollercoaster (onverwachts zwanger, dochter klas overgeslagen, weer een baby in huis, verhuisd met daarbij enorm veel verbouwingen), ben zo langzamerhand toe aan wat rust En vind ons ook echt te oud worden dan (nu 40 en 50).

Nu is 4 jaar nog een kleuter natuurlijk sociaal emotioneel gezien, dat is echt wel anders nog, qua zelfredzaamheid en misschien ook qua jaloezie enzo.Bewaren

 

Bij ons is de tweede echt makkelijker. Bij de oudste was natuurlijk alles nieuw en die is niet de makkelijkste en daar hebben we wat zorgen om. De tweede is gewoon een echte jongen met zn gestuiterd en alles wat bij een jongen hoort. (Daar hadden ze zo een handleiding voor kunnen schrijven die zou kloppen)
De jongste is weer een heel ander verhaal.
Doordat de tweede dus zo makkelijk is moeten we er wel voor waken dat we het niet allemaal vanzelfsprekend vinden wat hij doet of heeft. We maken extra bewust tijd voor hem waar het bij de anderen meer vanzelf gaat omdat die het meer nodig hebben.

 

Vind een tweede niet makkelijker dan een eerste. Ook bij de tweede, nu drie maanden, blijf je onzeker over waarom zou ze huilen? Slaapt ze wel genoeg? Drinkt ze goed etc. dat vind ik niets anders dan bij de eerste. Het verschil is dat je meer op je moedergevoel vertrouwt en de kennis en ervaring hebt die je bij de eerste niet / nog niet had, waardoor je anders wellicht zelfverzekerder handelt.

Men heeft ook vaak de opmerking gemaakt "bij een tweede ben je makkelijker". Persoonlijk vind ik dit niet helemaal correct, je hebt vaak geen keuze bij de tweede dan makkelijker te zijn. De tweede moet immers mee in het ritme van de eerste, de tweede zal je sneller iets langer laten liggen als hij/zij huilt omdat bijvoorbeeld de eerste hulp nodig heeft op de wc of net op dat moment valt en hard huilt.
De tweede ligt vaker in de box omdat je toch twee handen nodig hebt om voor de eerste de boterham te snijden of knutselspullen te pakken.
Je bent niet makkelijker maar je wordt makkelijker omdat je simpelweg soms niet anders kan.

Persoonlijk vind ik het beide even zwaar op de rust na. Mijn eerste slaapt niet meer overdag mijn gehele (geen prettige) zwangerschap heb ik dan ook niet in de middag even kunnen slapen net als na de bevalling, waardoor je al erg moe bent als de tweede wordt geboren
Mijn tweede komt in de nacht nog die keer maar de eerste komt ook gewoon om 7:00 en zoals hierboven al gezegd kun je niet bij tanken overdag.
Wel was ik dit keer in hoeverre dat kan voorbereid op de gebroken nachten, je weet hoe het is en wat je te wachten staat en dat het overgaat dat maakt het makkelijker op de een of andere manier.
Makkelijker is wel dat je gewend bent aan het ritme van vroeg opstaan, slaapjes etc. Ook weet je wat je te wachten staat met oorontstekingen en tandjes etc. dit vind ik super fijn, de eerste overkomt je als het ware de tweede niet.

Ook heb ik veel geleerd van de eerste over wat ik niet en wel wilde tijdens de bevalling en mijn kraamtijd wat mij veel rust heeft gegeven.
Men is ook minder geneigd om goedbedoelde adviezen te geven en zien je minder als een kind met een kind zeg maar dit vond/vind ik persoonlijk heel prettig.

Concluderend vind beide even zwaar maar wel totaal anders, omdat de eerste weer hele andere dingen heeft die het soms zwaar maken dan een tweede het heft elkaar op.

 

Ik vond de eerste een makke, de tweede echt zo verschrikkelijk het eerste jaar.
Had ik echt onderschat.

 

Ik was er vanuit gegaan dat het heel zwaar en pittig zou worden dus het kon alleen maar meevallen. En het valt me ook ontzettend mee. Mijn tweede kindje is veel relaxter/makkelijker dan mijn oudste toen was. Hij slaapt, is vrolijk, geen medische klachten. En zelf zijn we inderdaad wat relaxter omdat je het allemaal al hebt mee gemaakt dus ja, een tweede is bij ons een stuk makkelijker.