Eens! Je bent minder snel onder de indruk inderdaad en bent ook wat makkelijker en flexibeler denk ik. Maar mijn 2e is absoluut niet makkelijker dan mijn eerste. Dat was een heerlijke en makkelijke baby, terwijl mijn 2e de eerste 3 maanden alleen maar gekrijsd heeft van de krampen. Dit was ontzettend zwaar helaas. Gelukkig gaat het nu stukken beter met hem en is het genieten eindelijk begonnen....helaas moet ik nu weer werken....
Niet persé. Ben ik zelf makkelijker? Jazeker! En daardoor lijkt het makkelijker. Wat ik wel moeilijker vind met twee kindjes, precies 2 jaar verschil, is combineren met mijn fulltime baan, relatie en huishouden. Maar we zullen het maar de tropenjaren noemen.
Het ligt heel erg aan de karakter van je kinderen. Ik vond een 1e heel makkelijk maar met 2e erbij loodzwaar. Ook hier hebben er heel wat tranen gevloeid, waar was ik aan begonnen. Wat je bij een 1e nog hebt en 2e bijna niet meer is wat tijd voor jezelf. Bij een 1e kan manlief je kindje nog eens meenemen ergens naar toe, naar bed brengen etc. Dan heb je zelf even tijd. Bij een 2e ben je allebei druk met een kind. Hier hebben we ook best wel een pittig 2e kindje dus ik vond de overgang heel groot
Ik vind van wel. Tenmiste hier was dat wel zo. En dat terwijl ik samen met de 2e de 3e er gratis bij kreeg. Ondanks dat ik na de eerste een tweeling kreeg ging het allemaal wel soepeler. Ik was wat beter voorbereid, en zelf een stuk makkelijker. Het combineren van een schoolgaand kind en 2 baby's was wel wat lastig, maar dat is maar een periode.
Nee. Voor mij niet. Ik vond de overgang van 1 naar 2 echt verreweg het zwaarst. Alles wat ik had gedaan bij oudste, werkte helemaal niet bij nr 2, was echt een heel ander kind dat ook echt veel meer zorg/aandacht nodig had. Had idee dat ik wiel opnieuw moest uitvinden . En dan was mijn oudste een peuter met toenemende (ernstige) gedragsproblemen en was het erg wennen om aandacht te moeten verdelen. Tropenjaren in het kwadraat , wat ben ik moe geweest! Ik had gevoel van 'makkelijker' pas bij de 3e , toen had ik al zoveel meegemaakt dat ik echt relaxter was.
Bij ons exact ook zo Plus dat er tussen beide 4,5 jaar zit. De oudste kan dus al veel dingen zelf, speelt leuk met haar broertje etc. Dochter was een huilbaby, sliep pas met 3 jaar door, kno problemen en kon zich helemaal niet zelf vermaken (nog steeds moeilijk). Onze zoon is precies het tegenovergestelde
Ja dit is ook wel een beetje hoe ik het voel. De eerste was overweldigend, toen ik die een beetje doorhad kwam de tweede en die gebruiksaanwijzing was totaal anders. Ook het aandacht verdelen was pittig voor mij in het begin. En bij de derde had ik in ieder geval al geleerd om voor een kind te zorgen en om aandacht te verdelen.
Mijn ervaring, en die in onze vriendenkring is dat de 2e kindjes over het algemeen qua karakter pittiger zijn, omdat ze sneller van zich moeten laten horen, de aandacht moeten delen zeg maar.. Maar als ouder vind ik het makkelijker omdat je alles al eens hebt meegemaakt, dus je pakt sneller door, weet al waar de knelpunten zitten qua opvoeding e.d. Maar ook het vertrouwen in je moedergevoel (of vadergevoel ) wanneer er iets is met je kind, of je nu wel/niet de huisarts moet bellen enz.. Dat soort dingen is allemaal makkelijker.. En omdat ik al gewend ben aan een pittige peuter kan ik het pittige karakter van mijn jongste ook wel aan Ook wel eens met andere reacties: Het is zeker druk, tropenjaren, check! Ik vind ze allebei heel lief, hou superveel van ze! En nu is het al beter omdat ze idd samen kunnen spelen en elkaar vermaken.. Maar ik hang de vlag uit als ze allebei op school zitten
Nee het is niet makkelijk, je bent zelf makkelijker! Je hebt een bepaalt ritme en de baby gaat daarin gewoon mee, je hoeft niet meer te zoeken, zelf ben je makkelijker met dingen, terwijl je bij de eerste liep te stressen en nu draai je je hand er niet mee voor om.
Na de eerste werd ik ontslagen en nam die gelegenheid aan om een jaartje te moederen voor ik weer aan de slag ging. Na de tweede moest ik gewoon weer aan hetwerk na de verlofperiode. Tweede was (en is) in alles een intenser jongetje dan de eerste. Oudste is een normaal pittig ding met duidelijk eigen mening. Jongste veel extremer. In alles. Intens genieten, maar ook intens verdriet of boosheid. Vermoeiend. Tweede was dus zeker niet makkelijker. Het mooiste van twee kinderen is het zien van de onvoorwaardelijke broederliefde. Er zit 5 jaar verschil tussen ze, en oudste is echt de grote beschermer. En jongste kijkt enorm op tegen zijn grote broer. Kruipt tegen hem aan op de bank als ze filmpjes kijken. Zoekt hem als hij naar school is.
Hier is het echt niet makkelijker en het lijkt nu ze ouder worden veel moeilijker te worden aangezien ze heel veel ruzie hebben. Sowieso zijn ze allebei tja mag je moeilijke karakters zeggen? Ze hebben allebei hun eigen willetje en dat is flink vermoeiend.
Hier is de tweede niet makkelijker dam bij de eerste helaas. Onze tweede zoon bleek na de geboorte onverwacht ernstig ziek, en is binnen 3 maanden 3x geopereerd en in totaal 6 weken in het ziekenhuis gelegen. En nu moeten we nog elke maand voor de komende jaren naar het ziekenhuis voor behandeling. Hierdoor is voor hem zorgen veel zwaarder dan bij de eerste die "gewoon" gezond was. Als je voor een tweede gaat, hou dit dan ook in je achterhoofd dat het ook zo kan lopen. Betreffende het moederschap is het wel makkelijker omdat je het allemaal al een keertje gezien hebt, al is elk kind anders. Ik stress nu minder over de normale zaken zoals een afwijkend ritme, krampjes of gewicht..
Hier klopte het niet. Wat een eitje was het bij onze eerste vergeleken bij de tweede. Ondanks dat de eerste ook een huilbaby was, overtrof zijn zusje het met afstand. Ze hobbelt absoluut niet mee; haha. Nooit gedaan en nu ze 3 is doet ze dat ook nog steeds niet Maar we hebben (medisch) ontzettend veel zorgen om onze tweede gehad en ondanks dat het de tweede is en je in veel dingen wat nuchterder staat, heb ik het juist als nog zwaarder ervaren. Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat als alles medisch gezien goed verloopt en je baby is geen huilbaby, dat het dan makkelijker is bij een tweede.
Hier wel. Onze eerste was niet moeilijk maar als baby wel snel verveeld, ontevreden, gefrustreerd. Hij kon niet snel genoeg groot worden. Nummer twee is veel stabieler, vermaakt zich overal. Ik voelde dit verschil trouwens in de buik al! Ik vond de tweede toch echt wel een eitje, vooral omdat je al zoveel meer weet. Vooral hoe snel alles gaat, ook de moeilijke periodes
Jeetje wat een verschillen qua antwoorden . Ik zie toch wel aan de meeste reacties dat deze stelling een broodje aap verhaal lijkt te zijn. Ik denk ook wel dat je als ouders zijnde veel sneller in je rol schiet. Je hebt het al eens meegemaakt. Nu ken ik een vrouw met zes kinderen en ook tegen haar zei ik 'o makkie denk, de laatste? ' nou ze keek mij aan en zei: nou geen kind is hetzelfde! Ook de zesde is weer ontdekken en heeft nieuwe dingen.
Onze tweede is lastiger dan de eerste en ook een stuk drukker. Was een huil baby en huilt nu (14 maanden) nog steeds heel erg veel. Het is een pittig druk jongetje en een heel ander karakter dan de oudste. Wel leert hij sneller. Heeft nu al bijna meer woordenschat dan de oudste en loopt al een maand. Klimt trappen op en af..
Ja en nee. Mijn jongste had zeer heftige reflux, dus dat speelde mee, maar daarintegen zat ik al wel in het ritme omdat er weinig leeftijdsverschil tussen zit. Nu ze ouder zijn is het ook wisselend. De oudste is een vrij temperamentvol kind met een sterke wil, en de jongste is heel gevoelig, meegaand en rustig. Waar de meesten de jongste daarom dus makkelijker vinden, begrijp ik mijn oudste juist beter omdat ze dat temperamentje van mij heeft en ik het herken/beter op kan inspelen. Wat betreft mijn jongste zou ik graag zien dat ze wat meer voor zichzelf op komt, en ik vind dat juist een uitdaging om haar te leren. Terwijl ze op papier het ideale kind is Het ligt er dus ook maar net aan wat je als ouder moeilijker/makkelijker vind, en in hoeverre het karakter aansluit bij het karakter van de ouder, heel persoonlijk dus.
Ik vond het, zeker in het begin, niet makkelijker. 2 kinderen die tegelijkertijd aandacht vragen van mama. Terwijl de 1 aan de borst lag, ging de ander aandacht trekken, waardoor mama en de baby afgeleid werden. Kleine weer huilen, etc. Ik heb dagen gehad dat ik om 4 uur s middags instortte omdat ik even een boodschap wou doen die dag en dat telkens niet lukte. Met aankleden, slapen, verschonen, drinken, omkleden omdat er lekkage was, andere kind verschonen, huilende kinderen, nog meer hazenslaapjes, oudste op bed, lunchen, ondergespuugd worden etc was er gewoon niet altijd genoeg tijd om even de deur uit te gaan. Want zelfs even een boodschap is toch al gauw dat je een uur kwijt bent. Wel is het makkelijker in de zin van dat je weet wat er aan de hand is als je kind huilt, voeden gaat makkelijker, je kind gaat sneller mee in het ritme van het gezin etc. Maar hoe moeilijk het is ligt misschien ook aan het leeftijdsverschil tussen je 2 kinderen