Onze dochter is vanaf haar geboorte al een temperamentvol dametje. Eerste maanden veel gehuild en naderhand gefrustreerd dat ze bepaalde dingen niet kon. Ze zit nu tegen het los lopen aan. Aan een handje gaat goed en heel voorzichtig doet ze af en toe een paar stapjes van de tafel naar de bank.. Ze wil veel lopen en doet dit het liefst aan mijn hand ipv achter haar loopwagen. Nu is het een geruime week zelfs zo, dat ze zich totaal niet zelf meer kan vermaken. Zodra ik haar op de grond zet begint ze al te huilen en dit houd ze net zo lang vol totdat ik haar weer aandacht geef. Ook op weg helpen met spelen werkt niet; zodra ik weg ga begint ze te huilen en kruipt ze achter me aan. Ze hangt continue aan m'n benen en huilt /jengelt de hele dag... Ik heb nog een dochter van 3 en merk dat m'n aandacht nu meer naar de jongste gaat, omdat ik geen zin heb in de hele dag gehuil. Dat heb ik een jaar geleden genoeg gehoord en kan er daarom waarschijnlijk ook niet zo goed tegen... Iemand ervaring met zon fase? Is het überhaupt een fase of haar karakter? Op het kinderdagverblijf hoor ik trouwens dat ze het super doet en zich prima zelf vermaakt.. Ze kan het dus wel.. Maar thuis in ieder geval niet. Ik hou echt superveel van haar, maar vind dit wel erg vermoeiend! Hoe leer ik haar zelf spelen, of komt dit vanzelf?
Hier was het een fase, ik ging toen ff wat vaker de deur uit want dan was ie wel gezellig...en hij kan nu heel goed alleen spelen.
Op het KDV heeft ze natuurlijk genoeg afleiding van de andere kinderen en leidsters. Het is een fase moet je maar denken. Mijn kind wilde in die tijd ook heel de dag oefenen met lopen en wilde absoluut niet alleen spelen. Straks breekt er weer een nieuwe fase aan met leuke en minder leuke momenten, moet je maar denken Misschien spelletjes bedenken waar zowel je oudste als je jongste kind mee kunnen spelen?
Hier ook toen ze tegen het los lopen aan zat. Als ik rondjes om de bank met haar liep, was alles goed. Als ik haar dan losliet: schreeuwen, op de grond rollen, brullen, aan been hangen... Ik ben op gegeven moment steeds duidelijker gaan zeggen hoeveel rondjes we deden: nu nog 2, nu nog 1, dit is het laatste rondje en daarna weer alleen spelen. Soms hielp het, soms niet. Maar het hielp vooral mij ook om wat standvastig(er) te blijven. De andere dame liep net, dus druk genoeg. Ze bleef soms schreeuwen ed, maar met inderdaad vaker naar buiten en afleiden met nieuwe dingen (voor het eerst tekenen, spelen met een prop papier, samen onder de bank kijken, ...) lukte het redelijk. Ben wel ontzettend blij dat ze nu loopt, want nu is ze weer een happy lady!
@Sam: ik denk idd altijd ook dat het 'maar' een fase is.. Maar ondertussen denk ik dat al 13 maanden haha.. We gaan echt van het een naar het ander.. De jongste is ook zo het tegenovergestelde van de oudste.. De oudste hoorde ik nooit en daar had ik geen kind aan.. Die zou je haast vergeten. Misschien ben ik ook daarom ook wel niks gewend Ik moet ook elke keer weer wat nieuws bedenken om te gaan doen, maar ze vind alles maar een paar minuten leuk. Ze gebruikt mij het liefst de hele dag als loopwagen en klimtoren.. Ik probeer idd ook dingen te doen met de meiden samen, maar altijd willen ze precies wat de ander heeft. Ze zijn beiden best jaloers op elkaar en gunnen elkaar niet veel, helaas.
Herkenbaar!! Was hier ook een fase. Om zelf niet 'gek' te worden ging ik vaak op pad. En was ik blij dat het avond werd en hij de nacht inging. Maar het is doodvermoeiend.....succes!