Mijn zoontje is nu bijna een jaar en soms heeft hij buien dat ik echt niet weet wat ik met hem aan moet. Hij begint soms in eens heel hard te huilen uit het niets. Volgens mij heeft hij geen pijn. Hij diet het vooral als iets niet lukt. Maar soms ook bij het eten. Vanmorgen was ik hem pap aan het geven en ineens kwam er zo'n bui. sloeg de lepel uit mijn handen en zetten het op krijsen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb hem maar afgeleid met speelgoed en heb zn pap maar laten zitten. Hij word ook heel boos als iets niet mag...Echt een driftkoppie. Dat heeft hij nooit gehad. En ik heb het idee dat hij veel dingen nog niet begrijpt. Hij snapt nee nog niet goed en al helemaal niet waarom. Je kunt hem daarom ook niet straffen. Ik vind het een lastige leeftijd. Herkent iemand dit? hoe gaan jullie er mee om?
Lastig want iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden... Mijn manier? Onnodig huilen negeren... Ga dan ook niet afleiden met speelgoed want dan heb ik het gevoel dat ik der beloon. Zou dan ook stoppen met pap maar dan gewoon zelf wat gaan rommelen of eten tot ze 'normaal' kan doen Zo doen wij het ook met avond eten. Als ze onder het spelen opeens gaat huilen om niks komt ze vanzelf naar me toe ik ga niet steeds naar haar. Wij zijn allang begonnen met opvoeden eigenlijk. Ze kruipt en staat al een hele tijd dus meteen begonnen met 'uh uh dat mag niet' Natuurlijk heeft ze uitprobeer periodes maar tot nu toe gaat het best goed eigenlijk. Onbewust gebruikte ik mijn vinder als nee nee gebaar haha en dat doet ze dus nu ook! Als ik een keukenkastje open doe wat zij niet mag zit zij met der vingertje hihi... Maar overal op ingaan zou mij veels te veel energie kosten dus ga ik echt niet doen(er vanuit gaan dat ze niet ziek/moe etc is) Hopelijk heb je er wat aan
Ja het opvoeden was al eventjes begonnen. Mijn ventje tijgert vanaf 7,5 maand staat vanaf kruipt vanaf 9,5 maand. En een maand later kan hij al lopen langs de meubels. Alleen is het nog niet verbeterd wat betreft de correcties. Hij mag gewoon een aantal dingen niet, maar doet ze toch iedere keer weer. Moe word je ervan. Ik houd vol, maar het kost wel veel energie. Ik hoop dat hij het snel gaat begrijpen. Dat vingertje dat herken ik wel. Niet dat hij het nadoet, maar wel dat ik het gebruik. Gaat automatisch Bedankt voor je reactie...Tuurlijk doet iedereen het op zijn manier, maar vind het interessant om te lezen hoe andere het doen en daar leer je altijd weer van.
Hier is dat huilen om iets duidelijk te maken ook sterker geworden. Ze laatste week is het eigen willetje even in overdrive.. Nu wil hij niet meer gevoerd worden bij het eten. Dus we laten hem lekker zelf prutsen. Dan krijgt hij nog iets binnen. Met eten volg ik dus vooral zijn humeur, omdat ik daar geen strijdpunt van wil maken. Andere dingen mogen gewoon niet, zoals de trap op (als iemand de deur vergeet dicht te doen) of mijn kast met theedoeken overhoop halen. Dan leidt ik hem meestal af door hem bij zijn speelgoed te zetten. Dan is het even brullen, maar dat gaat wel weer over. Als ik kan helpen, dan help ik, maar als ik hem verstoor bij het leren van iets (soms is wat frustratie nodig om iets te ontdekken/leren) dan laat ik hem eerst zelf uitzoeken. Of ik help hem een beetje op gang.. Dus eigenlijk een beetje ad-hoc, en wat goed voelt. Ik ben geen moeder die bij alles direct haar kind troost, maar ook geen moeder die hem maar laat modderen. Een tussenweg die bij de oudste ook prima heeft gewerkt.
Hier ook gehad. Nu met 13 maand is het over. Soms inderdaad ineens huilen. En ineens weer over. Met eten, spelen ect. Vaak inderdaad als dingen niet gaan zoals hij het waarschijnlijk graag zou willen. Pap eten inderdaad, ineens huilen. En als ik dan gewoon de lepel naar binnen duwde was het vaak gelijk weer over. En met spelen soms helpen. Hij probeert vaak dingen in bakjes te stoppen, maar ja, soms zijn dingen toch echt te groot. Dan kun je door duwen wat je wilt, maar het gaat nooit passen. Ik pak dan wat anders en doe dat in het bakje. Vaak werken deze dingen wel en het huilen negeer ik een beetje door niet te troosten wat ik wel doe bij pijn. Want dat huiltje is toch echt anders. Hier snapt hij prima wat NEE betekend, alleen is dat niet altijd leuk. Tja, en waarom het niet mag vind ik minder belangrijk. Het mag niet punt. Omdat het nu gevaarlijk is of omdat ik het gewoon niet wil hebben. Het maakt voor een kleintje niet uit, als het altijd maar het zelfde is. Ik vond het een fase die over is gegaan en vast wel weer terug zal komen (maar datzien we dan wel weer)
Het klinkt voor mij of je midden in zijn 11 maanden sprong zit. Daar is denk ik weinig aan te doen, maar het helpt wel te weten dat het ook weer over gaat. Hoe je op moet voeden is idd aan jezelf, maar ik wil je mee geven blijf bij je zelf. Ik had het idee dat ik rond die tijd strenger moest worden, mopperen en zo. Maar ik voelde me daar eigenlijk helemaal niet goed bij en mijn dochter reageerde daar ook niet goed op. In mijn ervaring is gewoon nee zeggen, uit ongewenste situaties halen, afleiden en ongewenst gedrag negeren voldoende. Je merk vanzelf dat je kindje steeds meer gaat begrijpen en dat je meer van hem kan vragen.
Onze knul weet ook precies wat nee betekend en ik zie dat hij soms er naar luistert en soms echt aan het proberen is. Ik denk ook dat ik het huilen zo spontaan zou negeren en idd hem zelf naar mij toe zou laten komen als het nodig is. Als hij valt of wat dan ook en dan huilt ga ik wel naar hem toe. Het is ook best lastig van alleen verzorgen naar echt het opvoeden maar met rondvragen en zelf dingen uitvinden kom je er wel hoor!