Ik ben van een klein minihuisje, naar een eensgezinswoning verhuist sinds 3 maanden. Bleek toen zwaneger te zijn, inmiddels 4 maanden. Heel mooi getimed dus.. Nu heeft mijn schoonvader+inwonend schoonzusje financiele problemen gekregen en zijn bij mij en mijn aanstaande in huis gekomen. Ze hebben laten vallen weg te willen gaan voor de bevalling, alleen gezien de schulden die ze nu hebben, zie ik dat niet zo snel gebeuren. Het zal wel aan de hormonen liggen, maar ik voel me hier zo slecht bij.. Ik kan niet genieten van mijn nieuwe huis, voel me ondergesneeuwd en ben nooit meer alleen of alleen met mijn vriend. Weet niet zo goed wat ik hier mee moet.. het verpest mijn humeur, mijn nieuwe huis en dalijk ook mijn verdere zwangerschap. Ik voel me ronduit ongelukkig. Het probleem is dat toen ik 17 was, mijn vriend en ik ook een paar jaar bij hun hebben ingewoond. Iemand tips voor mijn situatie?
Lastig, aangezien je zegt dat jullie ook bij hen hebben ingewoond. Tja je kunt niet anders dan met ze praten denk ik. Ik kan me goed voorstellen dat het een inbreuk op je privacy is. Zijn er geen andere familieleden waar ze eventueel terecht kunnen? Misschien kunnen jullie het dan onderling afwisselen, ik weet niet voor hoelange tijd het is dat ze zonder huis zitten?
Vervelende situatie Wat je kunt doen is snel een oplossing met zijn allen vinden om ze zo snel mogelijk weer zelfstandig te kunnen laten wonen. Dus niet zitten mokken maar actief zoeken En in de tussentijd afspraken maken samen om irritaties zo klein mogelijk te houden
Misschien een extra 'woonkamer' inrichten, op zolder bijvoorbeeld. Als je daar nog de ruimte voor hebt. En dat is dan de kamer van jou en je gezin.
Ik denk dat het niet vreemd is om je zo te voelen. Sja, wat doe je er mee? Allereerst natuurlijk met z'n allen blijven zoeken naar een andere oplossing. Dat is voor iedereen het beste. Verder zoveel mogelijk praten, dingen bespreekbaar maken en houden, zodat niemand dingen gaat opkroppen, want daar wordt de situatie alleen maar erger van. En kijk eens of jullie met z'n allen een keer om tafel kunnen gaan zitten en bepaalde afspraken maken. Vergeet niet: Het is jullie huis, dus jullie hebben wel het laatste woord. Toen je bij hun inwoonde, moest je je denk ik ook aan hun regels houden. Andersom kan dat ook, ook al is hij de ouder. En wat die regels betreft: Blijf flexibel. Soms kan blijken na een paar weken dat bepaalde afspraken niet werken, of dat er een ander onderwerp is wat besproken moet worden en afspraken over gemaakt moeten worden. Doe dit dan ook! Las desnoods een maandelijkse 'family meeting' in. Kan best zijn dat daaruit blijkt dat iedereen het goed vind gaan, dat is dan ook een signaal. Maar laat vooral merken dat het de bedoeling is dat iedereen zich op zijn gemak voelt. Jullie moeten het samen doen! (Damn, ik voel me nu net Dr. Phil )
Ik durf alleen niet zo goed meer wat te zeggen.. Ik heb het idee dat ik op alle slakken zout aan het leggen ben.. Mijn vriend durft ook niet zo goed iets te zeggen, er wordt al moeilijk gedaan als ik vraag om een maandelijkse bijdrage.. Er wordt niet mee geholpen in het huishouden.. Allesn wat ik zeg wordt op de hormonen gegooid.. wordt er ook gewoon een beetje pissig van... Ik was al een extra studie aan het doen, studeer over 1.5 maand af. Ga volgende maand trouwen. Mn schoonvader wilde niet eens ergens anders slapen de nacht voor mn huwelijk.. Ik heb gewoon niets meer te zeggen hier.. Het enige waar ik aan kan denken op dit moment is dat ik ze eruit wil hebben, nu!! Maar ik weet ook dat dat niet realistisch is...
Dan zou ik het zeker zo snel mogelijk op tafel leggen. Hoe langer je daarmee wacht, hoe groter de ergernissen en hoe moeilijker het wordt. Leg vooral de nadruk op dat jullie SAMEN fijn moeten kunnen leven. Probeer niet met een beschuldigende vinger te komen. Is heel lastig. Probeer het anders eerst eens op papier te zetten, paar keer overlezen en dan kun je je woorden nog aanpassen, zodat het minder beschuldigend overkomt. Hoe langer je hierover zwijgt, hoe erger het wordt. Ik durf te wedden dat je schoonvader zich ook niet helemaal happy voelt bij de situatie.
Die zit dus elke avond een beetje nonchalant op mijn bank te doen alsof het hem niets interresseert... En ik zit elke avond op mijn slaapkamer onder het mom van "studeren" we hebben gisteravond even gepraat, wat dingen gezegd wat ik irritant vond.. ze komen zo laks over, en hebben het erover dat het aan mn hormonen ligt... ze zitten hier gratis, allemaal leuke dingen voor zichzelf te kopen.. terwijl ze schulden hebben.. volgens mij vinden ze het wel prima zo...
en wat als ze het niet voor mekaar krijgen, een huis voor de baby komt, ik kan ze ook niet op straat zetten... aangezien het in principe een thuisbevalling gaat worden... wordt ook nog een probleem.. bij de eerste wee gooi ik ze er echt uit!!
Als je echt wil praten, moet ie van de bank af Even aan de keukentafel gaan zitten of zo. TV uit. Maar je hebt gisteren al een beetje gepraat... hoe reageerde hij? Hij nam je niet serieus? Ik weet niet of je het 'in je hebt', maar misschien een keer de koe bij de hoorns vatten. Afstandbediening pakken, tv uit, handen in de zei: Zo, en nu gaan we het eens anders doen. Misschien ligt het wel aan mijn hormonen, maar ik ben nu eenmaal zwanger, dus wen daar maar aan. Jullie zitten in ONS huis en hebben je dus aan te passen aan ONS, niet andersom. Je geeft aan dat hij het wel prima vindt zo? Stel dan gewoon de eis, dat hij bijvoorbeeld minimaal 1x per week moet reageren op een huisje. Ik zeg maar wat, want ik ken de situatie niet en ik weet niet wat haalbaar is. Maar je kunt inderdaad ook een bijdrage eisen. Hoeft niet per se geld te zijn, maar kan dus ook huishoudelijk werk zijn. Een mooie uitspraak die me te binnen schiet: Het is hier geen hotel!
Wat ik zei, net als een sollicitatieplicht als je in de WW zit, kun jij ook bepaalde afspraken met ze maken. En jullie kunnen ook SAMEN naar huizen zoeken, dus jij en je man 1x per week reageren en hij ook. En wil hij niet meewerken aan zo'n afspraak... waarom kun je hem dan niet op straat zetten? Laat hem dan maar een andere plek zoeken, bij een ander familielid of bij een instelling of zo... Wat vindt je man ervan? Kan hij het woord niet eens nemen? Hem kunnen ze niet betichten van 'hormonen'
Ik zou tocg echt wat harder optreden hoor! Het is jullie huis niet dat van hun... En daar gelden jullie regels.. En ze kunnen zeer zeker helpen in het huis! Vind het ook asociaal dat ze dat al niet uit zichzelf doen... Dus hup geef jezelf een schop onder je kont en hun ook! Want als je niks zegt veranderd er niks! En ondanks dag jullie ook bij hem hebben gewoond hoef je nu echt niet poeslief te doen en niks te zeggen Ze mogen blij zijn dat ze bij jullie terecht kunnen!
Hij "heeft geen zin in dat gezeik" = quote... Sinds ze in huis zijn gekomen heeft hij het met mij best zwaar te voorduren namelijk.. Bovendien heeft wel wat weg van zn vader... kan ook lekker laks zijn af en toe.. Daarnaast voelt hij zich min of meer verplicht.. aangezien we ook een paar jaar bij hun hebben gewoond.. Is alleen wel een beetje andere situatie gweest, aangezien ik 17 was..
Geen zin in gezeik... Pff Geef hem ook eens een schop onder zn hol haha Jullie moeten je gelukkig voelen in jullie eigen huis Dus dan moeten jullie er zelf wat aan doen.. Doen jullie dat niet..: dan gaan jullie lekker niet gelukkig daar zitten en wachten tot het explodeert... En t heeft er geen reet mee te maken bind ik dat jullie daar ook gewoond hebben... Hun wonen nu toch ook gewoon bij jullie... Alleen wel onder jullie voorwaarden en niet die van hen Neem aan dat toen jullie daar woonden er ook gewoon regel voor jullie waren
Sorry als het misschien wat bot overkomt... Maar eigenlijk probeer ik ke een beetje een schop onder je kont te geven haha Omdat je het zelf nogal lastig vind.. Ik hoop stiekem eigenlijk dat je echt inziet dat het zo niet kan.. En als je vriend er niks aan wil doen dan moet je het zelf doen.. Jullie zijn allemaal verantwoordelijk voor je eigen geluk.. Niemand anders die t voor je doet
Oei lastige situatie zeg! Zeker en juist omdat jullie ook bij hen hebben gewoond. Dan voel je toch een verplichting naar hen toe en zij hebben waarschijnlijk een verwachting naar jullie toe. Maar het kan natuurlijk niet zo zijn dat 2 volwassen mensen op jullie zak mee teren, niets in huis doen en jou een vervelend gevoel geven. Deden jullie dit ook toen jullie daar woonden? Neem aan van niet toch? (of wel en dan wordt het wel heel lastig om hier zonder kleerscheuren uit te komen, dat wordt ruzie...) Ik zou idd ook rond de tafel gaan zitten en een lijst met afspraken maken. En aangeven dat dit een bijzondere, maar moeilijke tijd is en dat je daar juist zo graag van wil genieten. Het zou zonde zijn als deze periode door iets als dit verpest zou worden. En dan heel goed vastleggen dat ze weg zijn voor jij bevalt. Daar zou ik ook niet aan moeten denken zeg Heel veel succes ermee.
Ik denk dat jij toch heel duidelijk naar je vriend toe moet zijn over het feit dat jij dit zo gewoon niet trekt. En hen in huis tijdens de kraamweek is gewoon geen optie!! Hij moet dat even in gaan zien. Leg ook uit dat je ze echt niet meteen de deur uitzet, maar dat er vanaf nu echt fanatiek gezocht moet worden naar een oplossing. En dat toen jullie daar in woonden het een compleet andere situatie is dan nu bij jullie omdat jij zwanger bent.
Jeetje meid jij bent veel te lief, je bent hen echt niks verschuldigs, je bent verdorie zwanger!!!!! Je hebt nog geen idee hoe het is om hoogzwanger te zijn en straks net bevallen te zijn, DAN WIL JE HEN ER ECHT NIET BIJHEBBEN!!!! Dus gooi ze eruit, want dit migen ze gewoon niet doen. En jouw man heeft het niet zwaar met jou, je bent zwanger en je wilt je eigen huis. Jij hebt het zwaar met hem en zijn familie. Kom voor jezelf op!
Ook voor je vriend wordt de situatie alleen maar erger als hij hier niets aan doet. Ik hoop dat je hem dat kunt laten inzien.