Hoi hoi, Ik heb een " schoonmoeder " ( niet de moeder van de vader van mijn dochter ) nog al snel uit haar slof schiet en tegen het neurotische aan is. Als mijn dochter niet luistert dan verheft ze haar stem en soms hoor ik haar dan tegen haar zeggen dat ze een " lelijk brutaal ding " is. Als we daar zijn moeten we uitkijken dat mijn dochter of wij niet per ongeluk iets op haar goede meubels morsen want dan schiet ze helemaal uit haar slof. En mijn dochter zit daar dan tussen. Er zijn ook goede momenten hoor. Ze is op zich harstikke goed voor mijn dochter en ik kan het me heel goed voorstellen dat het voor haar ook niet altijd even gemakkelijk is. Zij is er in principe ook maar ingegooid en kent mijn dochter pas 1 1/2 jaar. Ik merk wel dat mijn dochter op heel veel momenten niet goed weet wat ze met oma aanmoet. Zelf denk ik dat dat komt omdat ze snel boos is en daarbij ook haar stem verheft. Daar komt nog eens bij dat oma en mijn dochter allebei een sterk karakter hebben wat ook botst. De ouders van mijn vriend gooien Isabel`s gedrag op het feit dat ze bij mijn ouders meer mag. Ze snappen niet dat Isabel zo tegen oma doet want ze doen toch immers zo veel voor haar. Ik heb het hier ook uitvoerig over gehad met mijn vriend maar die durft niets tegen zijn ouders te zeggen omdat het dan weer op een ruzie uitdraait. Ik heb nml in juni ook knallende ruzie met hun en zijn broer gehad omdat zij zich te veel met ons huishouden bemoeiden en ik vind dat mijn vriend zich alles te veel laat aanleunen. Het is pas goedgekomen nadat ik in feite bijna alle schuld op mij heb laten schuiven , want hun waren dus van mening dat ik geprobeerd heb om hun gezin uit elkaar te rukken. Wat absoluut niet zo was , het enige wat ik wil is meer privacy en dat ze hun zoon wat meer los laten en niet altijd alles voor hem doen. Het is immers een volwassen vent van 35 en geen klein kind al krijg ik dat gevoel soms wel! Wat mij veel pijn doet is dat hij niet echt voor zijn gezin durft op te komen en zegt dat hij het gevoel heeft dat ik op oorlogspad ben. Ik heb het hier ook met mijn moeder en zusje over gehad. Zij vinden dat ik voor mijn dochter moet opkomen en er wat van moet zeggen. Dat wil ik wel maar dan wordt het gegarandeerd hommeles omdat hun eigenlijk altijd van mening zijn dat hun niets fout doen en dat wij blij moeten zijn met alle hulp die we van hun hebben gekregen. Dat ben ik ook maar ik vind dat dat los staat van het geschreeuw tegen of waar Isabel bij is. Linda
Echt advies heb ik niet, maar ik vind het verre van normaal dat je stief-schoonmoeder (begrijp ik het zo goed?) je dochter een "lelijk brutaal ding" noemt . Kan me niet verrotten hoe lang ze haar kent en/of hoe je dochter zich gedraagt, zoiets zeg je niet tegen een kind! En je man...tja, die moet zo te lezen ook de navelstreng eens doorknippen. Iets wat jij dus allang doorhebt, maar bij hem nog niet helemaal is doorgedrongen. Toch maar met hem hierover blijven praten denk ik...
Wat ik uit je verhaal opmaak is dat ze niet begrijpen dat je dochter zo doet ondanks dat ze zoveel met haar doen en zoveel voor haar over hebben. De grote fout die ze hier maken, is dat kinderen nog niet zo ver denken. Ze gedragen zich niet zo om je te pesten. Kinderen zijn nu eenmaal soms vervelend. Ik moet zeggen dat mijn ouders of mijn schoonouders mijn zoon ook weleens aanspreken op zijn gedrag. Mijn stiefvader heeft een vrij harde stem, ik vind het soms ook wel ff te ver gaan maar dan zeg ik dan op dat moment wat van. Verder vind ik het ook wel fijn dat ze er wat van zeggen, hij kan echt heel erg stout zijn. Jammer dat je vriend niet voor zichzelf en voor je dochter op durft te komen.Omdat jij al eerder de schuld kreeg van een ruzie kan ik me voorstellen dat dit voor jou gevoelig ligt en dat je bang bent dat alles weer van voor af aan begint. Ik zou persoonlijk proberen om er op het moment zelf iets van te zeggen en toch je vriend zover te krijgen om dit ook te doen. Anders is de lol om er naartoe te gaan er straks helemaal vanaf. En persoonlijk zou ik mijn dochter er dan niet naartoe brengen zonder dat je erbij bent.
Je begrijpt het goed Dat vind ik dus al maanden maar voor hun staat je kind loslaten gelijk aan je kind laten stikken. Normaal gesproken had ik er ook allang wat van gezegt maar ik zie er nu echt tegen op ,de vorige ruzie is net 1 1/2 maand geleden weer bijgelegd en ik heb geen zin in weer ruzie. We zijn gisteren bij ze blijven eten . Het is de hele avond goed gegaan tot dat we naar huis wilden gaan. Ik denk zelf dat Isabel gewoon harstikke moe was en dan gaat ze klieren. Niet dat dat een excuus is Het was in eerste instantie nog geeneens tegen mijn schoonmoeder. Ze wou haar sokjes niet aan doen en rende voor ons weg. Nou, toen werd mijn schoonmoeder kwaad en schreeuwde tegen haar dat ze een lelijk brutaal ding is , waar Isabel weer op reageerde door te zeggen dat ze oma niet lief vindt of niet meer tegen haar praat. Daar ging oma weer tegenin. Afijn , voor mij was de kous dus gewoon af totdat mijn schoonvader me daarnet belde dat het zijn vrouw best wel hoog zit dat Isabel gisteren zo tegen haar deed , vnl omdat ze zo veel voor haar doet enzo. Zelf vind ik dat ze beter moet weten. Het is een kind van 5 en die zeggen soms zulke dingen als ze boos zijn. Ik snap dat het pijn doet ..maarja vind het dan weer een beetje aanstellerij dat er zo veel van gemaakt wordt. Linda
O maar ik vind het ook niet erg als ze er wat van zeggen als ze stout is. Dat mogen ze van mij. Maar wat ik zo jammer vind is dat ze het zelf niet inzien dat hun gedrag ( met name van de moeder ) ook van invloed is op hoe Isabel zich naar hun gedraagt. Ze is eigenlijk alleen opstandig naar de moeder van mijn vriend , nooit naar de vader omdat hij veel rustiger is en er straalt ook meer liefde van hem uit. Bij haar heb ik soms het gevoel dat ze mij en mijn dochter maar gewoon voor lief neemt omdat ik een relatie heb met haar zoon. De andere keer is ze wel heel lief. Je krijgt er gewoon geen hoogte van. Linda
Wat ik mij afvraag is, als jouw moeder zo zou doen tegen de kleine meid, wat zou jij dan doen en wat zou jij willen dat je vriend eraan doet, als jij er niet bij bent oid? Ik vind het in ieder geval niet normaal, dat er (door wie dan ook) zo gepraat wordt tegen je kind. Tuurlijk mag er wat van gezegd worden, als een kind iets fout doet, maar dan wel op een normale manier. En als het kind niet voor zichzelf op kan komen, vind ik het taak aan de ouders, om voor de kleine op te komen. Ongeacht of er ruzie van komt. Niemand is perfect en het mag dan toch best gezegd worden, op een normale manier, als iemand een fout maakt?
nee dat ze haar stem zo verhefd dat vind ik ook niet normaal, dat zal ook bedreigend overkomen op je dochter en juist ook omdat het een 'nieuw' persoon is in het leven van je dochter. Hopelijk haalt je vriend ergens het lef vandaan om daarop te reageren en anders ben jij toch de aanwezen persoon. Ik ben hier ook altijd de boosdoener helaas, al bijt ik ook nog te vaak op mijn tanden als het mijn schoonmoeder aangaat. Die is juist weer heel erg overheersend en bemoeizuchtig. Als ik er al voorzichtig iets van probeer te zeggen ben ik al fout en krijg ik een grote bek van haar. Verder is ze ook weer heel aardig. Ook zo'n mens waar je geen hoogte van krijgt. Dat maakt het zo moeilijk om ermee om te gaan he.
Hmm ik denk dat je eens goed moet kijken naar de relatie met je vriend. Hier is het heel duidelijk: mijn man kiest altijd voor mij en kind. En andersom gebeurd dit ook. Dit is nu zijn gezin en daar sta je achter of niet. Tenzij jij echt heel onredelijk zou zijn en dan ben jij zo te lezen niet. Niemand zou zo tegen mijn kind mogen praten, ik zou dan geloof ik zelfs agressief worden. Een kind een lelijk brutaal ding noemen :x
Ik begrijp sowieso niet waarom oma jou dochter toe moet schreeuwen, dat ze een brutaal klein ding is, terwijl jullie met haar bezig zijn. Als oma al zo van streek is omdat jou dochter zegt haar niet lief te vinden na die opmerking, dan kan ik me voorstellen dat jou dochter dat geroepen heeft omdat ze gekwetst is door wat oma zegt. Ik snap ook niet waarom opa hier over moet bellen, zo te horen is oma prima in staat om haar eigen mening te geven. Je hebt het vaak over dat ze zoveel voor jou en je dochter gedaan hebben, wat is dit dan? Wat is er zoooo zoveel dat het maar continue gebruikt moet worden als pressiemiddel. (mijn schoonouders hebben ook veel voor ons gedaan, maar zouden zoiets nooit zeggen) Misschien is het tijd om dus dat soort dingen niet meer te accepteren, dan hebben ze namelijk ook dat pressiemiddel niet meer.
Ik zou er wat van zeggen. Mijn moeder is ook een heel ander type mens . Ze is veel zachtaardiger en rustiger dan mijn schoonmoeder , waar overigens niets mis mee is . Mijn moeder betrekt niet meteen alles op zich zelf en zal zich niet snel aangevallen voelen. Mijn vriend weet ook dat hij het gerust tegen mijn moeder mag zeggen als hij vind dat ze iets fout doet of anders moet aanpakken. Daar heb je helemaal gelijk in. Wat ik zo jammer vind is dat je daar helemaal niks kan zeggen. Alles wordt negatief opgevat en gezien alseen aanval op de persoon . Het is toch eigenlijk van de zotten dat ik er nu mee in mijn maag zit hoe ik tegen haar moet zeggen dat ik het niet goed vindt hoe ze soms tegen mijn dochter doet. Ik heb mijn vriend ook opgebelt. Volgens hem moet ik tegen haar zeggen dat Isabel soms zo is als ze moe is en het zich niet moet aantrekken als ze zegt dat ze haar niet lief vindt. Voor mijn gevoel leg ik dan weer de fout helemaal bij Isabel en wordt er weer te veel rekening gehouden met hoe mijn schoonmoeder zich er onder voelt. Ik baal nu eerlijk gezegd ook van mezelf dat ik niks durf te zeggen...
Pff ik zou gek worden van zown schoonmoeder.. Ze mag best iets tegen je dochter zeggen maar ze moet dat kind niet behandelen als een volwassene.. Dit meisje is 5 jaar.. Het is 5 jaar en heeft dr streken, nou en? Dat heeft ieder kind toch. En je zo voelen omdat ze heeft gezegd dat ze haar niet meer lief vind kom op! Het is een kind!!
Isabel is hun enige kleinkind. Hun andere zoon heeft sinds kort een vriendin met 2 kinderen van 8 en 10 , maar hij heeft haar nog niet aan ons voorgesteld.
Onze relatie is momenteel slecht. Die was goed maar ik worstel er nog steeds mee dat hij in juli niet aan mijn kant stond. Hij vindt dat ik het verleden moet kunnen laten rusten , dat wil ik wel maar het lukt me niet als er steeds weer dingen gebeuren waardoor ik het gevoel heb dat hij nooit voor ons durft op te komen. Dat zit me namelijk heel hoog en ik voel me daarin onbegrepen , want ik vind het niet meer dan normaal dat als je met iemaand samenwoont en samen de zorg hebt voor 1 kind , dat je dan achter je gezin staat. Linda
Lastig hoor! Als ik het goed begrijp is je vriend niet de vader van je dochtertje, maar wel de zoon van je schoonmoeder?! Heeft hij zelf problemen met je dochtertje, dat hij haar niet "aankan" of dat ze hem niet lief vindt oid?! Dan is het misschien te verklaren waarom hij het zijn moeder op laat lossen. Verder vind ik het maar een raar verhaal, je zou bijna zeggen waar bemoeit ze zich mee. Misschien kan je het open spelen. Dus het gesprek aangaan alsof je ingaat op de woorden van opa, dat oma het moeilijk heeft met de woorden van je dochter. En dat je er dan van maakt dat je denkt dat het een stuk beter gaat als zij zich niet bemoeit met jullie als er iets is in de opvoeding (ze wil sokjes niet aan) ipv dat ze je dochter een rotkind noemt. Je kan het ook aandikken, dat je dochter moest huilen omdat oma haar een rotkind noemt, dat zal haar leren .
Ze hebben best veel voor ons gedaan maar ik wordt er zo onderhand ook kriegel van dat ze dat als pressiemiddel lijken te gebruiken en we continu rekening moeten houden met de grillen van schoonmoeder. Ik ben nml ook van mening dat het los staat van elkaar. Zelfs toen ik in julie ruzie had met zijn broer begon hij er ook over dat hij heel veel voor mij heeft gedaan ( 3 weken helpen met verhuizen ) en zo niet door mj wenst toegesproken te worden. Nouja, we hadden ruzie omdat hij altijd wat te mekkeren had over mijn manier vabn huishouden doen , terwijl hij zelf elke dag bij papsen mams op de bank ligt, zij de was voor hem doet , de tuinen voor hem kookt . Toen heb ik gezegd dat alvorens hij over mij mag oordelen , hij eerst maar eens zijn eigen huishouden moet leren runnen en hij zelf verre van volwassen is. Daar is toen een hele rel om geweest en zij zijn dus van mening dat ik toen geprobeerd heb om hun gezin uit elkaar te rukken omdat mijn vriend en ik hadden afgesproken dat hij een weeklang het contact met hun op een laag pitje zou zetten , zodat wij aan onze relatie konden werken. Het was nml bij hun niet ongewoon om zich overal mee te bemoeien en elkaar elke dag soms 11 keer op te bellen. Ik ben er toen achtergekomen dat mijn vriend tegen me gelogen heeft en evengoed nog veel contact had met hun , waardoor hij naar hun ( logisch ) een signaal heeft uitgezonden alsof ik diegene was die hem dwong om geen contact met hun te hebben.
Ik geef je groot gelijk. Maar wat vind je man ervan dan dat zijn ouders en broer zo tegen jou spreken? Het lijkt wel dat alles wat hun mogen niet voor jou geld, alsof je dankbaar en onderdanig moet zijn. Als dit idd zo is, dan zou je voortaan dus beter geen "hulp" meer aan kunnen nemen, want de hulp is niet zo vrijblijvend als het lijkt. Wat was de reactie van je vriend toen je erachter kwam dat hij gelogen had met betrekking tot het contact? Want dit is inderdaad bijna respectloos naar jou toe, en zo krijgt zijn familie dankzij hem een compleet verkeerd beeld. Hier is het eerder het tegen overgestelde mijn schoonouders zijn heel erg van geen nieuws is goed nieuws, als ik niet tegen manlief zeg dat hij zijn ouders ff moet bellen omdat de controle van de kleine uk goed was, dan doet hij het gewoon niet, want geen nieuws is goed nieuws toch? Daar en tegen weet ik gewoon dat zijn moeder dat wel roept, maar ondertussen nu stik zenuwachtig thuis zit ondanks geen nieuws is goed nieuws....
Jeetje, ik word er gewoon verdrietig van! Een volwassen vrouw die bekt tegen een kind van 5 dat het een lelijk brutaal ding is, waar zit haar verstand? En dat ze zoveel voor haar doen, allemachtig zeg. Heeft ze zelf kinderen eigenlijk? Lastig voor jou TS, je zit er precies tussenin en van je vriend hoef je geen support te verwachten zoals ik lees? Ik zou de volgende keer als er zoiets gebeurt aangeven dat je het niet op prijs stelt dat ze zo met jullie dochter omgaan omdat ze het gewoon nog niet begrijpt en het belangrijkste: een kind IS en mag ZIJN. Gebeurt het nog een keer dan is het klaar, dan pakte ik m'n spullen en vertrok met m'n dochter. Van te voren zou ik dit sowieso met je vriend bespreken, als hij je dan niet steunt, dan moet je zelf maar iets doen. Triest hoor...