Is er nog hoop??Na 3 miskramen?

Ik heb "pas" twee miskramen gehad, maar kan me je gevoel heel goed voorstellen. Ik hoop op veel positieve verhalen voor je. Enne.. veel sterkte meid!

 

Een vraag die ik heel vaak gesteld heb, maar inmiddels kan ik volmondig roepen dat er inderdaad hoop is! Soms was het erg moeilijk voor te stellen, maar opgeven hebben we nooit gekund. Inmiddels 24 weken zwanger (wel met enige medische hulp) en bij tijd en wijlen geloof ik het nog steeds niet. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je de hoop en moed kan opbrengen om er weer voor te kunnen gaan. Het is ontzettend moeilijk en achteraf snap ik niet eens hoe we dit allemaal doorstaan hebben, maar ik durf nu al te beweren dat het allemaal waard is geweest. Een gedachte die me er ook echt doorheen heeft gesleepd elke keer. Ik hoop dat je op een dag een kindje in je handen mag houden en ook kan zeggen dat er hoop is.

 

Beste Ladybird, ik begrijp precies hoe je je voelt. Ik heb vier miskramen achter de rug in het afgelopen jaar en de laatste was in januari. Ik was toen zo wanhopig, dat ik alle onderzoeken die nog maar gedaan konden worden heb afgedwongen in ziekenhuizen (o.a. schildklieronderzoek, homocysteïne, een waterecho en allerlei immuunonderzoek) en het feit dat ik actie ondernam en niet langer met me liet 'sollen' gaf me het gevoel dat ik het weer even voor het zeggen had. (Want je voelt je zo machteloos als je de ene na de andere miskraam krijgt.)

Verder heb ik het boek "Is Your Body Baby Friendly" van A. Beer gelezen en daar heb ik veel van opgestoken. Deze arts beweert dat er altijd een oorzaak is voor miskramen, en dat die oorzaak in veel gevallen kan worden weggenomen. Ik ben inmiddels weer zwanger zoals je ziet, maar ga volgende week wel naar het UZ Gent om meer informatie in te winnen (die afspraak heb ik na de miskraam in januari al gemaakt) en medicatie te vragen (Utrogestan). Ik heb een afspraak met dr. De Sutter.

(UZ Gent - Raadpleging per arts)

Volgens de statistieken van het NVOG heb je overigens na drie miskramen nog steeds een goede kans op een goede zwangerschap, zo wisten ze me in alle ziekenhuizen te vertellen. Ik werd er een beetje agressief van als ze voor de zoveelste keer met die statistieken kwamen aanzetten, maar ik probeer me er toch ook maar aan vast te klampen.

Als je het gevoel hebt dat je niet verder komt in je ziekenhuis of dat je medische hulp nodig hebt, onderneem dan actie. Neem de touwtjes in handen, dan kun je later nooit zeggen: had ik maar...

Heel veel sterkte.

Suus

 

hallo suus ,
waar kan je die boek ergens kopen?

 

Bij Amazon.co.uk en Bol.com. Het is wel in het Engels, maar dat had je al begrepen. Als je meer wilt weten, mag je me ook pb-en.

Suus

 

Ik heb 5 mk gehad voor ik eindelijk een plakbeeb had. Onze zoon is nu 1. Ik wil maar zeggen geef de moed niet op!

 

Nog even aanvullend. Ik ben net zoals Suus verder gaan kijken. Er zitten in NL twee hele goede priveklinieken (Geertgen en het Barrahus) en verder staan Gent of Dusseldorf erg goed bekend. Aan de gynaecologen in de Nederlandse ziekenhuizen hadden wij weinig. Ze vonden geen oorzaak en wilde ook niks proberen. Uiteindelijk is er bij mij een lichte schildklierafwijking en een hormoonprobleem ontdekt door de gynaecoloog in de privekliniek. Mijn progesterongehalte daalt zeer extreem rond de 6 weken, ondanks dat de vrucht gezond is (na veel aandringen zijn ze eindelijk de vrucht goed gaan onderzoeken, wat in Belgie bijv. heel normaal is na herhaalde miskramen). Gevolg is dat de zwangerschap stopt. Deze zwangerschap heb ik vanaf de eisprong Utrogestan gebruikt en bloedverdunners i.c.m. de schildkliermedicatie.

Suus gaf aan dat het ook goed voelt om zelf verder te kijken en niet met je te laten sollen. Ik heb het precies zo ervaren en het gaf me het gevoel dat ik niet afhankelijk was van de artsen. Mij gaf het met name veel hoop en ik werd er ontzettend assertief van!

Het boek van A. Beer heb ik ook verslonden. Het gaat met name over immuunproblemen en heb naar aanleiding daarvan een consult bij de immunoloog aangevraagd en ons volgende plan was om naar een kliniek in Stuttgart te gaan. Daar zijn ze gespecialiseerd in immuunproblemen en herhaalde miskramen. Gelukkig was dat voor ons niet meer nodig.

Ik hoop dat je nog iets aan deze informatie hebt en anders vraag maar raak!

 

@Ladybird: ik denk dat Trees bedoelt te zeggen dat wij ervaren hebben dat men in Nederlandse ziekenhuizen niet verder gaat dan standaardonderzoeken (waar chromosoomonderzoek onder valt). Zelfs niet in het AMC, waar ze zeggen specialist te zijn in herhaalde miskramen.

Omdat Trees verder is gaan kijken en bij een privékliniek terechtkwam, heeft ze ontdekt dat een progesterontekort mogelijk de oorzaak was van haar miskramen. (Samen met de schildklierafwijking.) Aangezien het protocol van het NVOG (Nederlandse Vereniging voor Obstetrie en Gynaecologie) ervan uitgaat dat een progesterontekort altijd wordt veroorzaakt door een slechte zwangerschap en Nederlandse gynaeologen dus gewoon niet geloven dat sommige vrouwen een progesterontekort hebben waardoor de zwangerschap gevaar loopt, was zij hier in een gewoon Nederlands ziekenhuis waarschijnlijk nooit achtergekomen.

Mijn progesteron is nog nooit gemeten tijdens de vier zwangerschappen, terwijl ze toch allemaal misliepen. Ik weet dus niet of ik een progesterontekort heb, vandaar dat ik naar België ga.

Ik weet inmiddels wel dat ik een stollingsafwijking heb, waar ik nu eindelijk heparinespuitjes en aspirine tegen krijg, maar daar heb ik heel erg hard voor moeten knokken. Als ik dat niet had gedaan, dan had ik nu nog steeds geen medicatie gekregen omdat het protocol van het NVOG medicatie niet nodig acht. Dit terwijl je met mijn stollingsafwijking in het buitenland altijd ontstold wordt. Let wel: ik heb in drie ziekenhuizen geweest en heb zeker 15 gynaecologen gezien in het afgelopen jaar.

Je moet doen wat goed voelt, Ladybird, dat heb ik ook altijd gedaan, maar zorg dat je op de hoogte bent en dat je weet waar je naartoe kunt als je niet het onderzoek krijgt wat je graag zou willen. Want het is naar mijn ervaring zo dat je in Nederland vaker niet dan wel de zorg krijgt die je nodig hebt als je herhaalde miskramen meemaakt.

Suus

 

Inderdaad dit bedoelde ik exact. Ik heb zelfs een second opinion gehad in het AMC en daar doen ze alleen de standaardonderzoeken volgens het protocol van de NVOG. Mijn eigen gynaecoloog had al veel van de standaardonderzoeken gedaan en die zin was het AMC een goede aanvulling voor wat er nog niet gedaan was, maar het is niet compleet als je het vergelijkt met wat ze allemaal in het buitenland onderzoeken.

Er wordt in Nederland alleen maar bloedonderzoek gedaan als je niet zwanger bent en als er geen oorzaak wordt gevonden (wat niet betekent dat er geen oorzaak is) dan doen ze helemaal niks meer. Ik kreeg het advies om maar zo vaak mogelijk zwanger te raken en dan hopen dat er ooit eentje bleef plakken. Het enige wat me dat opleverde was 7x mk, 1xbbz en 2x een vmk. Eerste zwangerschap met de juiste dosering medicatie en het gaat goed. Ik geloof niet meer in toeval.

Ik wil hier niet overigens niet mee zeggen dat je meteen naar een andere gynaecoloog moet stappen, maar laat je goed onderzoeken door je eigen gynaecoloog en wees kritisch. Ik hoop dat je volgende zwangerschap goed gaat en dat je een verdere lange weg bespaard blijft. Mocht dit helaas niet zo zijn, hou in gedachten dat er meer wegen zijn die naar Rome leiden en dat er altijd hoop is! Wij zijn ook pas na de 5e miskraam (na 3 mk de standaardonderzoeken bij onze eigen gyn) verder gaan kijken. Heel veel succes met de onderzoeken en ik hoop echt dat ze je kunnen helpen.

@Suus heel veel succes en hopenlijk wordt dit een goede zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat het weer onwijs spannend en eng is. Ik heb ook hele goede verhalen over Gent gehoord/ gelezen!

 

Klopt, ik kreeg steeds te horen dat het fijn was dat ik zo makkelijk zwanger raak, want dan zou het wel een keer gaan lukken. Toen me dat voor de derde keer verteld werd, moest ik me echt inhouden om meneer de gynaecoloog niet op de neus te timmeren. Mijn gevoel zegt namelijk iets heel anders, namelijk ER IS IETS MIS EN JULLIE WETEN NIET WAT! Maar dat zeg je dan weer niet, als intens-verdrietige-alweer-ex-zwangere vrouw.

Dus Ladybird en anderen, zorg dat je zoveel mogelijk te weten komt over dit onderwerp, dan kun je je eigen weg bepalen, mocht dat nodig zijn, want in de meeste Nederlandse ziekenhuizen loopt het herhaalde miskramen-beleid flink achter op de onderzoeks- en behandelmogelijkheden.

En ja deze zwangerschap is inderdaad weer heel spannend, Trees. Na een soort van Zen-weekje ('ik doe gewoon net alsof ik niet zwanger ben, lalalala') ben ik de rust nu weer een beetje kwijt en lig ik weer wakker van de zorgen. Het is zo moeilijk om te geloven dat het nu ineens wel goed zou gaan, ondanks de medicatie, maar ik realiseer me ook dat ik sowieso nooit meer vertrouwen zal hebben in een zwangerschap, en zeker niet in een prille.

 

Tot de 5 weken kon ik ook altijd zennen, want alles wat daarvoor misging beschouwde ik niet echt als een miskraam. Daarna was het regelmatig stressen. Ik kon soms zo in paniek raken en naar de wc gaan was een marteling (kan iemand wc-papier met roze blommekes afschaffen ).

Gebruik je nog meer naast de antistolling? Al aan de Utrogestan?

Qua vertrouwen en genieten is het heel dubbel. Aan de ene kant geniet ik dubbel zo hard van alles rondom het zwanger zijn en vind ik alle kwaaltjes helemaal niet erg, maar nog hou ik er in mijn hoofd rekening mee dat het elk moment mis kan gaan. Het zit er gewoon in geprogrammeerd (en droom het ook heel fijn meerdere keren per week). De eerste drie maanden zijn sowieso niet genieten en iedereen die roept dat je dat wel moet doen, want stress is ook niet goed bladiebla heeft geen flauw idee waar die over praat!

Ik vind het knap dat je al zo snel op je gevoel bent gaan vertrouwen en verder ben gaan zoeken. Ik vond dat niet altijd even makkelijk in het begin. Dacht eerst toch meneer dokter het vast wel beter wist dan ik. Ondertussen is meneer dokter heel hard van zijn voetstuk gevallen in mijn ogen .

 

He Trees wat voor afwijking heb je nu en wat voor medicatie heb je gehad?

Suus ja na 1ma en 1mk en 1bbz is het de vierde x wel gelukt,een prachtige zoon Bas maar nu willen we voor een tweede en heb ik toch weer 1 bbz.

xxx Joyce

 

@Trees:
Ja, dat paniekerige toiletbezoek is zeer herkenbaar. Het gebeurt me een paar keer per dag en inderdaad, roze bloemetjes komen er al maanden niet meer in. Ik wil elke keer niet in paniek raken, maar ik kan het niet voorkomen, terwijl ik toch niet zo paniekerig ben van nature. Maar ja, dat is wat een trauma met je doet.

Ja joh, ik gebruik meer. Ik ben een wandelende pillendoos. Naast heparine en aspirine (op doktersadvies), calcium en magnesium (tegen botontkalking door heparine), selenium, vitamine C, een hoge dosis vitamine b6, b12 en foliumzuur en omega-3. En zwangerschapsvitamines, uiteraard.
En ik gebruik Utrogestan (3x100), maar dat is een verhaal apart.

Ik kan me voorstellen dat de angst nooit meer helemaal weggaat.
Het is een nachtmerrie die steeds opnieuw werkelijkheid is geworden en dat poets je gewoon niet meer weg. En ja, iedereen zegt van alles. Mensen zeggen de vreselijkste en de domste dingen, vaak zonder dat ze het zelf doorhebben, waardoor je je steeds verder gaat terugtrekken en het onderwerp op een gegeven moment eigenlijk niet eens meer met niet-ervaringsdeskundigen wilt bespreken. Althans, dat geldt voor mij.

Het is niet helemaal toevallig dat ik al zo snel van mezelf ben uitgegaan, want mijn zusje is drie jaar geleden zeer ernstig ziek geweest en die ervaring heeft me geleerd dat je zeer eigenwijs, kritisch en vasthoudend moet zijn als je in de medische molen terechtkomt, want artsen maken nou eenmaal fouten en zijn niet zo bijster kritisch op zichzelf. Je kunt een heel eind komen in het medische circuit, maar je moet het wel allemaal zelf doen, kortom.

Daar komt nog bij dat er een paar lieve ervaringsdeskundigen op internet zijn die mij een heel eind in de goede richting hebben geholpen. Dat heeft het zoekproces aanzienlijk verkort en daar ben ik heel dankbaar om.

@Jent:
Wat fijn voor je dat je een zoon hebt gekregen, maar heel verdrietig dat je een bbz hebt. Ik hoop voor je dat het de volgende keer goed komt.

 

Ik maak antistoffen aan tegen mijn schildklier (anti-TPO) en deze worden geassocieerd met een hogere kans op herhaalde miskramen. Ook zijn de gewone schildklierwaardes in de loop der jaren steeds meer gaan afwijken, al waren ze nog net normaal (nu tijdens mijn zwangerschap overigens niet meer). Ik gebruik hiervoor Thyrax en 200mg selenium per dag.

Het grootste probleem was dat mijn lichaam de aanmaak van progesteron tijdens de zwangerschap niet goed vasthoud en we weten niet precies waardoor het komt. Ondanks perfecte hcg-waardes en gezonde vruchtjes, daalde de progesteronwaarde rond de 6 weken zo dramatisch dat mijn lichaam dacht dat het om een foute zwangerschap ging en de vrucht afbrak. Ik heb hiervoor tot 13 weken extra progesteron (Utogestan) gebruikt en op dat moment had de placenta de aanmaak van progesteron geheel overgenomen en ben ik gestopt. De hoeveelheid progesteron was afhankelijk van mijn wekelijkse bloedwaardes en was maximaal 3x200.

Ik gebruik momenteel ook nog Ascal (kinderaspirine, maar dan een iets lagere dosering en op recept). Er zijn geen duidelijke aanwijzingen voor stollingsproblemen, maar er zijn verschillende onderzoeken die toch positieve resultaten geven volgens mijn gynaecoloog.

Verder natuurlijk de gebruikelijke vitamines en extra foliumzuur. Mooie waslijst in ieder geval .

 

@Suus jij hebt ook een flinke pillendoos!

Ik van mezelf helemaal niet paniekerig aangelegd en vond mezelf altijd behoorlijk onoverschrokken, maar deze woorden neem ik nu terug. Ik heb door de miskramen wel een paniekkant van mezelf leren kennen. Het gaat diep en eigenlijk ook wel logisch. Je leert dat zwanger zijn pijn, verdriet en verlies betekend en zie die combinatie maar weer uit je systeem te krijgen. Ik doe in ieder geval hard mijn best.

Ga je deze week nog naar Gent?

 

Ik ben na 2 miskramen hier in het ziekehuis bij de gyn terrecht gekomen. En ohhh... wat was ik blij met die kerel. Er werden bloedonderzoeken gedaan en dacht écht... nu komt het goed! Ondanks dat de gyn van te voren al zei dat er bijna nooit iets uit komt, uit die onderzoeken. Gelukkig was alles goed en de gyn verzekerde me ervan dat ik weer snel zwanger zou zijn. \en dat ik me geen zorgen hoefde te maken.
Toen ik afgelopen februari zwanger was kon ik hem wel zoenen! Maar binnen 3 minuten stond ik weer buiten met de mededeling "We kunnen nu niets voor je doen, kom over 3 weken maar terug"

Helaas eindigde deze zwangerschap met een spoedoperatie aan een bbz. Ik heb daarna nog een "nacontrole" gehad... altijd erg fijn dat de gyn je vanachter zijn bureau kan "controlleren" en je weer naar huis stuurd met de mededeling "we kunnen verder niets meer voor je doen"

Mede dankzij de dames hier in dit topic... die ik al ff volgde, heb ik besloten om een afspraak te maken bij Geertgen. Inderdaad voor nog meer onderzoeken. Want mijn gevoel zegt dat ik dit moet doen! Ook al was ik nog zo blij met mijn gyn... IK moet zwanger worden en blijven!

Verders dus noggeen succes verhaal vanuit hier maar die gaat er vast en zeker nog komen

 

Hoi allemaal,

Ik hoop over een paar weken te kunnen komen vertellen,dat er nog hoop is.ben na 3 mken weer zwanger en heb er een goed gevoel over.Vooral omdat ik de 6 weken nu gehaald heb zonder bruinverlies.
En moest erg lachen om dat rozebloemetjeswcpapier verhaal.Dat komt er hier ook niet in en vreselijk irritant als je ergens op visite bent en ze hebben het daar wel

Groetjes,
Suzanne

 

Ik heb de 6 weken helaas niet gehaald zonder bruinverlies. Bij mij is het vandaag weer begonnen. Het is heel weinig, maar ik ben weer in paniek. Bij mijn vorige zwangerschappen heb ik ook altijd bruinverlies gehad, en het ging dan niet meteen mis, maar wel een paar weken later. Ik hoef jullie dus niet te vertellen wat ik van deze zwangerschap verwacht...

Trees, ik ga donderdag naar Gent. Ik wilde eerst nog even geen echo, maar gezien de veranderde omstandigheden denk ik dat ik het toch maar wel doe.

Suus