Geen mens is hetzelfde, de thuissituatie niet, de kinderen niet ... Wat de een zwaar vind daar draait de ander zijn hand niet voor om. Zelf ervaar ik het absoluut niet als zwaar. Het zwanger worden en daarna zwanger zijn was pittig, ben zelf chronisch pijn patiënt met een dubbele nekhernia, whiplash en medicatie die ik niet mocht slikken. De bevalling was heavy (twee dagen bezig geweest) maar daar kijk ik alsnog niet negatief op terug. Ik heb een geweldige man die gewoon met alles meehelpt (lees hier ook wel eens andere verhalen) dus ook dat helpt. Nu is onze dochter ook echt super makkelijk, slaapt al door vanaf een week of 2. Huilt alleen als ze honger heeft en verder lacht ze altijd. Dus ja, dat is natuurlijk ook niet vergelijkbaar met mensen met huilbabys, slapeloze nachten etc.
Het zal idd heel erg verschillen. Ikzelf heb bijvoorbeeld makkelijke zwangerschappen, makkelijke bevallingen, makkelijke (geen huilbaby's) baby's gehad en ik vind het eerste jaar juist geweldig! Over het algemeen vind ik het ook niet zwaar, al zitten er ook regelmatig momenten tussen waarop ik denk, waar ben ik aan begonnen. Het zwaarste vind ik dat je leven in teken van de kinderen staat. Als ze roepen moet je wel gaan, en kan je je niet nog even lekker omdraaien. Ook het geregel voor als je wat wil doen (uit eten gaan) vind ik af en toe irritant. Dat je dus je vrijheid kwijt bent om spontaan wat te gaan doen. Maar verder vind ik het super! Als alles goed gaat hebben we zometeen 4 kinderen onder de 4,5 jaar.
Leuk topic! Was er zelf ook erg benieuwd naar omdat ik ook zoveel negatieve verhalen hoor en ook de 'bemoedigende opmerkingen' over hoe erg je leven veranderd. Leuk om positieve verhalen te lezen! 😊
Bevalling was geen feestje maar niet zo erg dat ik er huizenhoog tegenop zie hoor! De eerste 3 maanden waren loodzwaar hier, maar dat kwam doordat onze kleine man minimaal 10 uur per dag huilde, achteraf door een niet erkende koemelk allergie. ik heb echt veel momenten gehad dat ik heb staan smeken of hij alsjeblieft op wilde houden met huilen. Maar goed mijn insteek Is dat geen enkele zwangerschap, bevalling of kindje het zelfde Is! Hier het eerste bewijs al... bij mn zoontje bijna de hele zwangerschap veel moeten spugen en nonstop misselijk... dat is nu bijna weg en ben nog niet halverwege.
Je leven veranderd 100% maar of het erg is... Nee in mijn ogen absoluut niet! Ja meer plannen, veel minder tijd voor jezelf en met je partner samen... maar goed... dat kleine hummeltje maakt alles dubbel en dwars goed! Mijn peutertje Is net 2 geworden... en als hij uit zichzelf op schoot kruipt en ik een dikke knuffel krijg smelt ik! En gewoon goed ook om jezelf blijven denken 😊 ons zoontje gaat af en toe logeren... leuk voor de opa's en oma's en quality time voor ons!
Mijn zwangerschappen verliepen vol angst en onzekerheid,(vanwege eerder verlies van ons zoontje) lichamelijk pijntjes dus totaal geen roze wolk,bij mijn jongste kon ik er wat meer van genieten en stond ik er anders in. Bevallingen zijn alle3 een ks geworden helaas en daardoor een lange herstelperiode gehad. Ik vond de babytijd van onze middelste het pittigst,de oudste en jongste hoorde we nooit en waren heel erg tevreden baby's. Nu zit ik middenin de peuter puber fase en das toch wel een energie slurper maar toch wel veel liefde terug krijgen van ons meisje. Mij valt t moederschap dus niet heel zwaar,ik ben erg van de 3 r's en dat al vanaf baby af aan,veel regelmaat en op tijd rust. Hier slapen ze alle3 heel goed en kan me voorstellen dat je erg moe ben als je kindjes niet goed slapen in de nacht. Hier zitten de jongens op school en doen ze het heel goed en dat maakt mij een erg trotse moeder en ik ben zo gelukkig en blij met ons gezin,mijn man helpt veel ondanks zijn fultime baan maar ik denk dat t heel erg meehelpt of je partner veel met de kids en t huishouden meehelpt of niet,zie en hoor in mijn directe omgeving wel anders en die moeders klagen wel eens dat t zwaar is met een baan,2 kids die niet doorslapen en een man die niet veel doet en daar kan ik alleen maar respect voor hebben hoe ze daarvan op de been blijven en zorgen dat alles doordraaid in t gezin...
Ik vond zowel de bevalling als de eerste periode met m'n kleine meisje heel erg meevallen. Was vooraf best een beetje 'bang gemaakt' door mensen om me heen dat 't eerste jaar echt zwaar zou zijn, ik heb dat echt niet zo ervaren. Wij hebben veel genoten (en nog steeds) en hoop dat we over een maand of 5 extra kunnen genieten van nog zo'n klein hummeltje.
Ik had een zwangerschap met HG, dus ik riep sowieso al geen 2e kindje te willen. Ook nog eens een bevalling van 23 uur met uiteindelijk vacuümverlossing, tegen randje spoed ks aan. Maar ik beval nog liever 10x dan een zwangerschap. Toch kriebelt het wel een tweede kindje en ik hou mij vooral vast aan het idee dat elke zwangerschap anders kan zijn. Maar eerst maar even alles financieel op orde hebben, voordat er überhaupt pogingen ondernomen gaan worden
Dit is nou echt zo'n vraag waar je alleen maar 'dat ligt er aan' kunt antwoorden Bevalling kan gaan van enorm makkelijk tot zwaar pittig, evenals het herstel van de bevalling. En hoe het leven met een baby je bevalt ligt denk ik aan hoe je er in staat, hoe je partner er in staat, of je snel na je verlof moet gaan werken, hoe veel uur je werkt, hoe je baby is (een huilbaby is zwaarder dan een lachebekkie), of je baby vaak 's nachts komt etc. Ik denk wel dat de babyperiode door slaapgebrek wat meer uitdaging heeft.
Ik vind ten eerste; een tweede neem je niet. Die krijg je. Een kind nemen vind ik zo respectloos als maar kan. Ik vond het wel pittig ja, maar had toch na 1,5 jaar de tweede. We dachten inderdaad "dan zijn we er maar vanaf" de gebroken nachten enz. Nu bewust lang gewacht en een tweeling op komst, gelukkig maar dat we lang hebbe gewacht!
Zwangerschap ging vrij goed, laatste weken waren wel wat zwaar maar te doen. Bevalling is mij heel erg tegengevallen, langer, veel meer pijn die ik slecht kon hebben.. De eerste weken van de moederschap zijn mij nog veel meer tegengevallen. Zat bijna in een depressie terwijl ik daar niet gevoelig voor ben.. Het leren kennen van je kindje, nieuw ritme, het gehuil, de drukte, het compleet andere leven, de verantwoordelijkheid etc. Is me heel heel heel zwaar gevallen. Maar nu ruim drie maanden later gaat het zooo veel beter! De eerste weken zei ik: dit nooit weer! Maar nu heb ik ervaren dat die periode over gaat en goed komt. Dus er komt zeker een tweede. Ik zit alleen nu al tegen de bevalling en de eerste periode op!
Ik heb echt het totale pretpakket gehad (maandenlange onzekerheid, ernstig ziek, moeilijke start, rand prematuur baby en ga zo maar door), maar ik ervaar het moederschap niet als zwaar. Natuurlijk is het af en toe een hele uitdaging, maar ik probeer echt elke dag stil te staan bij het feit voor zegening ze is. Misschien omdat het zwanger worden in ons geval ook wat moeilijker gaat, maar ik weet niet of dat daar echt een rol in speelt. Ik denk dat je eigen instelling/houding zo'n belangrijk onderdeel is van hoe je het allemaal ervaart, en ik probeer daar zelf heel relaxed en positief in te staan.
Heel veel hangt af van hoe je er zelf in staat kan ik je zeggen. Bij mijn eerste had ik veel moeite met de gebroken nachten etc. Maar ik kwam er achter dat dat vooral kwam door mijn eigen verzet: oftewel als hij 's nachts huilde dan dacht ik meteen: Oh nee, daar gaan we weer, ik wil dit niet, ik ben zo moe...etc. Bij de 2e wist ik dat het voorbij zou gaan en dat ik het zou overleven en was ik een stuk relaxte en uit het verzet. Dus als mijn kindje s nachts huilde ging ik gewoon rustig naar hem toe en deed wat nodig was en ging weer slapen. Ja soms is het zwaar maar ook op onderbroken slaap kom je de dag wel door. Kortom je instelling is de helft. Dan scheelt het vervolgens natuurlijk wel, hoe je zwangerschap is, je bevalling, of je kindje gezond is of problemen heeft, hoe je er zelf lichamelijk aan toe bent. Of je thuis bent bevallen of in het ziekenhuis en of je hulp hebt of niet. Ik vond het vooral zwaar dat ik niemand had om me te helpen na de kraamtijd. Wel mijn man toen, maar die werkte tot laat en verder dus geen familie of zo om eens een handje toe te schieten of even op te passen. Dat vond ik wel eens lastig. Maar toch doe ik het nu weer voor de 3e keer Lig nu lamlendig op de bank omdat ik sinds een week doodmoe en misselijk ben, en nee, dat vind ik niet zo heel erg leuk want ik zou liever keihard aan mijn bedrijf werken. Maar het is even niet anders Verzetten heeft geen enkele zin.
Haha ik krijg veel "ligt eraantjes" als reactie maar geloof stiekem ook een beetje dat het ligt aan moeders karakter. Net zoals alles in het leven zijn tegenvallers voor de 1 alles omvattend en voor de ander gemakkelijk te overwinnen. Ik ga me er positief in steken maar was alvorens het besluit een kindje te krijgen me bewust van de veranderingen. Hoewel het natuurlijk anders is dan het echt ervaren...
Het is een beetje vervelend om te lezen dat er wordt gezegd 'je instelling is de helft' en dat het ligt aan je karakter. Mijn instelling was hártstikke positief en ik sta over het algemeen ook positief in het leven. Maar de eerste weken vond ik zó ontzettend zwaar en onzeker, dat heeft me echt kapot gemaakt en ik was mezelf niet meer.. Ik was vooral overvallen door de intensiteit, had ik gewoon niet verwacht...
Haha grappig topic. Ik had een droom zwangerschap en bevalling. En ik vond het eerste half jaar rete zwaar! Hormonen, huilbaby, nieuw ritme, andere dingen, oude leven vaarwel zeggen (nu is het ook leuk hoor maar wel anders andere relatie met je partner, veel liefde, verantwoordelijkheid, onzekerheid, doe ik het wel goed, ritme vinden, weinig tot geen slaap.Ja ik vond het heel heftig, life changing, heb regelmatig gezegd waar zijn we aan begonnen. Maar na een half jaar ging het beter en met een jaar had ik het ritme. En nu naar bijna 2 jaar denk ik wel weer eens, hmm ja tweede zou ook wel weer kunnen. Ik denk dat je je nooit helemaal kunt voorbereiden op wat komen gaat. Ik dacht en vond altijd van alles maar het was echt anders. Niet minder mooi, niet om niet van te genieten maar ja, soms wel pittig ja!
Niet helemaal mee eens. Ik ben absoluut geen klager, neem eerder teveel hooi op mijn vork dan te weinig, altijd positief, can do mentaliteit. Maar de hormonen, de intensiteit, de veranderingen in combinatie met mijn ''ik wil het goed doen insteek'' EN een huilbaby 13 uur per dag deden me toch echt de das om. Behoorlijk wat tegenslagen gehad en gekend en ik veer vrij snel op maar dit keer was het toch echt anders. Want ja, met die gierende hormonen BEN je ook niet echt jezelf.
Ik denk dat het inderdaad ook met je verwachtingspatroon te maken heeft. Misschien wordt dat ook wel met je instelling bedoeld. Je kunt inderdaad nog zo positief in het leven staan, maar bij de eerste weet je gewoon niet wat je kunt verwachten.
Ik vond de bevallingen mee vallen.. Enige wat mij onwijs tegen viel was dat ik helaas bij de 2e na 1.5 week klungelen en ziek zijn gecurateerd moest worden.. heb geen fijne kraamweek gehad daarna herstelde ik vrij snel ondanks de BI. Als ik kijk vond ik de zwangerschappen zelf zwaarder dan de bevalling 😇 Moet er wel bij zeggen dat ik zelf chronische ziek ben.. De moeheid en het extra gewicht mee slepen... En slecht slapen.. vond ik heftiger.. Maar das heel persoonlijk volgens mij 😆 Zou mijn kindjes niet meer willen missen.. En nu ook geniet ik van het getrappel in mijn buik.. En kijk ik uit naar de bevalling en mijn kraamtijd 😍