Ik vond het allemaal zwaar: zwanger zijn, bevallen en die periode daarna. Maar ik heb dan ook echt geen fijne zwangerschap gehad, bevalling was vreselijk en de tijd daarna heel zwaar. Dochter heeft eerst 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en eenmaal thuis wilde ze 24/7 alleen maar bij mij zijn. Ze ging zelfs mee naar de wc in de draagdoek 😅. Slapen kon ze ook niet zonder mij. Ik vind het nu ook pittig, maar een stuk relaxter dan de baby tijd. Ik kan me trouwens ook nog steeds niet voorstellen waarom mensen zo snel voor een tweede gaan
Zwangerschap en bevalling vielen heel erg mee maar de periode daarna vond/vind ik erg zwaar. Heb extreem last van kraamtranen/hormonen en ondanks het mijn 2de is voelt alles nieuw. Het is een makkelijke baby ik kan daar echt niet over klagen maar omdat baby's geen ritme hebben kan ik daar heel moeilijk mee overweg. Ben erg onzeker van mezelf en heb veel bevestiging nodig. Loop ook bij het ggz en het gaat nu gelukkig al wat beter, maar vind het heel erg wennen.. kan niet wachten tot ze wat meer ritme heeft
Ik vind zwanger zijn erg zwaar. Als ik nu wederom voor de keuze zou staan wel of geen 3e dan zou ik toch geen 3e willen krijgen. Alles staat mij tegen. Kan bijna niet (ver) lopen , maagzuur, emo buien, geen alcohol, niet (intensief) sporten, ongewenst dik worden, onpraktische dikke buik, hele zwsch moe zijn, een afgetakeld lijf ervoor terug krijgen, bevallen (bleh) en ga zo maar door. Nee ik wil nooit meer zwanger worden. Hopelijk wordt ik nu niet levend op de brandstapel gesmeten door vrouwen die moeite hebben met zwanger worden.
Ja. Hoewel het door verschillende omstandigheden extra zwaar of juist minder zwaar kan zijn. De gradatie wisselt dus. Maar zwaar vind ik het wel; het hele traject van zwanger zijn, bevallen en het eerste half jaar tot jaar. Ik zie het alleen als een investering tot iets moois dat blijft, dat de relatief korte zware periode het waard is.