Hoe moet je beginnen over iets waar je eigenlijk je hele leven nog nooit over gepraat hebt. Althans wel geprobeerd maar het werd gelijk weggewuifd als zijnde Dat is niet waar, dat verzin je gewoon omdat je ook die aandacht wilt. De angst en taboe om erover te praten is sindsdien alleen maar groter geworden om het onder woorden te brengen. Maar ik heb heel sterk het gevoel dat het nu moet. Waarom? Omdat ik het gevoel krijg dat als ik nu mij stil blijf houden ik niet het enige slachtoffer wordt hierin. Maar eerlijk gezegd weet ik niet hoe. Hoe kan ik sterk genoeg zijn om te vertellen wat er is gebeurd terwijl het zo diep weggestopt ligt, terwijl ik niet werd geloofd toen ik eindelijk de moed bij elkaar had geraapt om het te vertellen, terwijl ik me er voor schaam en er misselijk van word om uit te spreken wat er is gebeurd. Ik weet niet precies hoe oud ik was toen het begon. Ik weet eigenlijk ook niet echt meer hoe het begon, of misschien wel maar het ligt te diep weggestopt, ergens heb ik flitsen ervan maar een duidelijk beeld kan ik er niet van maken. Wat ik nog wel weet is dat het gedurende de basisschool-tijd was. Op het moment dat ik op het voortgezet onderwijs kwam ben ik qua karakter namelijk sterker geworden evenals mijn zelfvertrouwen. Ik werd agressief tegen hem als hij weer wat probeerde of mij weer bepaalde opmerkingen toe speelde welke gewoon te walgelijk zijn om te herhalen. Ik begon tegen hem te schelden dat ie op moest rotten of dat ik het een rotschop zou geven als hij niet opdonderde. Het hielp uiteindelijk, sinds die periode heeft ie lichamelijk nooit meer wat geprobeerd en de opmerkingen werden steeds minder. Tegen de tijd dat ik mijn eerste echte vriendje kreeg was het helemaal klaar. Maar met iemand erover praten kon ik niet meer, ik durfde niet. Was het misschien toch mijn eigen schuld? Had ik eerder zo agressief moeten worden, was het dan allemaal niet gebeurd? Mijn man had vaag een vermoeden dat er toen ik jonger was een aantal dingen zijn gebeurd die het daglicht niet konden verdragen. Hij heeft me er naar gevraagd maar ik heb gezegd dat er niets was, ik kon het niet. Wat als hij mij ook niet geloofde? Immers de keer dat ik eindelijk durfde werd het weggewuifd. Zijn vermoedens werden sterker toen ik tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje er enorm fel op was dat hij nooit alleen met ons kindje mocht zijn. Mijn man zijn gevoel dat er iets niet klopte bleef en hij ging akkoord zonder verder vragen te stellen, hij steunde mij in mijn keuze en stond volledig achter mij. Ik denk dat het nu bijna een jaar geleden is dat ik hem durfde te vertellen dat er wel dingen gebeurd zijn. Hij werd enorm boos, ik was bang dat hij dat op mij was omdat ik de waarheid niet heb verteld. Maar hij was niet boos op mij en begreep het toen ik uitgelegd heb waarom ik het verzwegen heb. Ik heb hem gevraagd alsjeblieft niets te zeggen, tegen niemand, nooit niet. Ik was/ben echt bang dat ik het niet aankan. Uit liefde voor mij ging hij akkoord, maar hij was er nu nog meer op gebrand dat hij nooit alleen mocht zijn met onze dochter. Voor iedereen kon het daarom wel wat spastisch overkomen, de manier waarop ik in gezelschap als hij er was onze dochter ging verschonen. Meestal lokt mijn man hem mee voor een sigaretje naar buiten zodat ik haar een schone luier kan geven zonder angst te hebben dat hij haar naakt zou zien en wellicht gedachten zou krijgen over haar. Het is nu ongeveer een maand geleden dat ik ineens een raar onderbuik gevoel kreeg. Hij is altijd op een normale manier met haar omgegaan. Maar een maandje geleden pakte hij haar een paar keer vast op een manier waarvan mij de nekharen overeind zijn gaan staan. Voor iemand die niet weet wat er gebeurd is zou er niets aan de hand zijn. Maar ik herkende wat, ik kan het niet uitleggen. De reacties uit mijn omgeving waren dan ook dat er niets aan de hand was en hij onze dochter gewoon even daar weg pakte. Gelukkig begreep mijn man het wel en sprak dat ook uit naar mij toe en beloofde dat hij er echt voor zou waken dat onze dochter nooit wat zou gebeuren. Ik heb het weer een beetje los kunnen laten. Geprobeerd mijzelf gerust te stellen dat wij hem nooit de kans zouden geven ook maar iets te kunnen doen bij haar. Ik had alleen nooit gedacht dat iets wat ik zover had weggestopt nu steeds weer in kleine delen naar boven zou komen drijven nu ik zelf moeder ben en mijn dochter met mijn leven zou beschermen en ik hierdoor steeds gevaren zie die voor een ander niet te zien zijn. Ik had gehoopt dat het een gesloten boek zou zijn waar ik nooit weer over hoef praten. Dat ik het mijn leven niet meer zou laten beïnvloeden als wat het destijds wel heeft gedaan. Echter kwam gisteren alles weer boven. Mijn nichtje was met haar vriend op visite, mijn nichtje is iets jonger als ik (paar weken). Ze vertelde ons dat een paar weken geleden ze een berichtje kreeg van hem (hij is haar neef) Hey *****, ik zou jou wel een keer een APK-beurt willen geven. Maar dat blijft dan tussen jou en mij, niemand hoeft dat verder te weten. Ik hoor wel van je of je dat wilt, maar echt niemand hoeft dat te weten. Ik ga nu lekker slapen, ik hoor van je xxx Ik was compleet ontzet! Ze heeft het verder aan niemand verteld, alleen aan ons. Ze deed er zelf nog al lacherig over, maar walgde er wel van. Ze ziet denk ik niet de ernst er van in, die ik wel zie! Het moeilijke punt hierin is ook dat hij een verstandelijke handicap heeft. En die handicap wordt door hem en zijn omgeving uitermate handig misbruikt om dingen recht te praten die krom zijn. Alles onder het mom van, hij weet niet beter. De meeste mensen in mijn omgeving gaan daar dan ook in mee. Ik weet nu eigenlijk niet wat ik moet doen. Moet ik deze enorme beerput opentrekken en vertellen wat er is gebeurd? Zoals jullie hebben gelezen in mijn verhaal kan ik nog steeds niet concreet onder woorden brengen wat mij is overkomen. Ik kan de woorden niet uit mijn mond krijgen en ik kan ze niet typen op de computer. Hij heeft vrijwel alle grenzen genegeerd destijds met mij. En nu is hij weer over een drempel gegaan, een drempel die hij volgens mij niet eens heeft. Mijn nichtje heeft het besef en zelfvertrouwen om vol gas er tegenin te gaan en te zeggen gatverdamme, rot op! Ik heb ook jongere nichtjes, die de basisschool leeftijd hebben als ik destijds. Zij durven dat misschien niet, net als ik niet toen. En dan? Zou ik het mezelf ooit vergeven als hun wat overkomt, iets wat ik misschien had kunnen voorkomen? En aan wie zou ik het dan moeten vertellen? Zijn directe omgeving gaat er niks mee doen, die wuiven het weg als zijnde het is gebeurd, we kunnen er niks aan veranderen. Of ze geloven me helemaal niet, immer hij zou zoiets nooit doen!
Ik heb toegang tot zijn psychiater. Er is mij namelijk recent aangeboden eens met deze man te gaan praten zodat ik hem en zijn handicap beter zou gaan begrijpen. Ik geloof namelijk een heleboel dingen niet meer en zie hem enkel nog als een manipulerende jonge man die zijn handicap misbruikt om zijn zin te krijgen in alles wat hij wil. Volgens zijn directe omgeving is dat niet zo en mag ik dat niet zo zien. Daarom hebben ze mij aangeboden met zijn psychiater te gaan praten. Ik heb nu de stap gezet om aan te geven dat ik met deze man in gesprek wil. Echter is mijn onderliggende doel om te vertellen wat er allemaal gebeurd is. Alleen mijn man weet hiervan en steunt mij en wil mee, om mij ook daar te steunen en er voor mij te zijn. Hij respecteert het dat ik hem nog nooit alles heb kunnen vertellen, hij verlangt dat ook niet van mij. Hij wil er enkel voor mij zijn zodat ik het aankan om dit gesloten boek eindelijk te openen. Te openen aan de persoon die er een objectieve kijk op zou moeten hebben en die niet te beïnvloeden zou moeten zijn door het manipulatieve gedrag van hem. Ik hoop dat hierdoor het een en ander gaat rollen zodat voorkomen kan worden dat hij meer slachtoffers kan gaan maken. Natuurlijk zijn er andere manieren, namelijk het aan de grote klok hangen. Echter denk ik dat dit averechts gaat werken. Ik maak daar meer dingen mee kapot dan wat ik nu kan gaan voorkomen. Ik ga mezelf daar op lange termijn erg veel verdriet mee doen, en ik ben bang dat ik daar achteraf veel spijt van ga krijgen. Als ik dat zou doen maak ik mensen kapot waar ik heel veel van houd en die ik niet kwijt zou willen, ook al hebben ze in een aantal dingen gefaald. Ze hebben altijd gedacht dat wat hun deden het juiste was, denk ik. Ik heb dit getypt uit een anonieme account. Ik wil niet herkend worden met dit verhaal. Juist omdat ik dit niet aan de grote klok wil hangen. Juist omdat ik hier geen aandacht mee wil, ik wil enkel mijn omgeving en dierbaren beschermen. En ik denk mijzelf hiermee ook. Ik kan het nog niet eens concreet onder woorden brengen naar mijn man. Hij weet dat er wat gebeurd is, de details niet, ik kan het gewoon niet. Dus als je mij herkent, vraag me er alsjeblieft niet na, ik zal denk ik ontkennen, alhoewel ik denk dat je er dit keer dwars doorheen kunt prikken. Wat wil ik hiermee eigenlijk bereiken? Allereerst is het voor mij een enorme stap om het aan mijzelf toe te geven dat er vroeger met mij dingen zijn gebeurd. Nu is het anoniem, kan ik mij verschuilen achter een computer scherm. Het is een eerste stap om ervoor te zorgen dat nu ik kinderen heb het niet mijn leven lang als een donkere wolk boven mij blijft hangen omdat ik bang ben, door er ook met een professional over te praten. Niet alleen om hem maar eigenlijk ook voor mijzelf. Jarenlang heb ik het weggestopt, het ontkent en gedaan alsof het mij niks deed. Misschien wordt het tijd dat ik erken dat het toch meer met mij heeft gedaan als wat ik in eerste instantie dacht. Ten tweede wil ik graag weten of ik er goed aan doe om het op deze manier aan te pakken. Ik weet dat het moeilijk in te schatten is, helemaal omdat dit nog niet eens 10% is van alles wat er speelt. Ik hoop dat door dit op deze manier aan te pakken ik de juiste wegen kan bewandelen en op de juiste knoppen kan drukken om ervoor te zorgen dat hij tegen zichzelf beschermt wordt, en de omgeving tegen hem. Mocht je mij herkennen, laat het eerst voor wat het is. Probeer me in dit topic te adviseren wat ik het beste kan doen. Houd het alsjeblieft eerst ook voor jezelf, ik zou niet willen dat het door wat ik nu opgeschreven heb de bekende wereld in wordt geholpen en mijn omgeving op deze manier ermee geconfronteerd wordt. Ik ben bang dat ze me het dan nooit zullen vergeven. Maar het wordt wel tijd dat dit gesloten boek met open einde, open gaat. Het wordt tijd dat dit open einde gesloten wordt. Het wordt tijd dat het boek dan voorgoed gesloten kan worden zonder vervolgd te worden! In overleg met het beheer heb ik een nieuw account geopend hiervoor. Ik hoop op jullie begrip hiervoor en daarom geen verwijten omdat ik met dit verhaal op de proppen kom met een nieuw account. Ik weet namelijk dat het hier nog wel eens voorkomt dat men graag een 'rel'topic opent met een nieuw account. Het beheer weet dus dat ik een actief lid ben.
Als eerste een hart onder de riem, petje af dat je het van je af hebt geschreven, is denk ik stap 1 voor jou. Ten tweede denk ik dat je er heel goed aan hebt gedaan om je man in vertrouwen te nemen, zoals ik het leest gaat hij er echt super mee om en steunt je daar waar jij het nodig heeft en dringt niks op. Omdat je wel aangeeft dat je bang bent voor je neefjes of nichtjes denk ik dat je er wel iets mee moet doen. Zoals je zelf al aangeeft, ik denk dat je jezelf wel voor je kop kan slaan als je er over een paar jaar achter kom, dat dat wat met jou gebeurd is, ook met die kinderen is gebeurd. Ik kan je geen advies geven, volg je hart over wat je ermee moet doen zodat je het uiteindelijk misschien ergens een plaats kan geven...... x
Jee meid, wat goed dat je dit allemaal opschrijft hier, echt dapper van je! Het is niet niks waar je mee te maken hebt (gehad). Is het misschien een idee dit allemaal uit te printen en ook mee te nemen naar de psychiater zodat je weet waar je het over wilt hebben? Je moet er iig iets mee, zeker nu je kindje er is en er meerdere meisjes in zijn omgeving zijn. Zelf heb ik ook iets meegemaakt waar ik pas jaren later over durfde praten.Er kon toen niets meer mee gedaan worden omdat de dader inmiddels overleden was. maar het luchte mij enorm op om het toch te vertellen, ook al dacht ik ook dat het aan mij lag, had ik het me verbeeld? Veel sterkte en ik hoop op goede adviezen voor jou
Heftig verhaal, heel veel sterkte! Goed dat je er wat mee wil doen, want zo te lezen heb je het nog niet goed kunnen verwerken... Ik wil je adviseren naar een psycholoog te gaan, die kan je goed door alle fases van de verwerking heen begeleiden.. Je was nog maar een kind, verwijt jezelf niets!! Mensen die het niet horen willen het vertellen is zwaar, maar jij moet het zelf afsluiten/verwerken, op jou manier, hoe een ander denkt of doet kan jij niet beinvloeden. Ik hoop natuurlijk op begrip voor jou van je naasten, maar weet dat het niet aan jou ligt als je geen begrip van hen krijgt, sommige mensen kunnen met dit soort gebeurtenissen niet overweg.. ook als de dader wel goed in zn hoofd zou zijn worden soms de meest vreemde kattensprongen door naasten gemaakt als ze dit soort nieuws krijgen.... Samen met je man sta je sterk!
Meid sterkte. Heel zwaar voor je. Ik denk wel dat je er wat mee moet. Voor jezelf maar ook voor de kinderen nu. Je vraagt wat de juiste weg is? Ik persoonlijk zou wel die bom laten ontploffen denk ik. Hartstikke eng en pijnlijk waarschijnlijk maar liever die pleister er in 1 keer vanaf. Of ik de juiste persoon ben voor advies. Nou nee want ik heb het nooit meegemaakt. Sterkte.
Wat heftig zeg Maar wat ik niet snap en kan begrijpen, Waarom zie je "hem" nog?? Waarom laat je hem nog toe in jou en je dochter's leven?? En waarom laat je man het toe?? Je man moet "hem" weglokken als jij de luier van je dochter verschoont door een sigaretje samen te roken?? Ik had m bij wijze van gewurgd. Die man zou ik nooit meer willen zien, laat staan een sigaretje mee roken Als mijn man zoiets zou weten zou hij niet voor zichzelf in staan, laat staan "hem" bij onze kinderen te laten. Nee, geen haar op mijn en mijn man's hoofd dat die gek nog in contact kwam met mijn gezin!
Ik kan je helaas geen advies geven maar wil je wel zeggen dat je in mijn ogen trots mag zijn op jezelf! Trots op het feit dat je het hier wilt neerzetten, trots dat je dat gesprek aangaat, trots dat je probeert dit te stoppen voor anderen zonder 'hem' aan de schandpaal te hangen, en trots op datgene wat je bereikt hebt, een geweldige vent die je steunt en een mooie dochter. Sterkte de komende tijd, het zal niet makkelijk zijn maar in mijn ogen doe je er goed aan!
Bedenk heel goed dat die psychiater de behandelaar van die man is en dus in het belang van hem werkt. Misschien kun je je verhaal daar neerleggen, maar erkenning zul je hoogstwaarschijnlijk niet krijgen. Verder is de psychiater gebonden aan zijn beroepsgeheim en zal dus hoogstwaarschijnlijk niet de actie ondernemen waar jij zo naar verlangt. Kortom: als je met die psychiater wilt gaan praten, doe dat dan alsjeblieft zonder verwachtingen, want je zou anders weleens van een koude kermis thuis kunnen komen. Dat gezegd hebbende: neem alsjeblieft een eigen psychiater, geen psycholoog, want hier moet je echt een gespecialiseerde arts bij hebben, die goed kan inschatten wat je nodig hebt en wat je aankunt. Met diegene kun je dan ook je verantwoordelijkheid jegens je nichtjes bespreken en welke eventuele vervolgstappen je kunt ondernemen. Heel veel sterkte!
Jeetje meid wat heftig! Maar wat goed van je dat je er toch overna denkt het open te breken. Zeker omdat hij schijnbaar toch nog in contact komt met jongere kindjes. Ik weet niet wat zijn handicap precies is, wat zijn niveau is. Wat ik vanuit mijn werk zie is dat het voorkomt dat mannen met een niveau van een 4 jarige (niet kunnen beseffen wat goed is en wat niet) met een volwassen lichaam dat sex wil voor hele grote problemen kan zorgen. In hoeverre dat hier speelt kan ik niet beoordelen. Hoe dan ook geeft dat NIEMAND! Het recht aan je te komen, hij is fout! Maar het is misschien heel goed dit met die psychiater te bespreken. Ik denk dat het voor jezelf ook heel goed is dit uit te spreken zodat je kan beginnen het een plekje te geven. Ik wil je heel veel sterkte wensen!
Wat heftig wat jij hebt meegemaakt. Ook zonder het precies te omschrijven blijkt wel uit je hele post dat het heel erg is. Laat jou kind nooit alleen met "Hem"!!!!! Dit doe je al niet en zou ik nooit en te nimmer doen!! Ik zelf heb een verstandelijke gehandicapte neef en een nicht in mijn familie. Ik werk ook dagelijks met verstandelijk gehandicapten. Door mijn ervaringen weet ik dat er vaak heel veel wordt weg kan worden geschoven onder de noemer verstandelijk gehandicapt. En ja, je beschrijft dat hij zijn handicap misbruikt....misschien waar maar misschien heeft ook hij ook echt geen besef van wat hij doet en welke gevolgen dat heeft. Tsja, waar doe je goed aan. ik zou dit zeker bij zijn psychiater aankaarten. Woont hij binnen een instelling?? Is zijn wettelijk vertegenwoordiger hiervan op de hoogte?? Degene die hem begeleiden in zijn dagelijkse leven moeten zich bewust zijn van neiging tot misbruik en zo zijn omgeving daarin mee beschermen. Hij moet ook tegen zichzelf hierin beschermd worden, want hij beseft duidelijk het gevaar niet! En nee, wat er met jou is gebeurt mag nooit en te nimmer weer gebeuren met een ander!!! Je nichtje ziet de ernst niet in van het smsje omdat zij totaal geen weet heeft van hetgeen wat jou is overkomen. Dit moet zij wel weten om zichzelf hierin te kunnen beschermen. Maar ja, dan zit je wel met de moeilijkheid dat je er zelf niet over kunt praten.... Kan je de ernst van de situatie niet duidelijk maken zonder in details te treden aan je familie?? Wat een moeilijke situatie!! Ik wens je alle succes en sterkte toe en bescherm alsjeblieft je eigen kind!
Jee, wat heftig... Dapper dat je hier een beginnetje maakt met het vertellen van je verhaal! Ik moet het eens zijn met kvinna: zijn psychiater lijkt me voor jou niet de beste plek om te beginnen in het reine te komen met wat je is overkomen/aangedaan. Daarvoor moet je echt iemand zoeken die er voor jou is, en voor jou alleen, zonder zelfs maar de schijn van belangenverstrengeling... Ik denk dan ook dat je pas daarna moet overwegen welke stappen je kunt en wilt ondernemen. Ik snap je angst voor andere meisjes uit je familie en dat je die wilt beschermen en dat zou je ook zeker onder de aandacht kunnen brengen van zijn psychiater. Dat je nog contact met hem hebt, verbaast mij ergens ook wel, maar ik begrijp tegelijk uit je verhaal dat het moeilijker ligt, zeker omdat familie niet erg begripvol reageert naar jou, volgens mij... Heel veel sterkte, meis! Ik hoop dat je een goede oplossing kunt vinden voor jezelf en voor de meisjes waar je je zorgen om maakt.
Dit dus! En hierbij ook alle lof voor jouw man... Maar ook wat Daantje22 zei, de "hij" in jouw verhaal zou mijn huis nooit inkomen... Maaar dat ben ik...
Bedankt, tot zover. Zoals ik al had verteld is dit misschien 10% wat er speelt. Ik kan niet teveel in details treden oa wegens herkenning om al jullie vragen te beantwoorden. Laat ik voorop stellen dat als het aan mijn man ligt hij ons huis niet meer in komt en al helemaal niet in de buurt van onze dochter. Echter stelt hij mij boven zijn eigen gevoel en respecteert hij mij daar in en dat waardeer ik in hem. Het is een zeer nabije familieband waardoor sommige dingen nu niet mogelijk zijn, niet zonder mijn eigen gevoelens te overhaasten en een bom te laten ontploffen. En zoals ik al had aangegeven is dat juist niet wat ik nu wil. Voor sommigen misschien niet te begrijpen, maar zoals ik zei 90% van de ijsberg ligt onder de oppervlakte, ik heb misschien 10% onthuld. Dus volledig het begrijpen zal denk ik niet lukken, sorry. Het heeft er wel mee te maken dat hij een verstandelijke handicap heeft en destijds lager zat qua niveau dan ik op dat moment had, toch was hij fysiek wel vele malen sterker en kon toen al goed manipuleren om zijn zin te krijgen, als klein jong meisje ben je daar behoorlijk beinvloedbaar door. Laat ik voorop stellen dat de handicap in dit geval voor mij absoluut geen excuus is en het voor mij daardoor ook niet minder pijnlijk is. Toch heeft dat wel invloed op mijn handelen hier in en hoe ik dit verder aan wil pakken. De reden dat ik ervoor kies om dit verhaal eerst voor te leggen bij 'zijn' psychiater is omdat er binnenkort belangrijke beslissingen genomen moeten worden. Beslissingen over zijn toekomstige huisvesting, hij woont nu namelijk nog thuis. Nu is het advies om hem in een begeleid wonen project onder te brengen, ik ben van mening dat dit veel te vrijblijvend is en er te weinig toezicht is om zijn gedrag in goede banen te laten lopen. Ik hoop dat mede door aan zijn psychiater duidelijk te maken dat ook hij niet het hele verhaal kent zijn mening daarin bijgesteld kan worden.
Jeetje wat een verhaal. Goed van je dat je het van je afschrijft en kunt delen met je man. Ik denk dat de stappen die je wil gaan nemen goed zijn. Je wilt anderen beschermen tegen wat jou overkomen is. Wil je heel veel sterkte wensen in dit proces
Met z´n man wil je toch geen contact! ookal is hij familie, echt No Way dat ik die nog zou willen zien en ik zou zijn poten breken als ie ook maar naar mijn dochter zou kijken. Handicap....., mooi om je achter te kunnen verschuilen. Aan alle mannen die kinderen misbruiken: opsluiten en nooit meer vrij laten.
Ten eerste,ontzettend erg dat je dit mee hebt moeten maken. Ten tweede is het heel erg dapper dat je hiermee de eerste stap zet. Vervolgens ga ik niet zo aardig reageren,ik ben namelijk van mening dat je hiermee wel iets MOET doen! Jou is het overkomen,het is verschrikkelijk,en hoe erg het ook is, JIJ kan hier iets aan veranderen!! JIJ kan ervoor zorgen dat hij geen andere slachtoffers maakt,dus trek die beerput open,en ook al is dat ontzettend zwaar,doe het voor al die andere kinderen waarmee hij in aanraking komt.. Dit mag je echt niet verzwijgen en laten zo als het is,ik vindt het zelfs een verplichting naar alle andere kinderen toe.. hoe zwaar de weg ook zou zijn.. Veel sterkte!
Ik zou het denk ik idd bij zijn psychiater wel vertellen omdat hij op basis van deze info misschien andere beslissingen gaat nemen. Ik zou er dan wel bij vertellen dat jouw verhaal destijds zo van tafel werd geveegd en door wie. Want als hij iets met deze info zou doen, is er een kans dat daar weerstand op komt van bijvoorbeeld diezelfde personen. Je hoeft er dan denk ik idd niet op te rekenen dat dat voor jou een helend proces zal worden, dat zou ik apart hiervan toch wel in gang zetten, hoe moeilijk ook. Anders blijft het altijd op je schouders drukken. Heel veel sterkte met de hele situatie toegewenst, lijkt me verschrikkelijk.
Ik ben er niet heel erg in thuis, maar in dit geval dacht ik dat juist een psycholoog meer op z'n plaats is ipv een psychiater? (Heb het nog even nagezocht op internet en dat bevestigd idd)......
Duidelijk dat je niet weet waar je over praat.De enige die verantwoordelijk is voor zijn daden is degene die het misbruik gepleegd heeft.Ga aub de verantwoordelijkheid niet bij (een van) zijn slachtoffers leggen!! Klopt ze heeft ook meer aan een psycholoog dan psychiater,vond het ook een aparte opmerking.