Onze zoon had het rond die leeftijd ook. Tot en met hoofdbonken aan toe. En letterlijk ontroostbaar. Als we hem wel troostten, werd hij alleen maar kwader. Dus ik negeerde hem, maar bleef wel in de buurt. Ik merkte namelijk wel dat hij er zelf last van had, zo veel emotie in zo'n klein lijfje! Dus ik bleef naast hem zitten, maar wel met mijn rug half naar hem toe. Een combinatie van negeren en dichtbij zijn. Zo'n boze bui ging na een tijd over in Groot Verdriet en dan kroop hij vanzelf bij mij op schoot en kon ik hem wel knuffelen en troosten. Hier werd het trouwens duidelijk minder toen hij (beter) leerde praten. Pure frustratie dus: meer willen dan hij kon.
Natuurlijk verschilt het per kind en je hoeft ook niet gelijk te troosten maar achteraf is vaak wel fijn voor een kind. Heb nog 2 oudere kinderen die compleet verschillend zijn dus weet wel waar ik het over heb. Als je kind een driftbui krijgt omdat hij aandacht wil is het wat anders maar ik reageerde ook op ts haar eerste bericht. Je hoeft ook niet gelijk bij de eerste beste driftbui gelijk te gaan troosten. Hier zijn beide kinderen nooit verwend door troosten na een driftbui.
Hier word ze soms ook boos als ik ff de keuken inga, terwijl ze me gewoon ziet en aan het traphekje staat. Als ik een andere kamer in ga en ze ziet mij niet, word ze niet boos. Ik leid haar af en soms pak ik haar op om te troosten, of ff knuffelen en zeg ik dat ze niet zo boos hoeft te doen, omdat ik wat wil weg gooien of zo.