Dag dames, In principe hebben mijn man en ik afgesproken om dit voorjaar/zomer proberen zwanger te worden van een tweede kindje. Ons eerste kindje is dan 1,5. Het is ook wel een beetje omdat we liever niet teveel leeftijd verschil willen en daarbij geen garanties hebben Hoe lang we moeten wachten op een tweede. Bij ons eerste kindje was het in de eerste ronde raak, maar je weet niet hoe het nu gaat. Heel vaak zie ik me alweer zwanger voor me, en genietenvan het feit dat er een babytje komt. Ik heb ook echt heel veel zin om te beginnen. Maar dat babytje beangstigt mij ook enorm. Nu het bij onze eerste allemaal achter de rug, kan ik terugkijkend zeggen dat we het eerste jaar in een hel geleefd hebben. Ik begin Nog te huilen als ik aan dat eerste jaar denk, ik heb echt een trauma opgelopen. Ik ben een enorm geduldig liefdevol positief mens, maar dit kindje was echt niet leuk. Ik geniet er nu pas van. Het eerste jaar niks anders dan huilen, dag en nacht. Gemiddeld moesten wij het met 1,5 uur slaap doen per nacht. Nu zie ik pas in wat genieten is. We hebben een heerlijk vrolijk kindje. Ik zie zo enorm op tegen de komst van Nog een baby. Het voelt of ik weer terug bij af ben dan. Weer hele nachten gekrijs, uitputting, frustraties, weer die hel in. We genieten nu zo enorm, waarom willen we dit geluk verstoren? Maar 1 kindje vind ik ook niet leuk. En dan misschien die gebroken nachten in 1 x ipv verspreid over 8 jaar bij wijze van. Maar ooh.... Wat voel ik alweer liefde voor een buikbaby, wat wil ik graag weer bevallen . Op het moment dat ik dit type zit ik weer in zo'n moment van 'alles is teveel' zie ik het niet voor me, beangstigt het me ook. Mijn man zegt 'kom op, we hebben al zoveel overwonnen, erger gaat het echt niet worden hoor. We weten nu toch ook veel beter met een kindje om te gaan, e je hoeft geen moeder meer te worden, dat ben je nu al dus dat leerproces is achter de rug' Zijn deze wisselde gedachten normaal bij een kinderwens? Het ene moment wil je ervoor gaan en het volgende moment zie je alleen maar beren op de weg? Ik ben me ervan bewust dat ik nog met een trauma rondloop, die al wel e een plekje heeft gekregen, maar Nog een voelbaar litteken achter laat. ..
Geen ervaring, maar mij lijkt heel normaal. Nu gaat alles lekker en je moet je maar afvragen hoe het dalijk gaat. Dat daar twijfels bij om de hoek komen kijken is echt heel normaal. Wat voor begeleiding heb je gezocht/gekregen toen jullie kindje zo huilde? Ik geloof er namelijk niet in dat zoveel huilen normaal is. Een kind kan alleen niet vertellen wat er is. Een kind kan zich fysiek niet lekker voelen door krampen oorpijn etc. Maar bijvoorbeeld een vriendin van mij ging veel met haar kind op pad. Gelukkig vond zij goede hulp omdat het veel huilde en bleek zij rust en regelmaat in te moeten brengen en kreeg ze het advies het kind in te bakenen. Kindje was zo druk met de armpjes dat het zichzelf wakker hield en uitgeput raakte en dus maar bleef huilen. Na dit allemaal te zijn gaan doen was het dus gewoon een rustig kind. Wat ik hiermee wil zeggen is, mocht het volgende kindje weer zoveel huilen (wat in de meeste gevallen echt niet zo zal zijn), zoek dan vooral hulp en last je niet afschepen. Een kind huilt nu eenmaal af en toe, maar zonder reden volgens mij echt niet dag en nacht.
Ik had die twijfels zowel bij de 1e als bij de 2e. Of het 'normaal' is weet ik niet. (Wie bepaalt wat 'normaal' is?) Maar het komt in ieder geval vaker voor. En ik ben er geen slechtere moeder van geworden. Ik houd niet minder van mijn kinderen, zorg niet slechter voor ze dan een ander. Ik kan altijd weinig met het woord 'normaal'. Maar ik kan in elk geval zeggen dat het geen kwaad kan voor je (toekomstige) kind, als je nu twijfels hebt of onzeker bent.
Je wilt niet weten wat we allemaal gedaan hebben. Ik denk zo'n beetje alles wel. Regulier; Huisarts, kinderarts, orthopedagoog, kinderpsycholoog alternatief; Osteopaat, homeopaat, magnetiseur, Kinderfluisteraar, healing, huis Gecondoleerd Op aardstralen, edelstenen, valdispert. Ze is zo vaak van top teen onderzocht. Lichamelijk kerngezond. Ze hebben het afgedaan als aandacht vragen maar ik geloof er niet in. Zelf denk Ik dat we een heel gevoelig kindje hebben. We geven haar nu zo min mogelijk externe prikkels van bijv vreemde mensen over de vloer, houden vast aan een enorm strak ritme en laten haar alleen in haar eigen bed slapen, niet ergens anders. Dan gaat het redelijk goed. Ze slaapt overigens nog steeds niet door, maar accepteren het volledig zoals het nu is. We slapen weer in elk geval 4 uur aaneengesloten. Dat voelt al zo vrij. Ik denk dat ze heel erg heeft moeten wennen aan de komst op deze wereld. Anyway, fijn te horen dat het er gewoon bij mag horen en twijfels gezond zijn.
Ik herken het wel. Onze oudste is heel gevoelig en sliep ook zo slecht (tot 16mnd werd ze 5-8x per nacht krijsend wakker en zaten we weer naast haar bedje). Niets medisch, gewoon gevoeligheid en vreselijke verlatingsangst. We hebben lang op haar moeten wachten en ik vond t wel mooi zo.. Toen werd de jongste zomaar in mn schoot geworpen... Tijdens de zwangerschap ook bang geweest voor het eerste haar.. En nu is ze er en heeft ze zware reflux en de eerste weken alleen maar gekrijst.. Tja, dan voel je dat trauma weer opkomen, máár... Ik heb er al eentje, ik ken troosttechnieken, ik weet naar welke ha/ka ik kan gaan, ik heb het al een keer overleefd haha en ik kan het meer relativeren.. Dit is een jaar, of 2 of desnoods 3 maar het wordt beter en dan zijn er 2 leuke kindjes om van te genieten snap.je.. Het tijdelijke en dat je het al kent maken het beter te doen!
Herkenbaar hoor. Denk dat we het toch bij 1 houden. Dit omdat we merken dat we het heerlijk vinden als ons ventje slaapt of lekker zichzelf vermaakt en het fijn vinden om vrije tijd en geld te hebben Egoistisch misschien, maar gelukkig realiseren we het ons nu al en niet pas na 2 kids.
@ mevrouw Pinguin: ik heb geen ervaring, maar ik zou me best kunnen voorstellen dat je man een beetje gelijk heeft. Wie weet wordt de tweede helemaal geen huilkindje en als dat wel zo is, heb je nu zo veel meer idee hoe ermee om te gaan. Als je een tweede wil, zou ik ervoor gaan en proberen vertrouwen te houden in je moederskills (al is dat wel makkelijker gezegd dan gedaan ) @ Tulpenbol: ik vind er niks egoistisch aan als je weloverwogen voor 1 (of voor geen) kindje kiest. Volgens mij wordt er niemand gelukkig van als je voor een (eerste/tweede/...) kindje kiest, terwijl je daar zelf niet achter staat. Beter een gelukkig mens met (g)een kind dan kinderen met ongelukkige ouders, toch?
Ik herken het helemaal. Ik kreeg rond de eerste verjaardag van mijn zoon ernstige rugklachten. Dit bleek een dubbele hernia :-S. Een nieuwe zwangerschap was vanaf dat moment ondenkbaar, de twee jaar daarna hebben volledig in het teken gestaan van herstel. Nu gaat het beter met mijn rug en zou ik het wel aandurven. Maar, nu begin ik te twijfelen. Mijn zoon is uit de luiers en gaat naar school. Mijn man en ik werken allebei en ik vind het regelmatig al zwaar met één kind. Heb ook erg uitgekeken naar wat tijd voor mezelf nu mijn zoon naar school gaat. Het verschil in leeftijd wordt ook alleen maar groter en ik ben niet jonger geworden . En daarnaast; we hebben het echt onwijs leuk met ons drietjes. Dus ik twijfel nu echt heel erg. Het is ook nogal een keuze he eigenlijk?
Ik heb laatst dit geschreven in een soort gelijke topic: Hier ook twijfels... Dl is net 2 jaar geworden, ik heb sinds een maand weer werk. We willen eerst afwachten of mijn contract verlengd gaat worden en dan zien we wel verder. Maar ik zou heel graag de knoop doorhakken want ik ben er op het moment in mijn hoofd heel erg mee bezig. Ik twijfel of ik het wel aan kan, onze dochter is best pittig/druk en ik ben snel moe, heb weinig energie en moet er ook weer aan wennen om aan het werk te zijn. Vl twijfelt omdat we heel veel geluk hebben gehad met onze dochter. Snel zwanger, zwangerschap is goed verlopen en een snelle bevalling. Onze dochter is naast dat ze pittig/druk is, heel makkelijk. Ze is een goede eter en slaper. Hij is bang voor complicaties in de zwangerschap of tijdens de bevalling. En of we wel een gezond kindje krijgen. Hij heeft zoiets van het is goed zo, waarom zullen we dat risico nemen. Dat was het hem niet waard. Ik merkte dat die opmerking van vl mij meer doet/deed dan ik had verwacht. Zou de wens bij mij dan sterker zijn dan ik wil toegeven? Helaas is er hierna niet meer gereageerd in dat onderwerp, want ik heb wel heel erg de behoefte om er over te praten. Dus hopelijk hier meer geluk
Ach jeetje, beetje dezelfde situatie. Kriebelt het bij jullie wel? Want je kunt heel veel redenen bedenken waarom het mis zou kunnen gaan, maar even Veel reden dat het goed zou gaan. MaarIk begrijp je wel!
Ik denk dat het bij mij meer kriebelt dan bij mijn vriend. Hij vindt het prima als onze dochter enigst kind blijft maar ik heb daar meer moeite mee (sorry voor de mensen die hier wel bewust of onbewust voor kiezen). Het ene moment denk ik ja ik zou het zo graag nog eens mee willen maken. Ook omdat het allemaal zo snel gaat en ik voor mijn gevoel er toen te weinig van genoten heb. Ik maak me heel gauw zorgen en druk of ik het wel goed doe als moeder. Wil graag het beste voor mijn dochter. Het andere moment (meestal als dl vervelend is) vind ik het heel vermoeiend en denk ik oh nee je zou er nu maar een baby'tje bij hebben. Hoe doen andere mensen dat toch? Dan denk ik dat ik dat echt niet kan. Dus dat is de tweestrijd die ik voer
Ohh ik herken het ook! In september 2014 bevallen van onze zoon. De bevalling was erg heftig, de eerste 3 maanden daarna ook (zoonlief heeft verborgen reflux). Toch wilde ik toen heeeeel graag een tweede kindje. Maar nu, nu doet zoonlief het super goed. Hij is rustig, vrolijk en slaapt goed. Ik voel mij steeds meer mijzelf, geniet van de vrijheden nu zoonlief ouder wordt en geniet van ons gezinnetje. Dan ben ik soms bang dat ik weer 3 maanden een huilbaby heb en dan met een peutertje erbij! Of weer een helse bevalling, brrr... Ik mag medisch gezien pas in september weer zwanger worden, dus dat was voor manlief en mij de startdatum om weer te gaan proberen voor een tweede. Over zoonlief hebben we een jaar gedaan, het is zeker niet vanzelfsprekend om uberhaupt zwanger te raken. Op goede dagen denk ik: ja, in september gaan we voor een tweede wonder! Op slechte dagen denk ik: wil ik dit uberhaupt nog een keer meemaken? Maar dan denk ik: het zijn niet voor niets de tropenjaren en als de kinderen later ouder worden, dan vind ik het ook wel leuk om een groot/groter gezin te mogen hebben...
Hier ook enorme twijfels. Manlief wil graag een tweede. Maar ik weet het niet. Heb een rot zwangerschap gehad en bevalling. We hebben een schat van een dochter zo'n lachebekkie en een vrolijk kind. Maar de twijfel ligt meer bij een tweede zwangerschap stel dat ik weer 7 maanden ziek ben. En stel dat ik weer nietstuwingen krijg waardoor mijn nier weer scheurt. Elke keer die vragen. Ik weet dat ik niet in de toekomst kan kijken of dit weer gebeurt. Maar dit maakt mij zo bang dat ik denk dan maar 1 kindje. Hebben ook een jaar op haar moeten wachten. Manlief heeft wel aangegeven dat ik de knoop door hak hier in. Hij begrijpt het ook als ik niet wil.
Onze eerste was niet makkelijk (huilbaby en een heel slechte slaper), maar we dachten dat een tweede niet nog moeilijker kon zijn. Nou, dat kon wel. Nummer twee had reflux, en sliep zo mogelijk nog slechter. Het eerste jaar was vreselijk. Maar het eerste jaar was ook mooi, bijzonder en genieten. Dit tweede kindje hoorde er gelijk helemaal bij. En we hadden al een hoop ervaring opgedaan bij de eerste, dat scheelt veel. Wij wilde een tweede kindje omdat ons gezin nog niet compleet was. De babytijd is kort (ok, dat denk je niet als je er middenin zit ), daarna volgen nog heel veel jaren. Hou ook dat toekomstbeeld voor ogen en laat je niet teveel afschrikken door het eerste jaar.