ah zie je. Ik dacht dit ook al. Kwam me zo bekend voor. Al snap ik goed, dat dit blijft knagen. Ik zou je broer volledig vertrouwen. Hij zegt dit niet voor niets.
Ik kan me ook herinneren dat je hier vaker een topic over geopend hebt. Vervelend dat er nog steeds geen duidelijkheid is en dat je daar zo mee zit. Wat betreft je vragen. Ik denk dat je ouders het óf niet weten, óf het niet 'willen' weten. Voor buitenstaanders is het vaak moeilijk om te begrijpen hoe er met misbruik omgegaan wordt. Het lijkt makkelijk om te zeggen: verbreek het contact en bel de politie. Maar in realiteit zijn er zo veel emoties en meningen bij betrokken (met name bij misbruik binnen families). En het lijkt heel krom, maar vaak wordt het inderdaad maar snel in de doofpot gestopt. De vraag: "waarom gaan ze nog met hem om en waarom haten ze hem niet?" is begrijpelijk, maar ook ontzettend moeilijk. Daar is geen makkelijk antwoord op. Om precies te zijn heb ik zelf ook nog contact met de persoon die mij misbruikt heeft. Met de tweede zijn we nu begonnen aan heel langzaam herstel van contact. Onbegrijpelijk, want waarom zouden we dit doen? Dit ga ik niet tot in detail uitleggen ivm herkenbaarheid, maar de redenen zijn er. En ook de mogelijkheid tot vergeving. Edit: je broer zou ik volledig vertrouwen. Het pijnlijkste wat je kunt doen is zijn verhaal in twijfel trekken. Het is ongelooflijk dapper dat hij het heeft durven vertellen aan jou. Dus ik zou niet te veel pushen of je ouders dingen gaan vertellen als hij dat niet wil. Maar help hem met kleine stapjes tot herstel. Het gaat om hém, en hoe moeilijk het ook is, niet om jou (hoe graag jij ook de waarheid wil achterhalen). Hij is slachtoffer: zijn keuzes en herstel moeten altijd voorop staan.
Ik vraag me af wat de reden is waarom je aan het verhaal van je broer twijfelt. Dat een ander het niet weet maakt het niet minder waar. Kijk maar eens wat afleveringen van dr Phil waarin gasten zijn die misbruikt werden. Heb er genoeg gezien waarbij de familieleden nog steeds prima contact hadden met de dader, het slachtoffer gewoon niet geloofden want de dader was zo'n fijn persoon, hun ogen hadden gesloten omdat ze het niet wilden weten, de dader geloofden dat het niet zo was, de dader had spijt dus stel je niet zo aan, soms zelfs dat het dan de schuld van het slachtoffer zelf was geweest. Misbruikslachtoffers hebben vaak al een geheel onterecht schuldgevoel. Je broer heeft je hulp nodig niet je twijfel.
Ik zou je broer geloven en waarschijnlijk zijn je ouders niet op de hoogte (omdat je niks mag vertellen en hij bang is dat ze boos worden). Als je ouders niet op de hoogte zijn, kunnen ze er ook niet naar handelen. Dus boos worden op je ouders heeft geen zin. Wel zou ik met je broer praten en aangeven dat het misschien goed is je ouders wel op de hoogte te stellen. Dat je de jongste bent lijkt me er niet toe doen. Je broer heeft wat heftigs meegemaakt en dat is moeilijk om er over te praten. sterkte!!
Gelukkig ik ben niet gek, het verhaal kwam mij zo bekend voor. On topic. Het niet vertellen aan je ouders maar mischien met hem er over hebben dat hij er mischien over moet praten. En hem zeker geloven.
Dit is niet jouw verhaal om te vertellen aan je ouders. Het vergt ontzettend veel moed om iemand hierover in vertrouwen te nemen, en dat je dan in twijfel getrokken wordt lijkt mij verschrikkelijk. Ik hoop niet dat je dit bij je eigen kinderen zou doen als zij met zo’n verhaal bij je kwamen..
Ik zou in ieder geval je broer geloven en achter hem staan. Er is niets zo erg als wanneer je het aan iemand vertelt en deze persoon je niet geloofd. Helaas ik kan het weten.... Zelfs toen de misbruiker het toegaf bleef mijn vader volhouden dat het niet zo kon zijn. Gelukkig is dat later wel bij getrokken maar wat heeft dat zijn sporen nagelaten. Verder zou ik zijn grenzen respecteren als hij het nog niet wil vertellen doe dit dan ook niet. Dat zou nog een beschadiging opleveren in zijn vertrouwen.
Ik wilde even tegen je zeggen dat ik het heel erg vind dat je vader je niet geloofde. Pff wat moet dat heftig zijn (geweest) zeg.
Zijn je ouders wel op de hoogte? Misschien mag je van je broer niks zeggen omdat hij zich er (onterecht!!) voor schaamt en ben jij de eerste en enige persoon die hier van af weet?
De nicht van mijn man beweerde altijd dat haar broer aan haar zat. Niemand van de familie geloofde haar, ook de ouders van mijn man niet. Zij werd het zwarte schaap van de familie. Helaas geloofde mijn man haar wel want hij heeft het ook met zijn neef meegemaakt. Maar door de reactie van de hele familie nooit voor durven uitkomen. Je verzint zoiets niet. En de reactie van familie kan iemand echt verpesten. Mensen die dit meemaken schamen zich en dan helpt het echt niet dat jij of anderen twijfelen aan zijn gelijk.
Tuurlijk is het waar de meeste mensen durven het niet eens te vertellen uit schaamte etc . Ik ben zelf misbruikt heb het niet aan de familie of mijn broer gezegd alleen aan mijn moeder en ik zou vragen aan je broer hoe die wil dat jij er mee omgaat en zelf zou ik niet meer met die oom te maken willen hebben.
Ik vind het heel moeilijk om mijn gedachten hierover te verwoorden. Het valt me op dat er bij de mensen die reageren geen enkele ruimte is voor twijfel. Bijna iedereen geeft aan dat je jouw broer gewoon 'moet' geloven. Ik snap dat vanuit de gedachte dat het werkelijk afschuwelijk is als eerst misbruikt wordt (dat is natuurlijk al een trauma) en vervolgens ook nog eens niet geloofd wordt. Aan de andere kant is het ook vreselijk als iemand vals beschuldigd wordt. En ik denk dat ook dat voorkomt. Ik snap dus ook wel jouw gevoel: je hebt er zelf nooit iets van meegekregen, je hoort je ouders er niet over... Je wilt niet twijfelen aan je broer, maar ook niet aan je ouders en oom. Toch is het denk ik normaal / menselijk om gevoelens van twijfel te hebben. Niet omdat je twijfelt aan een persoon of aan zijn betrouwbaarheid. Maar omdat het gewoon heel heftig is om zoiets te horen te krijgen. Het is moeilijk te bevatten. Ik begrijp dat het voor jou makkelijker zou zijn om zekerheid te hebben. De vraag is alleen... kun je die zekerheid ooit wel krijgen? Stel dat je die zekerheid kunt krijgen: welke 'prijs' betalen jullie als familie daarvoor? Ben jij degene die mag bepalen dat die prijs betaald moet worden om duidelijkheid te krijgen? Je broer geeft aan dat hij niet wil dat je dit met jullie ouders bespreekt. Ik vind dat je zeker tegen hem mag zeggen dat jij er moeite mee hebt om dit niet met je ouders te bespreken. Ik denk dat je ook best kunt zeggen dat het voor jou verwarrend is om deze informatie van hem te krijgen en tegelijk te merken dat er voor de rest van de familie 'niks aan de hand' lijkt te zijn. Dat je moeite hebt met deze tegenstrijdigheid. Jouw broer heeft een enorme stap gezet door dit met jou te bespreken. Daar spreekt vertrouwen en een goede relatie uit. Dat mag dan zeker wel wederzijds zijn. Hij heeft zijn gevoel met jou gedeeld, dan mag jij jouw gevoel ook met hem delen.
Ik heb dit topic doorgelezen en ook je topic van vorig jaar. Daarin geef je aan dat je ouders het wel weten. Ik begrijp dat je broer niet wil dat je er met je ouders over praat en dat zou ik persoonlijk respecteren. Dit zal grotendeels ook uit schaamte komen, of door ongeloof/onbegrip wat hij van hen heeft gekregen. Het enige wat je kunt doen is je broer geloven (of er moet al een historie van leugens van zijn kant zijn dat je er aan twijfelt?). Praat met hem wanneer hij er voor open staat, niet gaan pushen of dwingen om er over te praten. Maar geef hem wel het gevoel dat hij bij jou terecht kan en loods hem in de richting van goede hulpverlening als hij dit nodig heeft. Een beerput open trekken is waarschijnlijk voor hem nog veel pijnlijker dan voor de rest van de familie. Hij heeft jou in vertrouwen genomen, dit zou ik dan ook niet schaden.
Ik ben toen ik jonger was aangerand door een ' Vriendje' dat wat ouder was. Het heeft mij jaren geduurd er met mijn moeder over te hebben. En er word nog niet over gepraat het is een soort taboe. Nog kan ik het er moeilijk mee hebben net zoals nu op dit moment toevallig. Het is iets wat er echt in hakt. En als eerlijk ben zou ik ook niet willen dat mijn moeder het met de rest bespreekt. Mischien wil je broer daarom ook wel dat er niet over gepraat wordt.
In je andere topic gaf je aan dat je ouders het wel weten van het misbruik en stel je dezelfde vragen als nu. Het is kennelijk nog niet gezakt of veranderd en als jij daar zo erg mee zit dan zou IK als ik jou was, het wel zeggen en vragen aan mijn ouders. Het verdriet van een ander hoeft niet mijzelf te schaden. Stel je vragen en hopelijk krijg je zo meer rust. Dat je tegen de wens van je broer ingaat is dan een keuze die je maakt. Kies je voor jezelf of voor je broer. Succes en sterkte!
Misschien is er ook een middenweg zodat het jullie allebei niet hoeft te schaden. Bijvoorbeeld dat je zelf een paar keer met een vertrouwenspersoon gaat praten of dat je in overleg met je broer toch samen met jullie ouders gaat praten.