Hahahaa oo ja dit heb ik ook zo vaak gehoord! Alsof ik zo doortrapt ben even de pil te 'vergeten' of zo.
Ik heb die vraag bij de eerste gehad en bij de tweede ook. Bij de eerste was mijn proefschrift nog niet af en kreeg ik de vraag van collega-aio's. Bij de tweede promoveerde ik toen ik 9 weekjes zwanger en kotsmisselijk was. Beide kindjes zijn enorm gewenst. De tweede was onverwacht snel in mijn buik aanwezig, in een overgeslagen ronde (inderdaad omdat ik de promotie niet zag zitten anders). De eerste was ook snel, maar daar waren we wel gericht voor bezig. Ik vond die vragen enorm kwetsend. En ben retetrots dat ik met een baby toch mijn proefschrift in een jaar heb afgerond, eerder dan de meesten die het me vroegen of het wel gepland was
Oooh dat is nog erger! Dat is mij nog nooit gevraagd gelukkig. Jeetje hoe durven die lui Nog even en je krijgt de vraag 'is het wel van hem'? Bemoeials...
Ben het helemaal met je eens! Ik kreeg ook zulke vragen en dat vond ik op zich nog niet zo heel erg, erger vond ik: weten jullie al of jullie het houden of niet!! Kwam van mensen die zelf totaal niet met kinderen bezig zijn en mij nog wat jong vinden (25). Die projecteren hun eigen gedachten dan zonder enige gene op jou. Erg asociaal vind ik dat! En dan een uitleg erbij: ja want ik dacht dat je wilde wachten tot je een nieuw huis had. Alsof ik een kind laat weghalen omdat ik pas over een half jaar een ander huis heb?? Maargoed, er zijn nou eenmaal mensen die anders denken dan jij en dat ook meteen uitspreken, zonder eerst na te denken.
ach vroegah konden ze ook met 5kinderen op 1 slaapkamer en kleine woonkamer wonen en gingen ze 9 van de 10x ook niet studeren na de basisschool omdat er gewoonweg geen geld voor was. als je nu niet 'het ideale huis' heb is dat opeens raar. en vaak heb ik gehoord 'jeetje nu al kinderen?! je vergooit je jeugd zo' ehh kweenie hoor maar vroeger waren ze toch ook allemaal 22 toen ze gingen trouwen en aan kids begonnen, waarom is dat in 2009-2012 opeens raar? 1 oom van mij is midden in de oorlog geboren toen mijn opa aant vechten was voor zn leven in kampen. is dat dan wel een 'ideale' situatie om aan kinderen te beginnen? hij was gewenst, geen 'foutje' of 'ongelukje'. denk dat onze kinderen het 100x beter zullen hebben als hoe mijn ooms het vroeger hebben gehad.
Inderdaad Roozjuh, dat is precies waarom die vragen komen. We zijn allemaal in de veronderstelling dat we zelf in controle moeten zijn over ons leven (is ook de tijdgeest), en als er iets onverwachts gebeurt (zoals het leven loopt), is iedereen veel meer van slag dan 'vroegah'. Sommige mensen meer dan anderen... die dus hun eigen onvermogen om te gaan met 'ongeplande zaken', projecteren op mensen die, goh, heel onverwachts zeg! een kindje gaan krijgen evenstar, ik heb bewondering voor je, je proefschrift afronden en ook nog een kleintje krijgen! Heb ook het plan een promotietraject te volgen, maar nu ik 30 weken ben ben ik blij dat ik dat even op de lange baan heb geschoven, zou er te moe/te afgeleid voor zijn denk ik (krijg je weer vragen uit je omgeving, 'hoe moet het dan met je carriere??' alsof het feit dat ik nu even bewust niet werk, me voor de rest van mijn leven thuis gaat houden )
Ik vind het helemaal niet zo'n rare vraag! Ik vraag me ook altijd af of mensen er wel goed over na hebben gedacht om zwanger te worden. Het is immers niet niks zo'n beebie, sterker nog, het is knetterheftig! En om op superjonge leeftijd, zonder opleiding, werk of lekker stabiel woonstekkie/wat langere relatie een kind te krijgen. Het kan natuurlijk allemaal wel, en ik veroordeel jonge ouders zonder opleiding/baan of heftige toekomstcarriereplannen het ook niet, maar ik vraag me wel altijd af of het gepland is. Er verandert namelijk nogal wat wat betreft studiemogelijkheden/carrierekansen. Het wordt simpelweg wat lastiger zonder geld, stabiele relatie en werk. (Al blijft alles natuurlijk mogelijk, als je maar wil.) En daarom stel ik die vraag dus ook gewoon, uit interesse, om te kijken hoe mensen in elkaar zitten, en of ze goed hebben nagedacht over de consequenties van hun vrolijke vrijpartijen. En vaak krijg ik dan het antwoord; niet gepland wel welkom. Supereerlijk. En als je hem impertinent vindt, of gewoon niet wil beantwoorden, dan zeg je dat toch gewoon? Ik heb het zorgvuldig gepland, daar komt het ook door: eerst studie, veeeeel reizen, carrière, elkaar jarenlang goed leren kennen, knap huis en keihard lekker leven, nu aan de beebies. Ik heb het gevoel dat ik overal de tijd voor heb genomen, en dat voelt fijn. En als anderen het anders doen: fine to me!
Klein wijsneuzerig aanvullinkje: Ik krijg een beetje het gevoel dat sommige mensen het verschil tussen 'gewenst' en 'gepland' door elkaar halen. Al je onverwacht zwanger wordt, is het dus niet gepland, maar dat betekent niet dat het niet gewenst is. Gelukkig niet, anders zouden er heel veel ongelukkige mensen rondlopen... Dit topic heet: 'Is het wel gepland? Rare vraag." En bij plannen zie ik voor me dat je bewust de anticonceptie overboord gooit en enthousiast het bed inklimt met zn tweeen in de hoop op bevruchting. Of zien jullie dat anders?
Ik denk dat de leeftijd van de mama ook heel erg meespeelt in deze vraag. Ik kan me voorstellen dat als je jong bent dat men dit vaker aan je zal vragen dan als je wat ouder bent. Ik ben zelf 37 jaar en heb niet 1 keer de vraag gehad of het gepland is. Vind het trouwens ook geen gekke vraag en ja ik zou ook antwoorden dat het gepland is. Helemaal bepalen wanneer kan je natuurlijk niet maar je kiest toch voor een goed moment en dan ben je in feite dus aan het plannen. Als het niet meteen lukt dan gooit dat je planning in de war zo zie ik het. Als het wel lukt (misschien niet meteen maar wel binnen een kort termijn) dan is je planning toch uitgekomen. Staat idd los van gewenst of ongewenst lijkt mij. Bij mij wisten veeeeel mensen wel dat we een kinderwens hadden dus misschien daarom die vraag ook niet gehad.
ik ben 27 en heb toch al wel gehoord 'is het wel gepland?' oké ik heb geen vast contract (probeer dat tegenwoordig maar eens te krijgen), maar mijn man wel(en hoewel een 0-uren contract werkt hij normaal minimaal 4dagen in de week). we hebben een huurhuis, waar voor een baby wel het hoognodige aan moet gebeuren gezien we op dit moment geen ruimte hebben maar dat is makkelijk te creëren.(we moeten alleen het huis anders in gaan delen) we zijn vorig jaar getrouwd, dus we wisten dat we bij elkaar wouden blijven. de vraag 'is het wel gepland' vond ik dan toch wel een beetje raar. in sommige gevallen snap ik het echter wel. als je geen vaste of net een korte relatie met iemand hebt. of als je nog op de middelbare school zit (onder de 18 vind ik persoonlijk nog wel jong om een kind te krijgen hoor). of als je al heel lang roept dat je geen kinderen wil hebben... but thats me...
dat heb ik jaren lang gegilt maar om onze planning voor een baby niet te verklappen moest ik het nog ff vol blijven houden tot we t nieuws konden vertellen
dan vind ik het logies als men gaat vragen of het wel gepland is ik heb nooit gezegd geen kinderen te willen. twee jaar geleden zei ik nog wel 'maar nu niet'. nee dat was ook twee jaar geleden toen ik in een studie zat
Ik heb de vraag nog niet gehad, we hebben altijd al gezegd dat we wel graag kinderen willen en zijn nu ook heel blij dat het bij de tweede keer al gelukt is. Het is best een asociale vraag, alsof het niet gepland is, het kindje dan ook gelijk ongewenst is. Als het aan mij gevraagd zou worden zou ik sarcastisch zeggen; nee, het is niet gepland, ik heb eigenlijk een hekel aan kinderen. Gewoon ook om te kijken hoe ze dan reageren
Inderdaad, als je dan eerlijk zegt 'nee', dan zie je die gezichten zo betrekken en je hoort ze gewoon denken 'ooooh het was een ongelukje!!' Dat is misschien nog erger dan de hele vraag zelf. Gepland is inderdaad niet hetzelfde als gewenst en dus moet je, als je ervoor kiest die vraag eerlijk te beantwoorden, er altijd aan toevoegen 'maar wel heel gewenst!' Want dat zouden ze zelf niet kunnen bedenken . Daarom vind ik die vraag best onbeleefd. Ligt er wel aan wie hem stelt en in welke context natuurlijk. Tienermoederschap of er alleen voor staan is een totaal andere kwestie in dit verband. Mensen doen ook zo alsof je leven stopt als je kinderen krijgt. Alsof je met kinderen niet kan reizen, studeren, werken, leven. Het is zeker een verandering, een enorme zelfs, je leven gaat op zijn kop, maar ook zo'n verrijking. En er is heel veel mogelijk. Als je maar een beetje makkelijk denkt. Niet alles proberen zo uit te stippelen. Ik denk dat dat mensen eerder sneller uit evenwicht brengt als er iets onverwachts gebeurt.
ja idd! kreeg continu tehoren: jeetje je gooit je jeugd zo weg ehh kweenie hoor maar ik vind het een grote toegevoegde waarde aan mijn leven. en vroegah waren ze even jong toen ze aan kids begonnen
ik vind dat altijd zo stom als mensen dat vragen...in principe plan je het nooit want je stopt met de pil en je weet nooit wanneer je zwanger word de een word het binnen een maand de ander doet er een jaar over of zelfs nog langer dus eigenlijk is het nooit gepland. het komt ook zo aso over..
Gepland: ja en nee..! Want als het aan ons lag was het een jaar eerder al gelukt..! Maar ja, een heel nette vraag is het niet nee. Maar ik moet zeggen dat ik vrij open over dat soort dingen ben en de vraag dus niet erg zou vinden. Maar er zijn heel veel mensen die niet altijd even open willen en kunnen zijn over alles rondom kinderwens, zwangerschap en bevallingen. Wat ik wel irritant vind is dat mensen soms reageren alsof het helemaal niet leuk is, kinderen. Pff wat zul jij het druk gaan krijgen en meer van dat soort reacties. Dan denk (en zeg) ik altijd: tja ik ben niet de eerste en de enige die aan 1 of meerdere kinderen begint..!
waar ik ook een hekel aan heb zijn de mensen die als je ff een zucht laat omdat je even tot 10 moet tellen omdat een van de kids heel even een minder moment heeft. Dat ze dan gelijk zeggen: tja jij wou kinderen of had je het maar bij 1 moeten laten als of geen enkele moeder ooit een keer een zucht heeft gelaten omdat zoon of dochter even niet de liefste op het moment was. maar ik denk vaak dat er bij al deze uitspraken helemaal niet word nagedacht
mamabeer, o jeetje dit ken ik inderdaad. net nog zo'n opmerking gehad van mn ma. had haar aan de foon en kleine man vroeg of ik mee kwam puzzelen dus ik zeg Ja straks, mama is nu bellen. maar hij bleef aan mn arm trekken dus ik zei met een wat bozere stem Nee, mama komt straks. en begon hij te huilen omdat ie zn zin ff niet kreeg. mn meoder zei meteen: ja jij wou een kind, en dan ga je nog voor een 2de ook... zucht...