Sinds een paar weekjes is mijn dochtertje van 3,5 bang voor vanalles. Zodra ze ook maar even alleen in de woonkamer is en ik loop naar buiten, of zij is buiten en ik loop naar binnen gaat ze huilen omdat ze te 'ver' van ons af is, ze wil dat ik mee ga naar de w.c. etc. en sinds vorige week wil ze ook niet meer naar het kdv, terwijl ze het daar altijd zo leuk vond. Ze zegt niet meer als ze naar de w.c. moet daar, maar gaat heel erg huilen en dan uiteindelijk vertelt ze dat ze moet plassen. Volgens mij is ze ook bang daar op de w.c. dat ze haar alleen laten of wat dan ook. Ik vertel haar wel dat ze niet bang hoeft te zijn, dat monsters niet bestaan, dat we altijd bij haar in de buurt zijn, maar het gaat er geloof ik niet in. Herkenbaar? Vraag me af hoelang dit gaat duren en wat ik er verder aan kan doen.
Mijn zoontje van 3,5 heeft het ook wel maar niet zo erg, ik kan bv wel weglopen, maar hij is bang als het ergens donker is en durft ook nergens in op de kermis of in een attractiepark, terwijl hij dit in het begin niet had. Krijg het er bij hem ook niet in dat het niet eng is, maar hier ook nog geen vooruitgang.
Onze zoon van 3 jaar en 3 maanden is ook bang voor vanalles. Dat heeft hij al heel lang. We hebben goede en slechte perioden. Wat wij doen is 'm zoveel mogelijk steunen en stimuleren om er in z'n eentje op uit te gaan (in huis) en dingen te vragen aan vreemden. Zo proberen we z'n zelfvertrouwen op te krikken, dat ie wel dingen alleen kan. Hij heeft een hele tijd gehad dat ie 's avonds niet alleen in de gang durfde te zijn. Ook niet met 't licht aan. Dan was ie bang dat de auto's naar binnen kwamen. Hij flipt nu bijvoorbeeld helemaal als z'n zusje van 17 mnd los op de stoep loopt. Hij is pas rustig als ze in de wagen zit. Dan zegt ie: joepe, Machtelt gaat in de wagen! De laatste keer dat dit gebeurde zei hij ook dat ie wel snapte dat ze los wil lopen alleen dat ie dat niet leuk vond.