Een beetje in het verlengde van "Ik hou van jou" topic, vroeg ik mij het volgende af: Is jouw moeder trots op jou, nu jij zelf moeder bent, een gezin hebt etc.? Je vader telt natuurlijk ook mee. Hoe merk jij dit? In mijn eigen geval is het zo dat ik nog nooit in de afgelopen 4,5 jaar heb gehoord dat ze trots op me is, dat ik het goed doe of iets wat er dan op lijkt. Dat raakt me soms wel. Ze is wel heel gek met haar kleinkind, dat zie ik ook wel. Maar op moment dat ik zelf ergens tegenaan loop in het moeder zijn, de opvoeding of het gezin, dan vind ik niet echt dat ik daarin goede tips krijg. Het is dan eerder van "ja, dat hoort er nu eenmaal bij, dat had ik ook.." Vaak nog op een bitste toon die klinkt als "waarom zou jij het makkelijker hebben dan ik destijds". Het kan vast ook anders.
Ik denk het wel maar ze spreekt het niet uit.. Mijn vader is 3 jaar geleden overleden en hij gaf vaak te kennen dat ik het niet goed deed etc maar of dat ook echt gemeend was weet ik niet. Ben er wel vaak onzeker door geweest, vooral als puber.
mijn moeder zegt wel eens dat ze trots op me is, maar ze is ook al mn hele leven heel veeleisend.. op school was een 7 niet goed genoeg bijv. ik heb het gevoel dat ze alleen zegt dat ze trots op me is als ik écht goed presteer.. in het geval van mn zoontje zegt ze wel vaak dat ze trots op me is omdat ik hem vanaf dag 1 gebuideld heb (te vroeg geboren) en hij het meteen al zo goed deed. (maarja dan heb je dus weer dat verhaal dat het allemaal supergoed moet gaan..) beetje dubbel dus
Ik krijg ook nooit zoiets te horen van vader of moeder. Om heel eerlijk te zijn kan het mij ook maar weinig schelen. Vanaf jonge leeftijd doe ik al veel op eigen houtje en dat doe ik nu nog. Normaal hoor je dat wanneer je kinderen krijgt, moeder en dochter meer naar elkaar toe groeien, meer begrip krijgen voor elkaar, etc. Ook dat is hier niet het geval. Ach ja... We kunnen niet alles hebben denk ik dan maar Ik heb een geweldige partner, een heerlijk kind, leuke vrienden, leuke collega's, mijn zaken redelijk op orde. Als mijn ouders dan het enige zijn waar ik over kan klagen, sla ik dat liever over
Hier niet hoor ook nooit zo geweest trouwens, mijn moeder is in 2009 overleden, zijn gaf me af en toe wel een goed gevoel maar nu mijn vader er alleen nog is krijgt ik vaker negativiteit dan andersom!
Toevallig belde mijn moeder mij na een dagje oppassen op "dat ze zo ongelofelijk trots op mij en mijn man is hoe we het allemaal volhouden" (Dochter HEEL pittig in karakter en veel huilen, andere dochter heel veel slaapproblemen gehad) Toch wel een fijn compliment
Misschien omdat jij haar kind bent? Omdat het belangrijk is voor kinderen te weten/voelen dat hun ouders trots zijn..
Nee, dat denk ik niet. Ik weet eigenlijk wel zeker van niet. Mijn vader is dood nog voordat hij sowieso ergens trots op kon zijn, want 1 dag voor de uitslag van mijn diploma ging hij dood & mijn moeder wil mij het leven zuur maken. Gelukkig boeit het mij ook verder niet. Zolang ik trots ben op mijzelf, mijn partner en kind op mij, dan ben ik allang blij. De rest van de wereld hoef ik niet perse te imponeren.
Het zal ongetwijfeld belangrijk zijn voor een kind om dat gevoel te hebben/krijgen. Ik zal mijn kinderen dat dus zeker laten weten, door het anders aan te pakken dan mijn ouders. Maar ik ben goed terecht gekomen en met mij vast een heleboel anderen
Sluit ik me bij aan, maar ging me echt om de reactie.. " zou niet weten waarom". Het is vreselijk als je het zelf niet mee gekregen heb maar zorg dat, dat jou kinderen het wel mee krijgen. Juist omdat het zo belangrijk is voor het zelfvertrouwen.
Het is sowieso belangrijk voor de band met je ouders. Ik denk als mijn vader en moeder meer het "stereotype" ouder waren geweest, dat ik ze nu ook meer zou betrekken en vertellen over en bij ons leven. Ik heb nu zoiets van: het gaat je geen moer aan hoe het gaat. Het gaat bij ons dus altijd goed volgens mijn ouders, ook als het wel iets minder gaat. De manier hoe ik mij soms voel en opstel t.o.v. mijn ouders, zo'n band wil ik niet met mijn zonen later.
Tja, misschien zijn ze wel trots, maar ik zou gewoon niet snappen waarom. Heb totaal niets bereikt. Ik heb zelf trouwens geen kinderen, Meysa.
Geen idee, ze hebben het nog nooit uitgesproken en gemerkt heb ik het ook nooit. Hun kleinkind kan ze verder ook weinig boeien. Na jaren verdriet, teleurstelling, en jezelf constant afvragen wat je fout doet, heb ik 5 maanden na de komst van mijn mooiste wonder de knoop doorgehakt en ze uit mijn leven verbannen. Ze hebben niet gevochten voor mij noch voor hun kleinkind. Ik weet niet wat er in hun hoofden omgaat maar probeer er niet teveel bij stil te staan. Nu kan ik echt genieten van mijn gezin zonder dat mijn ouders steeds een donderwolk laten overdrijven. Mijn schoonmoeder heeft mij al 2x met tranen in haar ogen gezegd trots op mij te zijn. Dit betekent veel meer voor mij.
Woon je op jezelf? Heb je een baan? Ben je ooit op het verkeerde pad terecht gekomen? Dop je je eigen boontjes? Etc etc Je ouders kunnen ook gewoon trots op je zijn omdat je "goed terecht" bent gekomen etc.
Mijn vader zeker wel maar die vindt het (erg) jammer dat ik niet verder studeer (master of een nieuwe studie) na dat ik getrouwd ben. Maar trots is hij altijd wel geweest op mij. Zijn trots maakt mij ook intens gelukkig. Mijn moeder is trotser geworden naarmate ik ouder werd. Zij heeft me nooit het gevoel gegeven dat ik 'te min' was of zo, het was altijd goed. Ik mag er heel dankbaar voor zijn als ik het zo typ.
Hmm.... Mijn vader denk ik niet. Mijn moeder is trots op me hoe ik met de kinderen omga en dat ik voor de kinderen thuisblijf omdat mijn dochter het niet makkelijk heeft. Mijn vader daarentegen vind het maar belachelijk dat ik met mijn opleiding thuis zit en voor mezelf werk, want als ik bij een kantoor zou werken zou ik 4x zoveel verdienen (ja dus?! Ik ben gelukkig). Maargoed mijn vriend is trots op me, ik ben trots op hoe wij het doen dus ja wat boeit het me wat anderen van ons vinden ?
Ja, ze zijn trots op me. Dat ik ondanks de zeer moeilijke start toch door heb gezet en 9 maanden borstvoeding heb gegeven, dat ik me door elke situatie wel heen sla (verhuizing naar ander land paar jaar geleden, en recent relatiebreuk en opnieuw een verhuizing). Ze vinden ook dat ik het heel goed doe met hun kleinkind
ze is het misschien wel, maar uit het niet. Krijg over t algemeen vooral te horen dat ik te moeilijk doe met betrekking tot mijn zoontje en dat het vroeger allemaal wel mocht etc. En dat het onzin bijv dat een kindje last van zn darmpjes kan krijgen als je voor de 4 maanden al fruit en groente geeft. en dat mn zoontje hard aangepakt moet worden als hij niet luistert (hij is net 2 ) oftewel gewoon een klap krijgen (zij past dus ook niet op en ik laat m alleen even alleen daar asl mijn pa er ook is) en vroeger was mijn broertje volgens haar overal beter in (bleef zitten in havo 2 en broertje niet, overigens heeft hij eerst na de havo hbo gedaan, na een half jaar gestopt want t was te zwaar, terug mbo en daarna weer hbo en uiteindelijk na een paar jaar ook niet afgemaakt door de laatste 2 toetsen niet te doen. dus tja.... maar hij heeft een goeie baan en ik ben maar schoonmaakster (op dit moment)