Geen idee. Ze hebben het (zover ik mij kan herinneren) nog nooit letterlijk zo gezegd. Vooral mijn moeder is nogal van het commentaar leveren, en dat bij eigenlijk alle 'grote' beslissingen die we maken. Ter voorbeeld: - bezig voor de eerste in de MMM: ze kon niet blij voor ons zijn (letterlijk gezegd) - zwanger van de tweede: kwam geen gefeliciteerd af, maar alleen commentaar (en als we er maar niet over zouden gaan denken om een derde te krijgen!) - van 3 naar 5 dagen gaan werken (tijdelijk): ook niet goed, want veel te veel en te druk. - kat overgenomen van kennissen: krijgen jullie daarvoor betaald? Gelukkig loop ik inmiddels al een poos bij de psycholoog (voor een heel andere reden er naartoe gegaan), en geeft zij mij goede handreikingen om hiermee om te gaan. Oh, mijn man zijn ze wel trots op, want hij is toch echt wel een goede papa en man, aangezien hij zoveel doet en een vaste baan heeft en dat allemaal ondanks zijn crappy jeugd en bizarre moeder. Dat laten ze wel duidelijk merken, maar dat ze trots zijn op mij niet (immers, opleiding nog niet af, geen vaste baan, etc, ect.)
Natuurlijk heb je wel iets bereikt, als het niet in je werk is is het wel in dat je iets voor andere hebt betekend, of dat je gewoon een mooi mens bent. Ik geloof je gewoon niet hoor, Ik las je ondertekening al, ik hoop dat je snel verblijd mag worden met een zwangerschap! Edit: ik begreep je eerste post verkeerd, sorry! Dacht dat je bedoelde dat je het niet belangrijk vond dat dat gezegd werd!
Mijn vader was ook meer stereotype ouder, en was ook niet van het "love you" en dergelijke, maar liet ons wel merken als hij trots was. Gelukkig, daar gaat het uiteindelijk om. Ik ga het ook niet doen als mijn ouders hoor, al hebben ze het best goed gedaan hihi.
Mijn ouders zijn trots op mij/ons. Dat vertellen ze ook regelmatig en dan zeker mijn vader. Ik vind het zelf altijd fijn om te horen dat ze trots zijn op wat ik/wij doen met ons gezinnetje en ons werk enzo.
Hhmmm Ondanks dat ik geen contact met mijn moeder heb, weet ik dat er genoeg dingen zijn waar ze trots op is. Mijn vader heeft het vaker gezegd, maar hij leeft niet meer. Toch geloof ik dat hij om me heen is en dat hij hartstikke trots is.
Nee. Mijn moeder niet sinds ik te jong zwanger ben geraakt. Mijn vader niet omdat ik niet het type persoonlijkheid heb waar hij van houdt, nooit heb gehad en nooit zal hebben. Maar ik vind dat dat aan hun ligt en hulp die ik van mijn moeder kan krijgen gebruik ik gewoon. Ik heb als kind altijd een makkelijk temperament gehad, ondanks alle fysieke en psychische problemen en dat ik een kind heb gekregen een universitaire opleiding. Ik ben slim, muzikaal, vrolijk, gemotiveerd en erg lief voor mijn zoon. Dus als ze niet trots op me kunnen zijn, their loss.
Ja, ze zijn zeker trots op me. Wel roept ze af en toe. Op momenten dat ik het even zwaar heb met 2 kleine kinderen: 'ja, dat hoort erbij, hadden wij vroeger ook!' Jahaa, dat weet ik wel maar ik wil gewoon even zeuren Verder word ik juist soms nerveus van mijn moeder omdat ze vindt dat ik alles kan, ze overschat me dan vind ik. Zij is iemand die vindt dat alles mogelijk is en je alles kan doen als je het maar graag wil. Op zich positief maar ik ben wat realistischer (of kritischer/negatiever). Dat irriteert mij wel eens. Als ik bijvoorbeeld met een idee kom wat ik zou willen doen maar ik nog bepaalde 'beren op de weg' zie, heeft zij al 10 oplossingen bedacht. Heel irritant soms
Ja, mijn ouders zijn trots. Mijn moeder zegt het met regelmaat, mijn vader is geen prater, maar laat het wel merken. Trots op mij als 'jonge' vrouw, trots op mij als moeder van 3 jongens. Mijn opa & oma zeiden het ook regelmatig tegen ons.
Mijn vader zegt het sowieso heel vaak dat ik en mijn zus het goed doen (en stond te glunderen met afstuderen en trouwen, verteld trots aan iedereen over nieuwe baan, nieuw huis is nu helemaal enthousiast over de baby op komst) Mijn moeder is overleden toen ik 6 was maar ik heb er een lieve ''stiefmoeder'' voor teruggekregen die ook altijd zegt dat we het goed doen. Om terug te komen op het andere topic: ik hou van je zeggen ze dan niet heel vaak. Maar dat vind ik persoonlijk ook niet zo erg, ik weet en voel dat toch wel!
Ik zou het serieus niet weten. Ik hoor vooral een hoop bekritiseer dus ik denk het niet. En het interesseert mij ook bat weinig. Ik ben trots op mezelf dat is het belangrijkste
Mijn moeder is mega trots op me en dat uit ze ook heel vaak. Mijn vader zal ook trots op me zijn maar daar heb ik weinig contact mee. Mijn moeder is ook mega trots op haar kleinzoon en dat is echt geweldig om te zien.
Zeggen ze nooit, alleen wel dat ze het jammer vind dat ze bepaalde dingen van haarzelf terug ziet in hoe ik met de kinderen omga Maar ik hoef ook niet te horen "ooh wat doe je het goed blablabla". Ze zijn er voor mij/ons, kunnen er altijd bij terecht en ze zijn heel blij met de kleinkinderen. En dat is voor mij belangrijker, dat ik voel dat ze van ons houden, dan wanneer ze heel de tijd roepen dat ze trots zijn maar het in gedrag niet terug te vinden is
Mijn moeder wel ! Die zegt geregeld hoe knap ze het vind hoe ik het allemaal bolwerk. Mijn vader had liever gezien dat ik op wereldreis ging en had gestudeerd, maar denk dat hij stiekem ook wel trots is maar zal dit nooit uitspreken..
Het wordt bij ons niet (vaak) uitgesproken. Zeker niet letterlijk "Ik ben trots op je omdat..." Maar ik voel het wel. Ik ben goed terecht te komen: fijne relatie, werk dat ik leuk vind, we verdienen samen genoeg om goed voor onszelf en de kinderen te zorgen, leuke kids waar we goed mee omgaan. Alles waar mijn (ook ) burgerlijke ouders blij van worden.
Nee mijn moeder is niet trots op mij. Staat niet achter mijn manier van leven en snapt niet dat ik gelukkig ben met mijn man (vanaf dag 1 al niet daarom ook al 9,5 jaar geen contact) Mijn vader is helaas in januari overleden maar die was apetrots op zijn dochter. Zo jammer dat hij die trots op mijn trouwdag, 3 weken later, niet heeft kunnen tonen.
Ik ben dus geen moeder maar mijn ouders zijn allebei wel heel trots op me. Ze spreken het met die woorden uit maar ik weet dit gewoon. Mijn moeder zegt wel vaak dat ze het knap vindt dat ik zo sterk ben en blijf.
Mijn ouders zijn trots op me, dat merk ik vooral sinds mijn ex niet meer verder wilde als gezin met mij en ons kindje.. Vroeger heb ik het wel erg gemist, dat gevoel dat ik het goed deed. Mijn moeder heeft een talent om mensen onzeker te maken.. Ze is extreem kritisch naar zichzelf en naar anderen en daar heb ik nooit goed mee om kunnen gaan. Maar nu zegt ze regelmatig dat ze trots is op hoe ik het allemaal doe. Een nog belangrijker, ik voel nu dat ze trots is, ook al zou ze het niet uitspreken..