Ja, mijn ouders zijn trots op mij/ons, dat merk ik door hun houding en ze zeggen het ook. Ze zijn trots op ons hoe we een moeilijke periode door zijn gekomen en op hoe we het in die tijd met onze dochter hebben gedaan. Maar ze zijn ook trots op mij hoe ik voor ik mijn vriend kende bepaalde dingen heb aangepakt en beslissingen heb gemaakt die goed voor mij waren op dat moment.
Zou mijn moeder kunnen zijn. Ligt zeker aan onze leeftijd. Moeders in onze tijd hadden het zo zwaar. Dat geloof ik wel. Maar als ik dan zeg in jou tijd waren bijna alle buurvrouwen thuis en waren er genoeg kinderen om mee te spelen oppas was de buurvrouw met ziek zijn hielp de halve buurt.l ( 0ok maar even weet maar nu is het gewoon ) ieder voorzich. En ja meid dan had je maar geen kinderen moeten nemen. Of ze trots is op mij in gedeelte.s denk ik.voor de rest denk eerlijk gezegd van niet. Ach ja. Voor de kinderen is ze wel een hele lieve oma.
Wat veel reacties. Fijn ook om het allemaal te lezen en vooral ook dat er gezinnen zijn waarin het ruimte heeft en krijgt. Ik mis dat echt. Maar wat Pnirmal ook zegt; het was wel een andere tijd. Maar ok. Ook in hun tijd had je gezinnen waar men wel op een liefdevolle manier met elkaar omging. Ik wil niet zeggen dat ik geen liefde heb gehad hoor. Dat wel. Maar op dat gebied zit het wel scheef. Zelf zeg ik vaak hoeveel ik van mijn dochter hou en kan ik haar zo intens beleven, dat ik het ook opschrijf voor later (klik straks maar even op mijn laatste log, daar schrijf ik nog over gisteravond). Dit soort dingen heb ik niet van mijn moeder voor mij. Ik vind het fijn en belangrijk om te zeggen hoe trots ik op haar ben. En heus, ik hang echt niet elke dag de slingers op als ze een boterham heeft gesmeerd (je kunt ook overdrijven), maar ik laat haar merken, horen en voelen met regelmaat hoe trots ik op haar ben.
Nee.. ik krijg ook geen complimenten ofzo. Als ik zeg dat ik het zwaar vind zeggen ze dat ik daar zelf voor gekozen heb..
me ouders zijn erg trots op ons hoe we het allemaal doen . hoe we de planning voor oppas van de meiden altijd regelen. hoe het op het werk gaat en de zorg voor de meiden. (medisch) ouders zeggen ook weleens breng de meiden maar kun je zelf bijtanken of even samen weg schoonouders zeggen er niks van
Mijn ouders laten vaak merken dat ze erg trots zijn op hoe we het allemaal doen met onze dochter (motorisch zware achterstand) etc ik ben daar echt heel blij mee, niet omdat ik het daarom Doe maar het is toch fijn om van belangrijke mensen in je leven te horen dat je het goed doet
Dat merk ik eigenlijk nooit, helaas. Tegen mijn zoontje zeg ik dagelijks meerdere keren dat ik van hem hou. Voor het slapen gaan zing ik speciaal voor hem een liedje, waarin ik zing dat ik van hem hou en dat ik trots op hem ben. Ook zeg ik elke avond waarom ik trots op hem ben (kan natuurlijk dagelijks variëren) en dat ik heb genoten van de dag samen met hem. Ik heb het zo gemist, dat ik dit zeker wel wil meegeven aan mijn zoontje.
trots op mij? Nee niet echt...merk ik van beide niet....mijn vader is echt gesloten en kan gewoon emoties uiten al niet goed aan. Mijn moeder.....nee, als ik zeg dat ik moeite heb met iets (loop bij een therapeut) en dat ik het niet red alleen. Zegt ze alleen maar dat zei dat vroeger ook moest, en dat zei ook geen hulp had. Ook niet nodig had, eigenlijk voelt het meer alsof ze zich voor me schaamt soms...... Mijn kindjes probeer ik heel vaak te laten zien dat ik trots op ze ben, en te laten voelen ook. Misschien iets te vaak soms, maar ben ook super trots op alles wat mijn dochter zowiezo doet, want alles wat ze doet is al beter als wat de artsen zeiden dat ze mogelijk zou kunnen doen.
Hebben ze nog nooit uitgesproken en ik verwacht het ook niet. Het enige wat ze uitspreken is kritiek.
Mijn moeder kan het me niet meer vertellen maar ongetwijfeld dat ze trots daar van boven af meekijkt. Mijn vader is het vast ook wel. Ook al zien we elkaar niet veel en zijn wel niet heel hecht, als we elkaar zien, is hij gek met onze jongens. Wij zijn de enige directe familie die hij nog heeft. Mijn zus heeft het contact met hem al ruim 15 jaar verbroken en hij heeft daardoor ook zijn oudste kleinzoon nooit mogen leren kennen. zijn eigen broers en zus ziet hij al ruim 30 jaar niet meer.
Allebei na een bij heftige jeugd laat ik Kerr op keer zien dat ik het hartstikke goed kan en doe. Beide spreken ze dat uit. Wel een fijn gevoel vind ik
Ja ik weet zeker dat zowel mijn moeder als mijn vader (die er niet meer is) heel trots op mij/ons zijn. We hebben altijd heel goed contact gehad en kunnen altijd op elkaar rekenen.
Mijn moeder was apetrots op mij en ik denk dat als ze ziet hoe ik mij het laatste jaar er doorheen heb geslagen, ze nog veel trotser zou zijn. Mijn vader en stiefvader zijn ook trots mijn stiefvader zegt het wel vaak, mijn vader nooit.
Ik denk het wel, maar die laat het helaas niet echt merken. Kritiek kan zij heel makkelijk uiten, maar bij positieve dingen hoor ik haar niet of nauwelijks. Best jammer eigenlijk. Mijn vader uit zijn trots wel wat makkelijker.
Ik denk wel dat mijn ouders trots op mij zijn maar helaas laten ze dit niet merken. Net als dat ze van me houden, ik weet zeke dat dat zo is maar ze zeggen het nooit. Ik denk dat ik dat bij ons dochtertje later ook wel zou benoemen omdat het fijn is om te horen.
Weet niet.. Heb geen opleiding gedaan, tienermoeder, had een kind met een hartafwijking.. Mn vader vond het maar raar dat we de zws niet afbraken en dat ze overleed "was mijn eigen schuld" Tja.... geloof niet dat hij trots is op me. Kleinkinderen boeien mn ouders niet,ze zien ze amper.
Ja ze zijn alle 4 trots op ons. Mijn moeder en stiefvader en mijn vader en stiefmoeder. Hoe we dit merken? Ze zeggen het tegen ons of een berichtje via facebook waarin het gezegd wordt of een spontaan kaartje dat ze sturen. Mijn vader uit zijn trots wel makkelijker in woorden, dan mijn moeder.
Mijn moeder is enorm kritisch en het lijkt of ze alleen maar commentaar kan geven, maar ik weet dat ze trots op mij is. Ik kan niet uitleggen hoe ik dat weet. Mijn vader laat het veel meer merken, maar dat is misschien ook, omdat ik veel meer bevestiging vraag aan hem. Om de een of andere reden is het altijd belangrijk voor mij geweest, dat mijn vader trots op me is. Misschien juist omdat hij de lat zo hoog legt. En op een heel andere, positievere manier dan mijn moeder. Hij laat bijvoorbeeld ook duidelijk merken, dat het niet erg is, al iets niet is gelukt. Misschien dat dat het verschil wel is. Mijn moeder legt meer nadruk op de dingen, die (in haar ogen) niet goed zijn of niet lukken. Mijn vader benoemt dat iets niet goed is of niet gelukt is en gaat dan meteen door. Op een positieve manier.