Ja mijn moeder zegt het soms, mijn vader vaker. Mijn moeder is altijd iemand geweest die op de kleine dingen let. Mijn vader kijkt naar het geheel en stimuleert ons meer (mij & zusjes). Dus ben wel heel erg blij met mijn lieve ouders..
Oh ja ik weet zeker dat beide ouders super trots zijn. Wij hebben een mooi leven opgebouwd met mooie, lieve kinderen. Goede vrienden, een goede baan, wij helpen mijn familie waar wij kunnen en anders om ook. Ze zijn niet zo van die uitgebreide praters, maar heb al een paar keer mogen horen hoe trots ze zijn hoe wij de kinderen opvoeden. Ze hebben wel gezegd dat ze in het begin erg twijfelden toen ik zwanger was, omdat wij nog vrij jong waren. Maar ze vinden het knap dat wij het ' zo goed doen' . Is toch erg leuk,om zoiets van je ouders te horen
Hier precies hetzelfde, alleen kritiek. Als ik klaag omdat ik de hele nacht heb wakker gelegen door de kids is het ja dat hoort er bij, had je ze maar niet moeten krijgen. Of dat ik het zo fijn vond om een dagje alleen met een vriendin met een welness centre te gaan.. ja dan had je geen kinderen moeten krijgen dan heb je geen rust. Mijn vader is wel liever, alleen die zegt zijn emoties niet. Alleen van hem weet ik zeker dat hij heel veel zorgen heeft gehad over ons en van ons houd..
Moeder niet. "jammer dat de abortus was mislukt" kreeg ik vooral in mijn tienerjaren vaak te horen Vader ken ik niet, heeft nooit wat met me te maken willen hebben en kreeg later te horen dat het kwam doordat ik geen jongen was. Oh well.
Jeetje.. ik zie reacties voorbij komen, waarbij de tranen me spontaan in de ogen schieten. Wat een hardheid soms. En het verbaasd me om eerlijk te zijn ook nog eens. Zou dat te maken hebben met de beroemde "generatie-kloof?". Waren we vroeger harder dan nu? Atlhans, in mijn generatie geval zeg maar. Ik ben 40. Mijn ouders zijn 66 en 73. Daar kan ik me nog iets bij voorstellen. Maar hoe zit het met de generatie later dan? Eerlijk waar, ik vind het echt opvallend om te zien hoe vaak er wordt gezegd; had je maar geen kinderen moeten nemen/krijgen. Terwijl het zelf ouders zijn, die hoogstwaarschijnlijk zelf ook tegen bepaalde dingen aan zijn gelopen. Het kan toch niet zo zijn dat het ouderschap je zo ongekend verbitterd maakt?
Ja, mijn beide ouders zijn heel trots op mij en mijn gezin. en dat spreken ze ook uit. Mijn moeder is met name trots op mij om hoe ik het destijds alleen gered hebt met mijn oudste zoon die autistisch is en hoe ik daar mee om ben gegaan. Mijn vader is met name trots op mijn oudste zoon over hoe ver hij gekomen is, na alle slechte voorspellingen van de artsen. (en indirect hierdoor dus op mij, maar dat zegt hij niet) Toevallig heeft hij dat van de week nog gezegd.
Zo uit het 'niets' niet... maar als ik het 'nodig' heb omdat ik niet lekker in mijn vel zit dan wel... of nouja... ze ziet het aan me geloof ik als er wat is en dan stuurt ze me wel eens een plaatje met een lieve tekst ofzo, doet me altijd wel goed! Tot dusver mijn moeder... Mijn vader kan alleen op me zaniken geloof ik... maargoed ene oor in andere weer uit, zie hem toch maar 3 a 4 x per jaar ofzo. Vroeger vond ik het altijd heel erg moeilijk en verdrietig, deed me echt zoveel pijn! Sinds ik wat ouder ben heb ik daardoor afstand genomen van hem. Paar maanden geleden belde hij me nog wel op om even te verkondigen dat ik in iets een slechte moeder was (Mijn dochter zit nog in een andere woonplaats op de psz en die dag zou ik haar thuis laten omdat er 1 keertje geen mogelijkheid was haar te brengen, behalve dan om om half 5 met haar op te staan om te zorgen dat ze om half 9 daar was, ik wilde haar dat niet aan doen en daarom was ik een slechte moeder), toen heb ik wel huilend opgehangen zonder dat hij uitgesproken was... Toen heeft mijn moeder hem gebeld en maakte hij haar uit voor slechte moeder want door haar opvoeding was ik zo geworden (ze zijn al 20 jaar gescheiden) Zooooooo dat moet je niet doen, mijn moeder is mijn alles dus ik was pislink, 'helaas' mocht ik van haar niks doen.... maar heb hem niet meer gezien of gesproken sindsdien. Dus is hij trots? nehhh denk het niet, maargoed dat deert me totaal niet als ik zie wat voor vader hij voor mij is geweest
Ja en dat zeggen ze ook regelmatig. Ik kan met al mijn vragen bij mijn moeder terecht. Ik ben zelf ook super trots op hun!
Hihi denk het niet doe het beter dan haar en dat is heeeel moeilijk te behappen. Maar gelukkig wel andere die trots zijn.
Mijn moeder zegt heel vaak dat ze trots op mij en ons gezin is, ben jong moeder geworden. Mijn vader heb ik al sinds mijn 16e geen contact meer mee ivm alcoholisme van hem en zijn nieuwe vrouw, hij wil geen contact met zijn 4 kinderen en kleinkinderen het boeit hem allemaal niet helaas.
Mijn biologische moeder was niet trots op mij, eerlijk gezegd wilde ze me niet eens (kwestie van zwanger worden omdat mijn biologische vader aan zich wilde binden) maar helaas die moest niets hebben van kinderen(nou ja dochters dan, zoon wilde hij wel) Mijn bio-moeder gaf me nauwelijks tot geen eten, droeg altijd vuile kleuren met brandgaten........toen ik 3 was en weg ging bij haar (mij bio-vader kwam mijn pleegmoeder tegen) was zeer ondervoed. En ze vond het ook normaal een kind van 2,5 van de trap te gooien, belandde in het ziekenhuis. Mijn pleegmoeder nam ons mee(ze had toen een relatie met mijn biovader, ze was destijds 20 en kreeg 2 kinderen erbij, 1 van 3 en mijn zusje van net 10 dagen) Mijn bio moeder stond met zusje bij raam, nou ja zusje hing uit het raam en bio moeder dreigde haar te laten vallen en daarna mij erachter aan. Ik heb mijn bio moeder sinds mijn 3de niet meer gezien, mijn zusje heeft haar opgezocht en viel erg tegen, ook tegen haar zei ze dat ze mijn zusje en mijn nooit heeft gewild en omdat ik (dat heeft mijn zusje verteld aan haar toen ze bio moeder nog kon doen alsof ze blij was mijn zusje te zien) dat ze mijn ernstig heeft verwaarloosd en mishandeld en haar nooit meer wil zien, kreeg ik na maanden een bericht dat bio moeder een rechtzaak aan zou spannen wegens dat wat ik zeg/zei Dus nee mijn moeder is allesbehalve trots. Mijn bio vader was net zo erg, ook hij mishandelde mij, sloeg, hele dagen in de hoek staan (uren achter elkaar) en etc etc Toen ik 9 was is mijn pleegmoeder gescheiden, ik dacht echt dat ze van mij hield omdat ze me toch had meegenomen uit de hel maar ze naam me mee in de volgende hel, ze hield niet van me, ze was gedwongen ons (mij en mijn zusje) op te voeden onder dwang van haar moeder (mijn pleegoma) en ze verhuisde terug naar plek waar ze was geboren(mijn pleegmoeder), ze trouwde met een man, die jonge meisjes leuk vond ( 2 jaar lang dagelijks misbruikt en verkracht) mijn pleegmoeder wist ervan (ik was 10 toen het begon en stopte toen ik 12 was, zij zei dat ik erom vroeg:x ik was notabene een kind! Ik was alleen, echt alleen, geen vrienden (werd gepest), geen aardige buurvrouw, helemaal niemand. Een therapeut vroeg weleens waarom ik niet dronk of drugs gebruikte (wat veel haar cliënten door hun verleden wel deden), ik keek haar en zei, ik alcohol of drugs misbruiken en in de goot belandden, dat gunde ik ze niet en waarom mezelf op die manier kapot maken. Wat me overeind hield was dat als ik 21 was weg kon en niet meer hoefde terug te kijken! Later hoorde ik via via dat kinderen (die mij pesten) wisten van mijn thuis situatie maar het liet ze koud. Dus nee, mijn bio-pleegouders zijn niet bepaald trots.
De relatie met mijn moeder is altijd al problematisch geweest. Ze is al zolang als ik me kan heugen psychiatrisch patiënt. Daardoor "zorg"ik altijd voor mijn moeder ipv andersom. Ze staat altijd graag in het middelpunt van de belangstelling met haar kwaaltjes en klachten. Vooral sinds het overlijden van mijn zusje "zwelgt"ze in haar verdriet (niet dat ik dat verdriet onderschat!) Nee, ze is niet trots op me en zal dat ook nooit zeggen, maar ach, ik ben wél supertrots op mezelf (en mijn zussen)dat ik, ondanks de ziekte van mijn moeder en verslaving van mijn vader, zo'n stabiele vrouw ben met 4 kinderen, een lieve man en een leuke baan. Mijn vader is zijn verslaving bijna 10 jaar geleden te boven gekomen en is nu een hele leuke vader en opa. Ik ben heel trots op hem en hij op mij! Ondanks dat ik altijd heel hard roep dat ik de bevestiging van mijn moeder niet nodig heb, steekt het toch weleens als ik andere moeders en dochters zie. Het had zo leuk kunnen zijn. Helaas zal het na al die jaren ws niet veranderen. Gelukkig heb ik mijn zussen!
Wat een vreselijk verhaal! Ik zou de tijd terug willen draaien en je hier een warm en veilig plekje in mijn huis aan willen geven