Wij zetten allebei onze schouders er evenveel onder. Mijn man zit heerlijk rustig in zijn eentje op zolder te werken en ik ben de hele dag bij de kinderen en kan geen kant op (aaargh ). We zoeken beide naar manieren om de situatie draagbaar te houden en momenten van ontspanning en alleentijd te creëren. Man gaan ‘s avonds bv wandelen en neemt dan soms jongste dochter mee. Ik claim af en toe de woonkamer ‘s avonds (dan stuur ik echt iedereen gewoon weg ) of ik ga op onze slaapkamer tv kijken. En zo komen we de dagen toch nog wel redelijk door.
Man en ik zitten in hetzelfde schuitje. Beiden ICT en dus al sinds maart thuiswerken. Ik kan er slechter tegen nooit alleen te zijn. Hij kan er slechter tegen de sociale contacten te moeten missen. Afgelopen voorjaar heeft corona heel hard huis gehouden bij zijn ouders broer en zus. En een beetje bij onszelf. De stress toen pa in het ziekenhuis lag, en het maar net heeft gehaald heeft hem (samen met de overige stress van huur thuiswerken etc) een burn out in geduwd. Daarvan is hij nu goed aan het herstellen. Wat fijn is omdat ik het allemaal slechter door de vermoeidheid en andere vage corona-rest klachten. Lang verhaal kort: we doen het samen. Om de beurt vallen we om, en dan pakt de ander het weer over. Soms vallen er woorden. Vaker proberen we elkaar juist op te beuren.
Mijn man is wat stabieler dan ik zeg maar. Hij werkt vanaf maart thuis maar gaat van de 4 dagen nog wel 1 en de laatste tijd 2 dagen naar kantoor. Die afwisseling is fijn voor hem, en voor mij, want op mijn vrije dag is hij naar kantoor. Ik vind het heerlijk om thuis te werken, maar we rouleren op het werk, dus het is maar 1x in de 4 weken een week, en dan zitten mijn man en ik gezellig naast elkaar te werken. Ik merk wel dat hij een veel rustigere baan heeft dan ik heb, soms frustrerend maar goed ik vind mijn werk heel leuk . Momenteel werk ik wel elke donderdag ivm de scholensluiting, dus dat is fijn. Wel jammer dat ik de laptop nog naar kantoor moet brengen, maar dat moet voor vrijdag 17:00 en kan ook op donderdagavond. En is niet zo ver weg. Doordat mijn man niet zo'n drukke baan heeft kan hij de jongste goed helpen. Dat is voor mij op donderdag lastiger en brengt soms wat frustratie met zich mee, waar de jongste sowieso al snel last van heeft dus het is niet altijd even gezellig. Verder verbaast het me hoe flexibel ik eigenlijk ben, had ik niet verwacht. Komt wellicht ook doordat we weinig verplichtingen hebben momenteel, en dus vooral in het weekend lekker kunnen uitrusten.
Nee, hij vindt het wel prima. Zelf heb ik er, denk ik, meer moeite mee. Ik ben veel meer van 'naar buiten willen' ed dan hij. Hij vindt thuis zijn prima, loopt en fietst regelmatig een rondje en hij is tevreden. Er is overigens geen sprake van dat ik er qua chagerijnigheid ed minder goed mee om ga oid, ik ben ook van 'schouders er onder en dóór', maar het kost me dus wel meer moeite.
Herkenbaar, mijn man kan er ook slechter tegen dan ik. Hij is een enorme workaholic en heeft naast zijn werk weinig sociale contacten. Hij werkt nog steeds veel en ook op locatie (hij is medisch specialist) maar een deel van zijn werk is ook wetenschap en dat gaat allemaal vanuit huis. Met name de contacten met zijn wetenschapscollegas mist hij, dat is eigenlijk zijn enige sociale leven. Daarnaast is hij van nature meer een pessimist. Hij zit dus echt al maanden niet lekker in zijn vel, wat zich dan vooral uit in zich nog meer terugtrekken, ieder initiatief van mijn kant wordt afgeslagen en hij heeft weinig geduld met de kinderen. Ik ben altijd de optimist, probeer vooral in mogelijkheden te denken en problemen zijn er om op te lossen. Mijn sociale contacten zijn meer divers (ook doordat ik alles met de kinderen doe) en ik ben ook meer gewend om ze te onderhouden met bellen of appen. Maar ik moet wel zeggen dat sinds deze week bij mij de rek er ook wel uit is. Hoewel ik dan meer ben van, oké vandaag was kut, morgen opnieuw proberen.
Nee bij ons is het denk ik toch een beetje andersom. Mijn man laat het allemaal gewoon gebeuren en geniet echt van het feit dat hij zo veel bij ons is. Hij heeft veel online Teams meetings en vindt het prima om zo de contacten met zijn collega's te hebben. Hij vermaakt zich wel. Ik vind het lastiger. Ik ben op het werk nogal in de minderheid wat betreft thuiswerken. Dus ja, dan wordt er dus ook weinig met elkaar via Teams gebeld want iedereen zit daar. Ik mis de contacten daarin wel heel erg. Gelukkig ben ik mijn man en dochter nog niet zat, maar ik zit wel mezelf in de weg.
Wij zitten dit weekend nog in quarantaine ivm Corona. Ik was echt ziek, man niet zo. Ik ben het allemaal wel zat nu. Man heeft best wel veel voor de kids moeten zorgen, want ik ben zeker wel een week slecht geweest. Hij heeft een eigen zaak in de bouwwereld. Ik heb een leidinggevende functie. We hebben vooral discussie over wie “mag” werken. Merk echt dat we het elkaar niet “gunnen” om even te werken. De ander moet dan namelijk op de kids letten. Die zijn door deze quarantaine ook niet beter geworden en kunnen zich steeds slechter vermaken. Ik was niet zo heel outgoing maar begin wel dingen te missen zoals een keer naar een stad, keer zwemmen of een nachtje weg samen. I know, gewoon volhouden. Maar dat is soms best lastig.
Wij hebben het dus echt makkelijk.. Want ik heb geen last van niks mogen en mijn man zo mogelijk.nog minder.. Ik heb een cruciale baan die super druk is nu, die dagen komt er oppas in huis. Mijn man heeft zijn kantoor boven en werkt gewoon. Hij is nu ziek en alles draait door Kinderen zijn deze week wel van slag. Veel huilen. Maar die knuffelen we extra, doen wat leuks en dan is het weer goed. Dus nee. Ik zou wel echt gek worden als mijn man niet zo super stabiel was.aan de andere kant is hij te "bijzonder" om 2 dingen tegelijk te doen. Dus hij werkt en heeft niet echt door dat de kinderen thuis zijn haha. Maar onze kinderen doen ook vrijwel alles zelf. Tis wel.gezellig. Ik vind het alleen heel lastig als ik moet werken. Dat is ze achterlaat. Oppas komt pas smiddags met de lunch.. maar.goed, gaat nog steeds goed
Hier hetzelfde. Hij ondergaat alles, kijkt er ook geen nieuws over, want: "je kan er toch niks aan veranderen". Je merkt het ook niet aan mn humeur hier thuis, ook wel voor dochter, maar ik heb soms echt zitten janken 's avonds als ik alleen was.
Hij heeft veel aan zijn hoofd qua werk, maar vooral qua zorgen over familieleden (zijn zus heeft borstkanker en zit middenin een zwaar chemo-traject, hopelijk kan zij in maart geopereerd worden, zijn tante is in de 80 en heeft veel hulp nodig, zijn moeder is ernstig ziek en moet absoluut geen corona erbij krijgen). Daardoor merk ik wel dat hij met z’n hoofd vaak ergens anders is. Maar we letten er op dat we een lekker ritme vasthouden in de dagen, en als hij bv eens geen zin heeft om te sporten, trap ik hem toch even naar buiten en is hij daarna weer blij En andersom ook! Daarnaast doen we zoveel mogelijk leuke dingen met de kinderen, van spelletjes tot gekke liedjes verzinnen, een hele geheimtaal en samen een film kijken met allerlei lekkers. We merken ook echt dat als de kinderen vrolijk en blij zijn, dat zóveel scheelt. De drie belangrijkste punten voor ons om onze sanity te behouden zijn echt kinderen blij houden, ritme goed volhouden en goed blijven bewegen. Als een van die dingen niet goed zitten, stort alles in
Mijn vrouw heeft ASS en werkt normaal gesproken 16 uur per week in de schoonmaak. Nu zijn al haar panden dicht en zit ze dus al weken thuis zonder ritme en voldoende afleiding. Ik moet zeggen dat ik het erger had verwacht, ze doet het heel goed tot nu toe. Maar het zou wel heel goed zijn voor haar ritme om weer aan het werk te kunnen, al is het maar 1 pand. Ik werk 32 uur buitenshuis en wanneer ik thuis ben is mijn vrouw er dus ook altijd. Gaat prima hoor maar ik ben soms ook wel toe aan een tijdje alleen zijn
Ik begin er zelf vooral echt ontzettend klaar mee te raken. Deze week is mijn man geopereerd en hij heeft best wel wat hulp nodig en is van de pijn etc. ook best chagrijnig. De kinderen zijn behoorlijk van de leg hierdoor en flink dwars, brutaal, huilerig etc. Ik baal eigenlijk dat ik voor deze week vrij had genomen (ik werk in de zorg). Was met plezier een paar diensten gaan werken Of gewoon even op zaterdagmiddag in m’n eentje shoppen, dat zou echt fantastisch zijn als dat kon..
Nee, maar voor ons is er qua situatie ook weinig veranderd, behalve dat ik nu de kindjes ook alle doordeweekse dagen de hele dag heb, ipv. maar een deel van de dag (toen ze nog naar school& PSZ konden toen dat nog open was). Dus bij ons ben ik eerder degene bij wie de rek er een tikkeltje uit is (al vind ik het dan wèl weer héél erg leuk om zo te zien hoe de oudste omgaat met de opdrachten van school, hoeveel ie daarvan leert en hoe z'n juffen het doen ). Sterkte voor iedereen waarvan de partner en/of jijzelf het niet meer trekt.
Hier juist andersom. Schrik er soms zelf van, moet echt uitkijken om niet in een negatieve spiraal terecht te komen... dus voor mij héél belangrijk om nog leuke vooruitzichten te hebben of iets in die richting, regelmatig de deur uit te gaan.. en erover praten, maar wel gedoseerd.
Mijn man heeft nergens last van. Die heeft nog geen dag minder buitenshuis gewerkt. Hij heeft een bouwbedrijf waar iedereen gewoon door werkt. Ik ben er blij om want met nog 1 extra thuis zou ik niet echt blij zijn. De meeste dagen zijn er 5 thuis en 2 of 3x per week 6 als mn oudste geen stage heeft. Zij heeft er echt moeite mee dat t hele huis vol zit. Als ze vrij is wil ze echt opladen van dr werk op de Covid afdeling, maar dat is nu wel erg lastig zo. Zij is er dus echt wel van van slag en dat vindt ik best rot voor dr. Ze heeft t al zwaar genoeg. Gelukkig is t volgende week dr laatste stageweek daar en heeft ze een opleidingsplaats gekregen in een ziekenhuis hier vlakbij. En niet op de Covid afdeling gelukkig! (Nu op Oncologie, ook best heftig voor een 17-jarige.)
Ik heb wel een pand waar nodig schoongemaakt niet worden Lopen alleen wel de hele tijd wijzelf er doorheen chaotisch te doen. Dus ik weet niet of dat heel handig gaat zijn voor haar. Dat nooit alleen zijn herken ik wel hoor. Zit nu ook effe heerlijk alleen op de bank (de rest slaapt al). Ben kapot moe, maar wil nog niet naar bed. Want ik ben eindelijk alleen beneden
Ai sterkte ermee en ja dan mis je inderdaad die uitlaatklep. Ik heb ook echt weer eens zin om doelloos te winkelen en dan met niet belangrijke dingen thuis te komen maar er wel heel blij van te worden. Vanmiddag ga ik met een hele goede vriendin wandelen, koffie drinken en taart eten, heb er zo’n zin in. Thuis mogen ze het lekker even uitzoeken Sterkte met alles.
Dankjewel!! Ja dat lijkt me ook heerlijk maar man kan eigenlijk nog niet alleen met de kinderen zijn. Denk dat ik voor volgende week maar even zoiets ga plannen