Ja, onze relatie is zeker wel veranderd. In het begin was het echt moeilijk, ik kan niet zeggen dat het ouderschap ons meer naar elkaar toe liet groeien hihi! We moesten allebei wennen aan onze nieuwe rol als ouders en konden behoorlijk botsen. We waren ons gelukkig wel bewust van het feit dat het tijd nodig had en zijn er veel over blijven praten. Inmiddels loopt het hier weer een stuk soepeler en maken we bewust tijd voor elkaar. Ik kan me voorstellen, dat als je dit niet doet, je snel geneigd bent om langs elkaar heen te leven door de dagelijkse drukte. En mijn man doet ook niet veel in het huishouden, ik moet het echt tegen hem zeggen want veel dingen ziet hij gewoon niet en daar komt hij ook eerlijk voor uit. Wat betreft onze dochter doet hij alles als dat nodig is en dat vind ik het belangrijkst. Sterkte ts, misschien is het goed om eens met een professioneel iemand te gaan praten als je zo met jezelf in de knoop zit en er niet uit komt. Ik zou op dit moment geen drastische beslissingen maken m.b.t. je relatie aangezien je door je gemoedstoestand alles als minder kunt ervaren.
Mee eens. Wat schrijft over jezelf is een teken dat je te gespannen bent en moeilijk kan ontspannen. Door er met iemand over te praten kan je leren op een andere manier met je gevoelens om te gaan. Nu uit je relatie stappen zou, mijns inziens, een hele slechte keuze zijn. Kom eerst uit die knoop en betrek je man in dit proces door gevoelens met hem te delen. Ik weet (uit eigen ervaring) dat het daarna véél beter gaat. Sterkte hoor!!
Ik heb al voor volgende week donderdag een afspraak staan met een psycholoog Klinkt zo drastisch. Ik ga inderdaad nu geen beslissingen nemen. Maar ben wel heel benieuwd wat zo'n iemand zal zeggen. Ik weet wel dat ik ervoor wil vechten en ik haat dat ik ook met mezelf zo in de knoop zit.. Maar jullie reacties helpen ook. Laten me ook zien dat ik niet de enige ben die wel eens twijfelt Lucht enigzins wel op. Bedankt allemaal.
Sterkte hugbear. Ik heb eens een interview met (ontwikkelingspsycholoog) Steven Pont gelezen, waarin hij zei dat hij een fles wijn/champagne had liggen voor de dag dat zijn kind(eren) duizend dagen oud waren. Om met zijn vrouw te vieren dat ze de zwaarste periode van het ouderschap hadden overwonnen, hij schreef ook dat mensen met kinderen in elk geval niet hun relatie zouden moeten verbreken binnen deze tijd, omdat deze periode bij zowel man als vrouw een vertekend beeld geeft van de relatie. Ik had het in elk geval sterk in het achterhoofd, dat alles makkelijker zou worden na duizend dagen. En loodzware nachten... En voila, hij heeft gelijk. De jongste is nu bijna drie en het gaat allemaal weer erg rap de goede kant op Houd vol!! Knuffel.
Onze relatie is ook veranderd, denk positiever. Tuurlijk was het eerst wel wennen aan een totaal ander leven na de komst van onze dochter, maar nu gaat het echt goed. Maar dat komt vooral ook omdat we alles samen doen. Samen voor ons kind zorgen bedoel ik. Ik hoef mijn man niet te vragen om eens even tijd met zijn dochter door te brengen, dat doet ie zelf wel omdat ie het leuk vindt. Ook het huishouden is goed verdeeld. Tuurlijk is er ook wel eens gemopper maar dat is ook normaal. Ts... als ik jouw verhaal zo lees, komt heel veel op jouw schouders terecht en zijn jullie geen "team" samen. Dat lijkt me ontzettend moeilijk en frustrerend. Ik zou daar ook niet tegen kunnen. Sterkte.
Dames bedankt voor jullie reacties. Wou even laten weten dat ik vandaag mijn afspraak heb gehad bij de psycholoog en het luchtte wel op. Ze wil dat ik ook naar de huisarts ga, want hoe ik reageerde en wat ik zei op haar vragen doet haar vermoeden dat ik of in een depressie zit of dat ik een burn out heb. Liefs hugbear
Dit gebeurde bij mij ook. Onze relatie is opzicht niet veranderd, ik ben zelf verander, en manlief ook. We zijn ouders geworden en daar veranderd je relatie echt wel door!! Ik wil je heel veel sterkte wensen hugbear, en ik hoop dat je veel aan je gesprekken hebt, zij laten je heel anders kijken naar dingen waar jezelf niet meer uitkomt!! Succes!
Goede tip. Ik ben er ook van overtuigd dat dat zo is hoor. Ik denk dat het niet gek is om weleens te denken "is dit het nu" als je zo weinig tijd voor elkaar hebt en als de meeste aandacht naar de kinderen + werken uit gaat. Ik heb dan ook weleens de neiging om te denken dat het niet meer goed zit. Sleutelwoord in deze is bij ons: praten, praten, praten en nog eens praten. Wij spreken onze gevoelens altijd tegen elkaar uit, hoe moeilijk ook! Edit Hugbear: ik lees je laatste post en ik herken echt ieder woord van wat er staat. Ik heb mijn sessies bij de psycholoog bijna afgerond maar ik kan alleen maar zeggen. Laat alle hulp toe die je nodig hebt, neem de tijd voor jezelf en je gezin en maak nog geen drastische beslisingen tot dat jij weer sterk en "beter" bent. Veel sterkte gewenst.
Fijn he als je dan bent geweest en je je hart heb kunnen luchten?! Vindt het knap dat je inziet dat je dit niet zelf kunt en je dus hulp hebt gevraagd! Wat naar dat ze vermoed dat je een depressie of een burnout hebt. Maar snap alleen niet zo goed, waarom ze je dan niet naar een psychiater stuurt, deze diagnostiseerd namelijk(en niet een psycholoog of een huistarts, okal kunnen deze wel terrecht een vermoede hebben). Maargoed misschien moet dat vanuit je huisarts(bij mij was dat niet zo). Ik wens je in iedergeval heel veel sterkte toe! Dikke knuffel voor jouw
Ik reageer even onder m'n andere account wegens privacy redenen. Ikzelf zit ook helemaal in de knoop met mn gevoel. M'n vriend, vader van mn dochter is niet meer dan een broer voor me. We hebben zo goed als geen sex en de spanning is al jaren zoek. Ik voel me niet meer tot hem aangetrokken zoals ik dat in het begin deed. Ik ben gewoon niet verliefd meer ofzo. Merk ook dat ik steeds meer interesse toon in andere mannen. Ik doe niks hoor maar ik wil gewoon die spanning weer voelen, mezelf weer jong voelen en verliefd. Nu ben ik Vijftig Tinten aan het lezen (ja ja fictie) maar op de een of andere manier verlang ik ook naar zulke spanning. Moet je even niet aan het ranselen enzo denken hoor whahahahaaa maar snap je wat ik bedoel? Ik weet ook gewoon niet wat ik moet doen. Hij is zo anders dan vroeger, zo anders dan de man waarop ik verliefs ben geworden. Soms heb ik het gevoel dat onze dochter het enige is wat mij bij hem houdt maar wat is dat dan voor relatie? Ik ben ook echt ten einde raad.
Ik denk dat het heel belangrijk is om te investeren in je relatie. Wij gaan om de zoveel tijd een avondje met z'n tweeen weg. Lekker uit eten, met vrienden een drankje doen in de stad. Naast ouders ben je ook nog een stel. Als wij samen weg zijn is het weer net als toen we nog met zijn tweeen waren. Ik zou zelf wel een weekendje weg willen met zijn tweeen, maar dat wil mijn man niet...kan niet zo lang zonder de kinderen Nou scheelt het dat we makkelijke kinderen hebben. Kan me voorstellen dat je met een huilbaby een behoorlijk korter lontje krijgt.
ik heb niet alles gelezen maar hier is onze relatie degelijk verrandert. eerst hadden wij echt veel ruzie en nu zijn we rustiger maar merk wel dat we ook de positieve spanning missen af en toe maar dat komt gewoon omdat onze uk altijd bij ons is en wij geen oppas mogelijk heden hebben en omdat we echt al zeker een half jaar een logeetje hebben minimaal 5 nachten in de 3 weken dit was eerst in de anderhalve week. dus onze prive is een beetje in elkaar gestort.
Ja, het eerste jaar van eef was loodzwaar, veel ruzies, stress.. Maar naarmate eef groter werd kwamen we dichter bij elkaar dan ooit.. En nu.. Weer stress en ruzies hihi.. Wel minder want we weten nu wat beter hoe en wat, maar soms maak ik me best zorgen.. Wij kunnen beiden niet erg best tegen slaapgebrek, niet erg handig met een beebje..
Hier ook veranderd en uit elkaar gegaan. De passie, lust en liefde was totaal verdwenen. Wat overbleef was een hechte vriendschap. Maar met een vriend 24/7 onder een dak wonen trok ik niet. Wij zijn allebei mensen die seks en liefde heel belangrijk vinden. Leven als broer en zus de rest van ons leven leek ons echt afschuwelijk!
Ja onze relatie is wel veranderd sinds de geboorte van de kinderen. Niet perse slechter of beter geworden. Wel hechter. Je hebt iets van je samen. Maar af en toe ook moeilijker door vermoeidheid ( Levi zoekt grenzen op, Elin slaapt nog niet door ), hierdoor hebben we beide een korter lontje dus kunnen nog wel eens kortaf tegen elkaar reageren.Maar weten waar het door komt. Hebben het er over en letten er dan weer even wat beter op. Qua huishouden en dingen doen met de kinderen heb ik niets te klagen.Hij doet veel in huis en haalt en brengt Levi iedere dag tussen de middag van en naar school. Maar al 14 maanden zijn de avond en nachtvoedingen voor mij.Daar baal ik dan regelmatig van ( wat ik hem ook laat weten hoor )