ik ben bevallen zonder ruggeprik maar wel met een beetje morfine dus heb ook de pijn echtgevoeld. maar dat heeft de binding niet makkelijker gemaakt hoor. ik denk namelijk dat het eerste uur dat je kindje bij je ligt een hoop voor de binding doet. Bij mij heb ik dat eerste uur niet kunnen hebben met mijn dochter. moest na de bevalling naar de o.k. om mijn baarmoeder te laten controleren, dus heeft ze het eerste uur bij mijn man op zijn borst gelegen. nu is ze 11 maanden en lig nog steeds zo bij mijn man en bij mij nooit (alleen als ze zich erg beroerd voelt). ook vond ik het erg moeilijk te accepteren dat het mijn kindje was en dat ik de mama was. na een week of 5 dacht ik wanneer komen ze haar weer halen het was net of ze uitlogeren was bij ons. nu is het echt mijn schatje en zou niet meer zonder haar kunnen. dus ik denk dat het maar net is wat voor een soort persoon je bent en zo en hoe nuchter je bent. tuurlijk zal je ook wel bepaalde hormonen aan maken maar dat wilt niet zeggen dat als je veel of weinig pijn hebt of je dan meer binding hebt met je kindje. in deze tijd hoe je geen pijn te lijden en als je dat niet wilt moet je dat niet doen. en dan niet kijken naar wat de hormonen kunnen doen. het is toch in iedere situatie anders
Ik vind het totale onzin, pijn zorgt er echt niet voor dat de band met je kind beter is. Dan zouden de vrouwen die een ks krijgen onder volledige narcose minder van hun kind houden? Nee hoor, denk dat het per vrouw verschilt en de band niet bepaalt wordt door de mate van pijn die je lijdt. Heb zelf een spoedks gehad (na 13 uur weeën) en de daadwerkelijke bevalling zelf is dus in operatiekamer met ruggeprik gebeurd. Ik hield vanaf de eerste seconde dat mijn zoontje over het operatiescherm werd getild zielsveel van hem.
Ik ben beide keren bevallen zonder pijnbestrijding, maar bij Isabelle ging 't allemaal zo snel en makkelijk dat ik helemaal geen pijn heb gehad bij haar bevalling. En toch hou ik evenveel van Isabelle als van Milan hoor .
ik heb pijn gehad ja...wilde de apparatuur wel om me heen wegmeppen hihi. De hand van mn man was ook een beetje blauw, arme man Maar ik heb wel een middel gekregen, geen idee welke. Was een prik in mn been omdat ik het niet vol hield (ik was ingeleid en de weeen waren constant, lang en heftig) maar werd daar alleen maar suf van. Heb alle pijn dus wel steeds gevoeld. Met of zonder pijn, ik hou zielsveel van mn dochter, maar voor mij blijft het maar bij 1 als het aan mij ligt
bij de eerste heb een ruggenprik gehad, maar wel na 9 uur weeën om de 2 minuten, dus pijn genoeg. En met 10 cm ging hij uit, dus het persen wel "met pijn" gedaan. (een uur en 43 minuten) Ik was totaal niet bezig met een kindje krijgen, alleen met de pijn en het zware werk. Ik wilde haar ook niet aanpakken en toen ze bij me lag was ik alleen maar bang dat ze "het niet zou doen". ik was ook niet "alles vergeten toen ze op mijn buik lag". ben nog heel lang met de bevalling bezig geweest. Bij de tweede heb ik pethidine gehad, maar dat deed niks. Dus alles op eigen kracht. En ben heel bewust bezig geweest met een kindje krijgen. heb haar aangepakt en kijk veel positiever op de bevalling terug. alleen het houden van moest echt groeien.
De hormonen die loskomen bij de pijn zijn bedoeld om de weeën goed op gang te helpen en de bevalling te laten verlopen zoals dat al zoveel duizenden jaren (en vaak ook niet goed) gaat. Ze zijn volgens mij niet bedoeld om een instant liefde voor je kind te laten voelen. Ik zou het ook een beetje oneerlijk vinden als jij als moeder je kind al 9 maanden bij je mag dragen, je vervolgens nog even een stoot hormonen krijgt die je nog meer verliefd maken op het wezentje dat opeens voor je ligt en Papa moet het maar helemaal zelf regelen allemaal . Of je nu voor pijnbestrijding kiest of niet, de één moet meer wennen aan een nieuw leven dan de ander. Ik denk dus persoonlijk dat die hormonen niet voor het opwekken van liefde bedoeld zijn.