Is schrijnende armoede een eigen keuze?

Ik heb t ook van dichtbij meegemaakt. Vader in de schuldsanering.
reden naar mijn idee? Samenloop van omstandigheden (overlijden moeder,faiilisement,ziekte) in combinatie met onwetendheid en kop in het zand steken en banken die gouden bergen beloven.

maar goed, 3 jaar schuldsanering en hij zou de consequenties hiervan dragen, positief dus. 50 per week vpor eten kleren telefoon (want je moet echt wel bereikbaar blijven voor alle instanties etc. Gsm hebben wij aangeschaft abbo moest ie zelf betalen. Een kleine auto tot zijn beschikking (uwv, ziekenhuis en curator zitten 30km )
verderop)

op zich heeft hij zich hierin goed aangepast. At wat vaker bij familie. Nam tweedehands kleding aan. Stopte met roken.

maar.. gaat dan wel ff boodschappen doen en doet zijn gordel niet om €180!
verdiept zich niet goed in de belastingdienst waarop een naheffing van €1000 komt en geeft anderen de schuld.

daar kan ik dus Niet tegen!!

Het is dus echt niet altijd eigrn schuld dikke bult maar als het je dan overkomt gedraag naar wat je hebt. Pas je aan en steek vooral niet je kop in het zand!

 

Haha ja daar begon het allemaal mee.. En toen kon je als jongere ook nog "stiekem" sigaretten mee krijgen als je maar heel goed deed of je oud genoeg was (De verkoper zou het een worst wezen, haha die had gewoon omzet natuurlijk, nu krijg je als je betrapt word een flinke boete)

 

Soms is het gewoon consequentie van verkeerde keuzes, zoals jij ze ook beschrijft en soms gewoon echt hele enorme pech.
Ik heb tot aan m'n verlof van de jongste gewerkt als ambulant hulpverlener met jongvolwassenen en een deel daarvan maakte gewoon stomme keuzes. Ik was dan heel hard: alles wat je niet nodig hebt om niet van de honger om te komen, koop je niet. Dus geen cola, geen koekjes, geen onnodig dure etenswaren. Kleding: dat wat je perse nodig hebt en ook daarvan maak je passende keuzes. Enz enz.

Maar ik ken ook veel gevallen waarbij het gewoon echt keiharde pech was en het net-buiten-de-boot-vallen met regelingen. Een van m'n jongeren leefde onder bestaansminimum en kreeg dat rondgebreid. Kreeg een aanslag afvalstoffenheffing die ze niet kon betalen. Vrijstelling gevraagd, maar die kreeg ze niet, want ze leefde onder bestaansminimum en dat kon volgens de gemeente niet, dus er moest daarom vast inkomen zijn dat ze verzweeg en daarom kreeg ze de vrijstelling niet.
Zij kwam er niet uit met de gemeente, op eerdere plekken waar ze hulp had gekregen kwamen ze er ook niet uit. Ik meegeweest naar de gemeente: geen vrijstelling mogelijk, want onder bestaansminimum.
Ik: dus als ze wel inkomen op bestaansminimum heeft, krijgt ze die vrijstelling wel?
Gemeenteambtenaar: Ja, dan wel.
Ik: En ik denk dat ze vanwege haar inkomen nu recht heeft op bijzondere bijstand?
Gemeenteambtenaar: Ja, dat klopt ja.
Ik: Dus als we dat aanvragen en ze krijgt dat toegewezen, krijgt ze die vrijstelling ook?
GA: ja, klopt.

Ik heb aangegeven hoe ongelovelijk krom en stom ik dat vond, maar zo hebben we het toen gedaan.

Zelfde met een dame die een speciale vorm van onderwijs volgde, en daarvoor geen recht had op stufi, en dus ook geen OV-kaart kreeg en reiskosten zelf moest betalen. Wat niet kon, vanwege haar uitkering.
Ze werd voor tegemoetkoming voor de kosten daarvan van het kastje naar de muur gestuurd en geen enkele instantie vond dat ze daarvoor hoefden bij te dragen.
Uiteindelijk bij de gemeente bijzondere bijstand aangevraagd. Afgewezen, want haar inkomen lag hoger dan het recht op bijstand voor haar leeftijd. Maar dat recht op bijstand was afgestemd op het uitgangspunt dat jongeren van die leeftijd thuis wonen, wat voor haar niet gold en ook niet mogelijk was.
Na een hoop gebakkelei van mijn kant met de gemeente werd het uiteindelijk toch toegekend.

Maar goed: dan ben ik dus een hulpverlener die weet hoe het allemaal werkt en dan moet ik er nog een hele hoop moeite voor doen om kosten betaald te krijgen. Ik kan me voorstellen dat als je alle eindjes aan elkaar moet knopen en helemaal kapot bent van de zorgen, dat je het dan opgeeft en dus van de wal in de sloot raakt dan....

 

Justme: je weet wel een paar enorme uitzonderingssituaties te schetsen, en geloof mij: die komen echt zelden voor.
Ik zou als hulpverlener in zo'n situatie zeggen: hond naar het asiel, je kunt 'm niet meer betalen. Echt, zo simpel is het dan. Als je moet overleven, moeten er keuzes gemaakt worden die niet leuk zijn.
En de make-up? De meesten kunnen dat dus gewoon even lenen bij een ander, maar de meesten.... hebben echt gewoon een oogpotloodje en mascara in huis die ze kunnen bewaren voor deze gelegenheden...

 

In de problemen komen is niet altijd een keuze, denk aan je baan verliezen maar ook de verkeerde opvoeding hebben gekregen en daardoor niet met geld kunnen omgaan vind ik daaronder vallen.

In Nederland is het alleen wel zo goed geregeld dat je uit die situatie kan komen. Je hebt dus wel een keuze om in die vervelende situatie te blijven zitten.

Ik zie het in mijn omgeving ook hoor. Wij hebben het echt niet slecht maar sommige mensen leven luxer dan wij terwijl er veel minder binnenkomt.

Ik heb gisteren ook zitten kijken en ik vind het schandalig dat er zulke mensen bestaan. Het ergste is dat het kindje straks de dupe is.

 

Het schrijnende is alleen wel dat er steeds meer uitzonderingen op de regels komen... Mensen die een koopwoning hebben, maar de hypotheek niet meer op kunnen brengen, omdat ze in de ww zijn geraakt. Dan moet je officieel je huis verkopen, maar dat levert tegenwoordig juist vaak alleen nog maar meer schulden op en het is maar zeer de vraag of de huur van een ander huis lager is dan je hypotheek. Dat soort vragen.
Politiek en bestuur in ons land hebben daar geen antwoorden op en lopen echt heel schrijnend hard achter die feiten aan....

 

ik heb lang niet alle reacties gelezen maar...

in de problemen komen is niet altijd een keuze, maar hoe je ermee omgaat wel.
Zelf zit ik met twee kinderen in de schuldsanering, het hoe en waarom ga ik hier niet vertellen maar ik heb hier absoluut niet voor gekozen. Helaas mag ik niet zoveel werk doen omdat ik een ziekte heb (hartritmestoornis) waardoor de situatie soms wat lastiger is.
Af en toe is het flink krab maar ik kom wel rond. En ja ik heb wel een auto, het is een kwestie van hoe je je uitgaven verdeelt. Die auto is overigens wel een heikel punt voor anderen, als je weinig geld hebt mag een auto blijkbaar niet. Maar voor mijn kinderen en mijzelf moeten we regelmatig naar ziekenhuizen toe, de treinkosten zijn veel hoger. Zonder auto vind ik zowiezo geen baan want ik woon in een klein dorp met slechte ov-verbinding. Die auto is op mijn cv toch echt wel een must. En een smartphone heb ik ook. Gratis bij mijn abonnement, ik moet voor instellingen ed bereikbaar zijn. Dus is dat dan een luxe-product of toch iets wat je nodig hebt? Ik heb overigens geen abonnement voor tv, we kunnen ook naar dvd's kijken, heb zelf al jarenlang geen nieuwe kleding gekocht, het geld wat overblijft na boodschappen ed gaat naar de kinderen. Ik heb wel het geluk dat ik een geweldige familie en vriendengroep heb. Soms krijg ik praktische hulp maar nog vaker de onmisbare morele steun. Ik heb een tijdje bij de voedselbank gelopen (toen kreeg ik 50 euro weekgeld voor drie personen, met twee kids in de luiers is dat weinig), inmiddels niet meer omdat ik nu net boven de norm zit.

overigens is mijn inkomen geen 1500 euro per maand hoor, I wish! Volgens de sociale dienst moet ik mij laten omscholen omdat ik vanwege mijn gezondheid niks meer met mijn diploma's kan (best balen, ben netjes HBO opgeleid en werkte eerder full time. maar als dat mij letterlijk mijn leven kan kosten welke keuze heb je dan). Helaas vergoeden ze dat tegenwoordig niet meer, tsja ik kan het ook niet betalen..

ik bedoel met dit bericht niet te zeggen hoe fantastisch ik bezig ben want er zijn hier nog genoeg verbeterpunten. MAar ik vind het jammer dat die programma's mensen laten zien die (in mijn ogen) onverantwoordelijk bezig zijn. Wanneer je niet in de positie bent om een baan te weigeren dan moet je dat niet doen. Lijkt me heel simpel. Maar door dit soort mensen op tv te etaleren komen er wel meer vooroordelen tegen mensen in armoede, mensen in de schulden, etc. En dat vind ik enorm jammer. Laat dan ook mensen zien die er hard voor werken en er alles aan doen om er beter uit te komen.

 

Er was laatst trouwens ook een jong stel in dit programma, die gaven iets van 1500 euro per maand uit enkel aan benzine en boodschappen, terwijl er 1300 binnenkwam ofzo. Nouja: dat vind ik dan dus wel echt pure en complete stommigheid. Dat je je huur niet kunt betalen, maar wel vindt dat je coca cola moet kopen en een auto moet hebben....

 

ik begrijp je uitspraak volledig. Maar toch vind ik wel dat hier ook gekeken mag worden naar een stukje sociaal aspect. Heel zwart wit gezien zou het zo moeten. Maar dan word je dus ook afgerekend op je ooit wel financiële stabiele situatie van toen het nog wel kon. Waarbij je nooit rekening houdt met het feit dat je werkgever bijv. failliet gaat, je geen ander werk kunt vinden of welke omstandigheden er dan ook zouden zijn. Persoonlijk zou ik niet snel tegen iemand zeggen; doe die hond maar naar het asiel. Zeker niet als je daar nog wel je energie en positieve kijk uit kunt halen. Bovendien heb je het over een hond van 8 die al die tijd al bij je is. Het ligt gewoon heel erg genuanceerd vind ik. Het is theoretisch de meest voor de hand liggende oplossing, maar de praktijk laat vaak iets anders zien en dat vind ik toch wel een puntje om ook naar te kijken. Wanneer ik zo lees van het gezin van gisteren dan denk ik ook bij voorbaat al "dikke doei, ga potverdorie aan het werk zeg". Ik wil ook wel zo aan een baan komen. Dat lijkt me fijn. En het is ook niet voor te stellen, want wij leven met een heel andere instelling en bezuinigen daar waar het kan. Geen fris, geen alcohol, we roken niet, gaan ooit uit eten, bestellen nooit wat en drinken hooguit drie keer per jaar als gezin een kop koffie in de stad. Dat soort dingen. We zijn gaan huren omdat het voordeliger was voor ons. We zijn ook kleiner gaan wonen. We kweken onze eigen groenten. Kortom; we doen echt heel erg ons best om zuinig te leven en het leefbaar te houden. Ik zou het dan wel heel zuur vinden als ik dan mijn hond in moet leveren, waar ik zoveel energie en vertrouwen in deze wereld uit haal. Maar nogmaals; het is erg individueel. Want die mensen op tv zouden waarschijnlijk net zo denken terwijl wij denken; dat verdien je niet.

 

Maar als de keuze wordt om je kinderen te kunnen voeden of de hond, dan zou ik het echt wel weten. Heeeeeeel schrijnend idd en als het voorkomen kan worden: altijd. Maar wat moet, dat moet.

En dat is geen gemakkelijke uitspraak even van hier, met alle ervaring met schuldhulpverlening die ik heb en de mogelijkheid dat we zelf in die situatie gaan komen, nu binnen een maand mijn ww afloopt en ik als startende gastouder nog maar 1 gastkindje heb per komende maand...
Wij hebben heel serieus gekeken naar wat er af kan, en als het moet, kan er echt een hoop af. Niet leuk, maar wat moet, dat moet.

 

in die tv programma's worden natuurlijk de extreme gevallen getoond mensen die niet echt mee willen werken, dingen op willen geven etc.
anders vinden de kijkers het maar saai.

ik vind mensen vaak te laconiek als ze in de schulden komen waardoor het alleen maar erger word.
en geen dingen willen opgeven: roken, auto, huisdier, abbo van je telefoon of altijd smoesjes hebben waarom je niet ( meer) zou kunnen werken.
maar wel zielige verhalen ophangen.

laatst was hier iemand die zei niet te kunnen rondkomen per maand ja dan zeg je toch je abbo van internet op...maar nee dat kon niet want bla bla ja dan wil je in mijn ogen niet echt naar oplossingen zoeken.

 

MZS: internet beschouwden wij binnen de hulpverlening wel als basis. Met alle bankieren en alle andere zaken die je daarmee tegenwoordig af moet handelen, zoals ook werk zoeken....
Maar als je diep in de schulden zit en nog steeds sloten frisdrank drinkt, elke week een paar zakken chips haalt en meer van dat soort onnodigs, dan klopt er iets niet. Er zijn vrijwel altijd dingen die echt wegbezuinigd kunnen worden. Als je maar wilt.

 

Ik heb gisteren ook met open mond zitten te kijken

de dame moest noodgedwongen stoppen doet werk wat ze eigenlijk niet wilt om maar rond te komen van ZIJN schuld.
en HIJ hij weigert werk.
Ik haf mijn man aan zijn haren naar zijn werk getrokken !
bah wat een gozer!.

ik zie vaak dubbele dingen om me heen mensen klagen het slecht te hebben maar idd roken en uit eten etc

maar ook mensen die het niet breed hebben alles om moeten draaien maar die wel enorm gelukkig zijn samen met wat ze hebben ze genieten juist van de simpele dingen fietsen picknicken

 

ik heb mij gisteren ook weer groen lopen ergeren aan deze familie. 4000 euro aan openstaande boetes come on dat kan toch niet waar wezen....rijden met de auto terwijl je rijbewijs is gevorderd.
En dan trouwen terwijl je partner een schuld van toen al 20000 euro heeft, waar zit dan je verstand....
Een fulltime baan afwijzen omdat je het niet zo leuk vind, .....

Kijk vrienden van ons hebben ook in de schuldhulp gezeten omdat ze niet wisten hoe ze het op moesten lossen. Ze hebben 3 jaar elk dubbeltje omgedraait maar ze hebben het gered, ze hebben hun schouders er onder gezet maar de familie van gisteravond bah komt niks van terrecht!

 

ik kijk ook elke week naar dat programma en ik ben nu nog boos op die loser van gisteren, ongelofelijk!

wat ik zelf soms ook lastig vind is dat mensen met schulden vaak hun trots niet opzij willen zetten. Hier in de buurt ook een gezin met vijf jonge kinderen waarvan de man psychische klachten kreeg en ineens niet meer naar zijn eigen zaak ging. Plots geen inkomen. Ik heb hen een tas mooie kleertjes gegeven en wilde ze ook nog speelgoed geven etc. Maar ik heb nooit bedankt gehoord en eigenlijk hoefden ze t niet want ze willen nieuwe dingen kopen!? Ze willen geen tweedehands. Ik koop zelf alles tweedehands en ben dolblij als ik wat van iemand krijg, en wij hebben zelf genoeg geld. Ik zou zeggen als je je kids moet onderhouden, zet je trots of schaamte opzij en neem hulp aan.

 

Een dubbeltje op zijn kant is eigenlijk een programma waar iedereen 'oh en ah' bij zegt. Bijna niemand snapt dat ze niet aanpakken wat ze aangeboden krijgen. Frustratie tv noem ik dat. Ik snap die mensen ook echt niet.

Ken zelf een stel wat ook in de schuldhulp zat. Op het schoolplein maar zielig doen tegen iedereen, maar vervolgens wel de duurste kleding voor de kinderen kopen. Zeggen nog geen €30 per week te hebben, maar toch elke keer nieuwe dure spullen. Zo zijn er meer mensen die brullen geen geld te hebben, maar vervolgens wel vaak naar concerten, pretparken en andere kostbare activiteiten. Onbegrijpelijk.

 

Had het er toevallig met mijn pa over.... ik had zo'n man dus absoluut de deur gewezen. Mazzel!!

Geen verantwoordelijkheids-gevoel zo'n vent.